SANA nga talaga ay ibigay ni Papa God sa mga kapatid ko ang masayang buhay kasama ang mga mahal nila sa buhay. Na hindi sila magaya sa akin na niloko. But, things happened in the past. Na sana mahanap nila ang tunay na kaligayahan, at maranasan nila ang tunay na pag-mamahal mula sa taong bibigyan nila ng kanilang buong puso at pag-mamahal. Diego was still the man na nakaukit sa puso ko. Hindi ko rin alam kung handa na ba akong pumasok sa pag-ibig na yan. Pakiramdam ko kasi mas prioridad ko ngayon ang mahanap ang anak ko. At kung may ibigay man si Lord sa akin, sana ay yung taong iparamdam sayo ang kahulugan ng pag-mamahal. Yung klase ng tao na takot na mawala ka sa buhay nila. But, who knows God moves in a mysterious ways. Gusto kong makita si Raven. Kung ano ang itsura niya, nag mana ba siya sa daddy niya. Malaki na ba siya? Ang dami kong katanungan na wala namang kasagutan. Pero sana,.. sana talaga ay magkita pa kami ng anak ko. I believe that he is alive and well.Hahanapin ko a
DUMADAGUNDONG ang dibdib ko nang maramdaman ang hininga nito sa tenga ko. Para akong na bato sa kinatatayuan ko. Ang init ng kanyang hininga at pakiramdam ko kapag tumingin ako sa kanya ay mag tama ang mga mukha namin. "Hmm..Do you know him?" mariin niyang tanong habang nakatingin sa akin. Tumingin ako sa lalaki sa gilid ko at nagulat ako dahil nakatalikod na ito sa amin. "N-no.'' matipid kong sagot at umusog ng kaunti."I saw him earlier,he was following you." bulong niya sa akin. Dahil sa gulat ay bigla akong lumingon sa kanya at sa hindi inaasahan ay dumampi ang labi ko sa labi niya. "Wtf." gulat kong bulalas at napaatras palayo sa kanya ngunit bigla niyang hinapit ang baywang ko."Ops.Careful,baby." mapag-laro nitong salita habang nakatingin sa likuran ko kung saan nakatayo ang lalaki na sumusunod sa akin kanina. "L-let go,"nauutal kong salita. Dahil sa tangkad niya ay sa ibaba na lang akong tumingin dahil baka maulit na naman ang nangyari kanina."What if ayaw ko?" bulong na
HINDI agad ako nakapag react sa sinabi niya. At agad ko rin natampal ang sarili ko dahil sa inisip ko na mas maganda ang hubog ng katawan nito kaysa sa asawa ko.Kinumpara ko pa ang katawan nilang dalawa na halata naman na mas bata itong kausap ko.Inayos ko ang suot kung night gown, wala na kasi akong makita na pang tulog eh. Lahat nasa wardrobe ni Atacia puro night gown lang. Iwan ko kung na saan ba ang mga pajama or T-shirt man lang niya. Hindi ko naman alam na wala pala siyang damit na pang tulog. Halos kasi lahat ay dresses at mga jeans. Mga pang lakad na mga damit, alangan naman yun ang suotin ko."Salamat," tugon ko naman sa kanya. I heard him chuckled. He is young, ramdam ko naman.Mukha lang talaga siyang mature. Pero hindi ko talaga fully nakikita ang mukha niya eh, pero parang familiar lang talaga siya sa akin. Parang nakita ko na somewhere,..before, I don't know. Lalo na ang asul niyang mata."Ano ang iniisip mo, mukhang malalim ah." malakas na wika nito. May hawak siyang w
I IMMEDIATELY wiped my tears para hindi mahalata ni Raven. Sa rami ba naman ng pangalan, kapangalan pa ng anak ko.Uminom na naman ako. Hindi pa ako kumakain pero hindi ko ramdam ang gutom. Gusto kong mag lasing ngayong gabi, kahit ngayong gabi lang. Gusto kong makalimutan ang lahat lahat ng masalimuot sa nakaraan. Imposible man na makalimutan lahat, at least ngayong gabi lang ay makalimot ako.Ang daming pangit na nangyari sa akin. Ang truama ko sa loob ng kulungan. Kakalabas ko lang nga ngayong araw ay may naka-sunod na agad sa akin. Kilala ako nung tao kanina. At sigurado akong may tao sa likod nun.Hindi naman ako tanga para hindi ko malaman na may tao talaga na nag-utos na sundan ako.Alam ng taong yun na nakalaya na ako kaya pina-pasundan ako.Pero sino nga?I frustratingly brush my hair using my fingers. I heaved!“Are you okay?" tanong niya sa akin. Umupo siya sa tabi ko sa sofa habang hawak-hawak niya ang isang bote ng alak.“Yeah.Just feel so anxious,I want to rest and sleep.B
I moaned when his tongue licked my unclothed nipple. And he sucked it like a baby. Hindi ko naman mapigilan ang sarili na napaigtad. Para akong kinukuryente sa tuwing lalapat ang kanyang kamay o labi niya sa kahit saan parte ng aking katawan. Hindi ko naman mapigilan ang mapakagat labi. Tumingin siya sa akin at dahan-dahan niyang hinubad ang suot ko na nightgown. He didn't even blink. Parang may sarili mata at utak din ang kanyang mga kamay. O sadyang sanay na siya sa ganitong gawain."You're so beautiful, Caroline," bulong nito at tuluyan na nga akong hubo't hubad sa kanyang harapan. Nahiya pa akong tinakpan ang aking dibdib at pinag dikit ang aking mga hita. I only wore nightgown and no panty on.Raven seductively bite his lower lip and started to take off his t-shirt and tossed it away. Hindi na siya nag salita pa at biglang pinag hiwalay ang aking mga hita. Dahil sa gulat ay agad kong tinanggal ang ng kamay ko na nakatakip sa dibdib ko at mabilis na tinakpan ang pagkababae ko.R
NAKAKABALIW ang pakiramdam. Mahigpit akong napahawak sa batok niya ng mas diinan niya ang pagbayo.Nasinghap naman ako ng binilisan niya ito ng binilisan.Para na akong mapapa sigaw sa sarap.Parang titirik na ang mga mata ko sa nakakabaliw na sensasyon na dulot nito.I unconsciously called his name, while hearing the sounds of our wetness.Mas pinulupot ko pa ang paa ko sa baywang niya at hinalikan siya.Nung una ay nagulat siya, kaya hindi agad siya tumugon.Kalaunan ay naging mapusok at mapaghanap na ito habang patuloy pa rin sa pagbayo.“Ughh.. Raven,” I whispered and bit his earlobe.“Fvck.”he swore and thrust deeper. “Do you want it fast?” bulong niya sa akin.“Fast and deep,” I said.“If you can just see yourself, Caroline. You would want to fuck yourself. You're so fckng gorgeous,” he whispered. “Turn around, baby,” he commanded.Kahit nangangalay ang mga tuhod ko ay dahan-dahan pa rin akong tumalikod sa kanya at lumuhod.Lumuhod ako sa sofa habang siya naman ay nakatayo hawak hawak
HINDI ko alam kung nasaan ako.Ang dilim ng paligid ko at wala akong naririnig na kahit anong ingay mula sa kung saan. Ang tanging lakas ng kabog sa aking dibdib lang ang naririnig ko. Kinakabahan, natatakot, halo halong emosyon ang aking nararamdaman. Nanginginig na rin ang buo kong katawan.Hindi ko rin maalala kung paano ako na punta rito. Kanina lang ay may lumapit na lalaki sa akin at tinanong ako, ngunit may nilagay siya sa bibig ko, dahilan upang mawala ako sa sarili. Pagkatapos nun ay wala na akong matandaan. At ngayon ay magigising ako sa isang madilim na lugar.Nasaan ba ako? Nakakatakot rito. Para akong nasa kulungan. Pakiramdam na para bang patay ka na. Pero baka,... baka patay na ako at tinapon ako sa kung saan.Hindi ko rin maigalaw ang katawan ko, pati ang kamay at paa ko. Ang hapdi! Ngayon ko lang naramdaman ang sakit at hapdi sa aking katawan, nakagapos pala ang mga kamay ko sa likuran, pati na rin ang mga paa ko.Sino ang may gawa nito sa akin? "Look at you!" I paus
Hindi ko alam kung anong oras na, at kung maaga pa ba o gabi na. Nakatakip ulit ang aking mga mata, at nakagapos pa rin ang aking mga kamay at paa. Hindi ko alam kung may kasama ba ako dito sa loob ng lumang kwarto na ito.At hindi ko rin alam kung nasaan lugar ako dinala ni Stiffany. Nauuhaw na ako, ngunit hindi ko ramdam ang pagka-gutom. Mas nangingibabaw sa akin ang takot na baka dito na nga ako mawalan ng buhay. Hindi ko pa nakikita ang anak ko. Hindi ko pa nakausap si Dad at maayos ang problema namin. Hindi ko pa nakuha ang hustisya para sa asawa ko.Marami pa akong plano at pangarap na matupad at mangyari. Ngunit paano yun,kung nandito ako sa lugar na hindi ko alam."Stiffany?" nahihirapan akong mag,-salita. At masakit pa ang ulo ko.Masikip rin ang dibdib ko,at nahihirapan akong huminga. Nakakasuffocate.At hindi ko alam kung anong oras na na lumipas, simula ng dalhin ako dito. She said na aalis na siya, and leave me here alone. Pagkatapos ay bumalik ang isang kasabwat niya at n
“Surpresa!” sabay-sabay na sigaw ng lahat nang buksan ni Caroline ang pinto. Napaatras naman siya, tila nagulat sa dami ng mga taong nagkakantahan at nagpapalakpakan sa sala. Hindi naman maiwasan ni Caroline ang matuwa, dahil ang iba sa mga bisita ay mga empleyado niya. At kumpleto rin ang kanyang pamilya,.maliban Sa isang tao. Sa gitna ng lahat, si Raven ay nakangiti habang may hawak na ang bunso nilang anak na si Venus.“You thought we forgot, didn’t you?” Raven said with a teasing smile.Bago ang kaganapan, sobrang abala si Caroline sa kumpanya dahil nagkaproblema sila sa isang investor. Dahil sa tindi ng kanyang pagka-busy, hindi na niya namalayan ang paglipas ng mga araw. Isang buwan na pala ang nakalipas, at maraming nangyari sa panahong iyon.Si Diego at Dina ay pumunta na sa ibang bansa para sa operasyon ni Diego. Masaya naman si Caroline dahil sa wakas ay magagamot na ang dati niyang asawa. Para kay Dina naman, magsisimula na ito ng negosyo sa ibang bansa. Tinulungan sila ni
Alam kong may konsensya pa rin si Dina hanggang ngayon, at ako rin naman. Hindi mawala sa isip ko ang mga kasalanang nagawa ko sa kanya. Sobrang dinurog ko siya. Hindi ko nga alam kung paano ako makakabawi sa kanya. "Uhm... ano ba ang susunod nating hakbang? Paano natin mapapasaya si Caroline? Wala akong maisip na pwedeng gawin..." litong sabi ko. "Paano kung ayain natin sina Raven at Caroline mag-date? Sa tingin ko magandang ideya 'yun, di ba?" masiglang mungkahi ni Dina habang nag-iisip pa. "Sa tingin mo, okay lang sa kanya? Hindi kaya siya magalit?" tanong ko nang may pag-aalinlangan. Hindi ko rin kasi masyadong kilala si Caroline, lalo na't hindi naman kami nagtagal. Nakilala ko lang naman si Caroline noon nung sinabi sa akin ni Dad na siya ang papakasalan ko. Dahil sa maganda siya at napakamasipag na babae. Agad rin nahulog ang loob at puso ko sa kanya. Pero nagloko pa rin ako sa kanya. She's the perfect woman na sana, kaso isang akong tanga kaya ngayon wala na siya sa akin.
Mabilis kong iminulat ang aking mga mata, at agad na bumungad sa akin ang puting kisame at amoy ng ospital. Nakakasulasok ang amoy, at ayoko nito. Paano ako napunta sa lugar na 'to? Kasama ko lang si Mamay kanina; baka naman naghahallucinate lang ako. Pero nasa kwarto lang talaga ako ngayon at hindi sa ospital. Ibinaling ko ang aking ulo sa kaliwa at tumingin sa paligid. Nasa ospital nga talaga ako. Pero anong ginagawa ko rito? "Babe, you're finally awake. Thank goodness," bungad na sabi ni Raven. "Pinag-alala mo ako. Sorry..." umiiyak na sabi ni Raven. Kunot-noo ko siyang tinitigan. Ano ba ang problema? "Why are you crying?" mahina kong tanong. “Nasa ospital ka, babe. Hindi ka nagising kagabi, kaya nag-alala ako. Lahat kami nag-alala. Pasensya na, sorry kung napaiyak kita ulit.” “Bakit ka nagso-sorry? Wala ka namang ginawang mali, ah...” tanong ko. “Mamay told me. Umiiyak ka raw, at sobrang sama ng loob ko. Alam ko kasi kung bakit ka umiiyak kahapon. Akala mo siguro may k
[CAROLINE] Bumuhos na naman ang aking mga luha. Kakaayos lang namin, pero may nalaman na naman ako. Bakit ganito? Bakit parang pinaglalaruan ako ng tadhana? Gusto ko lang naman na maging maayos kami, kahit na pinagtaksilan nila ako. Pero bakit hanggang ngayon, patuloy pa rin ang pagsisinungaling? Bakit ganito? Agad akong pumasok sa kotse at humagulgol. Pilit kong inaayos ang lahat—sinubukan kong tanggapin at patawarin sila. Binigay ko ang gusto nila para maayos na. Kahit labag sa loob ko, ginawa ko, para kahit papaano'y maibsan ang bigat ng dinadala ko. Bakit ba ang hirap magpakatotoo? "Why do I have to experience this? Gusto ko nang maayos ang lahat sa amin, tapos bigla na lang malalaman ko na ang murderer ng asawa ko noon ay ang kabit niya pala? This is so frustrating!" Dapat ba akong maawa kay Diego? Pero siguro sapat na itong mga nalaman ko. Tama na ang kadramahan. Gusto nilang magsama, sige, hahayaan ko na sila sa buhay nila. Ibibigay ko na at magpopokus na lang ako sa buhay k
Nagulat si Caroline sa paghingi ng basbas ni Diego sa kanya. She felt something touch her heart, at pakiramdam niya'y napawi ang sakit na kanyang nararamdaman. Hindi sakit at selos ang nararamdaman niya ngayon, kundi saya sa kanyang puso. The way humingi si Diego ng basbas sa kanya ay para bang sigurado na siya kay Dina—na para bang ito ang babaeng habang buhay niyang mamahalin.Tears streamed down her cheeks. Tiningnan niya ang kalagayan ni Dina na wala pa ring malay at pagkatapos ay tumingin kay Diego, na para bang sinasabi, "Please, let us be happy together.""C-Caroline, sorry. Please, don't cry. H-hindi na kita tatanungin tungkol sa bagay na 'yon. I am sorry, masyado lang ata akong desperado," he said in panic as he held Caroline's hand.Akala ni Diego ay galit pa rin si Caroline sa kanilang dalawa. Alam ni Caroline na hindi madaling maghilom ang sugat na dinulot nila."Maybe giving them a chance isn't bad, right?" sa isip ni Caroline.Pinahiran niya ang kanyang mga luha, at mahi
Isang malutong na sampal ang dumapo sa pisngi ni Stiffany nang magkita silang dalawa sa hideout nila. Nagulat si Stiffany sa ginawa ni Dina, sa biglaang pagsampal na hindi niya alam ang dahilan. Dahil dito, sinampal din niya si Dina ng dalawang beses sa magkabilang pisngi. Nanlilisik ang kanilang mga mata, at tila konti na lang ay mag-aaway na sila at magdadambahan."Ano ba ang problema mo?" singhal ni Stiffany kay Dina."Ikaw! Kayo ng mga kuya-kuyahan mo! Ano ang ginawa ninyo kay Diego?" nanlilisik ang mga mata ni Dina habang nagsasalita.Inirapan ni Stiffany si Dina at tinalikuran ito. "He deserves to die," ani Stiffany. "Dahil sa ginawa niya, nawala sa amin ang lahat. Sinumbong niya kay Daddy kung ano ang ginawa namin nina Kuya. Kung tumahimik lang sana siya, hindi siya mapapahamak." Nanggigigil na sambit nito."Paano mo nagagawa 'yon sa kapatid mo? Hindi ba baliw na baliw ka kay Diego? Ano'ng kapahamakan ang ginawa ninyo sa kanya?" sigaw ni Dina. "Mabait si Diego sa inyo, paano ni
Dinala nina Raven at Caroline si Diego sa ospital dahil nahihirapan itong huminga. Kahit ayaw nitong magpadala sa ospital, dinala pa rin nila ito upang magamot din ang mga sugat niya. May bantay sa kwarto niya upang walang sinuman ang makapasok. Mahigpit na ipinagbabawal ang pagpasok sa kwarto ni Diego sa ngayon dahil sa nangyari. Nagsimula na rin mag-imbestiga ang mga pulis sa bahay ni Diego, at nagbigay na rin ng pahayag sina Raven at Caroline. Ayon kay Diego, ang mga kapatid niya ang may pakana ng nangyari sa kanya. Nagpaiwan si Caroline sa ospital upang bantayan si Diego, na hindi pa rin nagigising simula nang dinala nila siya roon. May nais ding malaman si Caroline. Gusto niyang maintindihan kung bakit laging sinasabi ni Diego na masakit ang kanyang ulo. Sinabi rin ni Raven na uminom si Diego ng pain reliever bago sila umalis ng bahay. Hindi siya mapakali, lalo na nang mahawakan niya ang ulo ni Diego at mapansin ang labis na pagkalagas ng buhok nito. Malakas ang kutob niya na
HATING-GABI na nang makatanggap ng tawag si Raven mula kay Diego. Mukhang hinihingal ito at nahihirapan sa paghinga. Nang oras na iyon, nasa kanyang opisina siya sa loob ng bahay, samantalang si Caroline ay natutulog na sa kanilang kwarto. Kunot-noo man si Raven dahil sa biglaang tawag nito, hindi niya magawang balewalain dahil mukhang may nangyari.Mabilis na kinutuban si Raven kaya hindi na siya nagdalawang-isip na tumayo at kunin ang susi ng kanyang kotse. Alam niyang hindi pa sila lubusang nagkakasundo ni Diego, pero hindi na niya ito kalaban ngayon. Wala na siyang kailangang patunayan dahil alam niyang si Caroline at ang mga bata ay sa kanya pa rin"Nasaan ka?" kalmadong tanong ni Raven habang pinapaandar ang kanyang sasakyan."Sa bahay ko, alam mo na kung saan 'to, dahil nakapunta ka na rito noong dinala mo si Matthew," hirap na hirap nitong sabi. Rinig na rinig din ni Raven ang mabigat na paghinga ni Diego.Dinala niya kasi ang bata sa bahay nito isang beses, dahil gustong maki
Natameme si Diego sa narinig. Nagsimulang manginig ang kanyang mga kamay, nanghina ang kanyang mga tuhod, at napaluhod siya. Hindi siya makapaniwala na ang kabit pala ang dahilan ng pagkawala ng panganay niyang anak—at kasalanan niya rin iyon. Isa siyang pabaya na asawa. Napahilamos siya sa kanyang mukha, at sunod-sunod na nagsilabasan ang kanyang mga luha. Tahimik siyang napahagulgol habang ang kanyang mga kamay ay nasa mukha pa rin. Ngayon, mas lalo siyang nagsisisi dahil sa kanyang nagawa. Napakalaki ng kasalanan niya kay Caroline, at hindi katanggap-tanggap ang kanyang ginawa. "Patawad," humihikbing sabi ni Diego. "Walang kapatawaran ang nagawa kong kasalanan sa'yo. Kasalanan ko ang lahat," hagulgol niya. "Patawarin mo ako, Caroline. Labis kitang nasaktan. Napaka-gago kong tao—irresponsable, manloloko, sinungaling. Hindi mo deserve ang isang katulad ko. Nabigo akong maging lalaki para sa'yo, nabigo akong maging ama, at nabigo akong maging asawa. Pinabayaan kita, Caroline," pat