PROLOGUE

"Congratulation's, mrs. you are nine week's pregnant!" Nakangiting sabi ng doktora kung saan  nagsadya siya upang mag pa- check- up. Lately kasi, palagi siyang nakakaramdam ng hilo at morning sickness. Hindi rin siya dinatnan ng halos dalawang buwan na kaya labis na rin siyang nag a- alala.

         At tama nga ang hinala niya, na baka buntis siya. Nag bunga ang minsang nangyari sa kanila ni Red ng gabing iyon, ang boss niya.

          "B- buntis ako?" hindi makapaniwala at tila wala sa sariling naibulong niya. Nagsimulang nag-init ang kanyang mga mata.

         Hiningi niya ang tulong ni Kara, upang samahan siya nito ngayong araw, upang maka pag pa- check- up at agad naman itong pumayag. Sandali muna itong um- absent sa pagtuturo nito. Hindi rin naman niya sinabi sa kanyang ina kung saan ang tungo niya ngayong araw, dahil ayaw naman niya na mag alala ito.

         Bakas ang pag ka- gulat sa mukha ni Sheena, gayundin si Kara. Hindi sila kapwa makapaniwala na nag da- dalang-tao sa ngayon si Sheena. 

          Kapwa sila tahimik at walang imik hanggang sa matapos ang doktora sa pag eksamin, at pagbibigay ng mga resetang vitamin's sa dalaga.

         Pinilit na pigilin ni Sheena ang nag babantang luha sa kanyang mga mata ng mga oras na iyon. Naka alalay naman ang kanyang kaibigan at panay ang hagod nito sa kanyang likuran. Ramdam nito ang nararamdaman ng kaibigan.

         Ng matapos ang kanyang check- up ay agad na silang lumabas ng clinic, at dito na hindi napigilang mailabas ni Sheena ang luhang kanina pa niya pinipigil.

          "Shh! Tahan na She!" alo sa kanya ni Kara. Batid nito ang sobrang paghihirap ng loob ng kanyang kaibigan.

          "Pero bakit naman? Isang beses lang naman na may nangyari sa amin pero nagbunga agad? Ano nang gagawin ko nito? Hindi ko na alam kong ano bang naging pag kakamali ko para maranasan ito. Baka magalit sina mama kapag nalaman na nag ka- ganito ako?" Nai- iyak na sabi niya.

          Hindi rin niya lubos na mapaniwalaang buntis nga siya, at dinadala niya ngayon ang minsang naging bunga ng pagkakamali niya, kung matatawag pa nga ba na pagkakamali iyon. 

         "I'm sorry, Sheena. Hindi naman namin alam na a- abot pala sa ganito, eh. Sorry talaga. Pwede naman itong maayos kung sasabihin mo lamang kay Red na nabuntis ka. Hindi natin alam, pero baka mapanagutan ka naman niya. Tutulungan ka namin ni Andro." giit ni Kara sa kanya.

         Pero umiling lang siya habang hilam pa rin sa luha ang kanyang mga mata.

         Matapos kasi na matuklasan niya sa kanyang sarili na naka siping niya ang kanyang boss ay agad na siyang nag resign sa pina- pasukang school at nag apply muli sa iba. Pakiramdam niya ay wala na siyang mukhang mai ha- harap pa sa mga tao roon matapos ang nangyari sa kanya. Nakakahiya dahil isa pa naman siyang guro na dapat ay maging isang huwaran, ngunit iba naman ang nangyari, dahil napariwara naman ang kanyang puri ng gano'n- gano'n lang.  Ayaw na niyang magkaroon pa muli ng anumang koneks'yon rito. Ngunit ang masaklap, ay ito naman ngayon ang inabot niya. 

       Kailangan na niyang panindigan sa kanyang sarili na kakarguhin niya na mag isa ang kanyang isisilang na sanggol, at haharapin kung ano man ang magiging kapalit nito. Mag sisimula na rin siyang mag apply ng kanyang bagong trabaho sa school na pagtuturuan, sa may Batangas, upang malayo siya sa s'yudad, na tiyak niyang maari rin siyang masundan ng dating boss na si Red.

         "P'wede ka naming tulungan kung gusto mong ipa- alam ito sa kanya. Pumayag ka lang at hindi ka mag- da- dalawang salita sa amin. Kung hindi ka namin siguro dinala sa kwartong iyon, hindi naman siguro mangyayari ito sa iyo." tila may paninisi pa sa sariling sabi ni Karen.

          Mapait siyang napangiti, at pinahid ang luhang tumulo sa kanyang pisngi, gamit ang likurang bahagi ng kanyang palad.

         "Hindi na! Kakayanin 'ko na itong mag- isa. Hindi malalaman ni Red ang tungkol sa amin ng anak niya. Makakaya ko rin naman na suportahan ito mag- isa, na hindi humihingi ng tulong sa kanya." saad niya.

         "Pero sigurado ka na ba d'yan? Hindi madali ang gusto mong gawin." may pag a- alala sa himig ng kaibigan.

         "Buo na ang pasya ko, Kara. Walang malalaman si Red na tungkol sa bata. Wala siyang obligasyon sa nangyaring ito sa amin, dahil una, hindi naman kami magkasintahan, at nangyari lang ito dahil sa kapabayaan ko sa sarili ko." sabi niya na dahan- dahang tumayo at nag simula na muling maglakad at sumakay ng sasakyan upang umuwi na sa kanila.

           "Paano sina tita?" nag aalalang tanong ni Kara na mabilis na sumunod sa kanya.

           "Siguro naman ay maiintindihan rin nila ang nangyari sa akin. At handa na akong tanggapin, kung sakali na hindi man nila matanggap ang sinapit 'kong ito." 

        Pagdating niya sa bahay, ay agad na napansin ng kanyang ina ang kanyang pananamlay.

          "May problema ka ba, anak?" tanong nito na bakas ang pag a- alala sa mukha nito.

           Sa halip na sumagot ay nayakap na lamang niya ito ng mahigpit at impit na napa- iyak sa balikat nito. 

           "Shh!" alo nito habang hina- hagod ang kanyang likod na para bang isang batang ina- alo. "Kung ano man ang problema mo, nakahandang makinig si mama para sa iyo." masuyong sabi nito.

          "I'm sorry, ma. Hindi ko na alam kung ano na ang gagawin ko ngayon." at tuluyan na siyang napa hagulhol sa balikat nito.

          "Sabihin mo para maka luwag sa dibdib mo."

          "B- buntis po ako, ma!" amin niya rito sa pagitan ng kanyang pag- iyak.

          Sandaling nagulat ang kanyang ina at hindi naka- imik agad. Kaya mas lalo pa siyang napa- iyak, sa pag a- akalang baka galit ito sa kanya.

           Ilang sandali at mahigpit siya nitong niyakap.

          "Buntis ka, pero bakit ka naman umiiyak? Hindi ba dapat na masaya ka?" Naka ngiting sabi nito ngunit may luha na rin sa pisngi nito.

        Bahagya siyang tumingala rito na nagtataka, habang hilam sa luha ang mga mata.

        "H- hindi ka galit sa akin, ma?"

          "Bakit naman ako magagalit? Wala namang kasalanan ang batang nasa sinapupunan mo. Biyaya siya sa atin, anak, kaya dapat lang na ingatan. Ina pa rin naman ako at dumaan rin ako sa ganyan. Alam na ba ng ama niya ang tungkol sa inyo?" tanong nito sa kanya na nasa mukha rin ang labis na pag a- alala.

          Umiling siya, sabay pahid ng kanyang luha sa pisngi.

           "Hindi 'ho, eh. At wala 'ho akong balak na sabihin sa kanya. Ayaw kong baka mapilitan lang siya na ma- obliga sa amin dahil sa nangyaring ito. Alam 'ko 'ho na kakayanin 'ko ito." 

         "Iginagalang 'ko ang pasya mo, anak. Sana lang wala kang pagsisihan sa huli sa naging pasya mo." At niyakap siya nito. "Nandito lang kami ng papa mo, at naka suporta sa anumang ginagawa mo."

          "Salamat, ma!"

Nag pasyang lumipat sa Batangas sina Sheena, kasama ang kanyang mga magulang, at doon niya muling ipinag patuloy ang kanyang pagtuturo, habang hindi pa malaki ang kanyang tiyan. 

          At ng sumapit ang kanyang ika- siyam na buwan ng kanyang panganganak, halos mataranta ang lahat.

          Kasalukuyan siyang nag a- ayos ng mga gamit na pang baby niya, ng bigla na lamang siyang nakaramdam ng matinding kirot sa kanyang puson. At halos hindi niya kayanin ang sakit na iyon.

         "A- ahhh, ahhhh!" halos masira ang ayos ng kanyang hitsura, sa tindi ng kirot na kanyang nararamdaman.

          "M- ma...!" buong lakas na sigaw niya, kahit pa nga tila hindi na siya maka sigaw at makahinga dahil sa sobrang sakit. Pakiramdam niya ay hinihiwa siya at ramdam iyon ng kanyang buong katawan. Ganoon rin ang pamamanhid ng kanyang mga paa na hindi magawang makahakbang.

          Agad namang nakadalo ang kanyang ina at humingi agad nang tulong sa kanilang kapit- bahay, at agad siyang nai- sugod sa pinaka malapit na hospital.

           "Baby, sandali lang, ha? Huwag mo naman pahirapan si mama mo, kaunti pa at makakarating din tayo sa hospital." sabi ng mama niya, habang hinihimas ang ibabaw ng kanyang tiyan at kasalukuyan silang naka- sakay, sa sasakyan ng isa sa kanilang mabait na kapit- bahay.

         Tila naman naka- intindi ang nasa loob ng kanyang tiyan, at unti- unting humipa ang kanina ay sakit na nararamdaman ni Sheena. Hindi maiwasang mamangha ng dalaga sa nangyari. At patuloy pang hinimas nang kanyang ina ang kanyang tiyan, habang kina- kausap na akala mo ay kaharap ito.

        Hindi rin niya alam ang kasarian ng kanyang anak na nasa sinapupunan, dahil hindi siya nag pa- ultra sound sa kagustuhan niyang maging isang sorpresa ito paglabas ng bata. Excited siyang malaman kung babae ba ito o lalaki.

         Hindi naman siya iniwan ng kanyang mga magulang na nanatili lang sa kanyang tabi, at naka alalay sa kanila ng kanyang anak.

Maayos na nairaos ni Sheena ang kanyang panganganak. At labis silang namangha ng makitang may kasunod pa pala ang naunang bata na kanyang iniluwal, at makitang hindi lang basta kambal ang kanyang naging anak, kundi triplet's pa na puro mga babae. Iisa rin ang mga hugis ng mga mukha nito.

         "Naku! ke- gagandang bata naman ng mga ito. Pihado naman na mag ka- kamukha sila pag lumaki." natutuwang sabi ng kanyang mama habang kalong nito ang isa. Habang ang isa pa ay nasa kanyang ama at ang isa naman ay nasa kanyang tabi. 

          "Aalagaan natin sila at palalakihin ng maayos." saad ng kanyang ama.

          Bahagya na lang na napatango si Sheena, tanda ng pag sang- ayon rito.

Ang hindi nila alam, na ang masayang tagpo sa kanilang pamilya, ay agad rin palang mag lalaho sa naka takdang maganap. 

           Tatlong araw, matapos na maka panganak si Sheena, ay nagulat ang buong paligid ng biglang magkaroon ng sunog sa hospital, kung saan nanganak si Sheena.

        Nagkagulo at nataranta ang lahat ng mga nasa loob ng hospital, at nag kanya- kanya nang labas. Wala noon ang kanyang ina, na lumabas upang bumili ng kanilang makakain. Naiwan na mag- isa si Sheena sa kanyang silid, habang nasa nursery naman ang kanyang triplet's.

          "A- ang mga anak ko!" sabi niya at inot- inot na bumangon upang hanapin ang kanyang mga anak.

         Ngunit bago pa man siya maka rating sa nursery, ay malakas na ang apoy roon at napuno na rin ng usok ang buong paligid. Nakaramdam siya ng hapdi sa kanyang balat, at ang nalalanghap na usok ang tuluyang nag pahina sa kanya, hanggang sa unti- unti na siyang tila nau- upos na kandila.

          "A- ang mga a- anak ko. I- iligtas n'yo sila, p- paki- usap." tanging huling kataga na nasambit niya kasabay ng pagbagsak niya sa sahig. At tuluyang nilamon ng kadiliman ang kanyang diwa, sa gitna ng mga taong nag kakagulo at nag sisigawan sa paligid.