Ang boses ni Sugar, ang hininga nito sa kanyang tainga, ang sensasyong dulot ng simpleng kilos nito—lahat ng iyon ay parang mga alaala na ayaw siyang pakawalan."Anong ginagawa mo, Stephan?" bulong niya sa sarili. Alam niyang mali ang lahat ng ito. Pero bakit parang hindi niya kayang umiwas?Habang naglalakad si Sugar pabalik sa grupo, ang kanyang bawat hakbang ay puno ng kumpiyansa, na parang isang reyna na nagwagi sa isang digmaan. Ang mahanging gabi sa Puerto Galera ay tila tumitigil para bigyang-daan ang kanyang presensya. Ang kanyang pulang dress na hapit sa katawan ay sumasabay sa bawat galaw niya, at ang mga tao sa paligid ay hindi maiwasang mapalingon sa kanyang direksyon.Ngunit sa kabila ng kanyang panlabas na kagandahan at kumpiyansa, may bahaging naguguluhan sa kanyang isipan. Alam niyang may plano siya, at sigurado siyang si Stephan ang magiging susi sa katuparan ng hustisyang matagal na niyang hinahanap. Ngunit bakit parang may bahaging nagtatanong sa kanya: Bakit ito n
Nag-doorbell si Stephan sa hotel room ni Sugar . Tiningnan ito ni Sugar at ngumiti ito ng pilyo . Agad niyang nilabas ang tinatagong sleeping pills at inilagay ito sa wine . Nagbihis siya ng sexy na lingerie at kumatok ulit si Stephan. Ngayon, pinagbuksan na ito ni Sugar upang maisakatuparan na niya ang plano - akitin ito at magpanggap na may nangyari sa kanila ni Stephan, upang mahawakan ito sa leeg at makuha ang matagal nang hustisya na tinatamasa niya para sa kanilang anak , na hindi man lang nasilayan ang mundo , at para sa kanya na pinagtaksilan ni Stephan noon, noong siya pa si Champagne .Habang tumunog ang doorbell, isang alon ng emosyon ang bumangon kay Sugar. Matapos ang mga araw ng pagpaplano, alam niyang ang pagdating ni Stephan ang magiging simula ng lahat. Hinayaan niyang maglaho ang lahat ng mga saloobin at iniisip kung paano niya tutuparin ang plano, pati na ang mga damdaming matagal na niyang ipinagkait sa sarili.Isang pilyo at matalim na ngiti ang sumik sa kanyang l
Kinuha ni Stephan ang telepono, ngunit bago pa man niya masagot, kinuha ito ni Sugar mula sa kanyang kamay. Tiningnan niya ang screen at nakita ang pangalan ni Pia."Si Pia," sabi ni Sugar, ang kanyang boses ay puno ng galit. "Tumatawag siya.""Bigay mo sa'kin," sabi ni Stephan, ngunit si Sugar ay tumayo, hawak pa rin ang telepono."Bakit? Para sabihin sa kanya na nandito ka sa'kin?" tanong ni Sugar, ang kanyang boses ay puno ng panunuya. "O para magsinungaling ka ?""Bigay mo na, Sugar," sabi ni Stephan, ang kanyang boses ay mas malakas na ngayon. Tumayo siya, ngunit ang kanyang katawan ay mahina pa rin dahil sa alak.Ngumiti si Sugar, ngunit ang ngiting iyon ay puno ng poot. "Alam mo, Stephan," sabi niya, ang kanyang boses ay malamig. "Hindi ko maintindihan kung bakit ang hirap mong pumili. Ako o siya? Hindi ba malinaw na ako ang mas gusto mo?"Napatawa si Sugar, ngunit ang tawa niya ay walang kasiyahan. "Mas gusto mo siya?" tanong niya, ang kanyang boses ay puno ng panunuya. " bakit
Habang nakaupo si Sugar sa tabi ni Stephan, ang kanyang mga mata ay nanatiling nakatuon sa lalaking walang kamalay-malay na tulog na tulog sa kama. Ang mga alaala ng nakaraan ay dumaloy sa kanyang isipan—ang mga pangakong binitawan ni Stephan, ang mga kasinungalingan, at ang trahedyang nagpabago ng kanyang buhay. Sa bawat tibok ng kanyang puso, ramdam niya ang bigat ng poot at sakit na matagal na niyang iniipon.Napakapit si Sugar sa gilid ng kama, ang kanyang mga daliri ay bahagyang nanginig. "Ito na ang gabi," bulong niya sa sarili, ang kanyang boses ay mababa ngunit puno ng determinasyon. "Ito na ang simula ng pagbagsak mo, Stephan."Hinawakan niya ang kanyang telepono, tiningnan ang mga larawan na kuha ni Marites ilang minuto lang ang nakalilipas. Ang bawat litrato ay isang testamento ng kanyang plano—isang plano na sinimulan niya hindi para lamang sa paghihiganti, kundi para rin sa hustisya. Tumitig siya sa larawan ni Stephan na nasa tabi niya, tila walang muwang sa darating na g
"Ang lahat ng ito ay magiging perpekto," sabi niya sa sarili habang inilagay ang telepono ni Stephan pabalik sa tabi nito. "Kapag natapos na ang laban na ito, matitikman niyo rin ang sakit na iniwan niyo sa akin."Sa huling pagkakataon, tiningnan niya si Stephan. Sa kabila ng lahat, may bahagi sa kanyang puso na umasa na sana hindi na lang ganito ang nangyari. Ngunit ang pag-asang iyon ay nawala na matagal nang panahon."Ito ang simula ng wakas, Stephan," bulong niya bago tumalikod at lumabas ng silid, iniwan ang lalaking minsan niyang minahal sa isang kwarto na puno ng kasinungalingan at mga lihim.At sa gabing iyon, habang tulog si Stephan at tahimik ang buong paligid, si Sugar ay nanatiling nakaupo, iniisip ang susunod niyang hakbang sa laban na walang katiyakan ang magiging wakas. Sa kanyang isipan, ang bawat kilos ay kalkulado, ngunit ang kanyang puso ay nananatiling magulo, puno ng galit, sakit, at isang bahagyang pagdududa kung kailan nga ba matatapos ang kanyang laban—isang la
Hindi nag-atubiling sabihin ng staff na nasa kuwarto 409 at nagmamadaling pumunta si Pia sa elevator. Nagwawala na naman si Pia nang pagbuksan ang pinto at tumawag ng staff. Nang dumating ang staff at binuksan ang pinto, tumambad kay Pia ang eksenang hindi niya inakala. Si Stephan ay nakahiga sa kama, walang malay, habang si Sugar ay nakatayo malapit sa gilid ng kama, mukhang nagulat sa biglang pagdating ni Pia. Lumapit siya kay Stephan at pilit siyang ginising ngunit walang reaksyon mula rito. Nang dumating ang staff at binuksan ang pinto, tumambad kay Pia ang eksenang hindi niya inakala. Si Stephan ay nakahiga sa kama, walang malay, habang si Sugar ay nakatayo malapit sa gilid ng kama, mukhang nagulat sa biglang pagdating ni Pia. "Pia?" tanong ni Sugar, ang boses ay kunwaring naguguluhan. Nanlaki ang mga mata ni Pia habang ini-scan niya ang kuwarto. Ang gulo ng kama, ang mga basong may bakas ng alak, at ang kasuotan ni Sugar na tila wala nang itinatago—lahat ng iyon ay tila mga pi
Habang si Pia ay nakatayo sa harap ni Stephan, ang kanyang puso ay naglalabanan ang mga emosyon. Isang bahagi sa kanya ang naniniwala na hindi pa huli ang lahat, at may pag-asa pang mababawi ang kanilang relasyon. Ngunit ang mga mata ni Stephan, na puno ng kalasingan at pagod, ay tila hindi na muling magbabalik sa kanya. Naramdaman niyang para siyang nawawala sa kanyang mga mata, at hindi na siya ang pipiliin nito."Stephan," ang boses ni Pia ay nag-uumapaw sa sakit, ngunit pilit niyang pinipigilan ang mga luhang gustong tumulo. "Hindi ba sapat na ako ang nagmamahal sa'yo? Hindi ba ako sapat para sa'yo? Bakit mo ako pinagtaksilan?"Tahimik si Stephan, hindi na kumikilos, nakapikit, at ang katawan niya ay tila hindi na kaya pang tumugon. Nakatingin lamang si Pia sa kanya, ang mga mata niyang punung-puno ng paghihirap, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, ipinaglalaban pa rin niya ang kanilang pagmamahalan."Stephan... please...alam ko gising ka na, please..." paulit-ulit niyang tinatawag
Tinutok ni Sugar ang kanyang cellphone at mabilis na pinindot ang pangalan ni Vash. Habang ang tunog ng dial tone ay patuloy, ang kanyang mga labi ay hindi napigilang magngisi sa tuwa. Si Vash, ang tanging tao na nakakaintindi sa kanyang plano, ay tinawagan niya nang hindi na nag-aksaya ng panahon."Vash," sagot ni Sugar sa isang malupit na tono. "Ikaw na lang ang matatakbuhan ko."Ipinagpatuloy ni Sugar ang kanyang kwento, ang mga detalye ng nangyari sa hotel ay binanggit nang may kasiyahan. "Si Pia, tulad ng inaasahan ko, naabutan kaming magkasama ni Stephan. Akala niya siguro may mangyayari, pero... wala! Wala siyang magagawa! Ngayon, ang mahalaga, alam niyang nandiyan ako. Hindi ko na siya tatantanan, Vash. Hindi ko na siya bibigyan ng pagkakataong manalo!"Si Vash, na mula sa kabilang linya, ay tahimik na nakikinig. Hindi siya agad sumagot, at tila may mga tanong na bumabagabag sa kanya, ngunit hindi niya sinabi ang mga iyon. Alam niyang si Sugar ay matatag sa plano niya. Walang
Ramdam ko ang kanyang kamay na humahagod sa aking ari habang inaabot ko at sinasaliksik ang kanyang katawan gamit ang aking kamay at mata. Madali siyang gustuhin, sabik na sabik sa pakiramdam ng kanyang mainit, basang butas na bumabalot sa akin. Pagkatapos ng ilang minuto, matigas na ang titi ko at, nang hindi naghihintay ng kumpirmasyon, sumisid ako muli. Hindi lang ang kanyang p**i ang sabik na yumayakap sa akin, kundi pati na rin ang buong katawan niya. Nagmamalupit ako sa kanyang yakap, nagsusumikap na dalhin siya sa r***k. Hinihimas ko ang kanyang malambot, pamilyar na mga labi, s********p ang kanyang mga tigas na u***g, anumang maisip ko para mapasaya siya. Dahil pangalawang round na ito, mas matagal akong makakapagtrabaho bago ako labasan, at gusto kong gamitin ang pagkakataong iyon para mapasaya ang aking baby Sugar. Nagpapalitan kami ng pwesto at nagsimula kaming makipag-wrestling, hindi para sa labanan ng kapangyarihan, kundi para magdagdag sa masaganang halo ng mga sensa
Hinila niya ang sarili mula sa aking yakap, hinahaplos ang aking tumitigas na ari na may mapanlikhang ngiti, pagkatapos ay humarap at nagmadaling pumunta sa aming silid-tulugan. Sinimulan kong sundan siya, pero natapilok ako sa aking pantalon at kinailangan pang tapusin ang paghubad bago ko siya masundan. Pagdating ko sa pintuan ng kwarto, nakatayo siya sa gitna ko at ng kama, ang kanyang wedding dress nakalugmok sa kanyang mga bukung-bukong."Ang tagal mo," tumatawa siya habang dumadating ako.Baka balang araw ang tanawin ng kanyang hubad na katawan ay maging pamilyar na sapat na hindi na ako magpapaantala. Pero hindi ngayong gabi. Ang ganda-ganda niya, ang kanyang puting lace na lingerie ay pumapansin sa kanyang mga pinaka-sensitibong bahagi na labis na kaiba sa simpleng kababaang-loob ng kanyang damit. Ang bra ay may mga paru-paro na nakabrod sa mga utong at ang kanyang--"Buong panahon ba ay wala kang suot na underwear?" tanong ko."Oo, hindi ko mahanap yung thong na gusto ko
Hindi pa natatapos ang kanilang sayaw, isang malakas na hiyawan ang dumating mula sa mga bisita. "Kiss! Kiss! Kiss!" ang sigaw nila, ang kanilang mga mata ay masaya at punung-puno ng kasiyahan. Tumawa si Sugar at Vash, nagkatinginan at bahagyang nag-pause, ngiting-ngiti ang bawat isa, hanggang sa tumango si Vash at bumulong, "Puwede ba, mahal?""O-o," sagot ni Sugar, nahihiya ngunit ang puso'y puno ng kilig. "Baka magka-crush ako sa'yo, Vash."Ang mga mata ni Vash ay kumislap ng tuwa, "Bakit, hindi ba kita kayang i-crush, mahal?""Siguradong hindi!" sagot ni Sugar, ngunit hindi napigilan ng kanyang mga labi ang magtulungan at magtaglay ng isang matamis na halik. Hindi na napigilan pa ng mga bisita, nagsimula silang maghiyawan at magpalakpakan. Tumawa ang lahat sa saya."Haha! 'More! More! More!'" isang malakas na hiyaw mula sa isang bisita ang nagsimula. Kasunod nito ang kalansing ng mga wine glasses na naging tanda ng kasiyahan at kaguluhan sa paligid. Ang tunog ng mga baso na tinata
"Oo nga," wika ni Herbert, ang mga mata ay puno ng pagnanasa at pagmamalaki. "Tinutulungan ni Vash ang aming anak na bumangon mula sa lahat ng dilim na kanyang dinaanan. Hindi matutumbasan ang saya na nararamdaman namin bilang mga magulang."Muling nagsalita si Sharon, ang ina ni Vash, ang boses niya ay puno ng pagmamahal kay Sugar, "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ito. Sugar, anak, masaya kami na ikaw ang napili ng anak namin. Walang kasing saya.""Salamat po, Tita Sharon," sagot ni Sugar, ang kanyang boses ay maluha-luha. "Walang mas hihigit pa sa pasasalamat ko sa inyo. Kung wala po ang pagmamahal at suporta ninyo, hindi ko siguro nakayang magpatuloy."Sa kabila ng lahat ng luha, ng mga kasayahan, at mga damdaming pumapaloob sa kanilang mga puso, ang kasal na ito ay hindi lamang tungkol sa dalawang tao na nagmamahalan. Ito ay isang patunay na ang bawat isa sa kanila, kasama na ang kanilang pamilya, ay lumaban at nagtagumpay. Ang kasal ay isang bagong simula ng pagmamah
Nakatayo si Sugar sa harap ng salamin, ang gown na suot niya ay isang eleganteng white lace dress na may intricate beading at kumikinang sa bawat galaw. Parang prinsesa siya sa suot na iyon, pero halatang hindi pa rin siya makapaniwala na ikakasal na talaga siya kay Vash."Ma, ayoko namang magmukhang Christmas tree sa dami ng palamuti," reklamo niya, parang may pagkabahala."Excuse me, anak. Hindi ito Christmas tree. Ito ang modern Cinderella look! Saka ito ang kasal mo. Gusto kong maging engrande!" sagot ni Mercy, ang mga mata niyang kumikislap sa kasiyahan.Napapalatak na lang si Sugar, hindi alam kung anong sasabihin. Pero habang tinitingnan niya ang sarili sa salamin, ang mga mata ni Vash ang nahanap niya. Si Vash, tahimik na nakaupo sa isang sulok ng bridal boutique, ang mukha’y may seryosong ekspresyon, ngunit halatang ipinagmamalaki siya."Alam mo, Vash, parang hindi ko pa rin magets na ikakasal na tayo," wika ni Sugar, habang tinutukso siyang tinatanaw ng kanyang mga mata.Ngu
Kinabukasan, masayang binalita ni Sugar sa kanyang mga magulang na ikakasal na siya, at laking tuwa ni Mercy at Herbert nang malaman ito. Pinakita niya ang engagement ring na ibinigay sa kanya ni Vash, na galing pa sa lola nito, hanggang sa kanyang ina at ngayon sa kanya—isang 6-karat diamond gold ring. "Talaga, anak? Pero ayoko pang mamatay sa kaba!" sigaw ni Mercy habang pilit na pinakakalma ang sarili. Nakaupo siya sa harap ng kanyang anak na si Sugar at asawang si Herbert, na nakatulala kay Sugar. Para silang nakakita ng multo, o mas malala pa—isang engagement ring.Mataas ang kilay ni Mercy habang nakatitig sa makintab na singsing sa kamay ng anak. "Anak, hindi ko alam kung matutuwa ako o mahihimatay. Kailan pa ‘to? Bakit ngayon mo lang sinabi? At... Diyos ko, anim na karat ba ‘yan? Baka mamaya, pag nawala ‘yan, maibenta na pati bahay natin!"Natawa si Vash, na tahimik na nasa tabi ni Sugar. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng kasintahan at tiningnan ito ng puno ng pagmamahal.
Hinawakan ni Vash ang kamay niya at idiniin iyon sa kanyang puso. "Ako rin, Sugar," mahina nitong sagot. "Akala ko kakayanin kong lumayo sa'yo. Pero hindi ko kaya. Hindi ko kayang hindi ka nakikita. Hindi ko kayang hindi maramdaman ang init mo sa tabi ko."Napaluha si Sugar. "Ano'ng gagawin natin ngayon?" bulong niya, puno ng pag-aalinlangan. "Ganito," sagot ni Vash, hinila siya papasok sa bahay at mahigpit siyang niyakap. "Pakasal na tayo, Sugar."Nagulat siya, ngunit kasabay nito ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso. "Mahal kita," bulong ni Vash sa kanyang tainga. "At hindi ko hahayaan na mapunta ka pa sa iba o malayo ka sa akin. Gusto kong magising sa umaga na ikaw ang katabi ko. Gusto kong ipagmalaki sa mundo na ikaw ang babaeng mahal ko. Kaya pakasal na tayo."Nanginginig ang labi ni Sugar, hindi makapaniwala sa sinabi nito. "Hindi ko alam kung anong isasagot ko," bulong niya, nangingiti ngunit umiiyak. Ngumiti si Vash, hinaplos ang kanyang pisngi, at hinalikan siya sa noo. "Sab
Sa loob ng isang linggo, parang nawalan ng saysay ang mundo ni Vash. Kahit anong pilit niyang ituon ang isip sa trabaho, kahit gaano karaming pasyente ang harapin niya araw-araw, may isang bagay siyang hindi kayang ayusin—ang puso niyang uhaw sa presensya ni Sugar.Isang linggo lang ang lumipas mula nang maghiwalay sila, pero para kay Vash, parang isang buong buhay na. Lagi niyang naiisip ang matamis na ngiti ni Sugar, ang paraan nitong tumingin sa kanya na parang siya lang ang lalaking mahalaga sa mundo nito. At ang huli nilang sandali bago ito tuluyang bumalik sa pamilya nito—ang yakap, ang pagtitig, ang tila hindi kayang sabihin ng kanilang mga puso.Nagkikita sila paminsan-minsan, oo. Pero hindi sapat. Hindi sapat ang mabilis na sulyap, hindi sapat ang ilang minutong pag-uusap. Hindi sapat para sa isang lalaking handang ibigay ang lahat para lang makasama ang babaeng minamahal niya.At ngayong gabi, hindi na niya kayang tiisin pa.Walang pag-aalinlangan, sumakay siya ng sasakyan a
Malalim ang buntong-hininga ni Vash habang nakatayo sa balkonahe ng kanyang penthouse. Mula roon, tanaw niya ang lungsod na kumikislap sa liwanag ng gabi. Pero kahit gaano kaganda ang tanawin, hindi nito mapunan ang kakulangang nararamdaman niya sa puso.Si Sugar. O mas tamang sabihin—si Champagne.Matapos ang lahat ng nangyari, matapos ang kanilang laban para sa hustisya, napagdesisyunan ni Sugar na bumalik sa piling ng kanyang mga magulang. Naiintindihan ni Vash ang desisyon niya. Matagal na panahong nawala si Champagne sa kanila. Ngayon, gusto niyang bumawi. Gusto niyang maranasan muli ang buhay na nawala sa kanya—ang buhay bilang isang anak nina Herbert at Mercy.Ngunit hindi maitatangging masakit ito para kay Vash.Nasanay siyang laging nasa tabi ni Sugar, siya ang naging lakas nito sa mga panahong wala siyang ibang masasandalan. Pero ngayon, parang bigla siyang nawalan ng lugar sa mundo niya."Miss mo na siya, 'no?" isang pamilyar na tinig ang pumukaw sa kanyang atensyon.Si Dr.