[Hazel] Mayabang na inunat pa ni Steve ang kamay at braso. May papilig-pilig pa ito ng ulo—pero maski isa sa bola na sinubukan nitong i-shoot sa ring ay walang na-shoot. 38 na ang score niya at zero ito. Kaya naman panay ang tawa niya habang pinapanood itong sumubok. “Hahaha! Ang yabang mo hindi ka naman pala marunong!” Aniya sabay tawa ng malakas. Napahinto siya sa pagtawa ng mapansin na nakatitig ito sa kanya. “Bakit?” Para kasi siyang may dumi sa mukha kung titigan nito. Napakahawak siya sa pisngi. “May dumi ba?” Nag iwas ito ng tingin. “W-wala.” Nginisihan niya ito. “Paano ba ‘yan, nanalo ako?” Mayabang na iminuwestra niya ang kamay sa ring. “Diba sports ng mga lalaki ang basketball? Eh bakit ang bano mo?” Nagtaka siya ng ngumisi ito. Pero agad din iyong nawala, sumeryoso ito bigla ng makita ang tingin niya rito. “Bakit hindi tayo sumubok ulit, Hazel? Kapag nanalo ka ulit this time ay dalawang beses kitang ililibre. Pero kapag nanalo ako… ililibre mo ako.” “Pe
[Hazel] Nagpalinga-linga siya. Pakiramdam niya ay may nakatingin sa kanya. Pero ng lumingon siya ay wala naman siyang napansin na nakatingin sa kanya. Mukhang guni-guni lang niya ‘yun. Bumaling siya kay Steve, nahuli niya na nakatingin na naman ito sa kanya. Napahawak na naman siya sa mukha. Kanina pa niya ito napapansin na nakatingin sa kanya. Siguro ay naninibago din ito sa itsura niya kagaya nila Gladys. “Ang bagal mo naman kumain. Eh anim na fishball lang naman ang kinakain mo.” Sinilip niya ang pagkain nito. “Kagat ang tawag mo diyan?” Ang liit lang naman ng fishball pero ang tagal nitong maubos. Ganito ba kumain ang katulad nitong mayaman? Huminto ang isang grupo ng mga kababaihan sa pwesto nila. Ang babaeng nasa gitna ay hindi maalis ang tingin kay Steve na ngayon ay halos ibaba pa ng husto ang suot na sumbrero upang hindi makita ng mga ito ang mukha nito. “Sandali… hindi ba ikaw si Steve Montenegro?” Tanong pa ng babae. Dahil sa sinabi nito ay sumilip ang isang kasa
“JOEMAR, parang may kakaiba kay Sir Frank.” Panimula ni Gladys habang sabay na ang uumagahan ang lahat sa dirty kitchen para sa mga tauhan ng Villa. “Kakaiba? Parang wala naman.” Ani ng hardinero. “Hindi… meron talaga. Napansin ko kasi na parang mas lalong sumama ang ugali niya ngayon. Eh diba dati naman ay kinakausap niya si Hazel. Pero ngayon ay parang wala na siyang paki kay Hazel. Hindi kaya nag away sila—ayos ka lang ba?” Nag aalalang tanong ni Gladys kay Joemar ng mabilaukan ito. “A-ayos lang ako. S-sige, maiwan ko na kayo!” Ani ng lalaki bago nagmamadali na nilisan ang kusina. Napahawak sa baba si Gladys. “Aba, hindi lang si sir ang nagbago… pati si Joemar. Napansin mo rin ba aling Fatima. Hindi na masyado madaldal ngayon si Joemar ah. Ano kaya ang nakain noon?” Pumalatak ang matanda. “Mabuti pa si Joemar nabawasan ang kadaldalan. Eh ikaw kaya?” “Aling Fatima naman! Wag mo naman ikumpara don. Mas madaldal kaya yun!” Nagliwanag ang mukha ni Gladys ng makita si Hazel.
[Hazel] Hindi maalis ang ngiti sa labi niya ngayon habang sakay ng jeep papunta sa office ni Frank. Napag isip-isip niya na walang mangyayari kung mag iisip siya palagi ng masama. Kailangan niyang magtiwala kay Frank at sa pagmamahal nito. Saka wala siyang karapatan na magalit sa ate niya. Bumuntong hininga siya. Tama. Wala siyang katapatan na magalit sa ate niya. Siya ang may kasalanan dito. Pumasok siya agad sa buhay ni Frank kahit kahihiwalay pa lamang ng dalawa. Kung tutuusin ay siya ang may kasalanan dito dahil pumatol siya sa ex nito. Nabasa at napanood niya na hindi magandang gawin iyon. Pero huli na dahil nagawa na niya. Masyado na niyang mahal si Frank para bitiwan pa. Saka naman mahal nila ang isa’t isa kaya wala naman siguro masama kung piliin nilang mahalin ang isa’t isa. Sabi ng nila. Kapag mahal mo, ipaglaban mo. Hindi na mahalaga kung maging masama siya sa paningin ng iba, basta mahal nila ni Frank ang isa’t isa. Yun lamang ay sapat na. “Hazel!” Kumaway si To
[Hazel] “Miss, ayos ka lang ba? Namumutla ka… maupo ka muna.” Saka lamang siya natauhan ng biglang may lumapit sa kanya at nagtanong. Nilibot niya ng tingin ang paligid. Nasa gitna pala siya ng daan at nakatayo lamang—basa ang pisngi sa dami ng luha na umaagos dito. Kanina pa pala siya nakatayo dito sa gitna ng daan habang umiiyak. Ang babaeng lumapit sa kanya ay isang street sweeper sa daan at halatang naaawa at nag aaala. “A-ayos lang po…” nagmamadali na lumakad siya at tumawid sa kalsada. Akala niya ay kaya niyang hindi umiyak Pero hindi pala. Sa sobrang sama ng loob niya ay kusa ng tumutulo ang luha niya. Sinusubukan naman niya na maging maunawain pero mahirap pala. Kinagat niya ng madiin ang labi niya. Gusto niyang pigilan ang sarili na wag umiyak pero ang hirap… kusang dumadaloy ito sa pisngi niya. Pagkababa sa jeep ay bumaba siya sa tapat ng isang parke. Hindi siya pwedeng umuwi ng ganito ang lagay. Ayaw niyang makita siya ni Aling Fatima sa ganitong kalaga
Ibig sabihin ay mag-Lolo ang dalawa? Naalala ni Hazel kanina ang pagluha nito dahil sa sakit kaya nataranta siya. “Kuya Steve, dalhin mo na ang lolo mo sa hospital. Umiiyak siya sa sakit kanina—“ napahinto si Hazel sa pananalita at kunot ang noo na tumingin sa lolo ni Steve na ngayon ay nakangiting nakatingin sa kanilang dalawa. Kataka-taka na hindi na ito ngayon umiiyak, nakangiti na ito habang nakatingin sa kanilang dalawa ng binata. Para itong natutuwa na makita silang magkatabi at magkasama. “Steve, nakakatakot ang lolo mo… bakit ganyan siya tumingin?” Mahinang natawa si Steve ng maramdaman ang pagkapit ni Hazel sa laylayan ng suot niyang tshirt habang napapantastikuhan itong nakatingin sa matanda. Agad na yumuko si Ranz ng makita ang among hinahanap, maging ang mga kasama ay nakahinga ng maluwag ng makita ang kanilang hinahanap. “Chairman, kinakailangan na natin na bumalik ng hospital. Hindi makabubuti sa inyo ang lumabas ng mag isa at walang kasama.” Ani ni Ranz, sagl
“FRANK…” Tawag ni Hazel sa nobyo. Kabado man ay nilapitan niya si Frank. “Gusto mo bang timplahan kita ng kape—“ Tumayo si Frank at tinalikuran ang dalaga at walang salita na iniwan ito. Parang sinaksak ang puso ni Hazel sa ginawa nito. Kailangan niyang malaman kung ano ang kanyang maling magawa. Hindi niya malalaman kung ano ang pagkakamali niya kung hindi niya tatanungin ang nobyo. Tumakbo si Hazel at hinawakan sa kamay ang nobyo. “Frank, m-mag usap naman tayo. M-may pagkakamali ba akong nagawa na hindi mo nagustuhan? S-sabihin mo naman sa akin para hindi ako nangangapa ng ganito.” May pagsamo na pakiusap niya dito. Hindi sumagot si Frank, nanatili itong nakatayo. Alam ni Hazel na meron mali, dahil kung wala, hindi nagkakagnito ang kanilang relasyon nila ngayon. Nanlalabo ang mga mata na tumingin si Hazel sa kamay niya na nakahawak sa kamay nito—siya lang ang nakahawak ng mahigpit sa kamay nito, hindi ito gumanti ng hawak. Hindi niya alam kung bakit nasasaktan siya. “Fra
“Wala si Sir Frank ngayon, Hazel. Pumunta siya ng Japan for some business reason. Para sa akin ba ang dala mong pagkain?” “A-ah… oo. P-para sana sa inyo ni Kuya Frank.” Sagot ni Hazel kay Toni. “Ang dami naman ng dala mo. Sigurado na masasayang lang ang iba dito kahit pagsaluhan pa natin ito—sandali, Hazel. Aalis ka na?” Tumango siya. “Ah, oo. May lalakarin pa kasi ako. S-sige, Toni… aalis na ako.” Paalam ni Hazel bago nagmamadali na umalis. Kunot ang noo na sinundan ng tingin ni Toni ang kaibigan. Nakapagtataka na sa tuwing wala ang boss niya ay umaalis din ito agad. Nagkibitbalikat na lamang siya bago nagpatuloy sa pagkain na dala nito para sa kanya. “The best ka talaga, Hazel! Naku, iba talaga ang nagagawa ng inlove.” Hinala niya ay makikipagkita lamang si Hazel sa nobyo nito. “Kaya pala madalas kitang makita na nakangiti ng mag isa dahil may nobyo ka na pala ha.” Ang swerte ng kaibigan niya, hindi lamang mayaman ang nobyo nito, gwapo pa. Isip-isip ni Toni ng hindi maa