Habang nakaupo si Sugar sa tabi ni Stephan, ang kanyang mga mata ay nanatiling nakatuon sa lalaking walang kamalay-malay na tulog na tulog sa kama. Ang mga alaala ng nakaraan ay dumaloy sa kanyang isipan—ang mga pangakong binitawan ni Stephan, ang mga kasinungalingan, at ang trahedyang nagpabago ng kanyang buhay. Sa bawat tibok ng kanyang puso, ramdam niya ang bigat ng poot at sakit na matagal na niyang iniipon.Napakapit si Sugar sa gilid ng kama, ang kanyang mga daliri ay bahagyang nanginig. "Ito na ang gabi," bulong niya sa sarili, ang kanyang boses ay mababa ngunit puno ng determinasyon. "Ito na ang simula ng pagbagsak mo, Stephan."Hinawakan niya ang kanyang telepono, tiningnan ang mga larawan na kuha ni Marites ilang minuto lang ang nakalilipas. Ang bawat litrato ay isang testamento ng kanyang plano—isang plano na sinimulan niya hindi para lamang sa paghihiganti, kundi para rin sa hustisya. Tumitig siya sa larawan ni Stephan na nasa tabi niya, tila walang muwang sa darating na g
"Ang lahat ng ito ay magiging perpekto," sabi niya sa sarili habang inilagay ang telepono ni Stephan pabalik sa tabi nito. "Kapag natapos na ang laban na ito, matitikman niyo rin ang sakit na iniwan niyo sa akin."Sa huling pagkakataon, tiningnan niya si Stephan. Sa kabila ng lahat, may bahagi sa kanyang puso na umasa na sana hindi na lang ganito ang nangyari. Ngunit ang pag-asang iyon ay nawala na matagal nang panahon."Ito ang simula ng wakas, Stephan," bulong niya bago tumalikod at lumabas ng silid, iniwan ang lalaking minsan niyang minahal sa isang kwarto na puno ng kasinungalingan at mga lihim.At sa gabing iyon, habang tulog si Stephan at tahimik ang buong paligid, si Sugar ay nanatiling nakaupo, iniisip ang susunod niyang hakbang sa laban na walang katiyakan ang magiging wakas. Sa kanyang isipan, ang bawat kilos ay kalkulado, ngunit ang kanyang puso ay nananatiling magulo, puno ng galit, sakit, at isang bahagyang pagdududa kung kailan nga ba matatapos ang kanyang laban—isang la
Hindi nag-atubiling sabihin ng staff na nasa kuwarto 409 at nagmamadaling pumunta si Pia sa elevator. Nagwawala na naman si Pia nang pagbuksan ang pinto at tumawag ng staff. Nang dumating ang staff at binuksan ang pinto, tumambad kay Pia ang eksenang hindi niya inakala. Si Stephan ay nakahiga sa kama, walang malay, habang si Sugar ay nakatayo malapit sa gilid ng kama, mukhang nagulat sa biglang pagdating ni Pia. Lumapit siya kay Stephan at pilit siyang ginising ngunit walang reaksyon mula rito. Nang dumating ang staff at binuksan ang pinto, tumambad kay Pia ang eksenang hindi niya inakala. Si Stephan ay nakahiga sa kama, walang malay, habang si Sugar ay nakatayo malapit sa gilid ng kama, mukhang nagulat sa biglang pagdating ni Pia. "Pia?" tanong ni Sugar, ang boses ay kunwaring naguguluhan. Nanlaki ang mga mata ni Pia habang ini-scan niya ang kuwarto. Ang gulo ng kama, ang mga basong may bakas ng alak, at ang kasuotan ni Sugar na tila wala nang itinatago—lahat ng iyon ay tila mga pi
Habang si Pia ay nakatayo sa harap ni Stephan, ang kanyang puso ay naglalabanan ang mga emosyon. Isang bahagi sa kanya ang naniniwala na hindi pa huli ang lahat, at may pag-asa pang mababawi ang kanilang relasyon. Ngunit ang mga mata ni Stephan, na puno ng kalasingan at pagod, ay tila hindi na muling magbabalik sa kanya. Naramdaman niyang para siyang nawawala sa kanyang mga mata, at hindi na siya ang pipiliin nito."Stephan," ang boses ni Pia ay nag-uumapaw sa sakit, ngunit pilit niyang pinipigilan ang mga luhang gustong tumulo. "Hindi ba sapat na ako ang nagmamahal sa'yo? Hindi ba ako sapat para sa'yo? Bakit mo ako pinagtaksilan?"Tahimik si Stephan, hindi na kumikilos, nakapikit, at ang katawan niya ay tila hindi na kaya pang tumugon. Nakatingin lamang si Pia sa kanya, ang mga mata niyang punung-puno ng paghihirap, ngunit sa kabila ng lahat ng iyon, ipinaglalaban pa rin niya ang kanilang pagmamahalan."Stephan... please...alam ko gising ka na, please..." paulit-ulit niyang tinatawag
Tinutok ni Sugar ang kanyang cellphone at mabilis na pinindot ang pangalan ni Vash. Habang ang tunog ng dial tone ay patuloy, ang kanyang mga labi ay hindi napigilang magngisi sa tuwa. Si Vash, ang tanging tao na nakakaintindi sa kanyang plano, ay tinawagan niya nang hindi na nag-aksaya ng panahon."Vash," sagot ni Sugar sa isang malupit na tono. "Ikaw na lang ang matatakbuhan ko."Ipinagpatuloy ni Sugar ang kanyang kwento, ang mga detalye ng nangyari sa hotel ay binanggit nang may kasiyahan. "Si Pia, tulad ng inaasahan ko, naabutan kaming magkasama ni Stephan. Akala niya siguro may mangyayari, pero... wala! Wala siyang magagawa! Ngayon, ang mahalaga, alam niyang nandiyan ako. Hindi ko na siya tatantanan, Vash. Hindi ko na siya bibigyan ng pagkakataong manalo!"Si Vash, na mula sa kabilang linya, ay tahimik na nakikinig. Hindi siya agad sumagot, at tila may mga tanong na bumabagabag sa kanya, ngunit hindi niya sinabi ang mga iyon. Alam niyang si Sugar ay matatag sa plano niya. Walang
Ngunit hindi pa rin binitiwan ni Sugar ang kanyang matinding desisyon. "Wala na akong takot, Vash. Wala nang ibang makakapigil sa akin. Lahat ng ginagawa ko, ginagawa ko para sa anak ko, para sa sarili ko, at para sa hustisya. Hindi ko na kayang buhayin ang nakaraan—ngunit kung ito ang kailangan upang makarating sa tamang daan, hindi ako magdadalawang-isip."Matapos maghintay ng ilang sandali, sumagot si Vash, ang tinig niya ay malumanay ngunit puno ng pag-unawa. "Sana tama ka, Sugar. Huwag mong kalimutan na bawat aksyon ay may kapalit. Ang laban na ito ay hindi lang para sa katarungan, kundi para sa iyong kaligtasan.""Maghihintay ako ng tamang pagkakataon," sagot ni Sugar, ang mga mata niya ay kumikislap ng matinding layunin. "At kapag dumating iyon, wala nang makakapigil sa akin. Hindi ko na sila pakakawalan. Hindi ko sila hahayaan na manatili sa mga posisyon nila. Lahat ng ginawa nila, babawiin ko."Habang natapos ang pag-uusap nilang iyon, ramdam ni Sugar ang isang malupit na sigl
Kinabukasan, habang ang araw ay sumikat sa ibabaw ng tahimik na Puerto Galera, ang tensyon sa pagitan nina Sugar, Pia, at Stephan ay unti-unting lumalaki. Ang tatlo ay nagkita sa beachfront ng hotel. Ang mga alon ay tila sumasalamin sa kaguluhang nararamdaman ng bawat isa. Si Stephan, na alam niyang wala siyang maipapaliwanag sa kanyang mga nagawa, ay tahimik lamang, walang masabi sa harap ng dalawang babae na parehong apektado ng kanyang mga desisyon.Si Pia ang unang nagsalita, puno ng galit at hinanakit ang kanyang boses. "Stephan, wala ka na bang sasabihin? Wala ka bang paliwanag sa ginawa mo? Pumunta ka sa kwarto ni Sugar, at kung hindi ako dumating, ano ang mangyayari?!"Ang mukha ni Stephan ay napuno ng kahihiyan. Alam niyang wala siyang maidadahilan. Hinayaan na lang niyang manatiling nakayuko ang kanyang ulo habang ang katahimikan ay naging mas mabigat.Tumawa ng mapait si Sugar. "Pia, gusto mo ba talagang marinig ang sagot ni Stephan? Wala kang maririnig kundi puro kasinunga
Nanigas si Pia sa narinig, ngunit ang galit ay mas nanaig kaysa sa sakit. "Kabit? Ikaw? Huwag mong gawing katawa-tawa ang sarili mo, Sugar. Wala kang pinatunayan kundi ang pagiging desperada mo. Modelo ka lang, at kahit anong ganda mo, hindi ka makakakuha ng respeto mula sa akin.""Modelo lang?" Tumawa si Sugar, malamig at mapanukso ang bawat halakhak. "At ikaw? Ano ka ba? Isa kang oportunista. Ang kaibahan lang natin, Pia, ay alam ko ang gusto ko at kaya kong kunin iyon. Ikaw? Umaasa ka lang na mahalin ka ng lalaking hindi ka kayang ipaglaban nang harap-harapan.""Tama na, Sugar. Pia. Tama na!" Biglang sumingit si Stephan, na kanina pa tahimik na nakamasid. Nanginginig ang boses niya, parang nawawalan ng lakas sa bigat ng sitwasyon. "Hindi ito ang lugar para mag-away kayo."Humarap si Pia kay Stephan, ang kanyang mga luha ay hindi na niya kayang pigilan. "Ikaw, Stephan, magsalita ka! Sino ang pipiliin mo? Ako o siya? Sabihin mo sa harap ng lahat ng tao dito! Huwag kang matakot!"Si S
Ramdam ko ang kanyang kamay na humahagod sa aking ari habang inaabot ko at sinasaliksik ang kanyang katawan gamit ang aking kamay at mata. Madali siyang gustuhin, sabik na sabik sa pakiramdam ng kanyang mainit, basang butas na bumabalot sa akin. Pagkatapos ng ilang minuto, matigas na ang titi ko at, nang hindi naghihintay ng kumpirmasyon, sumisid ako muli. Hindi lang ang kanyang p**i ang sabik na yumayakap sa akin, kundi pati na rin ang buong katawan niya. Nagmamalupit ako sa kanyang yakap, nagsusumikap na dalhin siya sa r***k. Hinihimas ko ang kanyang malambot, pamilyar na mga labi, s********p ang kanyang mga tigas na u***g, anumang maisip ko para mapasaya siya. Dahil pangalawang round na ito, mas matagal akong makakapagtrabaho bago ako labasan, at gusto kong gamitin ang pagkakataong iyon para mapasaya ang aking baby Sugar. Nagpapalitan kami ng pwesto at nagsimula kaming makipag-wrestling, hindi para sa labanan ng kapangyarihan, kundi para magdagdag sa masaganang halo ng mga sensa
Hinila niya ang sarili mula sa aking yakap, hinahaplos ang aking tumitigas na ari na may mapanlikhang ngiti, pagkatapos ay humarap at nagmadaling pumunta sa aming silid-tulugan. Sinimulan kong sundan siya, pero natapilok ako sa aking pantalon at kinailangan pang tapusin ang paghubad bago ko siya masundan. Pagdating ko sa pintuan ng kwarto, nakatayo siya sa gitna ko at ng kama, ang kanyang wedding dress nakalugmok sa kanyang mga bukung-bukong."Ang tagal mo," tumatawa siya habang dumadating ako.Baka balang araw ang tanawin ng kanyang hubad na katawan ay maging pamilyar na sapat na hindi na ako magpapaantala. Pero hindi ngayong gabi. Ang ganda-ganda niya, ang kanyang puting lace na lingerie ay pumapansin sa kanyang mga pinaka-sensitibong bahagi na labis na kaiba sa simpleng kababaang-loob ng kanyang damit. Ang bra ay may mga paru-paro na nakabrod sa mga utong at ang kanyang--"Buong panahon ba ay wala kang suot na underwear?" tanong ko."Oo, hindi ko mahanap yung thong na gusto ko
Hindi pa natatapos ang kanilang sayaw, isang malakas na hiyawan ang dumating mula sa mga bisita. "Kiss! Kiss! Kiss!" ang sigaw nila, ang kanilang mga mata ay masaya at punung-puno ng kasiyahan. Tumawa si Sugar at Vash, nagkatinginan at bahagyang nag-pause, ngiting-ngiti ang bawat isa, hanggang sa tumango si Vash at bumulong, "Puwede ba, mahal?""O-o," sagot ni Sugar, nahihiya ngunit ang puso'y puno ng kilig. "Baka magka-crush ako sa'yo, Vash."Ang mga mata ni Vash ay kumislap ng tuwa, "Bakit, hindi ba kita kayang i-crush, mahal?""Siguradong hindi!" sagot ni Sugar, ngunit hindi napigilan ng kanyang mga labi ang magtulungan at magtaglay ng isang matamis na halik. Hindi na napigilan pa ng mga bisita, nagsimula silang maghiyawan at magpalakpakan. Tumawa ang lahat sa saya."Haha! 'More! More! More!'" isang malakas na hiyaw mula sa isang bisita ang nagsimula. Kasunod nito ang kalansing ng mga wine glasses na naging tanda ng kasiyahan at kaguluhan sa paligid. Ang tunog ng mga baso na tinata
"Oo nga," wika ni Herbert, ang mga mata ay puno ng pagnanasa at pagmamalaki. "Tinutulungan ni Vash ang aming anak na bumangon mula sa lahat ng dilim na kanyang dinaanan. Hindi matutumbasan ang saya na nararamdaman namin bilang mga magulang."Muling nagsalita si Sharon, ang ina ni Vash, ang boses niya ay puno ng pagmamahal kay Sugar, "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ito. Sugar, anak, masaya kami na ikaw ang napili ng anak namin. Walang kasing saya.""Salamat po, Tita Sharon," sagot ni Sugar, ang kanyang boses ay maluha-luha. "Walang mas hihigit pa sa pasasalamat ko sa inyo. Kung wala po ang pagmamahal at suporta ninyo, hindi ko siguro nakayang magpatuloy."Sa kabila ng lahat ng luha, ng mga kasayahan, at mga damdaming pumapaloob sa kanilang mga puso, ang kasal na ito ay hindi lamang tungkol sa dalawang tao na nagmamahalan. Ito ay isang patunay na ang bawat isa sa kanila, kasama na ang kanilang pamilya, ay lumaban at nagtagumpay. Ang kasal ay isang bagong simula ng pagmamah
Nakatayo si Sugar sa harap ng salamin, ang gown na suot niya ay isang eleganteng white lace dress na may intricate beading at kumikinang sa bawat galaw. Parang prinsesa siya sa suot na iyon, pero halatang hindi pa rin siya makapaniwala na ikakasal na talaga siya kay Vash."Ma, ayoko namang magmukhang Christmas tree sa dami ng palamuti," reklamo niya, parang may pagkabahala."Excuse me, anak. Hindi ito Christmas tree. Ito ang modern Cinderella look! Saka ito ang kasal mo. Gusto kong maging engrande!" sagot ni Mercy, ang mga mata niyang kumikislap sa kasiyahan.Napapalatak na lang si Sugar, hindi alam kung anong sasabihin. Pero habang tinitingnan niya ang sarili sa salamin, ang mga mata ni Vash ang nahanap niya. Si Vash, tahimik na nakaupo sa isang sulok ng bridal boutique, ang mukha’y may seryosong ekspresyon, ngunit halatang ipinagmamalaki siya."Alam mo, Vash, parang hindi ko pa rin magets na ikakasal na tayo," wika ni Sugar, habang tinutukso siyang tinatanaw ng kanyang mga mata.Ngu
Kinabukasan, masayang binalita ni Sugar sa kanyang mga magulang na ikakasal na siya, at laking tuwa ni Mercy at Herbert nang malaman ito. Pinakita niya ang engagement ring na ibinigay sa kanya ni Vash, na galing pa sa lola nito, hanggang sa kanyang ina at ngayon sa kanya—isang 6-karat diamond gold ring. "Talaga, anak? Pero ayoko pang mamatay sa kaba!" sigaw ni Mercy habang pilit na pinakakalma ang sarili. Nakaupo siya sa harap ng kanyang anak na si Sugar at asawang si Herbert, na nakatulala kay Sugar. Para silang nakakita ng multo, o mas malala pa—isang engagement ring.Mataas ang kilay ni Mercy habang nakatitig sa makintab na singsing sa kamay ng anak. "Anak, hindi ko alam kung matutuwa ako o mahihimatay. Kailan pa ‘to? Bakit ngayon mo lang sinabi? At... Diyos ko, anim na karat ba ‘yan? Baka mamaya, pag nawala ‘yan, maibenta na pati bahay natin!"Natawa si Vash, na tahimik na nasa tabi ni Sugar. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng kasintahan at tiningnan ito ng puno ng pagmamahal.
Hinawakan ni Vash ang kamay niya at idiniin iyon sa kanyang puso. "Ako rin, Sugar," mahina nitong sagot. "Akala ko kakayanin kong lumayo sa'yo. Pero hindi ko kaya. Hindi ko kayang hindi ka nakikita. Hindi ko kayang hindi maramdaman ang init mo sa tabi ko."Napaluha si Sugar. "Ano'ng gagawin natin ngayon?" bulong niya, puno ng pag-aalinlangan. "Ganito," sagot ni Vash, hinila siya papasok sa bahay at mahigpit siyang niyakap. "Pakasal na tayo, Sugar."Nagulat siya, ngunit kasabay nito ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso. "Mahal kita," bulong ni Vash sa kanyang tainga. "At hindi ko hahayaan na mapunta ka pa sa iba o malayo ka sa akin. Gusto kong magising sa umaga na ikaw ang katabi ko. Gusto kong ipagmalaki sa mundo na ikaw ang babaeng mahal ko. Kaya pakasal na tayo."Nanginginig ang labi ni Sugar, hindi makapaniwala sa sinabi nito. "Hindi ko alam kung anong isasagot ko," bulong niya, nangingiti ngunit umiiyak. Ngumiti si Vash, hinaplos ang kanyang pisngi, at hinalikan siya sa noo. "Sab
Sa loob ng isang linggo, parang nawalan ng saysay ang mundo ni Vash. Kahit anong pilit niyang ituon ang isip sa trabaho, kahit gaano karaming pasyente ang harapin niya araw-araw, may isang bagay siyang hindi kayang ayusin—ang puso niyang uhaw sa presensya ni Sugar.Isang linggo lang ang lumipas mula nang maghiwalay sila, pero para kay Vash, parang isang buong buhay na. Lagi niyang naiisip ang matamis na ngiti ni Sugar, ang paraan nitong tumingin sa kanya na parang siya lang ang lalaking mahalaga sa mundo nito. At ang huli nilang sandali bago ito tuluyang bumalik sa pamilya nito—ang yakap, ang pagtitig, ang tila hindi kayang sabihin ng kanilang mga puso.Nagkikita sila paminsan-minsan, oo. Pero hindi sapat. Hindi sapat ang mabilis na sulyap, hindi sapat ang ilang minutong pag-uusap. Hindi sapat para sa isang lalaking handang ibigay ang lahat para lang makasama ang babaeng minamahal niya.At ngayong gabi, hindi na niya kayang tiisin pa.Walang pag-aalinlangan, sumakay siya ng sasakyan a
Malalim ang buntong-hininga ni Vash habang nakatayo sa balkonahe ng kanyang penthouse. Mula roon, tanaw niya ang lungsod na kumikislap sa liwanag ng gabi. Pero kahit gaano kaganda ang tanawin, hindi nito mapunan ang kakulangang nararamdaman niya sa puso.Si Sugar. O mas tamang sabihin—si Champagne.Matapos ang lahat ng nangyari, matapos ang kanilang laban para sa hustisya, napagdesisyunan ni Sugar na bumalik sa piling ng kanyang mga magulang. Naiintindihan ni Vash ang desisyon niya. Matagal na panahong nawala si Champagne sa kanila. Ngayon, gusto niyang bumawi. Gusto niyang maranasan muli ang buhay na nawala sa kanya—ang buhay bilang isang anak nina Herbert at Mercy.Ngunit hindi maitatangging masakit ito para kay Vash.Nasanay siyang laging nasa tabi ni Sugar, siya ang naging lakas nito sa mga panahong wala siyang ibang masasandalan. Pero ngayon, parang bigla siyang nawalan ng lugar sa mundo niya."Miss mo na siya, 'no?" isang pamilyar na tinig ang pumukaw sa kanyang atensyon.Si Dr.