Habang naglalakad pauwi sina Sugar at Vash, ang gabi ay tila dumaan na parang isang madilim na ulap na nakatabon sa kanilang landas. Ang bawat hakbang ni Sugar ay punong-puno ng determinasyon, ang kanyang mga mata ay kumikislap, ngunit hindi ito nanggagaling sa kasiyahan o tagumpay. Sa ilalim ng kanyang magandang mukha, ang pusong ngayon ay naglalaman ng matinding galit—galit na matagal nang binuo at pinatagal, ngayon ay nagiging isang sigaw na gustong sumabog. Si Vash, na palaging naroroon upang magbigay suporta, ay nakikita ang mga pahiwatig ng mga pagbabago kay Sugar. Ngunit sa mga mata nito, may kabuntot na takot—takot na baka ang galit na ito ay magdala ng hindi inaasahang resulta."Yun pala ang mga taong nanakit sa'yo, Sugar," wika ni Vash, ang boses nito ay malumanay, ngunit ang pagka-seryoso ay hindi nakatago. "Wag kang mag-aalala. Tutulungan kita makamit ang iyong hustisya. Pero mag-iingat ka, dahil ang pagmumukha nila ay hindi mapagkakatiwalaan."Si Sugar ay huminto at tumin
Dumating ang araw ng kanilang meeting para sa kontrata, at ang silid ni Sugar ay puno ng tensyon habang siya’y naghahanda. Ang mga damit ay nakalatag sa kama—isang koleksyon ng mga eleganteng kasuotan na nagpapakita ng kanyang istilo, ngunit higit sa lahat, ng kanyang kapangyarihan. Nais niyang ipakita na siya ay hindi lamang basta-basta modelo, kundi isang babae na kayang kontrolin ang kanyang kapalaran.Habang tinitignan ni Sugar ang mga damit, dumungaw si Vash sa pintuan ng kanyang silid. Ang mukha nito ay may halong kaba at malasakit, pero may tiwala rin sa kanya."Handa ka na ba?" tanong ni Vash, ang tinig nito ay puno ng pagkalinga. Lumapit siya kay Sugar, na kasalukuyang nakatayo sa harap ng salamin, sinusukat kung alin sa mga kasuotan ang pinakaangkop sa okasyon.Si Sugar ay lumingon sa kanya at ngumiti ng bahagya. "Halos handa na," sagot niya, kinuha ang isang itim na blazer na may kasamang fitted na pantalon. "Kailangan kong siguraduhin na ang lahat ng tingin nila ay nasa ak
"Maganda ang mga plano ninyo para sa kampanya," wika ni Sugar matapos ang ilang saglit na katahimikan. "Ngunit kailangan nating tiyakin na ang lahat ng detalye ay naaayon sa aking imahe. Mahalaga ang inyong brand, at nais kong siguraduhin na makikinabang ang parehong panig." Habang sinasabi ito, ang bawat salita ni Sugar ay parang may tinik na tumutusok sa konsensya nina Stephan at Pia. Hindi nila alam kung bakit, ngunit tila ang bawat tingin ni Sugar ay may alam sa mga bagay na hindi siya dapat malaman. Habang patuloy ang usapan, si Sugar ay tila isang maestro sa kanyang sariling simponya. Ang kanyang mga sagot ay matalas at tiyak; bawat salita ay parang pinlanong mabuti upang makuha ang bentahe. Hindi niya kailanman ipinapakita ang galit o sama ng loob, ngunit sa ilalim ng kanyang mahinahong disposisyon ay nagtatago ang apoy ng paghihiganti. Si Vash, na tahimik na nakaupo sa tabi niya, ay palaging nakikinig at nagmamasid. Ang kanyang mga mata ay maingat na nagbabantay sa bawat re
Matapos suriin ni Vash ang kontrata, tumango siya bilang tanda ng kumpirmasyon. "We are settled then. It’s a pleasure working with you, Stephan and Pia," aniya, na may ngiti ngunit may halong pagsipat. Pagkatapos ay tumingin siya kay Stephan, na para bang may balak siyasatin pa. "Don’t you mind if I ask, magkaano-ano pala kayo?" tanong ni Vash, na tila inosente ngunit may kasamang tensyon.Napatingin si Pia kay Stephan, na mabilis na sumagot. "Pia is my secretary," diin niyang sagot, ngunit halata sa tono ang bahagyang pagkailang. Ang mga mata niya ay hindi mapigilang bumalik kay Sugar, na noo’y palihim na napangiti, na para bang aliw na aliw sa eksena.Hindi nagpaawat si Vash at muling nagtanong, "I thought you had a wife named Champagne? Where is she now, Stephan?" Ang tanong na iyon ay tumama sa tensyon ng silid, tila isang patibong na hindi inaasahan ng dalawa.Si Stephan ay saglit na natigilan, ngunit mabilis din itong bumawi. "My wife is not here," sagot niya, ang tono ay nagigi
Habang ang mga braso ni Sugar ay dumampi kay Pia sa isang malambing na yakap, tila isang magaan na alon ang dumaan sa katawan ni Pia. Hindi niya naramdaman ang bigat ng yakap, ngunit ang init ng kamay ni Sugar ay may kakaibang pwersang dumaan sa kanyang balat, isang bagay na nagsasabing hindi lang ito simpleng pasasalamat. Ang yakap ni Sugar ay may taglay na lihim, isang damdamin na matagal nang pinipigilan sa ilalim ng makinis na anyo at kalmadong panlabas. Sa bawat saglit, para bang ang mundo ni Pia ay tila lumalabo, at ang mga alaalang nagpapaalala sa kanya ng lahat ng ginawa niyang mali ay unti-unting nagiging makulay na larawan na nag-uukit ng sakit sa kanyang puso.Hindi alam ni Pia kung paano tumugon. Ang tamis ng ngiti ni Sugar, ang malambing na tono ng boses nito, at ang mahigpit na pagkakayakap ay tila nagdulot ng kalituhan sa kanyang isipan. Nakita niya ang mga mata ni Sugar, hindi maipaliwanag, ngunit puno ng kahulugan. Sa ilalim ng pagpapakita ng kabaitan, may namumutawi
Hindi pa rin matanggal sa kanyang isipan ang pangalan na naging simbolo ng kanyang paghihirap—Champagne. Ang dating buhay niya bilang si Champagne, ang buhay na minahal, pinahalagahan, ngunit sa kalaunan, iniwasan at pinatay ng mga taong akala mo'y magmamahal sa iyo hanggang sa dulo. Ang araw na iyon—ang araw na nabigo siya, hindi lamang bilang asawa kundi bilang ina—ay hindi mawawala sa kanyang alaala. Ang pagkamatay ng kanyang anak, ang kislap ng buhay na nawala bago pa man ito magsimula, ay siyang pinagmumulan ng lahat ng sakit na nagtulak sa kanya patungo sa kanyang pagbabago.Puno siya ng galit. Puno ng sakit. Ngunit higit sa lahat, puno ng plano. Isang madilim na plano na nag-uugnay sa lahat ng pagkatalo, lahat ng pagkabigo, at lahat ng pagkatalo sa kamay ng mga tao na inisip niyang hindi siya iiwan. Si Pia at si Stephan—sila ang dahilan kung bakit hindi na siya maaaring maging Champagne, ang malambing na asawa, o ang masayang ina na hangad lang ay tunay na pagmamahal. Hindi na
Ngunit si Stephan, na unti-unting nahulog sa alon ng presensya ni Sugar, ay hindi pa rin matukoy kung anong nangyayari sa kanya. Ang kanyang dibdib ay kumabog ng mas mabilis, ang kanyang mga mata ay patuloy na nakatutok kay Sugar, na tila hindi na niya kayang alisin ang tingin. Isang pangyayari na hindi niya alam kung paano nagsimula, ngunit ramdam niya na ito ay nagdadala ng masalimuot na kinabukasan.Bago tuluyang lumabas ng pinto si Sugar, nagbigay siya ng isang matalim na ngiti, isang ngiti na puno ng lihim. Ang ngiti na iyon ay parang apoy na lumalabas mula sa kanyang labi, na parang isang pangako, isang babala. Parang isang simbolo na nagsasabing, "Ang lahat ng ito ay hindi natapos pa, at hindi ko titigilan hanggang hindi ko nakuha ang aking layunin."Si Vash, tahimik na nagmamasid mula sa gilid, ay alam ang mga komplikasyon na bumabalot sa relasyon ni Sugar at Stephan. Ngunit hindi niya kayang ipaliwanag ang mga emosyon na dumadaloy sa kanila. Ang hindi nasabi, ang mga mata na
Pagkaalis nina Sugar at Vash sa opisina, galit na galit si Pia. Hindi siya mapakali habang nakatingin sa nakasarang pinto na tila ba ito ang ugat ng kanyang pagkadismaya. Ang mga mata niya ay nagliliyab, ang kanyang dibdib ay umaalimpuyo sa galit. Sa loob-loob niya, parang sinampal siya ni Stephan—hindi lang dahil sa pagtanggi nito sa kanilang relasyon, kundi sa harapan pa mismo ni Sugar, ng babaeng labis niyang kinaiinisan."Anong klaseng lalaki ka, Stephan?" singhal ni Pia habang lumapit siya sa mesa nito, ang mga kamay niya’y nakaakap sa balakang, ang buong anyo niya’y nagpapakita ng di-matitinag na galit. "Gano’n na lang? Wala kang kahit katiting na respeto sa akin? Sa harap pa mismo ng babaeng iyon?"Napabuntong-hininga si Stephan at tumingala kay Pia, na para bang pinipilit niyang pakalmahin ang sarili. Ngunit hindi niya kayang itago ang iritasyon sa kanyang mukha. "Pia, huwag mo nang palakihin ito," sagot niya, ang boses ay malamig at may bahid ng pagkaaburido. "Alam mong hindi
Ang pag-ungol ni Sugar ay nagbabalik sa kanya mula sa pagkaligaw ng kanyang mga iniisip, na nagpapakita sa kanya na nasa tamang landas siya. Ang kanyang kaliwang kamay ay dumaan sa kanyang buhok, dahan-dahang pinapababa ang kanyang ulo at ang kanyang kanang kamay ay lumipat sa kanyang mga suso. Isang pisil at ikot ng utong, kasabay ng kanyang bibig na sumisipsip sa kanyang klitoris, ay nagdadala sa kanya sa isang pamilyar na rurok--isa na alam niyang mabuti ngunit hindi kailanman napapagod. Sumuko siya nang buo sa sensasyon, nagtitiwala sa kanya na buwagin siya at muling pagdikitin, nanginginig at nakatali sa kanyang haplos.Nananatili siyang tahimik sa pagitan ng kanyang mga binti ng ilang saglit pa, nilalasap ang pag-igting na nagiging pagpapahinga. Pagkatapos, umakyat siya, matigas at handa, nawawala ang pantalon ng pajama sa daan. Hinila niya siya sa isang halik, mabagal at matamis, tinatamasa ang kanyang sariling kasiyahan sa kanyang mga labi.Isang kaisipan ang dumaan sa kanyang
Lumapit siya upang yakapin siya. Ang kanyang balat, pinalamig ng hangin ng umaga, ay dumadampi sa pawisang init ng kanyang katawan pagkatapos ng ehersisyo, sinisipsip ang kanyang init. May dala siyang bahagyang amoy ng maulang araw sa labas, ngunit hindi ito ang pumupukaw sa kanyang atensyon."Magandang umaga, Sugar."Hinalikan niya siya, ang kanyang mga kamay ay dumudulas pababa sa kanyang likod patungo sa kanyang mga balakang--isang kilos na paulit-ulit na niyang ginagawa na parang kasing natural na ng paghinga ngayon. Ang makinis na tekstura ng kanyang mga nighties ay nag-aanyaya sa kanyang mga kamay na mag-explore pa, at ginawa niya ito, ang kanyang mga kalamnan ay kumikilos sa ilalim ng kanyang haplos. Siya ay matamis at maalat, at sinuklian siya nito ng halik."Gusto mo pa," sabi ni Sugar--hindi isang tanong kundi isang pahayag na walang paliguy-ligoy."Ang hirap mong labanan kapag ganyan," sagot niya, at iyon ang kanyang katotohanan.Ang mga daliri ni Vash ay pumasok sa kanyang
Naramdaman niyang nagsimula na siyang umabot sa rurok habang siya ay nagsisimulang mag-pulse sa kanya at siya ay nag-pulse sa kanya, at sila ay humihingal at umuungol sa kanilang halik habang sabay silang umabot sa rurok sa dilim.Pinaalala niya sa sarili na ang unang pagkakataon na niyakap siya nang maayos mula sa likuran ay noong kanilang unang araw ng pagkakasundo. Madalas nilang yakapin ang isa't isa sa parehong posisyon at sa lahat ng estado ng pananamit at ito ay malapit pa rin -- lalo na kapag nagko-crossword sila habang ang kanilang mga isip at katawan ay lubos na magkasama. Mas maganda ito dahil napaka-sensual nito at naabot niya ang lahat ng kanyang mga paborito: ang yakap, ang paghawak niya sa kanyang mga suso, at ang pagtatalik. Humiga siya mula sa kanya at inakay siya patungo sa kama, itinulak siya pababa. Humiga siya sa kanya, naramdaman ang lambot nito sa kanyang bibig at ang kanilang katas sa pagitan ng kanyang mga binti habang ginising siya.Lumingon siya at umupo sa
Pagkarating ni Sugar sa bahay, sinalubong siya ni Vash, ang mukha nito’y puno ng pag-aalala. Hindi siya nag-atubiling lumapit kay Sugar at niyakap ito nang mahigpit, parang ayaw na niyang pakawalan."Sana okay ka lang, Sugar," sabi ni Vash, ang tinig niya’y puno ng pag-aalala at pagmamahal. "Natatakot ako na baka may mangyaring masama sa'yo. Alam mo naman na mahalaga ka sa puso ko."Saglit na natigilan si Sugar, ramdam ang init ng yakap ni Vash na tila binubura ang lahat ng sakit at galit na nararamdaman niya kanina. Tumitig siya sa kanya, at sa kauna-unahang pagkakataon, tila nagkaroon siya ng sandaling kapayapaan sa gitna ng kaguluhan."Salamat, Vash," mahinang sabi ni Sugar habang yakap pa rin siya nito. "Ikaw lang ang nagbibigay sa akin ng lakas sa kabila ng lahat ng ito. Pero alam mo naman, hindi pa tapos ang laban ko. Hangga’t hindi ko nakukuha ang hustisya para sa sarili ko, hindi ako titigil."Hinaplos ni Vash ang buhok ni Sugar at marahang bumulong, "Alam ko, at nandito ako s
Ngunit si Pia, patuloy na umiiyak at naglalakad palayo, ay hindi na kayang pakinggan ang mga paliwanag ni Stephan. Ang puso niya ay puno ng sugat, at hindi na niya kayang makinig pa sa mga pangako ng taong nagdulot ng sakit sa kanya."Pero bakit nga andun ka sa hotel room ni Sugar? Sabihin mo sa akin ang totoo!"Tumigil si Stephan at pinilit lumapit kay Pia, ngunit nakatigil lang siya, naghihintay ng sagot mula sa kanya. "Pia, pakinggan mo muna ako," ang wika niya, ang mga mata ay puno ng paghingi ng tawad. "Hindi ko alam kung paano ko ipaliwanag ito. Ang nangyari sa hotel, isang pagkakamali. Hindi ko intention na makasakit sa’yo. Naparoon ako kasi naiinis ako sa mga nangyari, at hindi ko alam kung anong gagawin ko."Nakita ni Pia ang kalituhan at panghihinayang sa mga mata ni Stephan, ngunit hindi ito nakapigil sa kanya. "Hindi ko kailanman iintindihin ang mga dahilan mo, Stephan!" sigaw ni Pia. "Bakit mo nagawa iyon? Kung mahal mo ako, bakit ka pa tumanggap ng alok ni Sugar? Bakit k
Naglakad si Pia papalapit kay Stephan, ang mga kamay niya'y nanginginig, ang sakit sa kanyang puso ay hindi na kayang itago. "Hindi mo alam kung anong gagawin mo?" tanong niya, ang tinig niya'y puno ng hinagpis. "Hindi mo ba alam na ikaw ang dahilan kung bakit nangyari lahat ng ito? Hindi ko kayang makita kang magpatawad sa mga pagkakamali mo, Stephan."Nag-aalalang tinitigan ni Stephan si Pia, ngunit hindi siya makalapit, hindi malaman kung paano kausapin ito. "Pia, hindi ko kayang makita kang nasasaktan. Hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko.""Huwag mong gawing dahilan ang nararamdaman mo," sagot ni Pia, ang tono ng kanyang boses ay lumalakas. "Bakit mo pa ako pinipilit gawing bahagi ng buhay mo, kung hindi mo rin naman kayang ipaglaban ako?"Nagpumiglas si Pia sa mga salitang iyon, ang kanyang mata'y puno ng galit at sakit. Pinipilit niyang maging matatag, ngunit ang mga luhang patuloy na dumadaloy ay nagpapakita ng tindi ng kanyang nararamdaman. Lumapit siya kay Stephan at nagtaa
Habang pauwi na si Sugar sa Manila, ang kanyang isipan ay patuloy na nag-aalab. Ang mga nangyaring gulo sa Puerto Galera ay nag-iwan ng matinding bakas sa kanya, ngunit alam niyang hindi pa tapos ang laban. Ang bawat hakbang na tinatahak niya ay para sa katarungan, at hindi niya kayang magpatalo. Ang mga susunod na hakbang niya ay magdadala sa kanya patungo sa isang bagong digmaan—isang digmaang hindi lamang para sa pagmamahal ni Stephan, kundi para sa lahat ng mga paglabag sa kanyang karapatan.Samantala, naghihintay si Vash sa Manila, handa na siyang sunduin si Sugar. Hindi na bago kay Vash ang ganitong klaseng drama, ngunit hindi maikakaila na ramdam niya ang pagkabigat ng lahat ng nangyari. Alam niyang ang misyon ni Sugar ay hindi basta-basta. Ang kanyang pagiging kaalyado ay hindi lang simpleng pakikipagkaibigan; ito ay tungkol sa pagpapalaya kay Sugar mula sa mga kalupitan ng nakaraan at pag-aari ng kanyang asawa.Habang nag-iisip si Vash, napansin niyang dumating na ang sasakya
Ngumiti si Sugar, ngunit ang ngiting iyon ay hindi para magbigay-lakas sa kanyang kaibigan, kundi isang ngiti na puno ng kalamigan at determinasyon. "Ok lang ako, Marites," sagot niya, ang mga mata niya’y nagliliwanag sa kakaibang sigla. "Natutuwa nga ako na nagkakagulo ang dalawa. Hindi pa ito tapos, Marites. Guguluhin ko sila hanggang tuluyan silang mawasak."Napatingin si Marites kay Sugar, halatang nababahala sa sinabi nito. Ngunit hindi na niya kayang kontrahin si Sugar. Alam niyang mula pa noon, ang determinasyon nito na maabot ang hustisya ay hindi matitinag, kahit na masira ang lahat sa paligid."Sigurado ka ba, Sugar? Hindi ba mas mabuti kung... tapusin mo na lang ito? Hindi mo kailangang sirain ang sarili mo para sa kanila." May bahid ng pag-aalala sa boses ni Marites, ngunit nanatili itong mahina, parang takot na magalit si Sugar.Huminga nang malalim si Sugar bago muling ngumiti. "Hindi, Marites. Hindi ko na kailangang magpanggap o maghintay. Ang lahat ng ito ay para sa ak
Nanigas si Pia sa narinig, ngunit ang galit ay mas nanaig kaysa sa sakit. "Kabit? Ikaw? Huwag mong gawing katawa-tawa ang sarili mo, Sugar. Wala kang pinatunayan kundi ang pagiging desperada mo. Modelo ka lang, at kahit anong ganda mo, hindi ka makakakuha ng respeto mula sa akin.""Modelo lang?" Tumawa si Sugar, malamig at mapanukso ang bawat halakhak. "At ikaw? Ano ka ba? Isa kang oportunista. Ang kaibahan lang natin, Pia, ay alam ko ang gusto ko at kaya kong kunin iyon. Ikaw? Umaasa ka lang na mahalin ka ng lalaking hindi ka kayang ipaglaban nang harap-harapan.""Tama na, Sugar. Pia. Tama na!" Biglang sumingit si Stephan, na kanina pa tahimik na nakamasid. Nanginginig ang boses niya, parang nawawalan ng lakas sa bigat ng sitwasyon. "Hindi ito ang lugar para mag-away kayo."Humarap si Pia kay Stephan, ang kanyang mga luha ay hindi na niya kayang pigilan. "Ikaw, Stephan, magsalita ka! Sino ang pipiliin mo? Ako o siya? Sabihin mo sa harap ng lahat ng tao dito! Huwag kang matakot!"Si S