Chapter Three

Ang aga ko atang nakarating sa school at kokonti palang ang nandito sa room. I'm bored kaya napagdesisyonan ko nalang na magbasa ng libro habang nakikinig ng music.

I'm somewhat fascinated with the book I'm reading. The plot is somewhat cliché but that's what made it fascinating to read. Kahit alam mo na ang takbo ng istorya ay patuloy mo pa rin itong binabasa.

It's about a girl falling for the guy who likes her bestfriend. Para siyang tanga na habol nang habol sa lalaking di naman siya gusto, she's so persistent to the point na nagiging masokista na sya. The guy is not even that worth it.

Naputol lang ang pagbabasa ko nang dumating ang aming prof.

Kay bilis ng oras di ko man lang natapos ang isang chapter at di rin napansin ang pumapasok kong kaklase, kung sabagay wala naman talaga akong pake sa paligid ko. Once I read a book I'm inside a world wherein I imagine what I read. I don't know if it's weird but I don't care.

Nagsimula na ang klase at wala man lang akong naintindihan sa sinasabi ng prof dahil di naman pumapasok sa isip ko ang kanyang sinasabi.

Nakahalumbaba akong tumitig sa blackboard na para bang pag tinitigan ko ito ng maayos magkukusa silang pumasok sa isipan ko, pero wala padin. Bigla kong naisip ang nabasa ko sa libro.

Why do people hurt themselves for the sake of other people? I mean, it doesn't even make sense—hurting yourself for others and them not even appreciating it.

I've been alone my whole life, everyone definitely leave me. It doesn't even surprise me, sanay naman ako. People come and go and it's their decision to stay. Nakakapagod maghabol nang mga taong walang intensyon na manatili sa buhay mo.

I'm not the type of person na gusto mong jowain, I can't handle conversations very well, in short, I don't want anyone talking to me. I don't really have friends, obviously.

Libro lang ata naging buhay ko. I'm a avid fan of books, para akong nerd sa mga stories ang kaibahan lang ay wala akong malalaking glasses sa mata at naglalakihang pimples, clear skin naman ako sa tingin ko.

The story really lingered in my mind. Like what the protagonist of the story said, she wants to sacrifice her life just for the guy she loves. Loving a person is really scary, it's making you do something insane, sino namang baliw ang isasakripisyo ang kanyang sarili para lang sa kanyang mahal.

I just think that it is so dumb to be selfless in the name of love.

"Mr. Montenegro, your late." sabi ng prof na kumuha sa atensyon ko.

I haven't heard na may classmate kaming Montenegro ang apelyido, kaya iniangat ko ang aking ulo at tiningnan kung sino.

Oh my god.

Di ko maiwasang mapanganga at manlaki ang mga mata nang makilala kung sino ang lalaking ito.

Magkaclassmates kami?! Agad kong tinakpan ng libro ang aking mukha. Damn! Bakit sya pa?! I need to hide myself, dapat di nya ko makita! Bakit sa dinami-dami ng pwedeng section bakit magkaclassmates pa kami? Kung sino pa yung kinamumuhian ko!

"This is the last time I will tolerate your tardiness Mr. Montenegro. Umupo ka na sa bakanteng upuan." diin na sabi nung prof.

No sir! Dapat pinapunta nyo nayan sa DO (Discipline Office)! Napapikit nalang ako saking mata sa inis, nasa likod ko pa ang bakanteng upuan!

"I'm so sorry sir. Di na po mauulit." narinig kong sabi niya.

I crouched hiding through my book. I heard his footsteps getting closer at napalunok ako nang tumigil ang pares nang sapatos sa harapan ko.

"You're so talented, Miss. I didn't know you could read it like that." I heard some of my classmates chuckling.

Nalilito ako sa pinagsasabi niya pero di ko siya pinansin. Nakahinga lang ako nang maluwag nang marinig ang ingay ng upuan sa likod ko, isang palatandaan na umupo na siya. Umayos na ako nang upo at dito ko nakita na lahat ng aking kaklase ay nakatingin sakin o sa taong nasa likod ko. Agad akong nanliit.

I really hated attention.

One of my classmates, specifically the guy in front of me pointed to my book. Napatingin naman ako and to my horror, baliktad ang libro ko.

I bit my lip, probably embarrassed. Di ko napansin na baliktad yung libro dahil sa panic!

The guy in front of me smiled so I also smiled, awkwardly. I think he's a good guy.

Mukhang di pa ko namumukhaan ni goon kaya nakinig muna ako sa aking prof kahit di naman talaga pumapasok sa isip ko ang kanyang sinasabi.

Biglang may pumatid sa upuan ko dahilan para muntik nakong mapasigaw sa gulat.

"Ano ba!" irita kong bulong para hindi kami marinig ng prof.

"Let me borrow your book. I haven't bought mine." pabulong din niyang sabi. He's not even asking for it, he's commanding me for it!

I scoffed. As if I would let him borrow mine.

Di ba kasali sa requirements ang pagbili ng libro? Bat di sya bumili ng sakanya, kay yaman-yaman nya tas di siya nakabili!

Oo halata namang mayaman sya eh, sa relo nyang rolex, sa bag nyang Herschel sinong mag aakalang sa dami nyang branded na suot di sya nakabili ng libro!

"Ayoko," diin kong sabi.

He remained quiet, probably shock kasi wala pang babaeng tumanggi sakanya. Well ngayon meron na.

He clicked his tongue. "Well, no choice."

He suddenly slip his hand on my table, getting my book. Akmang magproprotesta pa ako pero napatigil ako nang biglang bumulong ang lalaking nasa harapan ko."Papalapit si prof."

Agad naman akong umupo nang maayos. Napalunok nalang ako nang tumigil siya sa table ko.

"Where's your book, Miss Fuentes." he sternly said.

I'm fidgeting my finger as I create an excuse in my head. My anxiety creeps up when my classmates are staring at me. It's giving me pressure at nagsisimula na akong pawisan.

I hate this. I hate being the center of attention. I hate oral recitations. I hate giving speeches. I hate being the star.

I looked down. Napapikit nalang ako nang mariin, trying to control myself.

"I have it, Sir." the guy in my back said. "I haven't bought my own."

The prof nodded and said, "Okay."

Napahinga ako nang maluwag nang mawala ang atensyon sakin. As I raised my head, nakita ko na nakatitig sakin yung lalaki sa harapan ko.

"Are you okay?"  he mouthed. I just nodded in response. He just smiled and turned away.

I throw a death glare at the goon behind me.

"Your quite familiar." pinasingkit nya ang kanyang mga mata. He's cute—oh damn, ano ba tong iniisip ko. Kailan pa naging cute ang isang goon? Never.

"Ng-ngayon lang kita nakita baka namamalikmata ka lang." tinakpan ko ang aking mukha gamit ang notebook na nasa desk ko mata lang ang hindi natabunan.

"Then why are you stummering? Why do you cover your face?" mas lalo nyang pinasingkit ang kanyang mga mata, parang nakapikit na sya sa lagay na yan.

Pabalik balik ang tingin ko sa prof na nagsusulat sa board at sa kanya dahil baka madetention ulit ako pag nakita ako ng prof na nakikipag usap sa goon nato. Malapit na ding dumugo ang ilong ko sa pag english niya.

"Wala, makinig ka nalang sa prof," sabi ko at agad akong humarap sa harap sakto ding tapos nang magsulat ang prof sa board.

Minutes later, pinatid nya na naman ang upuan ko pero di ko nalang pinansin. Akala ko titigil na sya pero kinabit nya na naman ako, pilit ko paring binabalewala and I decided to just doodle something on my notebook, making myself seem busy para tantanan niya na ako.

Napabuntong hininga nalang ako dahil akala ko na sa wakas tumigil na din siya pero nagulat ako nang may kumiliti sa tagiliran ko na naging dahilan kung bat ako napasigaw.

"Ms. Fuentes any problem?" napatayo ako saking inuupan.

"Ah eh..." napakamot ako saking ulo, here's the stares again. Once again, while fidgeting my fingers I'm generating an excuse in my head.

Bahagya kong nilingon ang goon para bigyan sya ng masamang tingin, he smirked, making my blood boil.

"May nakita lang akong tumatakbo na ipis Sir." Agad namang nagsitinginan ang mga classmates ko para icheck kung may ipis ba talaga at ramdam ko ang pagkatakot nila.

"Okay Ms. Fuentes sit down, mukhang kailangan nang mag general cleaning." the prof seem to buy my excuse kaya napahinga ako nang maluwag.

The guy in front of me chuckled. He turn to me and held his hand.

"Hi, I'm Trevor," he said with a kind smile.

"Yumi." I shook his hands.

"You seem interesting, let's be friends."

Napatigil naman ako sa sinabi niya. I seem interesting to him? Di ako makapaniwala sa sinabi niya. This is the first time someone said that to me. That I'm interesting.

"You seem surprised, ayaw mo ba?" tanong niya nang mapansin na hindi ako nakasagot sa kanya. It's not even a question, it's a statement.

"Gus—"

Natigil ang sasabihin ko nang biglang may pumatid sa upuan ko. I rolled my eyes before smiling at Trevor.

"It's my pleasure," I said with a smile but I think it looks fake.

My blood kept on boiling with this guy behind me. Akala ko matatapos na ang kalbaryo ko kahapon but it seems like I was wrong. The demon is probably laughing watching me being tortured by this guy.

The professor finally said goodbye and by the time he got out of the door, it was time for me to confront him.

"Anong problema mo sakin!" inis kong sabi habang nakakunot ang noo.

"Oh, it's you, the oh-so-brave-strong-girl. I remembered the way I see the lines in your forehead." sabi nya, he even touch my forehead, agad ko naman itong iwinaksi.

Nag iinit ulo ko, I wanted to strangle him to death. Inuubos nya talaga ang pasensya ko. He's really good in pissing me.

"Damn you!" pagduro ko sakanya, making him raise a brow.

Humarap nalang ako sa harapan dahil kapag hindi ko mapigilan ang sarili ko baka matusok ko sya sa ballpen na hawak ko.

"Pikon." napapikit nalang ako sa inis, kailan pa sya titigil sa pang iinis, namumuro nako sa kanya. Agad ko syang hinarap pero wrong move ata yun.

The time seems to stop. Nanlalaki ang mga mata ko dahil sa hindi inaasahang pangyayari. I unknowingly pursed my lips. I saw a glimpse of shock in his eyes pero agad itong napalitan ng ngisi.

We just fucking kissed.

––

Klareynah