KABANATA 6

KABANATA 6

Pilit kong sinisiksik sa isip ko na ginagawa niya lang ‘to dahil mabuti siyang tao wala ng ibang dahilan pa. Pero ang hirap palang isipin ‘’yon kapag gustong gusto mo siya dahil lahat ng gagawin niya para sa’yo ay bibigyan mo ng meaning lahat! And that’s what happening to me! Alam kong umupo lang siya sa harap ko dahil nakita niya rin si Lander na mukhang patungo sa direksyon ko. Pero dahil umupo si Magnus sa harapan ko umatras si Lander, mukhang nadala na sa pagsuntok ni Magnus sa kanya kanina.

“S-Salamat…” mahina kong usal habang tahimik siyang nagbabasa ng libro. Tapos na siya sa kanyang pagkain habang ako naman ay hindi pa ubos ang shake na binili. Ngumuso ako dahil hindi siya umimik. Para bang isang hangin lang ako sa kanyang harapan. Sumilip ako sa libro na binabasa niya. It was familiar. Parang nakita ko na ito noon sa office ni Daddy.

“Mahilig ka pala sa mga medical books,” I opened up a topic para naman hindi mapanis ang laway ko sa katahimikan. Huminga siya ng malalim at sinara ang librong binabasa.

“Uuwi na ako,” malamig niyang sinabi at tumayo na. Nagulat ako. What? Uuwi na siya o baka… nairita siya dahil nagtanong ako? Damn it! Dapat talaga pinipigilan ko ang aking bibig sa tuwing kasama siya! Mabilis akong nagligpit ng gamit at iniwan na ang shake kahit hindi pa ito ubos. Nakita ko ang pagsunod ng mga mata sa akin dahil sa mabilis kong pagtakbo palabas ng cafeteria para makahabol kay Magnus.

“Wait!” sigaw ko at tinakbo ang distansya naming dalawa pero hindi siya tumigil. Nagpatuloy lang siya sa paglalakad. Nang makalapit na ako sa kanya ay pinilit kong sabayan at pantayan ang bawat hakbang niya.

“Saan ka ba nakatira? Gusto mo bang sumabay para mahatid ka na rin ng driver namin?” tanong ko. This is not bad right? Tutal ay kasalanan ko naman kung bakit napasama siya sa gulo kanina ito na lang ang tangi kong magagawa para makabawi sa kanya.

“I can go home on my own,” malamig niyang sambit. Kung hindi ko lang siya crush kanina ko pa siya tinadyakan dahil sa kasungitan niya!

“Alam ko. I’m just offering you a help, Magnus. Isa pa kasalanan ko kung bakit nasangkot ka sa gulo kaya hayaan mong gawin ko para sa’yo ‘to…” sabi ko, sana lang ay maintindihan niya ang pinopoint out ko!

“I brought myself into that. No need to feel guilty about it,” he said more coldly. What? Bakit ba ang hirap niyang pakisamahan? Bakit noong nakita ko siya kanina with Hazel at doon sa isa niyang kaibigan parang normal lang naman pero bakit pagdating sa akin parang isa akong bacteria na gustong gusto niyang layuan?

“Oo nga pero… ang hirap mo naman ihatid. Ang arte mo!” hindi ko na napigilan. Nagulat ako nang tumigil siya sa paglalakad. Nandito na pala kami sa labas ng school, sa waiting shed kung saan nag iistop over ang jeep at taxi.

“Then, stop following me.” he said in his low voice at nagtaas ng kamay para pumara sa jeep. Napasimangot ako nang sumakay na siya roon at iniwan akong mag-isa sa waiting shed. Napailing na lang ako at nag text sa aking driver para dito ako sunduin sa labas. Nag text din ako kay Winter na mauuna na akong umuwi.

Pagod na pagod ako nang makarating sa bahay. Sumalampak agad ako sa aking kama matapos maglinis ng katawan at kumain ng dinner. Nasanay na rin naman ako na halos dito lang nag iistay sa kwarto dahil palaging wala si daddy sa gabi dahil sa kanyang duty. Bago matulog ay nag check ulit ako ng social media account at halos mapairap nang makitang hindi pa rin ako in-aaccept ni Magnus! Snobber! Kung hindi lang siya gwapo naku!

Kinabukasan ay sabay kami ni Daddy sa breakfast. Sinabi niyang nakauwi siya ng madaling araw kaya magpapahinga siya ng buong umaga at mamaya ulit gabi ang duty niya.

“Manong… stop muna tayo sa starbucks, may bibilhin lang ako.” Utos ko sa driver. Mabilis naman itong sumunod. Lumabas ako kasama ang aking driver at nag order ako ng kape at isang cupcake sa starbucks. I smiled as I put the paper bag on my lap habang pinapaandar ng driver ang sasakyan. As usual, ay maagap na naman ako kaya dumiretso ako sa room ni Magnus. Sinitsitan ko ang isang niyang classmate.

“Nasaan si Magnus?” tanong ko sa kaklase niya. I asked dahil wala si Magnus pero nandoon na ang bag nito sa upuan.

“Ginagawa yung community service niya,” sagot naman nung lalaki. Tumango ako at hindi na nagsalita. Tahimik akong umalis at naglakad patungo sa elementary area dahil alam kong doon ang community service ni Magnus. Nakaka guilty na ginagawa niya ito bilang parusa sa isang pangyayari na hindi naman niya talaga kasalanan. Natigilan ako nang makita si Magnus na may dalang walis tingting at nagwawalis ng mga tuyong dahon sa playground ng mga elementary students.

Pinagmasdan ko siya habang ginagawa ‘yon. Pinakiramdaman ko ang sarili. Pero sa halip na ma turn off ay mas lalo lang dumagundong ng mabilis ang puso ko. Pakiramdam ko ay mas lalo pa siyang gumwapo na may hawak na walis! What the heck is happening to me?!

Pinilig ko ang aking ulo at marahang naglakad patungo sa kanya. He stopped sweeping when he felt me in front of him. His cold eyes bore into me. Inilahad ko sa kanya ang paper bag.

“Please take it. I promise I won’t bother you while cleaning,” seryoso kong sinabi. Bumaba ang tingin niya sa paper bag na nakalahad sa kanyang harapan. Tahimik niya na lang itong tinanggap. I smiled widely at that! My heart pounded so fast! Damn! Tinanggap niya!

Umupo siya sa isang bench doon at binuksan ang paper bag. Binuksan niya yung kape at uminom doon. Hindi niya man lang ininda na medyo mainit pa ‘yon! Sumulyap siya sa akin matapos uminom.

“You told me you won’t bother me. You can leave now,” he said. Umukit ang ngiti sa aking labi at sa halip na umalis ay umupo ako sa tabi niya pero may espasyo sa gitna namin kung saan nakalagay yung paper bag ng ibinigay ko sa kanya.

“Pero… kailangan ko ring inumin ‘tong kape ko eh. Kaya dito muna ako hanggang sa maubos ‘to o kaya naman hanggang sa maubos ang kape mo,” sabi ko at kinuha na rin ang paper bag na naglalaman naman ng kape ko. Nagsalubong ang kilay niya. Mukhang iritado na naman siya pero wala akong pakialam. Sigurado naman na hindi siya magwawalk out dahil no choice siya kundi maglinis sa area na ‘to. Hindi na siya nagsalita at hinayaan na lang ako roon. Tahimik siyang umiinom ng kape.

“I also bought a cupcake for you…” turo ko sa cupcake na nasa loob pa ng paper bag.

“I don’t like it,” mabilis niyang sagot. Naalarma ako roon. “Bakit? Ayaw mo ba ng flavor? Ano bang flavor ang gusto mo? Or may allergies ka ba?” sunod-sunod kong tanong. He glanced at me. Halos malunok ko ang sarili kong dila dahil sa malalalim niyang titig sa akin. His gray eyes are staring at me directly.

“Sa susunod ‘wag ka ng bumili ng kahit ano. It’s not even necessary.” Suplado niyang sinabi.

“I just want to get even. Kahit alam kong hindi mo ‘yon ginawa para protektahan ako malaking bagay pa rin ‘yon sa akin,” seryoso kong sinabi. Nag-iwas ako ng tingin. My eyes darted on the coffee I am holding. Sa totoo lang ‘yon ang unang beses na may isang taong gumawa ng ganoong bagay para sa akin. Yes, I have so many friends especially Winter pero iba pa rin talaga kung may isang lalaki na kayang kaya kang ipaglaban sa kahit anong sitwasyon. Pero alam ko naman at tanggap ko na hindi niya ‘yon ginawa para sa ‘kin.

“It’s my fault. The reason why Lander was triggered to do those things are that I’ve been a bad girlfriend to him. I didn’t consider his feelings when I broke up with him,” dagdag ko pa.

“Are you saying that you regret breaking up with that asshole?” nagulat ako sa galit niyang wika. Napakurapkurap ako.

“H-Hindi naman… I am just saying na… alam mo na… ako talaga ang may kasalanan ng lahat,” sagot ko sa kanya. He scoffed and drink his coffee. Ngumuso ako at tumitig sa kanya. Sanay na naman akong makakita ng lalaki na suot ang uniform ng school na ito pero bakit kapag sa kanya ang lakas ng dating? Nababaliw na ba talaga ako?

Nanuot muli ang katahimikan sa aming dalawa. Bumaling ako sa kanya. He kept drinking his coffee at alam kong mayamaya lang ay mauubos niya na ‘yon at aalis na siya para magwalis ulit! Sa susunod yung malaking cup na ang bibilhin ko!

“Ayaw mo ba talaga akong maging kaibigan, Magnus?” tanong ko sa kaswal na tono. Natigilan siya sa pag-inom ng kape. Bumaling siya sa akin kasabay ng pag-iwas ko ng tingin. I drink from my coffee.

“I don’t,” pirmi niyang sagot. I almost rolled my eyes. Napaka honest! Hindi ba siya marunong magsinungaling?

“Why? Dahil ba mayaman ako? I heard na ayaw mo sa mayaman?” naalala ko yung sinabi ni Winter.

“I just don’t like you. Kailangan ba may dahilan?” napangiwi ako sa sinabi niya. Na double dead niya ako ro’n ah?

“Syempre oo! The reason why I hate cats and dogs is because I’m allergic to them! I hate carrots because they don’t taste good! I hate Santa Claus because he made me a fool that he was true pero ang totoo hindi naman! Gano’n Magnus! Lahat ng bagay na hindi mo gusto ay palaging may malalim na dahilan!” I pointed out.

“Tss…” he scowled. What? Sa dami kong sinabi ‘yan lang sasabihin niya. Umirap ako. Mabuti na lang puro bata ang nandito sa elementary area kaya walang malisyosong mga mata ang nakatingin sa amin. Ako lang yata ang may malisyosong tingin kay Magnus!

“Ano nga? Why don’t you want me to be your friend?” pilit ko.

“Because you have plenty of it,” he said flatly. Ngumisi ako. “Sus! Yun lang naman pala eh. Unfriend ko na silang lahat basta ba friends na tayo!” energetic kong sinabi. Nagsalubong ang kilay niya at napailing na lang sa ‘kin.

“That’s not what I mean. Kung gusto mo ng kaibigan marami kang pagpipilian. Just don’t include me,” he said and drink again from his coffee. Malapit ng maubos! Shit!

“Paano yun? Eh gusto kitang isama sa pagpipilian eh—” natigilan ako sa pagsasalita nang ilapag niya ang cup of coffee sa pagitan naming dalawa. I blinked twice when his eyes gazed on me for a long while. Para akong nakulong sa hipnotismo dahil sa kanyang mga titig.

“I heard that Estella Victoriana Macario never turns her attention to those rat-poor people like me…” his voice turned husky. I swallowed hard when his face advanced a bit toward me. “So… if you’re asking me to be your friend just because I am your apple of the eye… then… I’d say no, Macario.” He said firmly I almost lost my breath.