INISIP kong sumaglit sa ospital para sana magpatingin. Gusto ko kasing kumpirmahin ang kutob ko. Pero dahil bumuti na rin naman ang pakiramdam ko ay inisip kong baka mas maganda kung gagawin ko iyon nang kasama ang aking nobyo.“Mas maganda siguro anak kung kasama ko ang Daddy mo kapag nagpa-check ako. Para naman marinig niya mismo ang lahat ng pwedeng sabihin ng doktor,” iyon ang isinatinig ko sabay haplos sa flat ko pa rin tiyan.Napagdesisyonan kong puntahan nalang sa site ang nobyo ko. Gusto ko kasing sabay kaming kumain ng lunch.Mula sa aking pagkakahiga ay kumilos ako saka naligo na. Pants and shirt lang ang isinuot ko. Saka ako nag-rubber shoes. At dahil nga hindi naman malayo ay hindi na rin ako nagdala ng sasakyan.Agad akong binati ng mga empleyado sa site nang makilala nila ako. Malapit nang matapos ang café at hindi ko na mahintay ang finished product nito. Well, syempre hindi ko mapigilan ang maging masyadong proud dahil nga nobyo ko ang kasama sa mga gumawa niyon. Sa k
NAGSALUBONG ang mga kilay ni Marius.“Bakit nasa labas ng bahay ang maleta ko?” iyon ang awtomatikong tanong ng binata.Hindi niya gustong bigyan ng pansin ang posibilidad na nagsusumiksik sa kanyang isipan. Pero hindi niya maikakaila na deep inside, iyon ang totoong nararamdaman niya.Mabilis ang tahip ng kanyang dibdib.Malalaki ang mga hakbang siyang lumapit sa pinto saka pinihit ang knob. Pagkatapos, nang makumpirma na tama ang hinala niya ay agad siyang napamura.“Sam…”Mabigat at malalim ang buntong hiningang hinugot at pinakawalan ni Marius. Pagkatapos ay nanlulumong napaupo sa bench na naroon. Noon na rin nahagip ng paningin niya ang isang maliit na papel na nakadikit sa maleta. Kumilos si Marius at kinuha iyon.“I know what you did…”Sapat na ang mga salitang iyon para mapatunayan na totoo ang kanyang hinala. Alam na ni Sam ang lahat. Kung paano, iyon ang palaisipan sa kanya ngayon.Nagtaas-baba ang dibdib ni Marius.Masakit sa kanya ang lahat ng ito dahil kailangan niyang a
“PARTIAL amnesia. Meaning ‘yung mga huling nangyari sa kanya ang naapektuhan at hindi niya maalala. Posibleng bumalik, pero hindi natin masasabi kung kailan. Depende iyon sa pasyente.” Iyon ang naging simple subalit malinaw na pagpapaliwanag ng doktor kay Andrew kasama siya at ang asawa nitong si Lana. “Oh, Sam,” ani Lana na umiiyak pang yumakap sa kabiyak na agad rin namang umakbay rito. Mabigat ang loob na nagpakawala ng malalim na buntong hininga si Marius. Pagkatapos noon ay tinangka niyang magbuka ng bibig para magsalita. Pero bago pa man niya nagawa iyon ay nauhan na siya ni Andrew. “Kailan namin siya pwedeng iuwi, dok?” tanong nito saka siya tinapunan ng matalas na tingin. Alam niya kung para saan ang titig na iyon. Warning look na parang ang gusto lang iparating sa kanya ay huwag siyang magtatangkang gumawa ng paraan para sumawsaw sa issue. Bagay na hindi gustong tanggapin ng kalooban niya. Hindi lang dahil nobya niya ang dalaga kundi dahil sa pagmamahal niya para rito. “
“B-BUNTIS ako?” iyon ang hindi makapaniwala kong tanong nang pakawalan ako ng lalaking nagpakilala sa akin sa pangalang Marius.Hindi ko alam at hindi ko rin matukoy kung ano ang tumama sa akin. Dahil sa pagkakatitig ko sa mga mata ni Marius ay mayroong kung anong damdaming tila ba nagpabilis ng tibok ng puso ko.Napakaganda ng mga mata niya. Ang maiitim niyang mga mata. At habang nakatitig ang mga iyon sa akin ay hindi ko maikakaila ang tila ba nakakamagnetong enerhiyang humihigop sa lahat ng lakas ko.“Yes, and the baby is mine.”Iyon ang walang gatol niyang sabi.Hindi ako makapaniwala sa narinig ko. Kaya naman hindi ko na rin napigilan ang tono ng pananalita ko. Pati na rin ang mga salitang namutawi sa bibig ko.“A-Anong sinabi mo? Bakit, sino ka ba sa buhay ko?” iyon ang magkakasunod kong tanong.Mabilis na gumuhit ang sakit sa mga mata ni Marius dahil sa sinabi kong iyon.Inisip ko at kailangan kong amining kahit papaano ay nag-alala ako. Nag-worry talaga ako na baka nasaktan ko
HINDI ko alam kung paano ko ipaliliwanag ang nararamdaman ko nang mga sandaling iyon. Parang naparalisa ang buong katawan ko. Hindi ako makakilos. Dahilan kaya nagkaroon ng pagkakataon si Marius upang mas higit pang palalimin ang halik na iyon.“Sam,” anas niya nang sandali niyang pakawalan ang mga labi ko. Sinunod niyang hinagod ng tingin ang aking mukha.Kinapa ko sa dibdib ko ang kahit maliit lang na disgusto sa kapangahasang iyon ng binata. Pero nabigo akong makita iyon. Sa halip ay pumunit pa ang isang matamis na ngiti sa aking mga labi. At hindi ko napigilan iyon.“Your kiss tastes familiar,” ang hindi ko pa napigilang sabihin sa halos pabulong rin na tono. Katulad ng ginamit sa akin ng Marius.Hindi na nagsalita pa si Marius at sa halip ay mahigpit na lamang akong niyakap pagkatapos ng sinabi kong iyon. Hindi iyon ang unang beses na niyakap niya ako mula nang magising ako mula sa aking pagkaka-commatose. Pero masasabi kong ito na yata ang pinakapaborito ko sa lahat ng bagong ka
PASIMPLE kong itinulak palayo sa akin si Marius. Para akong natutunaw na ice cream dahil sa init ng halik na iginawad niya sa akin. At gawa nga ng katotohanang gusto kong bigyan siya ng pahiwatig na hindi magandang ideya ang gusto niyang mangyari ay nag-isip ako ng paraan. “Parang may narinig akong kumatok sa pinto,” pagsisinungaling ko. Nagtatanong ang mga matang pinakatitigan ako ni Marius. Pagkatapos ay kumilos siya saka tinungo ang pinto. Tahimik ko lang na pinanood ang paglapit ni Marius sa akin. Habang ginagawa niya iyon ay pansin ko naman ang papabilis na tahip ng dibdib ko. Kinakabahan ako at alam ko kung bakit. Bakit ko ba naman kasi nagawang itanong pa sa kanya kung papaano nabuo ang bata sa sinapupunan ko? Eh kung tutuusin alam ko naman kung ano ang sagot doon. At dahil nga sinasabi niya at inaangkin niya ang bata. Natural lang na may nangyari na sa amin. “Alam mo bang pinuno natin ng maiinit na tagpo ang bahay mo sa Baguio?” tanong niya sa akin. Agad na nag-init ang m
HINDI ako kaagad nakaimik matapos kong marinig ang inaming iyon sa akin ni Marius. Nakaramdam ako ng awa sa kanya. Parang hindi rin ako makapaniwala na sa kabila ng lalaking-lalaki nitong aura ay ang ayon nga rito ay hindi maipagmalaking bahagi ng kwento ng buhay nito. “Ganoon ba? Pasensya kana kung nagtanong at naging mapilit ako ah,” ang mga salitang iyon ang kusang nanulas sa mga labi ko. Ngumiti lang si Marius bago nangingislap ang mga matang humalik sa noo ko. “Okay lang iyon. Dapat nga matagal ko ng sinabi iyon sa iyo eh. Kaya hindi mo kailangang humingi ng sorry, okay?” aniyang banayad pang kinurot ang baba ko. Ngiti lang ang isinagot ko kay Marius sa sinabi niyang iyon. At dahil nga hindi na ako nagsalita ay siya ang muling nagbuka ng bibig para ipagpatuloy ang iba pa niyang gustong sabihin. “Ang totoo kasi niyan, hindi kasal ang mother at father ko. You know,” ani Marius na nagkibit ng mga balikat kasabay ng isang mabigat na buntong hininga. “Yeah?” sagot kong pinalalakas
“I DON’T THINK SO. Sa tingin mo pagkatapos ng ginawa mo sa kapatid ko eh papayag akong sumama siya sa iyo?”Wika ni Andrew na sinundan pa ang sinabi ng isang nakakalokong tawa.“Sa tingin ko ang bagay na iyon ay sa amin nalang ng kapatid mo,” iyon naman ang isinagot ni Marius.Umangat ang makakapal na kilay ni Andrew saka tinitigan ng matalas ang kaharap. “Maaaring hindi ko alam o wala akong idea sa totoong nangyari. Pero kapatid ko si Sam. At bilang kuya niya, tungkulin ko ang protektahan siya!” ang mariin nitong sabi.Sa puntong iyon ay mas higit pang naging malinaw kay Marius kung gaano kaseryoso ang nagawa niyang pagkakamali kay Sam.“Kung hindi dahil sa iyo, baka wala sa ganitong sitwasyon ngayon ang kapatid ko. Ipinagkatiwala ko siya sa iyo dahil bestfriend ka ng asawa ko. Pero nagkamali ako.”Muli, ang mariing isinatinig ni Andrew ang pumukaw sa malalim na iniisip ni Marius.“Pero mahal ko siya. Kaya gusto kong bumawi. Gusto kong itama ang pagkakamali ko,” iyon ang isinagot niy