Habang binabaybay nila ang madilim na kalsada pauwi, si Pia ay nakaupo sa tabi ni Stephan, nakatukod ang mga siko sa bintana, ang mga mata ay nakatuon sa labas ngunit ang isip ay abala sa mga salitang ipinukol sa kanya ni Sugar. Ang mga salitang iyon ay paulit-ulit na umuukit sa kanyang isipan, at kahit anong pilit niyang itaboy, patuloy itong bumangon.Si Stephan, na mula kanina ay sinusubukang patahanin siya, ay hindi nakaligtas sa pagbabago ng kanyang ekspresyon. Napansin niyang hindi pa rin nakakalimutan ni Pia ang kanilang pag-uusap kanina, at ang mga mata nito ay naglalaman ng galit, takot, at isang hindi maipaliwanag na pangamba."Honey, ano bang nangyari? Bakit parang ang tahimik mo?" tanong ni Stephan, ang tono ng kanyang boses ay puno ng malasakit, ngunit hindi maiiwasang may bahid ng pagkainis. "Alam mo naman na wala akong pakialam kay Sugar, di ba?" Pero hindi pa rin umiimik si Pia, ang kanyang bibig ay napakagat. Hindi na siya nakatulong nang ibalik ni Stephan ang usapan
At habang patuloy nilang binabaybay ang mahabang kalsada pauwi, tila mas humaba rin ang distansiya sa pagitan nilang dalawa. Ang katahimikan ay parang balumbon ng ulap na nagbabadya ng paparating na unos, isang bagyong maaaring dumurog sa kung anong meron pa sila. Ang mainit na araw ay tila sumasalamin sa init ng tensiyon sa paligid habang ang ikatlong araw ng photoshoot para sa Pineapple Cola ay nagaganap. Ang tema ay summer sa beach—masigla, makulay, at puno ng enerhiya. Ngunit ang tunay na nagbigay buhay sa araw na iyon ay si Sugar.Abala ang mga makeup artist at hairdresser, bawat isa ay nakatuon sa paghubog sa perpektong anyo ni Sugar. Ang pulang two-piece bikini na suot niya ay parang nilikha para sa kanya, yakap ang bawat kurba ng kanyang katawan. Ang kanyang balat ay kumikislap sa ilalim ng liwanag ng araw, na para bang siya mismo ang sinisilayan nito. Habang kinukulot ng hairdresser ang kanyang buhok, unti-unti niyang nakikita sa salamin ang repleksiyon ng isang diyosa ng tag
Naiwang nakatayo si Stephan, parang napako sa lugar habang pinapanood ang paglayo ni Sugar. Ang kanyang isip ay naglalaban—isang bahagi niya ang nagsasabing iwasan ang babaeng ito, ngunit ang isang mas malakas na bahagi ay nahuhulog sa bitag ng kanyang alindog. Napalunok siyang muli, pilit na binabalik ang kanyang pokus sa trabaho, ngunit ang bawat hakbang ni Sugar palayo ay parang nag-iiwan ng marka sa kanyang isipan.Si Sugar naman, habang naglalakad pabalik sa set, ay bahagyang nginitian ang sarili. Alam niyang naabot niya ang kanyang layunin: ang guluhin ang isip ni Stephan at ang laruin ang damdamin nito. Sa bawat hakbang niya sa buhangin, nararamdaman niyang mas lumalapit siya sa kanyang plano—isang paghihiganti na hindi lamang nakatuon sa katarungan, kundi pati na rin sa kanyang muling pagkabuhay bilang isang mas malakas na tao."Alright, Sugar, one more take!" sigaw ng photographer, na ngayon ay nag-aayos ng lente ng kanyang kamera. Tumango si Sugar, bumalik sa kanyang pwesto,
“Propesyonal?” halos isigaw ni Pia, ang kanyang mga mata ay halos mangiyak-ngiyak sa galit. “Kung propesyonal, bakit parang hindi mo kayang alisin ang mata mo sa kanya? Bakit parang laging siya ang iniintindi mo?”Huminga nang malalim si Stephan, ang panga niya ay nagigipit sa tensiyon. “Ikaw lang ang iniintindi ko, Pia,” sagot niya, pilit na nilalambingan ang tono. “Ikaw ang mahal ko. At hindi ko maintindihan kung bakit kailangan mong gawing komplikado ang lahat.”“Komplikado?” ani Pia, ang tono niya ay puno ng sarkasmo. “Ako pa ngayon ang gumagawa ng komplikasyon? Stephan, ako ang sumama sa’yo mula noong umpisa. Ako ang nasa tabi mo noong iniwan mo si Champagne. Pero ngayon, nararamdaman kong unti-unti na akong nawawala sa buhay mo.”Natameme si Stephan, hindi alam kung paano sagutin ang akusasyong iyon. Totoo ba? Unti-unti nga ba siyang natutulak palayo kay Pia? Ngunit sa bawat galit na salita ni Pia, tila mas tumitibay ang tanong sa kanyang isipan—ano nga ba ang meron kay Sugar na
Habang naglalakad si Sugar papalayo, biglang napansin niyang papalapit si Stephan, tila may nais sabihin. Ang tingin nito sa kanya ay may halong pagtataka at paghanga, ngunit hindi maikakailang abala rin sa isipan nito ang ekspresyon ni Pia sa di kalayuan.“Sugar,” bati ni Stephan, ang tono ng boses ay parang pilit na pinapanatiling kalmado. “Mukhang nag-uusap kayo ni Pia kanina. Ano bang nangyari?”Ngumiti si Sugar, ang kanyang mukha ay parang inosente, ngunit ang kanyang mga mata ay nagsasabing kabaligtaran nito. “Oh, wala naman, Stephan,” sagot niya, ang boses ay magaan at tila naglalaro. “Mukhang hindi maganda ang gising niya, kaya sinubukan ko lang makipag-usap. Pero parang hindi niya nagustuhan ang presensya ko.”Napatingin si Stephan kay Pia, na ngayon ay nasa malayo at mukhang naiirita habang pinapanood silang dalawa. Halata ang init ng ulo nito—mabigat ang mga hakbang, at ang mga braso’y nakayakap sa kanyang katawan, pilit na pinipigil ang galit na nararamdaman.“Hayaan mo na
Pagkarating nila sa mansion ng Miranda, hindi na kayang itago ni Pia ang mga nararamdaman. Ang kanyang puso, na puno ng galit at pagkabigo, ay patuloy na umaalon sa bawat hakbang na ginagawa niya. Hindi siya makapaniwala na sa kabila ng lahat ng kanilang pinagsamahan ni Stephan, nararamdaman niyang parang unti-unting nawawala siya sa buhay nito. Isang malamig na gabi ang bumabalot sa kanyang katawan, at ang mga tanong sa kanyang isipan ay tila mga kidlat na dumadapo sa kanyang puso. Paano na nga ba siya? Paano na siya sa relasyon nila ni Stephan? Kung si Sugar ang palaging naroroon, anong magiging halaga niya sa buhay ni Stephan?Habang naglalakad, ramdam niya ang bigat ng kanyang mga hakbang. Hindi siya kayang patagilid ng galit. Hindi niya kayang pigilan ang mga luha na nagsimula nang dumaloy sa kanyang mga mata. Iniiwasan niyang magmukhang mahina kay Stephan, ngunit sa kabila ng lahat ng kanyang pagsusumikap, hindi niya na kayang itago ang sakit na bumabalot sa kanyang puso."Steph
Kumatok si Stephan sa pintuan ng kwarto ni Pia. Ang mga kamay niya ay bahagyang nanginginig, hindi dahil sa takot, kundi sa kabigatan ng kanyang nararamdaman. Alam niyang hindi madaling patawarin ni Pia ang mga ginawa at sinabi niya. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi siya kayang makita si Pia na nalulugmok sa sakit at galit. Siya ang nagpasimula ng lahat, at siya lang rin ang makakayos ng mga pira-pirasong bahagi ng kanilang relasyon.Dahan-dahang binuksan ni Pia ang pinto, at nang makita niya si Stephan na nakatayo sa labas, hindi niya ito pinapasok. Ang mga mata ni Pia ay puno ng galit at hinagpis. Pinipilit niyang manatiling malayo sa kanya, ngunit alam niyang sa ilalim ng lahat ng sakit, may isang bahagi ng puso niya na hindi kayang alisin ang pagmamahal kay Stephan.“Pia…” mahina ang tinig ni Stephan, “pwede ba kitang kausapin? Please, mahal, pakisama mo ako.”Hindi siya kumilos. Hindi siya tumingin kay Stephan. Alam niyang kung titingnan siya, bibigay siya—tuluyan siyang magpapata
Hindi sumagot si Pia. Ngunit hindi iyon ikinabahala ni Stephan. Alam niyang kailangan niyang magsikap upang maipakita ang tunay niyang nararamdaman. Tumayo siya, naglakad patungo sa banyo, at sinimulan niyang ihanda ang tubig sa bathtub. Nilagyan niya ng mga bula at essential oils na alam niyang gustong-gusto ni Pia—lavender at chamomile para mapakalma ito. Sinindihan niya ang ilang scented candles at inilagay sa gilid ng bathtub upang mas mapanatag ang kapaligiran.Pagkatapos, bumalik siya kay Pia at ngumiti. “Halika, Mahal. Alam kong pagod ka, at gusto kong mag-relax ka. Gusto kong alisin ang bigat na nararamdaman mo, kahit papaano.”Tumingin si Pia sa kanya, ang mga mata’y punong-puno ng emosyon—galit, lungkot, at pagdududa. Ngunit sa lambing ng tinig ni Stephan at sa kanyang sinseridad, unti-unting lumambot ang ekspresyon ni Pia.“Ginagawa mo lang ba ito para hindi na ako magalit sa’yo?” tanong ni Pia, may bahid pa rin ng sama ng loob.“Honey, ginagawa ko ito dahil mahal kita. At d
Ramdam ko ang kanyang kamay na humahagod sa aking ari habang inaabot ko at sinasaliksik ang kanyang katawan gamit ang aking kamay at mata. Madali siyang gustuhin, sabik na sabik sa pakiramdam ng kanyang mainit, basang butas na bumabalot sa akin. Pagkatapos ng ilang minuto, matigas na ang titi ko at, nang hindi naghihintay ng kumpirmasyon, sumisid ako muli. Hindi lang ang kanyang p**i ang sabik na yumayakap sa akin, kundi pati na rin ang buong katawan niya. Nagmamalupit ako sa kanyang yakap, nagsusumikap na dalhin siya sa r***k. Hinihimas ko ang kanyang malambot, pamilyar na mga labi, s********p ang kanyang mga tigas na u***g, anumang maisip ko para mapasaya siya. Dahil pangalawang round na ito, mas matagal akong makakapagtrabaho bago ako labasan, at gusto kong gamitin ang pagkakataong iyon para mapasaya ang aking baby Sugar. Nagpapalitan kami ng pwesto at nagsimula kaming makipag-wrestling, hindi para sa labanan ng kapangyarihan, kundi para magdagdag sa masaganang halo ng mga sensa
Hinila niya ang sarili mula sa aking yakap, hinahaplos ang aking tumitigas na ari na may mapanlikhang ngiti, pagkatapos ay humarap at nagmadaling pumunta sa aming silid-tulugan. Sinimulan kong sundan siya, pero natapilok ako sa aking pantalon at kinailangan pang tapusin ang paghubad bago ko siya masundan. Pagdating ko sa pintuan ng kwarto, nakatayo siya sa gitna ko at ng kama, ang kanyang wedding dress nakalugmok sa kanyang mga bukung-bukong."Ang tagal mo," tumatawa siya habang dumadating ako.Baka balang araw ang tanawin ng kanyang hubad na katawan ay maging pamilyar na sapat na hindi na ako magpapaantala. Pero hindi ngayong gabi. Ang ganda-ganda niya, ang kanyang puting lace na lingerie ay pumapansin sa kanyang mga pinaka-sensitibong bahagi na labis na kaiba sa simpleng kababaang-loob ng kanyang damit. Ang bra ay may mga paru-paro na nakabrod sa mga utong at ang kanyang--"Buong panahon ba ay wala kang suot na underwear?" tanong ko."Oo, hindi ko mahanap yung thong na gusto ko
Hindi pa natatapos ang kanilang sayaw, isang malakas na hiyawan ang dumating mula sa mga bisita. "Kiss! Kiss! Kiss!" ang sigaw nila, ang kanilang mga mata ay masaya at punung-puno ng kasiyahan. Tumawa si Sugar at Vash, nagkatinginan at bahagyang nag-pause, ngiting-ngiti ang bawat isa, hanggang sa tumango si Vash at bumulong, "Puwede ba, mahal?""O-o," sagot ni Sugar, nahihiya ngunit ang puso'y puno ng kilig. "Baka magka-crush ako sa'yo, Vash."Ang mga mata ni Vash ay kumislap ng tuwa, "Bakit, hindi ba kita kayang i-crush, mahal?""Siguradong hindi!" sagot ni Sugar, ngunit hindi napigilan ng kanyang mga labi ang magtulungan at magtaglay ng isang matamis na halik. Hindi na napigilan pa ng mga bisita, nagsimula silang maghiyawan at magpalakpakan. Tumawa ang lahat sa saya."Haha! 'More! More! More!'" isang malakas na hiyaw mula sa isang bisita ang nagsimula. Kasunod nito ang kalansing ng mga wine glasses na naging tanda ng kasiyahan at kaguluhan sa paligid. Ang tunog ng mga baso na tinata
"Oo nga," wika ni Herbert, ang mga mata ay puno ng pagnanasa at pagmamalaki. "Tinutulungan ni Vash ang aming anak na bumangon mula sa lahat ng dilim na kanyang dinaanan. Hindi matutumbasan ang saya na nararamdaman namin bilang mga magulang."Muling nagsalita si Sharon, ang ina ni Vash, ang boses niya ay puno ng pagmamahal kay Sugar, "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ito. Sugar, anak, masaya kami na ikaw ang napili ng anak namin. Walang kasing saya.""Salamat po, Tita Sharon," sagot ni Sugar, ang kanyang boses ay maluha-luha. "Walang mas hihigit pa sa pasasalamat ko sa inyo. Kung wala po ang pagmamahal at suporta ninyo, hindi ko siguro nakayang magpatuloy."Sa kabila ng lahat ng luha, ng mga kasayahan, at mga damdaming pumapaloob sa kanilang mga puso, ang kasal na ito ay hindi lamang tungkol sa dalawang tao na nagmamahalan. Ito ay isang patunay na ang bawat isa sa kanila, kasama na ang kanilang pamilya, ay lumaban at nagtagumpay. Ang kasal ay isang bagong simula ng pagmamah
Nakatayo si Sugar sa harap ng salamin, ang gown na suot niya ay isang eleganteng white lace dress na may intricate beading at kumikinang sa bawat galaw. Parang prinsesa siya sa suot na iyon, pero halatang hindi pa rin siya makapaniwala na ikakasal na talaga siya kay Vash."Ma, ayoko namang magmukhang Christmas tree sa dami ng palamuti," reklamo niya, parang may pagkabahala."Excuse me, anak. Hindi ito Christmas tree. Ito ang modern Cinderella look! Saka ito ang kasal mo. Gusto kong maging engrande!" sagot ni Mercy, ang mga mata niyang kumikislap sa kasiyahan.Napapalatak na lang si Sugar, hindi alam kung anong sasabihin. Pero habang tinitingnan niya ang sarili sa salamin, ang mga mata ni Vash ang nahanap niya. Si Vash, tahimik na nakaupo sa isang sulok ng bridal boutique, ang mukha’y may seryosong ekspresyon, ngunit halatang ipinagmamalaki siya."Alam mo, Vash, parang hindi ko pa rin magets na ikakasal na tayo," wika ni Sugar, habang tinutukso siyang tinatanaw ng kanyang mga mata.Ngu
Kinabukasan, masayang binalita ni Sugar sa kanyang mga magulang na ikakasal na siya, at laking tuwa ni Mercy at Herbert nang malaman ito. Pinakita niya ang engagement ring na ibinigay sa kanya ni Vash, na galing pa sa lola nito, hanggang sa kanyang ina at ngayon sa kanya—isang 6-karat diamond gold ring. "Talaga, anak? Pero ayoko pang mamatay sa kaba!" sigaw ni Mercy habang pilit na pinakakalma ang sarili. Nakaupo siya sa harap ng kanyang anak na si Sugar at asawang si Herbert, na nakatulala kay Sugar. Para silang nakakita ng multo, o mas malala pa—isang engagement ring.Mataas ang kilay ni Mercy habang nakatitig sa makintab na singsing sa kamay ng anak. "Anak, hindi ko alam kung matutuwa ako o mahihimatay. Kailan pa ‘to? Bakit ngayon mo lang sinabi? At... Diyos ko, anim na karat ba ‘yan? Baka mamaya, pag nawala ‘yan, maibenta na pati bahay natin!"Natawa si Vash, na tahimik na nasa tabi ni Sugar. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng kasintahan at tiningnan ito ng puno ng pagmamahal.
Hinawakan ni Vash ang kamay niya at idiniin iyon sa kanyang puso. "Ako rin, Sugar," mahina nitong sagot. "Akala ko kakayanin kong lumayo sa'yo. Pero hindi ko kaya. Hindi ko kayang hindi ka nakikita. Hindi ko kayang hindi maramdaman ang init mo sa tabi ko."Napaluha si Sugar. "Ano'ng gagawin natin ngayon?" bulong niya, puno ng pag-aalinlangan. "Ganito," sagot ni Vash, hinila siya papasok sa bahay at mahigpit siyang niyakap. "Pakasal na tayo, Sugar."Nagulat siya, ngunit kasabay nito ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso. "Mahal kita," bulong ni Vash sa kanyang tainga. "At hindi ko hahayaan na mapunta ka pa sa iba o malayo ka sa akin. Gusto kong magising sa umaga na ikaw ang katabi ko. Gusto kong ipagmalaki sa mundo na ikaw ang babaeng mahal ko. Kaya pakasal na tayo."Nanginginig ang labi ni Sugar, hindi makapaniwala sa sinabi nito. "Hindi ko alam kung anong isasagot ko," bulong niya, nangingiti ngunit umiiyak. Ngumiti si Vash, hinaplos ang kanyang pisngi, at hinalikan siya sa noo. "Sab
Sa loob ng isang linggo, parang nawalan ng saysay ang mundo ni Vash. Kahit anong pilit niyang ituon ang isip sa trabaho, kahit gaano karaming pasyente ang harapin niya araw-araw, may isang bagay siyang hindi kayang ayusin—ang puso niyang uhaw sa presensya ni Sugar.Isang linggo lang ang lumipas mula nang maghiwalay sila, pero para kay Vash, parang isang buong buhay na. Lagi niyang naiisip ang matamis na ngiti ni Sugar, ang paraan nitong tumingin sa kanya na parang siya lang ang lalaking mahalaga sa mundo nito. At ang huli nilang sandali bago ito tuluyang bumalik sa pamilya nito—ang yakap, ang pagtitig, ang tila hindi kayang sabihin ng kanilang mga puso.Nagkikita sila paminsan-minsan, oo. Pero hindi sapat. Hindi sapat ang mabilis na sulyap, hindi sapat ang ilang minutong pag-uusap. Hindi sapat para sa isang lalaking handang ibigay ang lahat para lang makasama ang babaeng minamahal niya.At ngayong gabi, hindi na niya kayang tiisin pa.Walang pag-aalinlangan, sumakay siya ng sasakyan a
Malalim ang buntong-hininga ni Vash habang nakatayo sa balkonahe ng kanyang penthouse. Mula roon, tanaw niya ang lungsod na kumikislap sa liwanag ng gabi. Pero kahit gaano kaganda ang tanawin, hindi nito mapunan ang kakulangang nararamdaman niya sa puso.Si Sugar. O mas tamang sabihin—si Champagne.Matapos ang lahat ng nangyari, matapos ang kanilang laban para sa hustisya, napagdesisyunan ni Sugar na bumalik sa piling ng kanyang mga magulang. Naiintindihan ni Vash ang desisyon niya. Matagal na panahong nawala si Champagne sa kanila. Ngayon, gusto niyang bumawi. Gusto niyang maranasan muli ang buhay na nawala sa kanya—ang buhay bilang isang anak nina Herbert at Mercy.Ngunit hindi maitatangging masakit ito para kay Vash.Nasanay siyang laging nasa tabi ni Sugar, siya ang naging lakas nito sa mga panahong wala siyang ibang masasandalan. Pero ngayon, parang bigla siyang nawalan ng lugar sa mundo niya."Miss mo na siya, 'no?" isang pamilyar na tinig ang pumukaw sa kanyang atensyon.Si Dr.