Ngunit si Stephan, na unti-unting nahulog sa alon ng presensya ni Sugar, ay hindi pa rin matukoy kung anong nangyayari sa kanya. Ang kanyang dibdib ay kumabog ng mas mabilis, ang kanyang mga mata ay patuloy na nakatutok kay Sugar, na tila hindi na niya kayang alisin ang tingin. Isang pangyayari na hindi niya alam kung paano nagsimula, ngunit ramdam niya na ito ay nagdadala ng masalimuot na kinabukasan.Bago tuluyang lumabas ng pinto si Sugar, nagbigay siya ng isang matalim na ngiti, isang ngiti na puno ng lihim. Ang ngiti na iyon ay parang apoy na lumalabas mula sa kanyang labi, na parang isang pangako, isang babala. Parang isang simbolo na nagsasabing, "Ang lahat ng ito ay hindi natapos pa, at hindi ko titigilan hanggang hindi ko nakuha ang aking layunin."Si Vash, tahimik na nagmamasid mula sa gilid, ay alam ang mga komplikasyon na bumabalot sa relasyon ni Sugar at Stephan. Ngunit hindi niya kayang ipaliwanag ang mga emosyon na dumadaloy sa kanila. Ang hindi nasabi, ang mga mata na
Pagkaalis nina Sugar at Vash sa opisina, galit na galit si Pia. Hindi siya mapakali habang nakatingin sa nakasarang pinto na tila ba ito ang ugat ng kanyang pagkadismaya. Ang mga mata niya ay nagliliyab, ang kanyang dibdib ay umaalimpuyo sa galit. Sa loob-loob niya, parang sinampal siya ni Stephan—hindi lang dahil sa pagtanggi nito sa kanilang relasyon, kundi sa harapan pa mismo ni Sugar, ng babaeng labis niyang kinaiinisan."Anong klaseng lalaki ka, Stephan?" singhal ni Pia habang lumapit siya sa mesa nito, ang mga kamay niya’y nakaakap sa balakang, ang buong anyo niya’y nagpapakita ng di-matitinag na galit. "Gano’n na lang? Wala kang kahit katiting na respeto sa akin? Sa harap pa mismo ng babaeng iyon?"Napabuntong-hininga si Stephan at tumingala kay Pia, na para bang pinipilit niyang pakalmahin ang sarili. Ngunit hindi niya kayang itago ang iritasyon sa kanyang mukha. "Pia, huwag mo nang palakihin ito," sagot niya, ang boses ay malamig at may bahid ng pagkaaburido. "Alam mong hindi
Ang mga imahe ni Sugar ay nagbalik sa kanyang isipan: ang mga mata niyang parang apoy na nagbabaga, ang ngiti niyang tila puno ng lihim at kapangyarihan, at ang lakad niyang puno ng tiwala sa sarili. Si Sugar, ang babae na hindi niya lubos na kilala ngunit tila hawak ang bawat hibla ng kanyang pagkatao."Siya," mahinang sabi ni Stephan, habang napapailing. Ano bang mayroon kay Sugar na kayang basagin ang mga pader ng kanyang pagkatao? Ano bang mayroon siya na hindi niya makita kahit kay Pia, o sa kahit sino pang nakasalamuha niya?Tumayo siya at naglakad papunta sa bintana, tinitingnan ang mundo sa labas, ngunit ang kanyang isip ay nakakulong pa rin sa imaheng iyon—ang mga tingin ni Sugar na tila sumisigaw ng isang kwento na hindi niya mawari. Alam niyang mali. Alam niyang may kasalanan siya kay Pia, ngunit sa kabila ng lahat, ang kanyang isip ay patuloy na bumabalik kay Sugar.May isang parte ng kanyang sarili na gusto niyang iwasan si Sugar, layuan siya, kalimutan ang anumang damdam
Habang nasa daan, tahimik na nagmamaneho si Vash, samantalang si Sugar ay nakatanaw sa labas ng bintana, iniisip ang nagdaang tagpo sa opisina ni Stephan. Ang katahimikan sa loob ng sasakyan ay biglang naputol nang tumunog ang telepono ni Sugar. Isang mensahe.Kinuha niya ito, at isang pamilyar na pangalan ang lumitaw sa screen: Stephan. Napakunot ang kanyang noo, ngunit ang isang lihim na ngiti ay unti-unting lumitaw sa kanyang labi habang binabasa ang mensahe.Stephan:Hi Sugar, this is Stephan. I am grateful that you accepted the terms and conditions. If you have questions, don’t hesitate to ask me. Take care, Sugar.Napaisip si Sugar. Ang tono ng mensahe ay pormal, ngunit may kakaibang lambing na hindi maitatanggi. Ang pagbanggit sa kanyang pangalan nang dalawang beses ay tila may dagdag na kahulugan. Alam niyang si Stephan ay nahuhulog sa kanyang bitag, isang hakbang pa para sa kanyang plano.“Sinong nag-text?” tanong ni Vash, mabilis na sulyap sa kanya habang nasa manibela."Si
Si Pia, hindi na kayang itago pa ang kanyang mga nararamdaman. “So, ganun na lang ba yun, Stephan?” tanong niya nang hindi tinatanggal ang mata sa bintana. “Mabilis lang ba ang mga pagpapasya mo? Hindi mo ba ako kailanman inisip? Ang lahat ng mga taon na inalay ko sa’yo? Ang lahat ng sakripisyo?”Walang sagot si Stephan. Alam niyang wala siyang makakayang itama sa mga salitang iyon, pero nararamdaman niyang hindi niya kayang iwasan. Naramdaman niya ang sakit ni Pia, at hindi rin siya sigurado kung paano niya aayusin ito. Ngunit alam niyang hindi lang siya ang may kasalanan.“I don’t know what you want me to say, Pia.” ang mga salita ni Stephan ay malamig, ngunit hindi niya maitatanggi ang tensyon na dumadaloy sa kanyang mga ugat. “Minsan, hindi ko na rin alam kung anong nangyayari sa atin. Hindi ko alam kung paano ko maayos ‘to. Hindi ko na alam kung ano pa ang gusto mo sa akin.”Sumimangot si Pia at tinulungan ang kanyang sarili na hindi mapaluha. “Ang ibig kong sabihin, Stephan, hin
Habang ang dilim ng gabi ay bumabalot sa mansion, ang mga ilaw ng kwarto ni Pia ay naglalabas ng mahihinang anino sa pader. Ang lamig ng hangin ay hindi kayang alisin ang tensiyon sa pagitan ng mag-asawa. Si Pia, nakatayo sa harap ng salamin, ang kanyang mata ay nakakapit sa sariling repleksyon, ngunit wala itong makita kundi ang sarili niyang mga sugat—mga sugat na dulot ng pagkakanulo, mga pagkatalo na hindi niya inaasahan mula sa taong pinakamamahal niya.Ang boses ni Stephan mula sa labas ng kwarto ay gumising sa kanya mula sa malalim na pagmumuni. Si Stephan, na kahit anong mangyari, ay hindi pa rin natutulog. Narinig niyang kumatok ito sa pinto, at bago pa siya makapagdesisyon kung ano ang gagawin, binuksan na ito ni Pia, nagtataglay ng mabigat na puso.“Pia...” sagot ni Stephan, ang kanyang boses ay puno ng takot at panghihinayang. Ang kanyang mga mata ay puno ng pangako, ngunit ang mga kamay ay nanginginig sa kakulangan ng pag-asa. “Gusto ko lang sanang makausap ka.”Hindi mak
Sa kabila ng mga galit na salita at mga hindi matanggap na pagkakamali ni Stephan, ang mga mata niyang puno ng pagsisisi ay sumabog sa kanyang isipan. Hindi pa rin siya matatahimik, at ang sakit na nararamdaman niya kay Stephan ay tila magkahalong hinagpis at pagmamahal.Sa kabilang dako ng kwarto, si Stephan ay hindi kayang maglakad palayo. Alam niyang hindi pa natatapos ang laban, at sa bawat pagdapo ng kanyang mga mata sa pinto ng kwarto ni Pia, alam niyang may mas malalim na dahilan kung bakit hindi pa rin siya kayang talikuran ni Pia.Naglakad siya palapit sa pinto, at kahit natatakot na hindi na siya papasukin ni Pia, kumatok siya. "Pia, maaari ba akong pumasok?" tanong niya, ang boses ay puno ng kahinaan.Walang sagot mula kay Pia. Ngunit naramdaman ni Stephan ang malamig na hangin na nagmumula sa kwarto, na nagbigay ng isang senyales na si Pia ay nandoon pa. Hindi siya nag-atubiling pumasok.Si Pia, na nakatayo sa harap ng salamin, ay nagkatinginan kay Stephan. "Anong ginagawa
Binibulag ni Pia si Stephan gamit ang kanyang sariling sutlang kurbata at dinadala siya sa lounge. Itinali niya ang kanyang mga kamay at dinala siya sa matibay na kawit na ipinasok niya sa kahoy na beam kanina."Umakyat ka ng tatlong hakbang," utos niya at ginawa niya ito hanggang sa siya ay nakasandal sa pader. Itinaas ni Pia ang kanyang mga kamay sa itaas ng kanyang ulo at inikot ang kanyang mga kamay sa kawit upang siya ay maayos na maikulong.Stephan seems anxious but his dick is rock hard in his trousers and a small spot of pre-cum oozes into the fabric.The sight of the juices makes Pia want to come almost immediately.She moans loudly signalling to Stephan that she is aroused. She knows he can smell her, hear her but he cannot touch. She knows he wants to be inside her but is not in a position to take control.She starts by exploring his face, moving her gloved hand all over his cheeks, gripping his chin and then over his mouth and nose. He inhales deeply, and his knees start t
Ang pag-ungol ni Sugar ay nagbabalik sa kanya mula sa pagkaligaw ng kanyang mga iniisip, na nagpapakita sa kanya na nasa tamang landas siya. Ang kanyang kaliwang kamay ay dumaan sa kanyang buhok, dahan-dahang pinapababa ang kanyang ulo at ang kanyang kanang kamay ay lumipat sa kanyang mga suso. Isang pisil at ikot ng utong, kasabay ng kanyang bibig na sumisipsip sa kanyang klitoris, ay nagdadala sa kanya sa isang pamilyar na rurok--isa na alam niyang mabuti ngunit hindi kailanman napapagod. Sumuko siya nang buo sa sensasyon, nagtitiwala sa kanya na buwagin siya at muling pagdikitin, nanginginig at nakatali sa kanyang haplos.Nananatili siyang tahimik sa pagitan ng kanyang mga binti ng ilang saglit pa, nilalasap ang pag-igting na nagiging pagpapahinga. Pagkatapos, umakyat siya, matigas at handa, nawawala ang pantalon ng pajama sa daan. Hinila niya siya sa isang halik, mabagal at matamis, tinatamasa ang kanyang sariling kasiyahan sa kanyang mga labi.Isang kaisipan ang dumaan sa kanyang
Lumapit siya upang yakapin siya. Ang kanyang balat, pinalamig ng hangin ng umaga, ay dumadampi sa pawisang init ng kanyang katawan pagkatapos ng ehersisyo, sinisipsip ang kanyang init. May dala siyang bahagyang amoy ng maulang araw sa labas, ngunit hindi ito ang pumupukaw sa kanyang atensyon."Magandang umaga, Sugar."Hinalikan niya siya, ang kanyang mga kamay ay dumudulas pababa sa kanyang likod patungo sa kanyang mga balakang--isang kilos na paulit-ulit na niyang ginagawa na parang kasing natural na ng paghinga ngayon. Ang makinis na tekstura ng kanyang mga nighties ay nag-aanyaya sa kanyang mga kamay na mag-explore pa, at ginawa niya ito, ang kanyang mga kalamnan ay kumikilos sa ilalim ng kanyang haplos. Siya ay matamis at maalat, at sinuklian siya nito ng halik."Gusto mo pa," sabi ni Sugar--hindi isang tanong kundi isang pahayag na walang paliguy-ligoy."Ang hirap mong labanan kapag ganyan," sagot niya, at iyon ang kanyang katotohanan.Ang mga daliri ni Vash ay pumasok sa kanyang
Naramdaman niyang nagsimula na siyang umabot sa rurok habang siya ay nagsisimulang mag-pulse sa kanya at siya ay nag-pulse sa kanya, at sila ay humihingal at umuungol sa kanilang halik habang sabay silang umabot sa rurok sa dilim.Pinaalala niya sa sarili na ang unang pagkakataon na niyakap siya nang maayos mula sa likuran ay noong kanilang unang araw ng pagkakasundo. Madalas nilang yakapin ang isa't isa sa parehong posisyon at sa lahat ng estado ng pananamit at ito ay malapit pa rin -- lalo na kapag nagko-crossword sila habang ang kanilang mga isip at katawan ay lubos na magkasama. Mas maganda ito dahil napaka-sensual nito at naabot niya ang lahat ng kanyang mga paborito: ang yakap, ang paghawak niya sa kanyang mga suso, at ang pagtatalik. Humiga siya mula sa kanya at inakay siya patungo sa kama, itinulak siya pababa. Humiga siya sa kanya, naramdaman ang lambot nito sa kanyang bibig at ang kanilang katas sa pagitan ng kanyang mga binti habang ginising siya.Lumingon siya at umupo sa
Pagkarating ni Sugar sa bahay, sinalubong siya ni Vash, ang mukha nito’y puno ng pag-aalala. Hindi siya nag-atubiling lumapit kay Sugar at niyakap ito nang mahigpit, parang ayaw na niyang pakawalan."Sana okay ka lang, Sugar," sabi ni Vash, ang tinig niya’y puno ng pag-aalala at pagmamahal. "Natatakot ako na baka may mangyaring masama sa'yo. Alam mo naman na mahalaga ka sa puso ko."Saglit na natigilan si Sugar, ramdam ang init ng yakap ni Vash na tila binubura ang lahat ng sakit at galit na nararamdaman niya kanina. Tumitig siya sa kanya, at sa kauna-unahang pagkakataon, tila nagkaroon siya ng sandaling kapayapaan sa gitna ng kaguluhan."Salamat, Vash," mahinang sabi ni Sugar habang yakap pa rin siya nito. "Ikaw lang ang nagbibigay sa akin ng lakas sa kabila ng lahat ng ito. Pero alam mo naman, hindi pa tapos ang laban ko. Hangga’t hindi ko nakukuha ang hustisya para sa sarili ko, hindi ako titigil."Hinaplos ni Vash ang buhok ni Sugar at marahang bumulong, "Alam ko, at nandito ako s
Ngunit si Pia, patuloy na umiiyak at naglalakad palayo, ay hindi na kayang pakinggan ang mga paliwanag ni Stephan. Ang puso niya ay puno ng sugat, at hindi na niya kayang makinig pa sa mga pangako ng taong nagdulot ng sakit sa kanya."Pero bakit nga andun ka sa hotel room ni Sugar? Sabihin mo sa akin ang totoo!"Tumigil si Stephan at pinilit lumapit kay Pia, ngunit nakatigil lang siya, naghihintay ng sagot mula sa kanya. "Pia, pakinggan mo muna ako," ang wika niya, ang mga mata ay puno ng paghingi ng tawad. "Hindi ko alam kung paano ko ipaliwanag ito. Ang nangyari sa hotel, isang pagkakamali. Hindi ko intention na makasakit sa’yo. Naparoon ako kasi naiinis ako sa mga nangyari, at hindi ko alam kung anong gagawin ko."Nakita ni Pia ang kalituhan at panghihinayang sa mga mata ni Stephan, ngunit hindi ito nakapigil sa kanya. "Hindi ko kailanman iintindihin ang mga dahilan mo, Stephan!" sigaw ni Pia. "Bakit mo nagawa iyon? Kung mahal mo ako, bakit ka pa tumanggap ng alok ni Sugar? Bakit k
Naglakad si Pia papalapit kay Stephan, ang mga kamay niya'y nanginginig, ang sakit sa kanyang puso ay hindi na kayang itago. "Hindi mo alam kung anong gagawin mo?" tanong niya, ang tinig niya'y puno ng hinagpis. "Hindi mo ba alam na ikaw ang dahilan kung bakit nangyari lahat ng ito? Hindi ko kayang makita kang magpatawad sa mga pagkakamali mo, Stephan."Nag-aalalang tinitigan ni Stephan si Pia, ngunit hindi siya makalapit, hindi malaman kung paano kausapin ito. "Pia, hindi ko kayang makita kang nasasaktan. Hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko.""Huwag mong gawing dahilan ang nararamdaman mo," sagot ni Pia, ang tono ng kanyang boses ay lumalakas. "Bakit mo pa ako pinipilit gawing bahagi ng buhay mo, kung hindi mo rin naman kayang ipaglaban ako?"Nagpumiglas si Pia sa mga salitang iyon, ang kanyang mata'y puno ng galit at sakit. Pinipilit niyang maging matatag, ngunit ang mga luhang patuloy na dumadaloy ay nagpapakita ng tindi ng kanyang nararamdaman. Lumapit siya kay Stephan at nagtaa
Habang pauwi na si Sugar sa Manila, ang kanyang isipan ay patuloy na nag-aalab. Ang mga nangyaring gulo sa Puerto Galera ay nag-iwan ng matinding bakas sa kanya, ngunit alam niyang hindi pa tapos ang laban. Ang bawat hakbang na tinatahak niya ay para sa katarungan, at hindi niya kayang magpatalo. Ang mga susunod na hakbang niya ay magdadala sa kanya patungo sa isang bagong digmaan—isang digmaang hindi lamang para sa pagmamahal ni Stephan, kundi para sa lahat ng mga paglabag sa kanyang karapatan.Samantala, naghihintay si Vash sa Manila, handa na siyang sunduin si Sugar. Hindi na bago kay Vash ang ganitong klaseng drama, ngunit hindi maikakaila na ramdam niya ang pagkabigat ng lahat ng nangyari. Alam niyang ang misyon ni Sugar ay hindi basta-basta. Ang kanyang pagiging kaalyado ay hindi lang simpleng pakikipagkaibigan; ito ay tungkol sa pagpapalaya kay Sugar mula sa mga kalupitan ng nakaraan at pag-aari ng kanyang asawa.Habang nag-iisip si Vash, napansin niyang dumating na ang sasakya
Ngumiti si Sugar, ngunit ang ngiting iyon ay hindi para magbigay-lakas sa kanyang kaibigan, kundi isang ngiti na puno ng kalamigan at determinasyon. "Ok lang ako, Marites," sagot niya, ang mga mata niya’y nagliliwanag sa kakaibang sigla. "Natutuwa nga ako na nagkakagulo ang dalawa. Hindi pa ito tapos, Marites. Guguluhin ko sila hanggang tuluyan silang mawasak."Napatingin si Marites kay Sugar, halatang nababahala sa sinabi nito. Ngunit hindi na niya kayang kontrahin si Sugar. Alam niyang mula pa noon, ang determinasyon nito na maabot ang hustisya ay hindi matitinag, kahit na masira ang lahat sa paligid."Sigurado ka ba, Sugar? Hindi ba mas mabuti kung... tapusin mo na lang ito? Hindi mo kailangang sirain ang sarili mo para sa kanila." May bahid ng pag-aalala sa boses ni Marites, ngunit nanatili itong mahina, parang takot na magalit si Sugar.Huminga nang malalim si Sugar bago muling ngumiti. "Hindi, Marites. Hindi ko na kailangang magpanggap o maghintay. Ang lahat ng ito ay para sa ak
Nanigas si Pia sa narinig, ngunit ang galit ay mas nanaig kaysa sa sakit. "Kabit? Ikaw? Huwag mong gawing katawa-tawa ang sarili mo, Sugar. Wala kang pinatunayan kundi ang pagiging desperada mo. Modelo ka lang, at kahit anong ganda mo, hindi ka makakakuha ng respeto mula sa akin.""Modelo lang?" Tumawa si Sugar, malamig at mapanukso ang bawat halakhak. "At ikaw? Ano ka ba? Isa kang oportunista. Ang kaibahan lang natin, Pia, ay alam ko ang gusto ko at kaya kong kunin iyon. Ikaw? Umaasa ka lang na mahalin ka ng lalaking hindi ka kayang ipaglaban nang harap-harapan.""Tama na, Sugar. Pia. Tama na!" Biglang sumingit si Stephan, na kanina pa tahimik na nakamasid. Nanginginig ang boses niya, parang nawawalan ng lakas sa bigat ng sitwasyon. "Hindi ito ang lugar para mag-away kayo."Humarap si Pia kay Stephan, ang kanyang mga luha ay hindi na niya kayang pigilan. "Ikaw, Stephan, magsalita ka! Sino ang pipiliin mo? Ako o siya? Sabihin mo sa harap ng lahat ng tao dito! Huwag kang matakot!"Si S