Chapter 3

Napatitig ako sa labas ng bahay habang umiinom tsaa. Malamig ang simoy nang hangin. Tahimik ang buong paligid at tanging ingay lang mula sa mga ibon at insekto ang siyang nagbibigay nang musika ngayong umaga.

Antok na antok pa ako pero kailangan ko na bumangon. Hindi rin ako nakatulog kagabi. I felt the uneasiness, especially when the plane landed here, in the Philippines. I'm back, finally.

After two years ay bumalik na ako. Wala pa rin namang nagbago, tulad parin noon. Hindi ko rin naman maikakaila na namiss ko rin ang lugar na ito kahit halos madurog ako rito

Sinulyapan ko ang anak mga anak ko na mahimbing pa rin natutulog sa kama. I walked over to them at hinaplos nang maharan ang mga buhok nila. Bahagya namang gumalaw si Tasha, pero ang dalawa ay mahimbing pa rin ang patulog. I knew Tasha loves the feeling of combing her hair with my fingertips. Napansin ko na iyan noon pa nang maliit pa sya. Siya rin ang pinakaiyakin sa tatlong magkakapatid. Kapag hindi siya noon nakakatulog ay hinahaplos ko lang ang kanyang buhok at maya-maya lang ay tulog na siya.

I'm really sorry for not giving you girls a complete family. Pero pangako ni mama na mamahalin ko kaya sa araw-araw, aalagaan nang higit pa sa inaakala niyo.

Napatingin ako sa orasan na nakasabit sa dingding, bago tumayo. Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa ko at tinawagan ang number na binigay ni Kuya kagabi.

Wala pang isang minuto ay may sumagot na agad mula sa kabilang linya. "Hi, who's this?"

It was Cara's voice. Hinding-hindi ko makakalimutan ang boses niya.

"Hello? Are you there?"

Humugot ako ng malalim na hininga bago nagsalita. "Is this Sebastian Alcaraz?"

"Oh, no, it's his wife." Wife? Gusto kong humagalpak ng tawa. Paano niya nasasabing asawa siya ni Sebastian kung hindi pa kami divorce? Basically, she's a mistress! "Do you need something to him?"

Hindi ba niya nakikilala ang boses ko? "I need to discuss something important to him. Can I speak to him?"

"He's actually in the shower—oh, he's here."

I waited Sebastian to speak bago ako ulit magsalita. I was waiting for a heartbeat in my chest to beat fast katulad noon, pero blanko ang nararamdaman ko. Kalmado lang ang pagtibok ng dibdib ko.

"Hi, this is Sebastian Alcaraz. Who's this?"

"It's Tamarah... Tamarah Benetiz-Alcaraz, your wife." Natahimik si Sebastian, hindi siya muling sumagot pero hindi niya rin ibinaba ang tawag. "Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa, Seb. I want to meet you for our annulment. I'll send the address—"

"Tamarah..." I could sense the changes on his tone. It's more gentle.

"Yes, it's me, Seb. I'll send you the address right away and the time."

"How... are you?"

I stopped in my track to his question, pero agad din akong nakabawi. Hindi ko na sinagot ang tanong niya at ibinaba na ang tawag.

Sarkastiko akong natawa at sunod-sunod na umiling. Seriously? How could he ask me kung kamusta na ba ako pagkatapos ng ginawa niya? Did he expect me to be happy?

Ikinuyom ko ang kamao ko at saka tinungo ang banyo para mag-shower. I wear a red dress with my favorite black shades, pagkatapos ay nagsend ng text kay Seb na papunta na ako sa address na ipinadala ko. Wala akong natanggap na reply, pero wala akong pakialam. All I want is to get annulled from him.

Magtatatlongpung minuto na akong naghihitay rito sa cafe. Pero ang lintik ay wala yatang balak na siputin ako rito! I've been waiting for half hour here!

Nagtipa ulit ako ng mensahe at ipinadala iyon sa kanya para tanungin kung nasaan na siya. Hindi lang sya ang nasa schedule ko!

Nagbuntong-hininga ako ako at napatitig sa brown envelope na naglalaman nang divorce papers namin. Matagal nang gawa to, hinihintay ko lang ang pagkakataong handa na ako. Ipinagawa ko to nang nasa Canada pa kami.

Bakit hindi sya sumipot? This is what he wanted right? We both wanted this, but where is he now? Mayroon ba syang importanteng ginagawa at nakalimutan nyang mayroon kaming usapan?

He needed this to give his child a complete family! To be wed to that woman!

Padabog akong tumayo at umalis sa cafe nang walang lingon-lingon. Pinapahirapan nya ba ako? Anong kasaltikan ba ang pumasok sa kukote nya? We can be happy again with that decision. Magiging malaya kami sa isa't isa. So why the hell he didn't show up?

Akmang papasok na ako sa kotse ko nang may humawak sa braso ko. I was ready to throw a punch, when I saw Sebastian's in front of me.

Nagsalubong ang magkabila kong kilay.

"We need to talk," kalmado niyang sabi habang deritso ang tingin sa akin.

"Of course, we need to talk. Kaya nga ako narito, hindi ba? To talk? So bakit hindi ka pumasok sa loob?" Hindi ko naitago ang galit, hanggang ngayon ay gago pa rin talaga siya. Mukhang kanina pa siya narito sa parking lot at hinihintay akong lumabas.

"No... I mean, hindi rito." Sinulyapan niya ang cafe, bago ibalik ang tingin sa akin.

Mahina akong natawa at pinag-krus ang magkabilang braso sa dibdib. "Ayaw mo ba makita ng ibang tao na kasama mo ang ex-wife mo?" Tinaasan ko siya ng kilay at malakas na pumalkpak nang may naalala. "Oh, let me correct, kasal pa nga pala tayo."

"Tamarah, please... Let's talk?" Natahimik ako at napatitig sa kanya. This is the first time I saw him being calm and gentle. Noon, kapag gusto niya makipag-usap ay hindi ka niya bibigyan ng choice para tumangi. But what happened to the old Sebastian Alcaraz? Ganito ba ang epekto ni Cara sa kanya?

"I'll follow you." Isenenyas ko sa kanya ang kotse niya. Nakuha naman niya ang ibig kong sabihin at mabilis na pumasok sa loob. I entered my car at sinundan ang sasakyan niya.

Almost an hour driving, pero hindi pa rin humihinto si Sebastian. Saan ba gusto niya makipag-usap? I'm not familiar sa mga lugar dito, pero alam kong wala na kami sa Manila.

Kinuha ko ang cellphone sa handbag ko at tinawagan ang number niya. "Where the hell are we going?" bungad kong singhal sa kanya.

"Just a little bit more. Malapit na tayo."

"Do you hate me that much kaya ayaw mo ni isang tao ay may makakita sa atin?" Ako dapat ang gumagawa nito sa kanya! Bakit parang mas ako ang pinapahirapan niya?

"Tamarah, I don't hate you..."

The way he called my name sounds so different too, para bang sa pandinig ko ay iyon ang unang beses.

"I do," mahina pero alam kong dinig niya iyon.

Napatingin ako sa gilid ko nang makita ang arko na nasasabing welcome to Baguio. "Baguio, huh?"

Hindi siya sumagot, pero nanatiling naka-ongoing ang tawag hanggang sa makarating kami sa isang rest house sa itaas ng bundok. Kitang-kita ang buong kabahayan ng Baguio sa ibaba. Napakaganda ng lugar at talagang masasabi mo na pinag-isipan kung paano itatayo ang bahay.

"Ano na lang ang sasabihin ni Cara kapag nalaman niyang dito mo ako dinala?" I walked over to the veranda. Mula sa peripheral vision ko ay nakita kong nakatitig siya sa akin.

"Hindi niya alam ang tungkol dito sa bahay."

Nilingon ko siya at tinaasan ng kilay. "Sounds like a husband secretly meeting his mistress?" pang-aasar ko, pero nanatili siyang seryoso at nakatingin lang sa akin.

Gusto ko siyang magalit sa mga sinasabi ko. I want him to talk back, pero ako lang ang naiinis dahil hinahayaan niya akong sabihin ang lahat ng gusto ko!

I composed myself and sat on the chair in the corner. Inilapag ko roon ang envelope na agad niya namang kinuha para basahin.

"Sign it," walang pag-aalinlangan kong utos.

Tumango siya na parang tuta. Kinapa niya ang bulsa niya at ganon din ang bulsa ng suit niya at tumingin sa akin.

"Did you bring a pen?"

"Yes," mabilis kong sagot at binuksan ang handbag ko. Kinalkal ko iyon para hanapin ang ballpen na ginamit ko kagabi, pero hindi ko makita ang ballpen. Don't tell me hindi ko iyon naibalik sa bag ko?

Umangat ako ng tingin sa kanya. Wala pa man akong sinasabihan ay alam niya na. "I'll ask someone to buy a pen."

He called someone, pero hindi na ako nag-abala pa pakinggan ang pag-uusap nila. Pumasok ako sa loob at pinagmasdan ang buong kabahayan. The interior is perfectly fit to my taste. Ganito ang gusto kong bahay, simple yet elegant.

"It's raining..."

Inanggulo ko ang ulo ko para tumingin sa bintana. At tama nga si Seb, umuulan...

"Matagal pa ba ang inutusan mo bumili ng ballpen? I need to go home, naghihintay ang tatlo sa akin..." Nakagat ko ang ibabang labi at kusang huminto sa sasabihin. Muntik ko na masabi ang tungkol sa mga bata!

"Tatlo? Sinong tatlo?" Sebastian walked over to me and stood across the door.

"My brother... and my friends." 

Pinanood namin bumagsak ang ulan sa lupa habang hinihintay na inutusan niya para sa ballpen at ang pagtila ng ulan. Pero sa halip na huminto iyon ay mas lalo lamang na lumakas pa, kasabay ang hagupit ha hampas ng hangin.

"Mukhang mamaya pa titila ang ulan. Nagugutom ka na ba? I have a stock of food here."

"So dito ang tagpuan niyo ng mga babae mo nang hindi alam ni Cara?" I countered him.

"I didn't bring any women here, Tamarah," mabilis niyang depensa sa sarili. There you go, mukhang naiinis na siya. "Kung ang stock ng mga pagkain ang tinutukoy mo, I have a caretaker na nakatira rito. Dinadalhan ko sila linggo-linggo ng pagkain."

"So bakit hindi alam ni Cara ang tungkol dito?"

Tinalikuran niya ako at binuksan ang refrigerator para kumuha roon ng karne.

"I didn't see any reason kung bakit kailangan niya pa malaman," he shot back. Hinubad niya ang suot niyang suit, at tanging naiwan lang ay ang puting long sleeve. Itinaas niya ang manggas ng long sleeve, at nagsimula na maghiwa ng mga gagamitin.

"Because she's the mother of your son—"

"But it doesn't mean na kailangan ay alam niya ang lahat, Tamarah."

My phone beeped. Nakita ko roon ang pangalan ni Kuya. Binuksan ko ang mensahe para basahin iyon. Halos mapunit ang bibig ko sa pagkakangiti nang mabasa ang mensahe. He finally acquired the Alcaraz company. Handa na iyon ilipat sa pangalan ko ngayon din.

Tumingin ako kay Sebastian na focus ang atensyon sa pagluluto. He's so manly and hot kapag ginagawa niya ito, dahilan kung bakit ako nahulog noon sa kanya.

Naputol ang focus niya nang mag-ring ang cellphone niya para sagutin ang tumatawag.

"What?!" may halong gulat at galit ang boses niya nang sagutin ang tumatawag. I looked at him from head to toe, at masasabi kong walang nagbago sa kanya maliban sa hairstyle niya. "Bakit niyo ibenta? Hindi ba't sabi ko gagawan ko ng paraan?"

Mukhang ang company ang pinag-uusapan nila. That's right, Seb, watch how I turn your life miserable. Aalisin ko sayo ang lahat ng bagay na nakakapagpasaya sayo. Wala akong ititira sayo at kay Cara.

"Mom, you didn't listen to me! Magagawan ko pa ng paraan yan!" He's so frustrated now.

I smiled from his back at dinampot ang kutsilyo para ituloy ang ginagawa niya. Nang ibaba niya ang tawag ay halos sabunutan na niya ang sarili.

"Any problem?" Painosente kong tanong at nagsimula na palambutin ang karne.

"It's... It's nothing," he lied. Ayaw niya magmukhang talunan sa harapan ko. "Ako na, maupo ka na lang doon."

Inilayo ko sa kanya ang sandok at hinaplos ang braso niya. Nagulat siya sa ginawa ko, nakita ko rin kung paano siya lumunok.

"I miss cooking, hayaan mo na ako," may halos landi ang tono ko at nginitian siya. "Naalala mo ba noon, hindi ka kumakain ng ibang luto maliban sa niluto ko?"

Hindi siya sumagot, nakatingin lang sa akin kaya nagpatuloy lang ako magsalita.

"Ang sabi mo ay wala ng mas sasarap sa luto ko—" I didn't finish what I'm going to say dahil hinapit niya ako. My eyes widened, but before I could speak again at lumapat na ang labi niya sa labi ko.

Is this what you want, Seb? To play with the fire? Then I'll play with you...

Binitawan ko ang hawak na kamatis at pinulupot ang braso sa leeg niya, habang sinasabayan ang labi niya sa paggalaw.