Pag-pasok ni Caroline sa kanilang bahay ay tahimik ito at parang walang bakas na may tao na pumasok. Dumeretso siya sa sala at nakita ang ibang gamit na nagkalat sa paligid. Nagulat si Caroline bakit nagkalat ang ibang mga gamit. Dali-dali niyang hinanap ang asawa at tinawag ito, ngunit walang sumagot. Hanggang sa mapansin niya ang pamilyar na amoy. “It smells like blood!" Saad niya sa kanyang sarili.Nang sumalubong sa kanya ang matapang na amoy.Mabilis niyang sinundan ang amoy ng dugo, and to her surprised ay agad siyang napasigaw ng makita ang nakahandusay na katawan ng isang lalaki. “B-babe?" lumuluha niyang salita habang niyuyugyug ito. “Please, wake up. Diego, please! Sino ang gumawa nito sayo," humahagulgol nitong salita.“Please. Please. Please. Gumising ka! Ahhhh, gisinggggg.." sigaw niya sa asawa. Hindi n nito napigilan pa ang umiyak ng malakas.“No, please. Wag mo akong iiwan, hindi! Mag-usap pa tayo, aayusin pa natin ito. Mahal naman kita, please. Gising ka na!" Patuloy
PARA akong binagsakan ng langit at lupa sa narinig. Para akong nabingi sa sinabi ni Dad. Hindi ko namalayan ang pag-landas ng mga luha ko. Naninikip na naman ang dibdib ko, at hindi makapaniwala sa sinabi ni Dad. Paanong wala na kanina ko lang naman siya kasama . Nakausap ko pa nga tapos ito ngayon sasabihin ni Dad na wala na ang asawa ko?“No! He was here kanina kangy, Dad. Kausap ko pa siya. What are you talking about?" Natatawa kong salita. But dad didn't even bat an eye on me. “Dad? What's with that expression?" Na-bo-bother kung salita.“He is dead. And everyone suspected you as the killer." Bumagsak ang mga balikat konsa narinig.“Anong suspitya dad? Paano? I didn't kill him, he was here earlier." I said. Pinaglalaban ko talaga ang sarili ko dahil nakausap ko naman talaga asawa ko kanina eh. “Anak! Caroline listen to me, and tell me what you did. Hindi ako magagalit sayo! Sabihin mo lang ang totoo," hindi ko maintindihan ang sinabi ni Dad. “Dad, ano ba pinagsasabi niyo? Anong
8 years have passed…AFTER a long years in hell ay nakalabas na rin ako. Masaya at excited ako na umuwi sa bahay ni daddy,at makita ang anak ko.Sobrang na mi-miss ko na sila.Gusto ko silang yakapin, mahawakan,at makasama.I endured everything sa loob ng kulungan.Hindi nila alam na makakalaya ma ako ngayon, hindi na rin nila ako dinadalaw pero okay lang baka busy lang talaga sila sa kanilang mga trabaho. Sobrang na miss ko talaga sila. Pag ka-labas ko ng kulungan y agad akong sumakay ng taxi pauwi sa bahay ni daddy.Gusto ko siyang e surprise na nakalaya na ako.Sigurado ako na matutuwa yun kapag nakita ako. Pagdating ko sa Villa ay natanaw ko na agad ang mansyon. Tumakbo ako samay gate at pinressed and bell.Bumukas ang gate at tumambad sa akin ang mukha ng guard.“Kuya,nandyan ba s daddy?’’ tanong ko sa guard.Kunot-noo naman ito na tiningnan ako. “Daddy,sino?” Takang tanong nito. I faintly smile."Si Mr.Frowline po, Mr. Guard." saad ko naman sa kanya. Bigla siyang tumawa at bumuhakha
PARA akong na bingi sa lakas ng kabog ng dibdib ko sa sinabi ni Dad. Nagsisimula na naman manginig ang buo kong katawan, natatakot. Parang tinakasan ako ng dugo ko sa narinig. Walang emosyon ang mukha ni dad, or tinago niya lang ang totoo niyang expression dahil galit siya sa akin.“No! You're lying dad.Hindi ba Ikaw ang kumuha s kanya sa hospital nung nanganak ako?” Umiiyak kong salita. Walang kibo si dad at hindi man lang ako tiningnan."Please, tell me the truth.Galit sa bata man lang dad, wag niyo na ipagkait sa akin.Gusto ko siyang makita, mahawakan at mayakap. Please, dad tell me!” Sumisigaw kong salita habang patuloy sa pag-iyak.Dad is just scheming para parusahan ko ng ganito. Galit si dad sa akin that's why he lied."Matagal na siyang wala! He didn't survive! Naintindihan mo ba ako?” sigaw ni Dad at marahas na hinawakan ang dalawa kong balikat at niyuyugyug na para bang isa akong bagay."Hindi ako naniniwala sayo dad.You are just lying. Galit ka sa akin eh kaya gusto mo akon
Matapos kung kumain ay nagbihis ako ng maayos na damit. Plain t-shirt at pants lang ang suot ko. May iba pa namang nga damit kaso ito lang ang gusto kong suotin. Hindi ko rin alam kung saan ako ngayon pupunta.“Salamat, Atacia ah.. Pasensya ka na talaga sa abala,” nahihiya kong salita."Ano ka ba ate, wala yun noh. Masaya ako sa ginawa ko, at walang makakapigil sa akin.” Aniya. She really changed a lot. She's so mature."Hindi ko alam paano makakabawi sayo, pero sana in the future makakabawi ako sayo.” I said. Tumango lang siya at hinawakan ang kamay ko."Wag mo muna isipin yan, Ate. Bangon ka lang at nandito lang ako. Susuportahan kitang bumangon muli.” Tumulo na naman ang luha ko sa galak."Salamat ah. Pag-sisikapin ko na bumangon muli, ngunit wala ng natira sa akin eh. Wala na lahat.” Malungkot kung salita. “Mababawi mo pa yun, Ate.Laban lang. Wag mong susukuan, ikaw ang may karapatan sa kumpanya mo kaya ipaglaban mo lang." Pinapalakas niya talaga ang loob ko. Nakakataba ng puso n
PARANG huminto ang oras sa sinabi ni Atacia,hindi agad ako nakapag react dahil sa halo-halong emosyon na aking nararamdaman.Alam ko na malakas ang ulan sa labas pero klarong-klaro sa pandinig ko ang sinabi ng kapatid ko.Hindi ako pwedeng magkamali. “Buhay ang anak ko?’’ Hindi makapaniwala kong salita.Nag paunahan naman sa pag-agos ang aking mga luha.Hindi ko talaga maipaliwanag ang aking nadarama.Masaya ako na malaman na buhay pa pala ang anak ko.Akala ko ay tuluyan na talagang pinag kait sa akin ang mga anak ko.Kahit ang anak ko na lang ang mabuhay sa mundo,wag na ako. “Nasaan s’ya?Gusto ko siyang makita,makayakap,at marinig man lang ang boses niya.’’ humahagulgol kong salita. “Pero bakit sinabi ni dad sa ‘kin na wala na s’ya?’’ Nagtataka kong tanong.Umiwas ng tingin sa akin si Atacia,kaya agad akong nakaramdaman ng takot at kaba. “Because Raven was kidnapped.” Para akong na bingi sa sinabi ng kapatid ko.Parang huminto ang pag tibok ng puso koKasunod nun ang panginginig ng buo k
SANA nga talaga ay ibigay ni Papa God sa mga kapatid ko ang masayang buhay kasama ang mga mahal nila sa buhay. Na hindi sila magaya sa akin na niloko. But, things happened in the past. Na sana mahanap nila ang tunay na kaligayahan, at maranasan nila ang tunay na pag-mamahal mula sa taong bibigyan nila ng kanilang buong puso at pag-mamahal. Diego was still the man na nakaukit sa puso ko. Hindi ko rin alam kung handa na ba akong pumasok sa pag-ibig na yan. Pakiramdam ko kasi mas prioridad ko ngayon ang mahanap ang anak ko. At kung may ibigay man si Lord sa akin, sana ay yung taong iparamdam sayo ang kahulugan ng pag-mamahal. Yung klase ng tao na takot na mawala ka sa buhay nila. But, who knows God moves in a mysterious ways. Gusto kong makita si Raven. Kung ano ang itsura niya, nag mana ba siya sa daddy niya. Malaki na ba siya? Ang dami kong katanungan na wala namang kasagutan. Pero sana,.. sana talaga ay magkita pa kami ng anak ko. I believe that he is alive and well.Hahanapin ko a
DUMADAGUNDONG ang dibdib ko nang maramdaman ang hininga nito sa tenga ko. Para akong na bato sa kinatatayuan ko. Ang init ng kanyang hininga at pakiramdam ko kapag tumingin ako sa kanya ay mag tama ang mga mukha namin. "Hmm..Do you know him?" mariin niyang tanong habang nakatingin sa akin. Tumingin ako sa lalaki sa gilid ko at nagulat ako dahil nakatalikod na ito sa amin. "N-no.'' matipid kong sagot at umusog ng kaunti."I saw him earlier,he was following you." bulong niya sa akin. Dahil sa gulat ay bigla akong lumingon sa kanya at sa hindi inaasahan ay dumampi ang labi ko sa labi niya. "Wtf." gulat kong bulalas at napaatras palayo sa kanya ngunit bigla niyang hinapit ang baywang ko."Ops.Careful,baby." mapag-laro nitong salita habang nakatingin sa likuran ko kung saan nakatayo ang lalaki na sumusunod sa akin kanina. "L-let go,"nauutal kong salita. Dahil sa tangkad niya ay sa ibaba na lang akong tumingin dahil baka maulit na naman ang nangyari kanina."What if ayaw ko?" bulong na