Sa likod ng camera, si Vash ay nakamasid lamang, nakangiti nang bahagya habang pinapanood si Sugar na ganap na kontrolado ang sitwasyon. Alam niya na ang bawat galaw ni Sugar ay isang hakbang palapit sa kanilang tagumpay.Pagkatapos ng shoot, lumapit si Stephan kay Sugar, ang kilos niya ay tila maingat ngunit puno ng intensyon. Ang kanyang mga mata ay sumasalamin ng paghanga na hindi niya maitago, habang si Sugar naman ay nag-aayos ng buhok, waring walang epekto ang presensya ni Stephan.“Impressive work today,” sabi ni Stephan, ang boses ay kalmado ngunit may bahid ng sinserong papuri. "You have a natural talent for this."Ngumiti si Sugar, ang ngiti niya ay mapang-akit ngunit kontrolado, na parang alam niyang ang bawat kilos ay bahagi ng isang mas malaking plano. "Thank you, Mr. Mondragon. I just do my best to represent the brand properly."“More than properly,” sagot ni Stephan habang bahagyang nakangiti. “You brought something to the shoot that can’t be taught. That’s rare.”Bahag
Habang patuloy ang biyahe, hindi maipaliwanag ni Vash ang lalim ng mga salita ni Sugar. Alam niyang seryoso ito, at may mga hangarin siyang itinataguyod na wala sa plano ni Stephan. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi maiiwasan ni Vash na mangamba. Hindi lamang si Stephan ang nasa gitna ng laro—si Vash mismo ay bahagi ng mga plano ni Sugar, at sa bawat hakbang na ginagawa nila, nagiging mas malinaw kung gaano siya ka-determined.Nakita ni Vash ang isang panibagong sigla sa mga mata ni Sugar, ang mga mata na puno ng lihim at layunin. Si Sugar ay isang babae na hindi basta-basta magpapatalo, at si Vash ay nakakaalam na sa kabila ng pagiging kalmado, mayroon itong nakatagong lakas na kayang magpabago ng lahat."Alam ko, Sugar," sagot ni Vash, ang tono ay puno ng pag-unawa. "Pero mag-ingat ka. Hindi ito basta-basta laban. Si Stephan ay hindi madali. May mga laro rin siyang alam."Sumulyap si Sugar kay Vash, at mula sa kanyang mga mata, nakita ni Vash ang apoy—isang apoy na hindi matitinag. "
Ang tingin ni Vash kay Sugar ay puno ng pagkabahala. Alam niyang hindi madali para sa kanya ang magpatuloy sa ganitong paraan, ngunit tila wala na siyang magagawa kundi sumunod at patuloy na ipakita kay Sugar na may mas maliwanag na landas sa kabila ng galit."Mag-ingat ka, Sugar," sabi ni Vash, ang boses ay puno ng kababaan at alalahanin. "Kahit anong mangyari, huwag mong kalimutan ang halaga ng iyong sarili. Ang paghihiganti ay isang matamis na tagumpay, pero ang sarili mong kapayapaan, iyon ang pinakamahalaga."Ngumiti si Sugar nang matamis, ngunit ang ngiting iyon ay hindi nakarating sa kanyang mga mata. "Mas mabuti pa nga siguro kung hindi mo na lang akong pigilan, Vash. Mas magaan na ito. Mas madali na."Tumango si Vash, ngunit ang kalungkutan sa kanyang mata ay hindi maikakaila. Alam niyang hindi madali para kay Sugar na magpatuloy nang walang pakialam sa mga paligid niya, ngunit ang galit na kanyang pinapalakas ay isang apoy na maaaring sumira sa kanya. Alam niyang may mga bag
Kinabukasan, mainit ang araw ngunit mas mainit ang tensiyon sa studio ng ikalawang session ng photoshoot para sa commercial ng Pineapple Soda. Sa bawat sulok ng studio, ramdam ang elektrisidad ng eksena—mga ilaw, camera, at tao na nagmamadaling mag-ayos ng props. Ngunit ang lahat ng iyon ay tila nawalan ng saysay nang lumabas si Sugar mula sa dressing room.Nakasuot siya ng fitted na dilaw na damit na halos yakapin ang bawat kurba ng kanyang katawan. Ang tela ng kanyang kasuotan ay tila dinisenyo upang ipakita ang kanyang kumpiyansa at kariktan. Ang dilaw na kulay, na sumisimbolo ng init at kasiglahan, ay tila nagliwanag sa kanyang aura. Lahat ng mata ay nakatutok sa kanya, ngunit iisang tao lamang ang kanyang nais na makuha ang pansin—si Stephan.Habang naglalakad siya papunta sa set, ang bawat hakbang niya ay parang sinadyang gawin upang makaakit. Ang kanyang bawat galaw ay puno ng kumpiyansa, tila isang reyna na naglalakad sa kanyang trono. Ang bawat kilos ay maingat, ngunit natura
Tumayo si Sugar, binaba ang hawak na bag, at humarap nang tuluyan kay Pia. Sa sandaling iyon, parang biglang huminto ang oras. Tumitig siya nang diretso sa mga mata ng babae, at ang kanyang boses ay malamig ngunit mapanlinlang. “Asawa?” tanong niya, tila sinasaalang-alang ang salita. “Kung ikaw ang may kontrol, Pia, alam nating dalawa kung sino talaga ang asawa ni Stephan. At sa pagkakaalam ko, si Champagne iyon. Huwag mong sabihing ikaw… kabit ka niya?”Parang bombang sumabog ang mga salita ni Sugar, at napasinghap si Pia. Napuno ng galit ang kanyang mga mata, ngunit pilit niyang pinanatili ang kontrol sa sarili. “Matagal nang hiwalay si Stephan at si Champagne bago pa ako pumasok sa buhay niya,” sagot ni Pia, halatang pinipilit maging kalmado ngunit hindi naitago ang panginginig ng kanyang tinig.Ngumiti si Sugar, isang ngiting puno ng paghamon. “Talaga ba? Matagal na? O ikaw ang dahilan ng pagkasira ng kasal nila? Ganoon ba iyon, Pia?” Humakbang siya palapit, na tila isang mandarag
Habang papalayo si Sugar, ang kanyang mga hakbang ay tila naglalagay ng marka sa bawat sulok ng silid—isang paalala kay Pia na ang laban ay malayo pa sa katapusan. Ang tunog ng takong ni Sugar ay nag-echo sa loob ng dressing room, bawat tunog ay parang hamon sa puso ni Pia. Naiwan si Pia sa kanyang kinatatayuan, tila naninikip ang dibdib sa dami ng emosyon na pilit niyang kinakalma.Ang galit na nasa kanyang mga mata ay nag-aalab, ngunit ang selos ay tila mas malalim ang ugat—isang emosyon na unti-unting nilalamon ang kanyang tiwala. “Ano ba talaga ang intensyon ng babaeng iyon?” tanong niya sa sarili. Kung ang bawat galaw ni Sugar ay isang laro, malinaw na siya ang target, at hindi niya kayang balewalain iyon.Muling bumalik sa kanyang isipan ang mga salita ni Sugar: "Kung nagawa niyang iwanan si Champagne, ano'ng pumipigil sa kanya na gawin din iyon sa’yo?" Para itong isang pagputok ng bomba na patuloy na sumasabog sa kanyang dibdib. Hindi niya kayang itanggi na sa likod ng kanyang
Pagpasok ni Sugar sa bahay ni Vash, ang bawat hakbang niya ay puno ng kumpiyansa at tagumpay. Ang mga mata niyang kumikislap ay hindi na kayang itago ang saya at excitement mula sa kanyang mga labi. Habang ang silid ay puno ng katahimikan at ang kalangitan ay tila nagbabanta ng bagyo, ang bawat hakbang ni Sugar ay nagpapakita ng kanyang pagkatalo kay Pia at Stephan. Nang makarating sa loob ng kanyang silid, agad niyang ikino-kuwento ang kanyang mga hakbang at mga plano kay Vash."Totoo nga, Vash," ang kanyang tinig ay puno ng tuwa. "Nakita mo ba? Si Pia, halos hindi malaman kung paano mag-react. Ang mga salitang binitiwan ko, tumagos sa kanya. Natatakot na siya, ramdam ko."Habang sinasabi ito ni Sugar, ang mga mata ni Vash ay nanatiling nakatutok sa kanya. May konting ngiti sa kanyang labi, ngunit may malalim na kabuntot na paalala. Hindi siya madaling maluloko ni Sugar. Alam niyang may higit pang mga piraso sa larong ito. Tinutok ni Vash ang tingin kay Sugar at nagbigay ng isang mah
Habang binabaybay nila ang madilim na kalsada pauwi, si Pia ay nakaupo sa tabi ni Stephan, nakatukod ang mga siko sa bintana, ang mga mata ay nakatuon sa labas ngunit ang isip ay abala sa mga salitang ipinukol sa kanya ni Sugar. Ang mga salitang iyon ay paulit-ulit na umuukit sa kanyang isipan, at kahit anong pilit niyang itaboy, patuloy itong bumangon.Si Stephan, na mula kanina ay sinusubukang patahanin siya, ay hindi nakaligtas sa pagbabago ng kanyang ekspresyon. Napansin niyang hindi pa rin nakakalimutan ni Pia ang kanilang pag-uusap kanina, at ang mga mata nito ay naglalaman ng galit, takot, at isang hindi maipaliwanag na pangamba."Honey, ano bang nangyari? Bakit parang ang tahimik mo?" tanong ni Stephan, ang tono ng kanyang boses ay puno ng malasakit, ngunit hindi maiiwasang may bahid ng pagkainis. "Alam mo naman na wala akong pakialam kay Sugar, di ba?" Pero hindi pa rin umiimik si Pia, ang kanyang bibig ay napakagat. Hindi na siya nakatulong nang ibalik ni Stephan ang usapan
Ang pag-ungol ni Sugar ay nagbabalik sa kanya mula sa pagkaligaw ng kanyang mga iniisip, na nagpapakita sa kanya na nasa tamang landas siya. Ang kanyang kaliwang kamay ay dumaan sa kanyang buhok, dahan-dahang pinapababa ang kanyang ulo at ang kanyang kanang kamay ay lumipat sa kanyang mga suso. Isang pisil at ikot ng utong, kasabay ng kanyang bibig na sumisipsip sa kanyang klitoris, ay nagdadala sa kanya sa isang pamilyar na rurok--isa na alam niyang mabuti ngunit hindi kailanman napapagod. Sumuko siya nang buo sa sensasyon, nagtitiwala sa kanya na buwagin siya at muling pagdikitin, nanginginig at nakatali sa kanyang haplos.Nananatili siyang tahimik sa pagitan ng kanyang mga binti ng ilang saglit pa, nilalasap ang pag-igting na nagiging pagpapahinga. Pagkatapos, umakyat siya, matigas at handa, nawawala ang pantalon ng pajama sa daan. Hinila niya siya sa isang halik, mabagal at matamis, tinatamasa ang kanyang sariling kasiyahan sa kanyang mga labi.Isang kaisipan ang dumaan sa kanyang
Lumapit siya upang yakapin siya. Ang kanyang balat, pinalamig ng hangin ng umaga, ay dumadampi sa pawisang init ng kanyang katawan pagkatapos ng ehersisyo, sinisipsip ang kanyang init. May dala siyang bahagyang amoy ng maulang araw sa labas, ngunit hindi ito ang pumupukaw sa kanyang atensyon."Magandang umaga, Sugar."Hinalikan niya siya, ang kanyang mga kamay ay dumudulas pababa sa kanyang likod patungo sa kanyang mga balakang--isang kilos na paulit-ulit na niyang ginagawa na parang kasing natural na ng paghinga ngayon. Ang makinis na tekstura ng kanyang mga nighties ay nag-aanyaya sa kanyang mga kamay na mag-explore pa, at ginawa niya ito, ang kanyang mga kalamnan ay kumikilos sa ilalim ng kanyang haplos. Siya ay matamis at maalat, at sinuklian siya nito ng halik."Gusto mo pa," sabi ni Sugar--hindi isang tanong kundi isang pahayag na walang paliguy-ligoy."Ang hirap mong labanan kapag ganyan," sagot niya, at iyon ang kanyang katotohanan.Ang mga daliri ni Vash ay pumasok sa kanyang
Naramdaman niyang nagsimula na siyang umabot sa rurok habang siya ay nagsisimulang mag-pulse sa kanya at siya ay nag-pulse sa kanya, at sila ay humihingal at umuungol sa kanilang halik habang sabay silang umabot sa rurok sa dilim.Pinaalala niya sa sarili na ang unang pagkakataon na niyakap siya nang maayos mula sa likuran ay noong kanilang unang araw ng pagkakasundo. Madalas nilang yakapin ang isa't isa sa parehong posisyon at sa lahat ng estado ng pananamit at ito ay malapit pa rin -- lalo na kapag nagko-crossword sila habang ang kanilang mga isip at katawan ay lubos na magkasama. Mas maganda ito dahil napaka-sensual nito at naabot niya ang lahat ng kanyang mga paborito: ang yakap, ang paghawak niya sa kanyang mga suso, at ang pagtatalik. Humiga siya mula sa kanya at inakay siya patungo sa kama, itinulak siya pababa. Humiga siya sa kanya, naramdaman ang lambot nito sa kanyang bibig at ang kanilang katas sa pagitan ng kanyang mga binti habang ginising siya.Lumingon siya at umupo sa
Pagkarating ni Sugar sa bahay, sinalubong siya ni Vash, ang mukha nito’y puno ng pag-aalala. Hindi siya nag-atubiling lumapit kay Sugar at niyakap ito nang mahigpit, parang ayaw na niyang pakawalan."Sana okay ka lang, Sugar," sabi ni Vash, ang tinig niya’y puno ng pag-aalala at pagmamahal. "Natatakot ako na baka may mangyaring masama sa'yo. Alam mo naman na mahalaga ka sa puso ko."Saglit na natigilan si Sugar, ramdam ang init ng yakap ni Vash na tila binubura ang lahat ng sakit at galit na nararamdaman niya kanina. Tumitig siya sa kanya, at sa kauna-unahang pagkakataon, tila nagkaroon siya ng sandaling kapayapaan sa gitna ng kaguluhan."Salamat, Vash," mahinang sabi ni Sugar habang yakap pa rin siya nito. "Ikaw lang ang nagbibigay sa akin ng lakas sa kabila ng lahat ng ito. Pero alam mo naman, hindi pa tapos ang laban ko. Hangga’t hindi ko nakukuha ang hustisya para sa sarili ko, hindi ako titigil."Hinaplos ni Vash ang buhok ni Sugar at marahang bumulong, "Alam ko, at nandito ako s
Ngunit si Pia, patuloy na umiiyak at naglalakad palayo, ay hindi na kayang pakinggan ang mga paliwanag ni Stephan. Ang puso niya ay puno ng sugat, at hindi na niya kayang makinig pa sa mga pangako ng taong nagdulot ng sakit sa kanya."Pero bakit nga andun ka sa hotel room ni Sugar? Sabihin mo sa akin ang totoo!"Tumigil si Stephan at pinilit lumapit kay Pia, ngunit nakatigil lang siya, naghihintay ng sagot mula sa kanya. "Pia, pakinggan mo muna ako," ang wika niya, ang mga mata ay puno ng paghingi ng tawad. "Hindi ko alam kung paano ko ipaliwanag ito. Ang nangyari sa hotel, isang pagkakamali. Hindi ko intention na makasakit sa’yo. Naparoon ako kasi naiinis ako sa mga nangyari, at hindi ko alam kung anong gagawin ko."Nakita ni Pia ang kalituhan at panghihinayang sa mga mata ni Stephan, ngunit hindi ito nakapigil sa kanya. "Hindi ko kailanman iintindihin ang mga dahilan mo, Stephan!" sigaw ni Pia. "Bakit mo nagawa iyon? Kung mahal mo ako, bakit ka pa tumanggap ng alok ni Sugar? Bakit k
Naglakad si Pia papalapit kay Stephan, ang mga kamay niya'y nanginginig, ang sakit sa kanyang puso ay hindi na kayang itago. "Hindi mo alam kung anong gagawin mo?" tanong niya, ang tinig niya'y puno ng hinagpis. "Hindi mo ba alam na ikaw ang dahilan kung bakit nangyari lahat ng ito? Hindi ko kayang makita kang magpatawad sa mga pagkakamali mo, Stephan."Nag-aalalang tinitigan ni Stephan si Pia, ngunit hindi siya makalapit, hindi malaman kung paano kausapin ito. "Pia, hindi ko kayang makita kang nasasaktan. Hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko.""Huwag mong gawing dahilan ang nararamdaman mo," sagot ni Pia, ang tono ng kanyang boses ay lumalakas. "Bakit mo pa ako pinipilit gawing bahagi ng buhay mo, kung hindi mo rin naman kayang ipaglaban ako?"Nagpumiglas si Pia sa mga salitang iyon, ang kanyang mata'y puno ng galit at sakit. Pinipilit niyang maging matatag, ngunit ang mga luhang patuloy na dumadaloy ay nagpapakita ng tindi ng kanyang nararamdaman. Lumapit siya kay Stephan at nagtaa
Habang pauwi na si Sugar sa Manila, ang kanyang isipan ay patuloy na nag-aalab. Ang mga nangyaring gulo sa Puerto Galera ay nag-iwan ng matinding bakas sa kanya, ngunit alam niyang hindi pa tapos ang laban. Ang bawat hakbang na tinatahak niya ay para sa katarungan, at hindi niya kayang magpatalo. Ang mga susunod na hakbang niya ay magdadala sa kanya patungo sa isang bagong digmaan—isang digmaang hindi lamang para sa pagmamahal ni Stephan, kundi para sa lahat ng mga paglabag sa kanyang karapatan.Samantala, naghihintay si Vash sa Manila, handa na siyang sunduin si Sugar. Hindi na bago kay Vash ang ganitong klaseng drama, ngunit hindi maikakaila na ramdam niya ang pagkabigat ng lahat ng nangyari. Alam niyang ang misyon ni Sugar ay hindi basta-basta. Ang kanyang pagiging kaalyado ay hindi lang simpleng pakikipagkaibigan; ito ay tungkol sa pagpapalaya kay Sugar mula sa mga kalupitan ng nakaraan at pag-aari ng kanyang asawa.Habang nag-iisip si Vash, napansin niyang dumating na ang sasakya
Ngumiti si Sugar, ngunit ang ngiting iyon ay hindi para magbigay-lakas sa kanyang kaibigan, kundi isang ngiti na puno ng kalamigan at determinasyon. "Ok lang ako, Marites," sagot niya, ang mga mata niya’y nagliliwanag sa kakaibang sigla. "Natutuwa nga ako na nagkakagulo ang dalawa. Hindi pa ito tapos, Marites. Guguluhin ko sila hanggang tuluyan silang mawasak."Napatingin si Marites kay Sugar, halatang nababahala sa sinabi nito. Ngunit hindi na niya kayang kontrahin si Sugar. Alam niyang mula pa noon, ang determinasyon nito na maabot ang hustisya ay hindi matitinag, kahit na masira ang lahat sa paligid."Sigurado ka ba, Sugar? Hindi ba mas mabuti kung... tapusin mo na lang ito? Hindi mo kailangang sirain ang sarili mo para sa kanila." May bahid ng pag-aalala sa boses ni Marites, ngunit nanatili itong mahina, parang takot na magalit si Sugar.Huminga nang malalim si Sugar bago muling ngumiti. "Hindi, Marites. Hindi ko na kailangang magpanggap o maghintay. Ang lahat ng ito ay para sa ak
Nanigas si Pia sa narinig, ngunit ang galit ay mas nanaig kaysa sa sakit. "Kabit? Ikaw? Huwag mong gawing katawa-tawa ang sarili mo, Sugar. Wala kang pinatunayan kundi ang pagiging desperada mo. Modelo ka lang, at kahit anong ganda mo, hindi ka makakakuha ng respeto mula sa akin.""Modelo lang?" Tumawa si Sugar, malamig at mapanukso ang bawat halakhak. "At ikaw? Ano ka ba? Isa kang oportunista. Ang kaibahan lang natin, Pia, ay alam ko ang gusto ko at kaya kong kunin iyon. Ikaw? Umaasa ka lang na mahalin ka ng lalaking hindi ka kayang ipaglaban nang harap-harapan.""Tama na, Sugar. Pia. Tama na!" Biglang sumingit si Stephan, na kanina pa tahimik na nakamasid. Nanginginig ang boses niya, parang nawawalan ng lakas sa bigat ng sitwasyon. "Hindi ito ang lugar para mag-away kayo."Humarap si Pia kay Stephan, ang kanyang mga luha ay hindi na niya kayang pigilan. "Ikaw, Stephan, magsalita ka! Sino ang pipiliin mo? Ako o siya? Sabihin mo sa harap ng lahat ng tao dito! Huwag kang matakot!"Si S