Hindi pa rin matanggal sa kanyang isipan ang pangalan na naging simbolo ng kanyang paghihirap—Champagne. Ang dating buhay niya bilang si Champagne, ang buhay na minahal, pinahalagahan, ngunit sa kalaunan, iniwasan at pinatay ng mga taong akala mo'y magmamahal sa iyo hanggang sa dulo. Ang araw na iyon—ang araw na nabigo siya, hindi lamang bilang asawa kundi bilang ina—ay hindi mawawala sa kanyang alaala. Ang pagkamatay ng kanyang anak, ang kislap ng buhay na nawala bago pa man ito magsimula, ay siyang pinagmumulan ng lahat ng sakit na nagtulak sa kanya patungo sa kanyang pagbabago.Puno siya ng galit. Puno ng sakit. Ngunit higit sa lahat, puno ng plano. Isang madilim na plano na nag-uugnay sa lahat ng pagkatalo, lahat ng pagkabigo, at lahat ng pagkatalo sa kamay ng mga tao na inisip niyang hindi siya iiwan. Si Pia at si Stephan—sila ang dahilan kung bakit hindi na siya maaaring maging Champagne, ang malambing na asawa, o ang masayang ina na hangad lang ay tunay na pagmamahal. Hindi na
Ngunit si Stephan, na unti-unting nahulog sa alon ng presensya ni Sugar, ay hindi pa rin matukoy kung anong nangyayari sa kanya. Ang kanyang dibdib ay kumabog ng mas mabilis, ang kanyang mga mata ay patuloy na nakatutok kay Sugar, na tila hindi na niya kayang alisin ang tingin. Isang pangyayari na hindi niya alam kung paano nagsimula, ngunit ramdam niya na ito ay nagdadala ng masalimuot na kinabukasan.Bago tuluyang lumabas ng pinto si Sugar, nagbigay siya ng isang matalim na ngiti, isang ngiti na puno ng lihim. Ang ngiti na iyon ay parang apoy na lumalabas mula sa kanyang labi, na parang isang pangako, isang babala. Parang isang simbolo na nagsasabing, "Ang lahat ng ito ay hindi natapos pa, at hindi ko titigilan hanggang hindi ko nakuha ang aking layunin."Si Vash, tahimik na nagmamasid mula sa gilid, ay alam ang mga komplikasyon na bumabalot sa relasyon ni Sugar at Stephan. Ngunit hindi niya kayang ipaliwanag ang mga emosyon na dumadaloy sa kanila. Ang hindi nasabi, ang mga mata na
Pagkaalis nina Sugar at Vash sa opisina, galit na galit si Pia. Hindi siya mapakali habang nakatingin sa nakasarang pinto na tila ba ito ang ugat ng kanyang pagkadismaya. Ang mga mata niya ay nagliliyab, ang kanyang dibdib ay umaalimpuyo sa galit. Sa loob-loob niya, parang sinampal siya ni Stephan—hindi lang dahil sa pagtanggi nito sa kanilang relasyon, kundi sa harapan pa mismo ni Sugar, ng babaeng labis niyang kinaiinisan."Anong klaseng lalaki ka, Stephan?" singhal ni Pia habang lumapit siya sa mesa nito, ang mga kamay niya’y nakaakap sa balakang, ang buong anyo niya’y nagpapakita ng di-matitinag na galit. "Gano’n na lang? Wala kang kahit katiting na respeto sa akin? Sa harap pa mismo ng babaeng iyon?"Napabuntong-hininga si Stephan at tumingala kay Pia, na para bang pinipilit niyang pakalmahin ang sarili. Ngunit hindi niya kayang itago ang iritasyon sa kanyang mukha. "Pia, huwag mo nang palakihin ito," sagot niya, ang boses ay malamig at may bahid ng pagkaaburido. "Alam mong hindi
Ang mga imahe ni Sugar ay nagbalik sa kanyang isipan: ang mga mata niyang parang apoy na nagbabaga, ang ngiti niyang tila puno ng lihim at kapangyarihan, at ang lakad niyang puno ng tiwala sa sarili. Si Sugar, ang babae na hindi niya lubos na kilala ngunit tila hawak ang bawat hibla ng kanyang pagkatao."Siya," mahinang sabi ni Stephan, habang napapailing. Ano bang mayroon kay Sugar na kayang basagin ang mga pader ng kanyang pagkatao? Ano bang mayroon siya na hindi niya makita kahit kay Pia, o sa kahit sino pang nakasalamuha niya?Tumayo siya at naglakad papunta sa bintana, tinitingnan ang mundo sa labas, ngunit ang kanyang isip ay nakakulong pa rin sa imaheng iyon—ang mga tingin ni Sugar na tila sumisigaw ng isang kwento na hindi niya mawari. Alam niyang mali. Alam niyang may kasalanan siya kay Pia, ngunit sa kabila ng lahat, ang kanyang isip ay patuloy na bumabalik kay Sugar.May isang parte ng kanyang sarili na gusto niyang iwasan si Sugar, layuan siya, kalimutan ang anumang damdam
Habang nasa daan, tahimik na nagmamaneho si Vash, samantalang si Sugar ay nakatanaw sa labas ng bintana, iniisip ang nagdaang tagpo sa opisina ni Stephan. Ang katahimikan sa loob ng sasakyan ay biglang naputol nang tumunog ang telepono ni Sugar. Isang mensahe.Kinuha niya ito, at isang pamilyar na pangalan ang lumitaw sa screen: Stephan. Napakunot ang kanyang noo, ngunit ang isang lihim na ngiti ay unti-unting lumitaw sa kanyang labi habang binabasa ang mensahe.Stephan:Hi Sugar, this is Stephan. I am grateful that you accepted the terms and conditions. If you have questions, don’t hesitate to ask me. Take care, Sugar.Napaisip si Sugar. Ang tono ng mensahe ay pormal, ngunit may kakaibang lambing na hindi maitatanggi. Ang pagbanggit sa kanyang pangalan nang dalawang beses ay tila may dagdag na kahulugan. Alam niyang si Stephan ay nahuhulog sa kanyang bitag, isang hakbang pa para sa kanyang plano.“Sinong nag-text?” tanong ni Vash, mabilis na sulyap sa kanya habang nasa manibela."Si
Si Pia, hindi na kayang itago pa ang kanyang mga nararamdaman. “So, ganun na lang ba yun, Stephan?” tanong niya nang hindi tinatanggal ang mata sa bintana. “Mabilis lang ba ang mga pagpapasya mo? Hindi mo ba ako kailanman inisip? Ang lahat ng mga taon na inalay ko sa’yo? Ang lahat ng sakripisyo?”Walang sagot si Stephan. Alam niyang wala siyang makakayang itama sa mga salitang iyon, pero nararamdaman niyang hindi niya kayang iwasan. Naramdaman niya ang sakit ni Pia, at hindi rin siya sigurado kung paano niya aayusin ito. Ngunit alam niyang hindi lang siya ang may kasalanan.“I don’t know what you want me to say, Pia.” ang mga salita ni Stephan ay malamig, ngunit hindi niya maitatanggi ang tensyon na dumadaloy sa kanyang mga ugat. “Minsan, hindi ko na rin alam kung anong nangyayari sa atin. Hindi ko alam kung paano ko maayos ‘to. Hindi ko na alam kung ano pa ang gusto mo sa akin.”Sumimangot si Pia at tinulungan ang kanyang sarili na hindi mapaluha. “Ang ibig kong sabihin, Stephan, hin
Habang ang dilim ng gabi ay bumabalot sa mansion, ang mga ilaw ng kwarto ni Pia ay naglalabas ng mahihinang anino sa pader. Ang lamig ng hangin ay hindi kayang alisin ang tensiyon sa pagitan ng mag-asawa. Si Pia, nakatayo sa harap ng salamin, ang kanyang mata ay nakakapit sa sariling repleksyon, ngunit wala itong makita kundi ang sarili niyang mga sugat—mga sugat na dulot ng pagkakanulo, mga pagkatalo na hindi niya inaasahan mula sa taong pinakamamahal niya.Ang boses ni Stephan mula sa labas ng kwarto ay gumising sa kanya mula sa malalim na pagmumuni. Si Stephan, na kahit anong mangyari, ay hindi pa rin natutulog. Narinig niyang kumatok ito sa pinto, at bago pa siya makapagdesisyon kung ano ang gagawin, binuksan na ito ni Pia, nagtataglay ng mabigat na puso.“Pia...” sagot ni Stephan, ang kanyang boses ay puno ng takot at panghihinayang. Ang kanyang mga mata ay puno ng pangako, ngunit ang mga kamay ay nanginginig sa kakulangan ng pag-asa. “Gusto ko lang sanang makausap ka.”Hindi mak
Sa kabila ng mga galit na salita at mga hindi matanggap na pagkakamali ni Stephan, ang mga mata niyang puno ng pagsisisi ay sumabog sa kanyang isipan. Hindi pa rin siya matatahimik, at ang sakit na nararamdaman niya kay Stephan ay tila magkahalong hinagpis at pagmamahal.Sa kabilang dako ng kwarto, si Stephan ay hindi kayang maglakad palayo. Alam niyang hindi pa natatapos ang laban, at sa bawat pagdapo ng kanyang mga mata sa pinto ng kwarto ni Pia, alam niyang may mas malalim na dahilan kung bakit hindi pa rin siya kayang talikuran ni Pia.Naglakad siya palapit sa pinto, at kahit natatakot na hindi na siya papasukin ni Pia, kumatok siya. "Pia, maaari ba akong pumasok?" tanong niya, ang boses ay puno ng kahinaan.Walang sagot mula kay Pia. Ngunit naramdaman ni Stephan ang malamig na hangin na nagmumula sa kwarto, na nagbigay ng isang senyales na si Pia ay nandoon pa. Hindi siya nag-atubiling pumasok.Si Pia, na nakatayo sa harap ng salamin, ay nagkatinginan kay Stephan. "Anong ginagawa
Ramdam ko ang kanyang kamay na humahagod sa aking ari habang inaabot ko at sinasaliksik ang kanyang katawan gamit ang aking kamay at mata. Madali siyang gustuhin, sabik na sabik sa pakiramdam ng kanyang mainit, basang butas na bumabalot sa akin. Pagkatapos ng ilang minuto, matigas na ang titi ko at, nang hindi naghihintay ng kumpirmasyon, sumisid ako muli. Hindi lang ang kanyang p**i ang sabik na yumayakap sa akin, kundi pati na rin ang buong katawan niya. Nagmamalupit ako sa kanyang yakap, nagsusumikap na dalhin siya sa r***k. Hinihimas ko ang kanyang malambot, pamilyar na mga labi, s********p ang kanyang mga tigas na u***g, anumang maisip ko para mapasaya siya. Dahil pangalawang round na ito, mas matagal akong makakapagtrabaho bago ako labasan, at gusto kong gamitin ang pagkakataong iyon para mapasaya ang aking baby Sugar. Nagpapalitan kami ng pwesto at nagsimula kaming makipag-wrestling, hindi para sa labanan ng kapangyarihan, kundi para magdagdag sa masaganang halo ng mga sensa
Hinila niya ang sarili mula sa aking yakap, hinahaplos ang aking tumitigas na ari na may mapanlikhang ngiti, pagkatapos ay humarap at nagmadaling pumunta sa aming silid-tulugan. Sinimulan kong sundan siya, pero natapilok ako sa aking pantalon at kinailangan pang tapusin ang paghubad bago ko siya masundan. Pagdating ko sa pintuan ng kwarto, nakatayo siya sa gitna ko at ng kama, ang kanyang wedding dress nakalugmok sa kanyang mga bukung-bukong."Ang tagal mo," tumatawa siya habang dumadating ako.Baka balang araw ang tanawin ng kanyang hubad na katawan ay maging pamilyar na sapat na hindi na ako magpapaantala. Pero hindi ngayong gabi. Ang ganda-ganda niya, ang kanyang puting lace na lingerie ay pumapansin sa kanyang mga pinaka-sensitibong bahagi na labis na kaiba sa simpleng kababaang-loob ng kanyang damit. Ang bra ay may mga paru-paro na nakabrod sa mga utong at ang kanyang--"Buong panahon ba ay wala kang suot na underwear?" tanong ko."Oo, hindi ko mahanap yung thong na gusto ko
Hindi pa natatapos ang kanilang sayaw, isang malakas na hiyawan ang dumating mula sa mga bisita. "Kiss! Kiss! Kiss!" ang sigaw nila, ang kanilang mga mata ay masaya at punung-puno ng kasiyahan. Tumawa si Sugar at Vash, nagkatinginan at bahagyang nag-pause, ngiting-ngiti ang bawat isa, hanggang sa tumango si Vash at bumulong, "Puwede ba, mahal?""O-o," sagot ni Sugar, nahihiya ngunit ang puso'y puno ng kilig. "Baka magka-crush ako sa'yo, Vash."Ang mga mata ni Vash ay kumislap ng tuwa, "Bakit, hindi ba kita kayang i-crush, mahal?""Siguradong hindi!" sagot ni Sugar, ngunit hindi napigilan ng kanyang mga labi ang magtulungan at magtaglay ng isang matamis na halik. Hindi na napigilan pa ng mga bisita, nagsimula silang maghiyawan at magpalakpakan. Tumawa ang lahat sa saya."Haha! 'More! More! More!'" isang malakas na hiyaw mula sa isang bisita ang nagsimula. Kasunod nito ang kalansing ng mga wine glasses na naging tanda ng kasiyahan at kaguluhan sa paligid. Ang tunog ng mga baso na tinata
"Oo nga," wika ni Herbert, ang mga mata ay puno ng pagnanasa at pagmamalaki. "Tinutulungan ni Vash ang aming anak na bumangon mula sa lahat ng dilim na kanyang dinaanan. Hindi matutumbasan ang saya na nararamdaman namin bilang mga magulang."Muling nagsalita si Sharon, ang ina ni Vash, ang boses niya ay puno ng pagmamahal kay Sugar, "Hindi ko akalain na darating tayo sa puntong ito. Sugar, anak, masaya kami na ikaw ang napili ng anak namin. Walang kasing saya.""Salamat po, Tita Sharon," sagot ni Sugar, ang kanyang boses ay maluha-luha. "Walang mas hihigit pa sa pasasalamat ko sa inyo. Kung wala po ang pagmamahal at suporta ninyo, hindi ko siguro nakayang magpatuloy."Sa kabila ng lahat ng luha, ng mga kasayahan, at mga damdaming pumapaloob sa kanilang mga puso, ang kasal na ito ay hindi lamang tungkol sa dalawang tao na nagmamahalan. Ito ay isang patunay na ang bawat isa sa kanila, kasama na ang kanilang pamilya, ay lumaban at nagtagumpay. Ang kasal ay isang bagong simula ng pagmamah
Nakatayo si Sugar sa harap ng salamin, ang gown na suot niya ay isang eleganteng white lace dress na may intricate beading at kumikinang sa bawat galaw. Parang prinsesa siya sa suot na iyon, pero halatang hindi pa rin siya makapaniwala na ikakasal na talaga siya kay Vash."Ma, ayoko namang magmukhang Christmas tree sa dami ng palamuti," reklamo niya, parang may pagkabahala."Excuse me, anak. Hindi ito Christmas tree. Ito ang modern Cinderella look! Saka ito ang kasal mo. Gusto kong maging engrande!" sagot ni Mercy, ang mga mata niyang kumikislap sa kasiyahan.Napapalatak na lang si Sugar, hindi alam kung anong sasabihin. Pero habang tinitingnan niya ang sarili sa salamin, ang mga mata ni Vash ang nahanap niya. Si Vash, tahimik na nakaupo sa isang sulok ng bridal boutique, ang mukha’y may seryosong ekspresyon, ngunit halatang ipinagmamalaki siya."Alam mo, Vash, parang hindi ko pa rin magets na ikakasal na tayo," wika ni Sugar, habang tinutukso siyang tinatanaw ng kanyang mga mata.Ngu
Kinabukasan, masayang binalita ni Sugar sa kanyang mga magulang na ikakasal na siya, at laking tuwa ni Mercy at Herbert nang malaman ito. Pinakita niya ang engagement ring na ibinigay sa kanya ni Vash, na galing pa sa lola nito, hanggang sa kanyang ina at ngayon sa kanya—isang 6-karat diamond gold ring. "Talaga, anak? Pero ayoko pang mamatay sa kaba!" sigaw ni Mercy habang pilit na pinakakalma ang sarili. Nakaupo siya sa harap ng kanyang anak na si Sugar at asawang si Herbert, na nakatulala kay Sugar. Para silang nakakita ng multo, o mas malala pa—isang engagement ring.Mataas ang kilay ni Mercy habang nakatitig sa makintab na singsing sa kamay ng anak. "Anak, hindi ko alam kung matutuwa ako o mahihimatay. Kailan pa ‘to? Bakit ngayon mo lang sinabi? At... Diyos ko, anim na karat ba ‘yan? Baka mamaya, pag nawala ‘yan, maibenta na pati bahay natin!"Natawa si Vash, na tahimik na nasa tabi ni Sugar. Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng kasintahan at tiningnan ito ng puno ng pagmamahal.
Hinawakan ni Vash ang kamay niya at idiniin iyon sa kanyang puso. "Ako rin, Sugar," mahina nitong sagot. "Akala ko kakayanin kong lumayo sa'yo. Pero hindi ko kaya. Hindi ko kayang hindi ka nakikita. Hindi ko kayang hindi maramdaman ang init mo sa tabi ko."Napaluha si Sugar. "Ano'ng gagawin natin ngayon?" bulong niya, puno ng pag-aalinlangan. "Ganito," sagot ni Vash, hinila siya papasok sa bahay at mahigpit siyang niyakap. "Pakasal na tayo, Sugar."Nagulat siya, ngunit kasabay nito ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso. "Mahal kita," bulong ni Vash sa kanyang tainga. "At hindi ko hahayaan na mapunta ka pa sa iba o malayo ka sa akin. Gusto kong magising sa umaga na ikaw ang katabi ko. Gusto kong ipagmalaki sa mundo na ikaw ang babaeng mahal ko. Kaya pakasal na tayo."Nanginginig ang labi ni Sugar, hindi makapaniwala sa sinabi nito. "Hindi ko alam kung anong isasagot ko," bulong niya, nangingiti ngunit umiiyak. Ngumiti si Vash, hinaplos ang kanyang pisngi, at hinalikan siya sa noo. "Sab
Sa loob ng isang linggo, parang nawalan ng saysay ang mundo ni Vash. Kahit anong pilit niyang ituon ang isip sa trabaho, kahit gaano karaming pasyente ang harapin niya araw-araw, may isang bagay siyang hindi kayang ayusin—ang puso niyang uhaw sa presensya ni Sugar.Isang linggo lang ang lumipas mula nang maghiwalay sila, pero para kay Vash, parang isang buong buhay na. Lagi niyang naiisip ang matamis na ngiti ni Sugar, ang paraan nitong tumingin sa kanya na parang siya lang ang lalaking mahalaga sa mundo nito. At ang huli nilang sandali bago ito tuluyang bumalik sa pamilya nito—ang yakap, ang pagtitig, ang tila hindi kayang sabihin ng kanilang mga puso.Nagkikita sila paminsan-minsan, oo. Pero hindi sapat. Hindi sapat ang mabilis na sulyap, hindi sapat ang ilang minutong pag-uusap. Hindi sapat para sa isang lalaking handang ibigay ang lahat para lang makasama ang babaeng minamahal niya.At ngayong gabi, hindi na niya kayang tiisin pa.Walang pag-aalinlangan, sumakay siya ng sasakyan a
Malalim ang buntong-hininga ni Vash habang nakatayo sa balkonahe ng kanyang penthouse. Mula roon, tanaw niya ang lungsod na kumikislap sa liwanag ng gabi. Pero kahit gaano kaganda ang tanawin, hindi nito mapunan ang kakulangang nararamdaman niya sa puso.Si Sugar. O mas tamang sabihin—si Champagne.Matapos ang lahat ng nangyari, matapos ang kanilang laban para sa hustisya, napagdesisyunan ni Sugar na bumalik sa piling ng kanyang mga magulang. Naiintindihan ni Vash ang desisyon niya. Matagal na panahong nawala si Champagne sa kanila. Ngayon, gusto niyang bumawi. Gusto niyang maranasan muli ang buhay na nawala sa kanya—ang buhay bilang isang anak nina Herbert at Mercy.Ngunit hindi maitatangging masakit ito para kay Vash.Nasanay siyang laging nasa tabi ni Sugar, siya ang naging lakas nito sa mga panahong wala siyang ibang masasandalan. Pero ngayon, parang bigla siyang nawalan ng lugar sa mundo niya."Miss mo na siya, 'no?" isang pamilyar na tinig ang pumukaw sa kanyang atensyon.Si Dr.