Si Ianthe at Ako

Hingal-kabayo kaming pareho ni Luna nang matapos mag-enroll. Pareho kaming nakaupo sa isang bench sa loob ng academy, pinapaypayan ang mga sarili.

My green Vans looked scruffy. Ilang beses na ba akong naapakan ng mga walang pakiramdam na estudyate sa pilahan? I stopped counting at ten.

"Dapat pala hindi tayo nag-enroll sa first day," sabi ko. "Para akong nakipag-wrestling sa sampung tao."

Luna massaged her aching legs. Sa dami ng mga tao at haba ng pila, hindi na ako magtataka kung uuwi kaming tinubuan na ng talaba sa mga binti.

Idagdag pa ang alinsangan ng panahon, diyos ko. Natuyuan na yata ako ng tubig sa katawan. Para akong may disyerto sa lalamunan.

"Canteen muna tayo," si Luna.

"Mabuti pa nga. Tara."

Luna hooked her arm on mine as we trudged along the path that leads to the academy's cafeteria.

Fleur Academy was established in the late 1800s by a French-American missionary. Ross Fleur fell in love with a Filipina mestiza and settled in the country.

The cafeteria is housed in the middle of a vast rose garden. Sa pagkakaalala ko, mahilig sa roses ang asawa ng founder ng Academy, si Margarita Fleur. At dating rose garden ni Margarita Fleur ang kinatatayuan ng cafeteria ngayon.

Rose trellis adorned the path walk. Red climbing roses peeked through the canopy of green. The cafeteria itself is painted white, sitting like a swan in a quiet lake.

"Kumain na kaya tayo?" si Luna.

Pinakiramdaman ko ang sarili.

"Hindi pa ako nagugutom. Ikaw, kung gusto mo. Tubig lang ang kailangan ko."

"Sige, ikaw ang bahala. Siyanga pala, check up mo na this weekend. Sama ako ha?"

"Luh, bakit sasama ka pa?"

"Wala akong gagawin sa Sabado." Tinaasan niya ako ng kilay. "Ayaw mo? Nagsasawa ka na sa pagmumukha ko?" hamon niya.

"Hindi ah."

Naningkit ang mga mata niya. "Kahit masuka ka na sa pagmumukha ko, wala kang choice. Didikit at didikit ako sa 'yo."

Nailing ako. May pagka-clingy si Luna. Sa iksi ng panahong nakasama ko siya bilang si "Ianthe", nalaman kong nag-iisa rin siya sa bahay nila.

Kagaya ng mga magulang Ianthe, masyadong busy ang Daddy ni Luna sa negosyo. Wala na rin siyang Mommy dahil namatay ito sa sakit na cancer noong eleven years old si Luna.

"Oo na. Clingy much?"

"Hmp! Eh, ano naman?"

Tawa na lang ako. Naiintindihan ko si Luna. Siguradong natakot siya nang mabalitaang naaksidente si Ianthe. Idagdag pang malayo siya nang mangyari 'yon. At one point in time, she must have thought she won't be seeing her best friend anymore.

Ang suwerte pa rin talaga ni Ianthe kahit paano.

Nauwi kami sa kilitian habang papunta sa cafeteria. Iwas ako ang iwas sa daliri ni Luna na nanunundot ng tagiliran. Ganoon din siya, kandatakbo palayo dahil kinikiliti ko.

Sa kakahabol ko kay Luna ay hindi ko napansin ang isang taong patawid sa path walk papuntang cafeteria. The momentum from my running propelled me forward, too late to stop.

Someone wearing black is on my path. Sa sobrang panic ko ay hindi ko nagawang usyosohin ang hitsura ng lalaki. Self-preservation kicked in, blurring the world around me.

Wala akong nagawa kundi pumikit sa nagbabantang collision. As if by instinct, I covered my head with my arms.

Just like in the movies, time stopped as one strong arm caught my barreling form. Mahigpit ang pagkakapikit ko. Naramdaman ko na lang na para akong inihiga sa hangin. Walang masakit na pagbagsak na nangyari.

My breath came in gasps. May kung anong umiipit sa hangin sa baga ko. Nasa ulo ko pa rin ang dalawang braso. And I don't know how long I stayed suspended slanted against the ground.

Someone's got their arm on my back, supporting me from the expected fall. Ang natitirang tanong, sino ang sumalo sa akin? There's only one way to find out. At magagawa ko lang 'yon kung didilat ako.

Bago pa ako tuluyang makadilat...

"Get off me."

May umangil bago ko naramdaman ang biglang pagkawala ng suporta sa katawan ko. Boses lalaki. And then my bum hit the hard ground.

"Aray!" reklamo ko. "Napakabastos naman ng putang——"

Oh la la!

Literal akong napanganga. Looking down on me is undeniably God's masterpiece. Kahit gaano katalim ang mga mata niya, kahit nagdidikit na ang malago niyang kilay, hindi sapat ang mga 'yon para sirain ang kaguwapuhan ng mukha niya.

My mind screamed his name as my heart shook inside my ribcage. Pakiramdam ko ay tumigil ang mundo nang mag-focus ang mga mata ni Bryle sa akin.

"Beb!"

Takbo si Luna palapit sa akin para tulungan akong tumayo. Masama ang tingin na ibinato niya kay Bryle. Pero nakakapagtakang ganoon lang ang ginawa ni Luna. Medyo inasahan kong tatalakan niya si Bryle, eh.

Anyare?

"Watch where you're going next time," sabi ni Bryle sabay talikod. His hands were stuffed inside his front pockets.

"Wait!" Wala sa loob na naisigaw ko.

Pinagpag ko ang tuhod kong nadumihan. Parang himalang nawala ang sakit sa pang-upo ko dala ng pagkakabagsak. Pero parang walang narinig si Bryle. Tuloy-tuloy lang siya sa paglalakad.

"Bryle, wait!" Tinakbo ko ang distansyang naghihiwalay sa aming dalawa. Hindi ko na pinansin ang pagtawag ni Luna.

Ewan ko ba, parang may sumapi sa katawan ni Ianthe. Parang nawalan ako ng kontrol sa katawang 'yon. Para bang kusa siyang gumalaw at patakbong humabol kay Bryle.

Nang maabutan ko siya ay hinatak ko ang laylayan ng t-shirt ni Bryle sa likod. Ganoon na lang ang gulat ko nang bigla siyang umikot paharap sa akin at nanlilisik ang mga mata. I took a step back, fear running through my veins.

"Don't touch me!" Bryle hissed. Pumipintog-pintog pinong ugat sa gilid ng noo ni Bryle.

"S-Sorry."

Hindi siya sumagot. Muli na naman sana niya akong tatalikuran pero inunahan ko na kaagad siya.

"Sandali. Makinig ka muna sa akin." Pigil ko sa kanya.

To my relief, he listened. Hinarap niya ako kahit salubong pa rin ang magkabilang kilay. Huminga muna ako nang malalim. Magsasalita na sana ako kung hindi lang niya ako inunahan."

"Who are you?" tanong ni Bryle.

"Me? I am Gen——Elana Ianthe Dominguez." Palihim kong nakagat ang dulo ng dila ko. Kamuntik na akong madulas.

"No, you're not."

There was something in his voice which made me pause.

"Ano'ng ibig mong sabihin?"

Disturbing ang paraan ng pagtitig niya sa akin. Dapat nagkikikisay na ako sa kilig dahil first time yata sa history ng Fleur na may babaeng tinitigan si Bryle Muerte na higit sa two seconds.

"Hindi ikaw si Ianthe. Sino ka?" tanong niya habang paabanteng lumalakad. Kung hindi ako aatras ay magkakabungguan kami.

Not that I mind, though. Banggain na niya ako hangga't gusto niya, hindi ako magrereklamo. Kaso lang maraming mga tao sa loob ng cafeteria. Hindi ko masasabing walang nanonood.

Kahit naman paano ayaw kong masaksihan ng buong campus kung paano ako tanggihan at i-bully ni Bryle. May natitira pa akong hiya sa katawan.

"A-Ako si Ianthe. Ano bang pinagsasabi mo?"

Humagod sa kabuuan ko ang mga mata ni Bryle. Hindi siya kumbinsido base na rin sa nakikita kong reaksyon niya. Sa pagkabigla ko ay inilapit ni Bryle ang bibig sa bandang tainga ko.

"Hindi ko alam kung paano mo ginawa but that's not your body to mess with, Miss. Leave Ianthe alone. Don't pretend to be someone else you're not." Umiling si Bryle at pabigla akong pinitik sa noo.

The forehead flick was soft but it rattled me deep. Parang nauga ang buong pagkatao ko sa ginawa niyang 'yon. Kasabay ng pitik na 'yon ay may lumitaw na boses sa isipan ko.

Bryle! It's me, Elana! I'm here!

My eyes grew wide. Sinasabi ko na nga ba at buhay si Elana!

"Magkakaila ka pa ba Miss..."

Genoveva. Maria Genoveva Carmen Benitez. Si Elana ang sumagot. Hindi ko alam may pagka-atribida rin pala ang may-ari ng katawang 'to. Sarap kutusan eh.

"Miss Benitez. I suggest you leave that body. Find someone else to possess. Wala kang mapapala sa katawang 'yan."

Grabe naman. Meron naman siyang mapapala, Bryle.

"Like?"

Money, family, devoted best friend, and of course, my superior good looks.

"Hah! Good looks, my ass!"

"H-How? W-Why? I-I mean..."

"I know what you mean," putol sa akin ni Bryle. "Pero hindi ko obligasyong magpaliwanag sa 'yo kung bakit. Ang dapat mo lang malaman, kailangan mong umalis sa katawang 'yan. Bumalik ka doon sa sarili mong katawan."

As if ganoon kadali 'yon, ano. "Hindi ko alam kung may babalikan pa ba ako."

"It's not my problem anymore. Gawin mo ang nararapat bago ka pa mahuli ng mga Reaper."

"A-Anong Reaper?"

"Beb?" Pinisil ni Luna ang braso ko. "Ano'ng nangyayari sa 'yo?"

Napakurap ako. Nakapagtatakang malayo na ang nalalakad ni Bryle samantalang ako ay naiwan doon na nakatayo mag-isa. Pati ang boses ng totoong Elana ay nawala.

Ano 'yong nangyari kanina, ilusyon lang? But it didn't feel like a hallucination. Everything felt real. Hindi ko makakalimutan ang lambot ng tela ng t-shirt ni Bryle nang hawakan ko ang laylayan kanina.

Hindi ko rin maipagkakamaling ilusyon ang naamoy kong pabango ni Bryle. I believe everything I heard, everything I learned, is not a hallucination. Pero paano ko ipapaliwanag ang nangyayari?

"Beb," sabi ko kay Luna at gumanti ng pisil sa braso niya. "Nakita mo, 'di ba? Kinausap ako ni Bryle. Totoong nangyari, hindi ba beb?"

"Well, kung maituturing mong conversation n'yo 'yong sinabi niyang get off me and don't touche me, eh 'di sige oo. Kinausap ka nga niya."

"Hindi, marami pa siyang sinabi. He talked about——"

"May napag-usapan pa ba kayo? Eh, maliban sa dalawang nakakabwisit na pangungusap na binitiwan niya ay wala na eh."

Umiling ako. I am positive that there was a conversation. Bakit ba ako pinagdududahan ni Luna? Nandoon lang siya, nanonood sa aming dalawa ni Bryle. Kitang-kita naman niya.

"Beb, there was more. Nag-usap talaga kami. Wala ka lang narinig dahil hindi ka malapit sa amin," pilit ko.

"Ay naku, beb. Alam mo, ikain na lang natin 'yan. Side effect pa sigurado 'yan ng aksidente mo."

"Luna, maniwala ka naman sa akin. Marami pang sinabi si Bryle."

Parang nauubusan ng pasensyang napabuntong-hininga si Luna.

"Okay, granted na nag-usap nga kayo. So, ano na? Ano ang kasunod? Wala naman, hindi ba? Kaya tigilan mo na 'yan, beb. 'Pag crush, crush lang. 'Wag na umasa."

"I am not expecting anything from him," sabi ko. Tinaasan ako ng kilay ni Luna. "Okay, slight. Medyo umasa nga ako. Masama ba 'yon? Tao lang din naman ako, ah. Libre naman mangarap."

"Libre nga, sino bang may sabing may bayad?" ganti ni Luna.

Sasagot na sana ako nang biglang sumingit ang isang boses.

Go home, Bebang. We need to talk. Now na!

It was then that I realized that I was not hallucinating. Elana is awake and we're sharing one body.

Takang-taka si Luna kung bakit nagmamadali akong umuwi. Hindi ko masabi-sabi sa kanya na may meeting ako kasama ng best friend niya---'yong literal at totoong best friend niya. Natigil lang siya sa kakatanong nang pagbaba ko ng sasakyan ay ipinangako kong magkukuwento ako sa susunod naming pagkikita.

Matalik siyang kaibigan ni Ianthe. Siguro naman maiintindihan niya ako, or rather kami. I hope. Fingers crossed. I owe her, I think.

Kung magalit man siya dahil hindi ako agad nagtapat na hindi ako si Ianthe, umaasa akong hindi magtatagal ay maiisip niya rin na wala akong choice. Kahit hindi naman talaga ako ang totoong kaibigan niya, walang peke sa lahat ng ipinakita ko sa kanya.

Everything was sincere. I like Luna. Siya ang unang taong nagparamdam sa akin kung paano ang magkaroon ng totoong kaibigan. Hindi pa ako nagkakaroon nang ganoon sa itinagal ko sa mundo.

Diretso ako sa kuwarto pagdating sa bahay ng nga Dominguez. Siniguro kong naka-lock ang pinto. Basta ko na lang inihagis ang backpack kung saan. At ngayong nagsosolo na kami ni Ianthe ay hindi ko alam ang gagawin. Hanggang sa nagsalita na siya sa isipan ko.

Sit down, Bebang. You're making me dizzy.

Napaupo ako sa kama.

"K-Kailan ka pa nagising? Hindi ako sigurado pero alam kung nandiyan ka pa," sabi ko.

Hmp! I've been awake the moment we met Bryle. I was confined in a dark place for a long time. Wala akong naririnig o nakikita. Mabuti na lang at may access ako sa memories mo kaya alam ko kung ano ang nangyari.

"Mabuti naman, hindi ko na kailangang magpaliwanag kung bakit ako nakikitira sa katawan mo ngayon."

Your family is so mean.

"Tell me about it."

Right. So, let's go back to main topic at hand. Itong nangyari sa atin ay sa nga novels ko lang nababasa. Hindi ko rin alam kung sino sa ating dalawa ang kailangang ma-resolve ang unfinished business bago tuluyang mamaalam sa mundo ng mga buhay. As far as I am concerned, si Bryle lang ang unfinished business ko. Ikaw, ano'ng sa'yo?

"Ano pa ba kundi ang mapang-aping pamilya ng mga Victoriano."