Pag-pasok ni Caroline sa kanilang bahay ay tahimik ito at parang walang bakas na may tao na pumasok. Dumeretso siya sa sala at nakita ang ibang gamit na nagkalat sa paligid. Nagulat si Caroline bakit nagkalat ang ibang mga gamit. Dali-dali niyang hinanap ang asawa at tinawag ito, ngunit walang sumagot. Hanggang sa mapansin niya ang pamilyar na amoy. “It smells like blood!" Saad niya sa kanyang sarili.Nang sumalubong sa kanya ang matapang na amoy.Mabilis niyang sinundan ang amoy ng dugo, and to her surprised ay agad siyang napasigaw ng makita ang nakahandusay na katawan ng isang lalaki. “B-babe?" lumuluha niyang salita habang niyuyugyug ito. “Please, wake up. Diego, please! Sino ang gumawa nito sayo," humahagulgol nitong salita.“Please. Please. Please. Gumising ka! Ahhhh, gisinggggg.." sigaw niya sa asawa. Hindi n nito napigilan pa ang umiyak ng malakas.“No, please. Wag mo akong iiwan, hindi! Mag-usap pa tayo, aayusin pa natin ito. Mahal naman kita, please. Gising ka na!" Patuloy
PARA akong binagsakan ng langit at lupa sa narinig. Para akong nabingi sa sinabi ni Dad. Hindi ko namalayan ang pag-landas ng mga luha ko. Naninikip na naman ang dibdib ko, at hindi makapaniwala sa sinabi ni Dad. Paanong wala na kanina ko lang naman siya kasama . Nakausap ko pa nga tapos ito ngayon sasabihin ni Dad na wala na ang asawa ko?“No! He was here kanina kangy, Dad. Kausap ko pa siya. What are you talking about?" Natatawa kong salita. But dad didn't even bat an eye on me. “Dad? What's with that expression?" Na-bo-bother kung salita.“He is dead. And everyone suspected you as the killer." Bumagsak ang mga balikat konsa narinig.“Anong suspitya dad? Paano? I didn't kill him, he was here earlier." I said. Pinaglalaban ko talaga ang sarili ko dahil nakausap ko naman talaga asawa ko kanina eh. “Anak! Caroline listen to me, and tell me what you did. Hindi ako magagalit sayo! Sabihin mo lang ang totoo," hindi ko maintindihan ang sinabi ni Dad. “Dad, ano ba pinagsasabi niyo? Anong
8 years have passed…AFTER a long years in hell ay nakalabas na rin ako. Masaya at excited ako na umuwi sa bahay ni daddy,at makita ang anak ko.Sobrang na mi-miss ko na sila.Gusto ko silang yakapin, mahawakan,at makasama.I endured everything sa loob ng kulungan.Hindi nila alam na makakalaya ma ako ngayon, hindi na rin nila ako dinadalaw pero okay lang baka busy lang talaga sila sa kanilang mga trabaho. Sobrang na miss ko talaga sila. Pag ka-labas ko ng kulungan y agad akong sumakay ng taxi pauwi sa bahay ni daddy.Gusto ko siyang e surprise na nakalaya na ako.Sigurado ako na matutuwa yun kapag nakita ako. Pagdating ko sa Villa ay natanaw ko na agad ang mansyon. Tumakbo ako samay gate at pinressed and bell.Bumukas ang gate at tumambad sa akin ang mukha ng guard.“Kuya,nandyan ba s daddy?’’ tanong ko sa guard.Kunot-noo naman ito na tiningnan ako. “Daddy,sino?” Takang tanong nito. I faintly smile."Si Mr.Frowline po, Mr. Guard." saad ko naman sa kanya. Bigla siyang tumawa at bumuhakha
PARA akong na bingi sa lakas ng kabog ng dibdib ko sa sinabi ni Dad. Nagsisimula na naman manginig ang buo kong katawan, natatakot. Parang tinakasan ako ng dugo ko sa narinig. Walang emosyon ang mukha ni dad, or tinago niya lang ang totoo niyang expression dahil galit siya sa akin.“No! You're lying dad.Hindi ba Ikaw ang kumuha s kanya sa hospital nung nanganak ako?” Umiiyak kong salita. Walang kibo si dad at hindi man lang ako tiningnan."Please, tell me the truth.Galit sa bata man lang dad, wag niyo na ipagkait sa akin.Gusto ko siyang makita, mahawakan at mayakap. Please, dad tell me!” Sumisigaw kong salita habang patuloy sa pag-iyak.Dad is just scheming para parusahan ko ng ganito. Galit si dad sa akin that's why he lied."Matagal na siyang wala! He didn't survive! Naintindihan mo ba ako?” sigaw ni Dad at marahas na hinawakan ang dalawa kong balikat at niyuyugyug na para bang isa akong bagay."Hindi ako naniniwala sayo dad.You are just lying. Galit ka sa akin eh kaya gusto mo akon
Matapos kung kumain ay nagbihis ako ng maayos na damit. Plain t-shirt at pants lang ang suot ko. May iba pa namang nga damit kaso ito lang ang gusto kong suotin. Hindi ko rin alam kung saan ako ngayon pupunta.“Salamat, Atacia ah.. Pasensya ka na talaga sa abala,” nahihiya kong salita."Ano ka ba ate, wala yun noh. Masaya ako sa ginawa ko, at walang makakapigil sa akin.” Aniya. She really changed a lot. She's so mature."Hindi ko alam paano makakabawi sayo, pero sana in the future makakabawi ako sayo.” I said. Tumango lang siya at hinawakan ang kamay ko."Wag mo muna isipin yan, Ate. Bangon ka lang at nandito lang ako. Susuportahan kitang bumangon muli.” Tumulo na naman ang luha ko sa galak."Salamat ah. Pag-sisikapin ko na bumangon muli, ngunit wala ng natira sa akin eh. Wala na lahat.” Malungkot kung salita. “Mababawi mo pa yun, Ate.Laban lang. Wag mong susukuan, ikaw ang may karapatan sa kumpanya mo kaya ipaglaban mo lang." Pinapalakas niya talaga ang loob ko. Nakakataba ng puso n
PARANG huminto ang oras sa sinabi ni Atacia,hindi agad ako nakapag react dahil sa halo-halong emosyon na aking nararamdaman.Alam ko na malakas ang ulan sa labas pero klarong-klaro sa pandinig ko ang sinabi ng kapatid ko.Hindi ako pwedeng magkamali. “Buhay ang anak ko?’’ Hindi makapaniwala kong salita.Nag paunahan naman sa pag-agos ang aking mga luha.Hindi ko talaga maipaliwanag ang aking nadarama.Masaya ako na malaman na buhay pa pala ang anak ko.Akala ko ay tuluyan na talagang pinag kait sa akin ang mga anak ko.Kahit ang anak ko na lang ang mabuhay sa mundo,wag na ako. “Nasaan s’ya?Gusto ko siyang makita,makayakap,at marinig man lang ang boses niya.’’ humahagulgol kong salita. “Pero bakit sinabi ni dad sa ‘kin na wala na s’ya?’’ Nagtataka kong tanong.Umiwas ng tingin sa akin si Atacia,kaya agad akong nakaramdaman ng takot at kaba. “Because Raven was kidnapped.” Para akong na bingi sa sinabi ng kapatid ko.Parang huminto ang pag tibok ng puso koKasunod nun ang panginginig ng buo k
SANA nga talaga ay ibigay ni Papa God sa mga kapatid ko ang masayang buhay kasama ang mga mahal nila sa buhay. Na hindi sila magaya sa akin na niloko. But, things happened in the past. Na sana mahanap nila ang tunay na kaligayahan, at maranasan nila ang tunay na pag-mamahal mula sa taong bibigyan nila ng kanilang buong puso at pag-mamahal. Diego was still the man na nakaukit sa puso ko. Hindi ko rin alam kung handa na ba akong pumasok sa pag-ibig na yan. Pakiramdam ko kasi mas prioridad ko ngayon ang mahanap ang anak ko. At kung may ibigay man si Lord sa akin, sana ay yung taong iparamdam sayo ang kahulugan ng pag-mamahal. Yung klase ng tao na takot na mawala ka sa buhay nila. But, who knows God moves in a mysterious ways. Gusto kong makita si Raven. Kung ano ang itsura niya, nag mana ba siya sa daddy niya. Malaki na ba siya? Ang dami kong katanungan na wala namang kasagutan. Pero sana,.. sana talaga ay magkita pa kami ng anak ko. I believe that he is alive and well.Hahanapin ko a
DUMADAGUNDONG ang dibdib ko nang maramdaman ang hininga nito sa tenga ko. Para akong na bato sa kinatatayuan ko. Ang init ng kanyang hininga at pakiramdam ko kapag tumingin ako sa kanya ay mag tama ang mga mukha namin. "Hmm..Do you know him?" mariin niyang tanong habang nakatingin sa akin. Tumingin ako sa lalaki sa gilid ko at nagulat ako dahil nakatalikod na ito sa amin. "N-no.'' matipid kong sagot at umusog ng kaunti."I saw him earlier,he was following you." bulong niya sa akin. Dahil sa gulat ay bigla akong lumingon sa kanya at sa hindi inaasahan ay dumampi ang labi ko sa labi niya. "Wtf." gulat kong bulalas at napaatras palayo sa kanya ngunit bigla niyang hinapit ang baywang ko."Ops.Careful,baby." mapag-laro nitong salita habang nakatingin sa likuran ko kung saan nakatayo ang lalaki na sumusunod sa akin kanina. "L-let go,"nauutal kong salita. Dahil sa tangkad niya ay sa ibaba na lang akong tumingin dahil baka maulit na naman ang nangyari kanina."What if ayaw ko?" bulong na
“Surpresa!” sabay-sabay na sigaw ng lahat nang buksan ni Caroline ang pinto. Napaatras naman siya, tila nagulat sa dami ng mga taong nagkakantahan at nagpapalakpakan sa sala. Hindi naman maiwasan ni Caroline ang matuwa, dahil ang iba sa mga bisita ay mga empleyado niya. At kumpleto rin ang kanyang pamilya,.maliban Sa isang tao. Sa gitna ng lahat, si Raven ay nakangiti habang may hawak na ang bunso nilang anak na si Venus.“You thought we forgot, didn’t you?” Raven said with a teasing smile.Bago ang kaganapan, sobrang abala si Caroline sa kumpanya dahil nagkaproblema sila sa isang investor. Dahil sa tindi ng kanyang pagka-busy, hindi na niya namalayan ang paglipas ng mga araw. Isang buwan na pala ang nakalipas, at maraming nangyari sa panahong iyon.Si Diego at Dina ay pumunta na sa ibang bansa para sa operasyon ni Diego. Masaya naman si Caroline dahil sa wakas ay magagamot na ang dati niyang asawa. Para kay Dina naman, magsisimula na ito ng negosyo sa ibang bansa. Tinulungan sila ni
Alam kong may konsensya pa rin si Dina hanggang ngayon, at ako rin naman. Hindi mawala sa isip ko ang mga kasalanang nagawa ko sa kanya. Sobrang dinurog ko siya. Hindi ko nga alam kung paano ako makakabawi sa kanya. "Uhm... ano ba ang susunod nating hakbang? Paano natin mapapasaya si Caroline? Wala akong maisip na pwedeng gawin..." litong sabi ko. "Paano kung ayain natin sina Raven at Caroline mag-date? Sa tingin ko magandang ideya 'yun, di ba?" masiglang mungkahi ni Dina habang nag-iisip pa. "Sa tingin mo, okay lang sa kanya? Hindi kaya siya magalit?" tanong ko nang may pag-aalinlangan. Hindi ko rin kasi masyadong kilala si Caroline, lalo na't hindi naman kami nagtagal. Nakilala ko lang naman si Caroline noon nung sinabi sa akin ni Dad na siya ang papakasalan ko. Dahil sa maganda siya at napakamasipag na babae. Agad rin nahulog ang loob at puso ko sa kanya. Pero nagloko pa rin ako sa kanya. She's the perfect woman na sana, kaso isang akong tanga kaya ngayon wala na siya sa akin.
Mabilis kong iminulat ang aking mga mata, at agad na bumungad sa akin ang puting kisame at amoy ng ospital. Nakakasulasok ang amoy, at ayoko nito. Paano ako napunta sa lugar na 'to? Kasama ko lang si Mamay kanina; baka naman naghahallucinate lang ako. Pero nasa kwarto lang talaga ako ngayon at hindi sa ospital. Ibinaling ko ang aking ulo sa kaliwa at tumingin sa paligid. Nasa ospital nga talaga ako. Pero anong ginagawa ko rito? "Babe, you're finally awake. Thank goodness," bungad na sabi ni Raven. "Pinag-alala mo ako. Sorry..." umiiyak na sabi ni Raven. Kunot-noo ko siyang tinitigan. Ano ba ang problema? "Why are you crying?" mahina kong tanong. “Nasa ospital ka, babe. Hindi ka nagising kagabi, kaya nag-alala ako. Lahat kami nag-alala. Pasensya na, sorry kung napaiyak kita ulit.” “Bakit ka nagso-sorry? Wala ka namang ginawang mali, ah...” tanong ko. “Mamay told me. Umiiyak ka raw, at sobrang sama ng loob ko. Alam ko kasi kung bakit ka umiiyak kahapon. Akala mo siguro may k
[CAROLINE] Bumuhos na naman ang aking mga luha. Kakaayos lang namin, pero may nalaman na naman ako. Bakit ganito? Bakit parang pinaglalaruan ako ng tadhana? Gusto ko lang naman na maging maayos kami, kahit na pinagtaksilan nila ako. Pero bakit hanggang ngayon, patuloy pa rin ang pagsisinungaling? Bakit ganito? Agad akong pumasok sa kotse at humagulgol. Pilit kong inaayos ang lahat—sinubukan kong tanggapin at patawarin sila. Binigay ko ang gusto nila para maayos na. Kahit labag sa loob ko, ginawa ko, para kahit papaano'y maibsan ang bigat ng dinadala ko. Bakit ba ang hirap magpakatotoo? "Why do I have to experience this? Gusto ko nang maayos ang lahat sa amin, tapos bigla na lang malalaman ko na ang murderer ng asawa ko noon ay ang kabit niya pala? This is so frustrating!" Dapat ba akong maawa kay Diego? Pero siguro sapat na itong mga nalaman ko. Tama na ang kadramahan. Gusto nilang magsama, sige, hahayaan ko na sila sa buhay nila. Ibibigay ko na at magpopokus na lang ako sa buhay k
Nagulat si Caroline sa paghingi ng basbas ni Diego sa kanya. She felt something touch her heart, at pakiramdam niya'y napawi ang sakit na kanyang nararamdaman. Hindi sakit at selos ang nararamdaman niya ngayon, kundi saya sa kanyang puso. The way humingi si Diego ng basbas sa kanya ay para bang sigurado na siya kay Dina—na para bang ito ang babaeng habang buhay niyang mamahalin.Tears streamed down her cheeks. Tiningnan niya ang kalagayan ni Dina na wala pa ring malay at pagkatapos ay tumingin kay Diego, na para bang sinasabi, "Please, let us be happy together.""C-Caroline, sorry. Please, don't cry. H-hindi na kita tatanungin tungkol sa bagay na 'yon. I am sorry, masyado lang ata akong desperado," he said in panic as he held Caroline's hand.Akala ni Diego ay galit pa rin si Caroline sa kanilang dalawa. Alam ni Caroline na hindi madaling maghilom ang sugat na dinulot nila."Maybe giving them a chance isn't bad, right?" sa isip ni Caroline.Pinahiran niya ang kanyang mga luha, at mahi
Isang malutong na sampal ang dumapo sa pisngi ni Stiffany nang magkita silang dalawa sa hideout nila. Nagulat si Stiffany sa ginawa ni Dina, sa biglaang pagsampal na hindi niya alam ang dahilan. Dahil dito, sinampal din niya si Dina ng dalawang beses sa magkabilang pisngi. Nanlilisik ang kanilang mga mata, at tila konti na lang ay mag-aaway na sila at magdadambahan."Ano ba ang problema mo?" singhal ni Stiffany kay Dina."Ikaw! Kayo ng mga kuya-kuyahan mo! Ano ang ginawa ninyo kay Diego?" nanlilisik ang mga mata ni Dina habang nagsasalita.Inirapan ni Stiffany si Dina at tinalikuran ito. "He deserves to die," ani Stiffany. "Dahil sa ginawa niya, nawala sa amin ang lahat. Sinumbong niya kay Daddy kung ano ang ginawa namin nina Kuya. Kung tumahimik lang sana siya, hindi siya mapapahamak." Nanggigigil na sambit nito."Paano mo nagagawa 'yon sa kapatid mo? Hindi ba baliw na baliw ka kay Diego? Ano'ng kapahamakan ang ginawa ninyo sa kanya?" sigaw ni Dina. "Mabait si Diego sa inyo, paano ni
Dinala nina Raven at Caroline si Diego sa ospital dahil nahihirapan itong huminga. Kahit ayaw nitong magpadala sa ospital, dinala pa rin nila ito upang magamot din ang mga sugat niya. May bantay sa kwarto niya upang walang sinuman ang makapasok. Mahigpit na ipinagbabawal ang pagpasok sa kwarto ni Diego sa ngayon dahil sa nangyari. Nagsimula na rin mag-imbestiga ang mga pulis sa bahay ni Diego, at nagbigay na rin ng pahayag sina Raven at Caroline. Ayon kay Diego, ang mga kapatid niya ang may pakana ng nangyari sa kanya. Nagpaiwan si Caroline sa ospital upang bantayan si Diego, na hindi pa rin nagigising simula nang dinala nila siya roon. May nais ding malaman si Caroline. Gusto niyang maintindihan kung bakit laging sinasabi ni Diego na masakit ang kanyang ulo. Sinabi rin ni Raven na uminom si Diego ng pain reliever bago sila umalis ng bahay. Hindi siya mapakali, lalo na nang mahawakan niya ang ulo ni Diego at mapansin ang labis na pagkalagas ng buhok nito. Malakas ang kutob niya na
HATING-GABI na nang makatanggap ng tawag si Raven mula kay Diego. Mukhang hinihingal ito at nahihirapan sa paghinga. Nang oras na iyon, nasa kanyang opisina siya sa loob ng bahay, samantalang si Caroline ay natutulog na sa kanilang kwarto. Kunot-noo man si Raven dahil sa biglaang tawag nito, hindi niya magawang balewalain dahil mukhang may nangyari.Mabilis na kinutuban si Raven kaya hindi na siya nagdalawang-isip na tumayo at kunin ang susi ng kanyang kotse. Alam niyang hindi pa sila lubusang nagkakasundo ni Diego, pero hindi na niya ito kalaban ngayon. Wala na siyang kailangang patunayan dahil alam niyang si Caroline at ang mga bata ay sa kanya pa rin"Nasaan ka?" kalmadong tanong ni Raven habang pinapaandar ang kanyang sasakyan."Sa bahay ko, alam mo na kung saan 'to, dahil nakapunta ka na rito noong dinala mo si Matthew," hirap na hirap nitong sabi. Rinig na rinig din ni Raven ang mabigat na paghinga ni Diego.Dinala niya kasi ang bata sa bahay nito isang beses, dahil gustong maki
Natameme si Diego sa narinig. Nagsimulang manginig ang kanyang mga kamay, nanghina ang kanyang mga tuhod, at napaluhod siya. Hindi siya makapaniwala na ang kabit pala ang dahilan ng pagkawala ng panganay niyang anak—at kasalanan niya rin iyon. Isa siyang pabaya na asawa. Napahilamos siya sa kanyang mukha, at sunod-sunod na nagsilabasan ang kanyang mga luha. Tahimik siyang napahagulgol habang ang kanyang mga kamay ay nasa mukha pa rin. Ngayon, mas lalo siyang nagsisisi dahil sa kanyang nagawa. Napakalaki ng kasalanan niya kay Caroline, at hindi katanggap-tanggap ang kanyang ginawa. "Patawad," humihikbing sabi ni Diego. "Walang kapatawaran ang nagawa kong kasalanan sa'yo. Kasalanan ko ang lahat," hagulgol niya. "Patawarin mo ako, Caroline. Labis kitang nasaktan. Napaka-gago kong tao—irresponsable, manloloko, sinungaling. Hindi mo deserve ang isang katulad ko. Nabigo akong maging lalaki para sa'yo, nabigo akong maging ama, at nabigo akong maging asawa. Pinabayaan kita, Caroline," pat