Chapter 3

Masakit ang buong katawan at parang binugbog si Catherine nang magising siya. Nag-iisa na lang siya sa kama. Mataas na rin ang sikat ng araw na naglalagos sa salaming dingding kung saan tanaw na tanaw ang mga nagtataasang building sa labas. Hinapit niya ang kumot sa dibdib nang maisip na baka kanina pa may nanonood sa kahubdan niya. Mabuti na lamang at mukhang tinted ang salamin.

Dahan-dahan siyang bumangon sabay ngiwi nang makaramdam ng sakit sa pagitan ng dalawang hita. Halos hindi niya maitikom ang mga iyon. Pakiramdam niya ay may kamaong nakapasak sa pagkababae niya. Inilibot niya ang tingin sa kabuuan ng silid. Nakita niya ang kanyang mga hinubad sa ibabaw ng isang silya.

Kipit ang kumot, paika-ika siyang lumapit sa silya at kinuha ang mga damit. Hinanap niya ang banyo. Pagbukas niya ng pinto ay napasinghap siya dahil ang sumalubong sa kanyang paningin ay ang repleksyon niya sa salamin. May bahagyang putok ang lower lip niya at tadtad ng maraming marka ang leeg at punong dibdib niya.

Kung may ibang titingin sa kanya, baka sabihin ni-rape siya. At siguro nga'y halos ganoon na rin ang pinagdaanan niya. Ang kaibahan lang, ang lalaking umangkin sa kanya kagabi ay hindi siya dinaan sa dahas. Sa katunayan ay siya pa ang paulit-ulit na nagmakaawa ritong angkinin nito.

Nagpapasalamat din siya na kahit estranghero sila sa isa't isa ay may pag-iingat siya nitong inangkin. Meron siyang ilang pasa sa katawan. Mayroon sa dibdib, sa tiyan, sa magkabila niyang balakang at hita. Maging sa kanyang mga punong braso ay mayroon din, pati na sa magkabilang palapulsuhan.

Nang sumagi sa isipan niya kung paano niyang nakuha ang mga pasang 'yon ay mabilis na nag-init ang kanyang mga pisngi. Nakaluhod siyang pinadapa ni Kristoff bago nito ipinasok ang pagkalalaki sa kanyang lagusan.

At habang binabayo siya nito ay mahigpit siya nitong hawak sa magkabilang pulso. Hindi na niya matandaan kung ilang ulit sila nitong nagtalik. Kung hindi pa kusang bumigay ang katawan niya sa pagod at antok ay hindi pa siguro sila matatapos.

Matapos maligo ay medyo guminhawa ang kanyang pakiramdam. Kaso ay hirap pa rin siyang maglakad. Naroroon pa rin iyong pakiramdam na parang may nakapasak sa kanyang p*****a. At sa bawat hakbang niya ay napapangiwi siya.

Hinanap niya ang kanyang sling bag. Nakita niya iyon sa side table ng kama katabi ang isang parang mababasaging mangkok doon na may lamang napakaraming pera! Napakurap siya. Pawang one thousand peso bill ang mga iyon. Na sa kalkulasyon niya ay hindi bababa sa isandaang libong piso!

Para sa kanya ba iyon?

Anong ibig sabihin ng pag-iwan ng pera sa kanya? Tingin ba ni Kristoff ay isa siyang bayarang babae para bigyan ng pera?!

Nang mangilid ang kanyang luha ay mabilis niyang pinagalitan ang sarili. Hindi iyon ang oras para siya magbalat-sibuyas. Normal na sa mga mayayaman ang mag-isip na ang lahat ng bagay ay may katapat na salapi.

Posibleng sa mundo ng mga ito, ang mga salitang iyon ay nangangahulugan ng pera. Limpak-limpak na pera. Napangiti siya nang mapakla saka parang walang ibang nakita na dinampot niya ang kanyang bag. Kinuha niya ang suklay at pressed powder at inayos ang sarili. Walang ibang dapat makaalam sa nangyari sa kanya.

Nang sa palagay niya ay disente na ang kanyang hitsura ay humanda na siya para umalis. Ramdam niya ang pagkalam ng sikmura ngunit pinilit niyang balewalain iyon. Tiningnan niya ang laman ng kanyang pitaka.

Nanlumo siya nang makitang sapat na lamang ang laman niyon para siya makauwi. Natutukso na siyang bumawas maski one thousand doon sa pera, makapag-Jollibee man lang sana.

Ipinilig niya ang ulo para itaboy ang nakakatuksong idea. Sa sandaling pakialaman niya ang perang 'yon, wala na rin siyang ipinagkaiba sa mga babaeng bayaran. Sa kabila ng nangyari sa kanya ay disente siyang babae.

At walang katumbas na salapi ang pagsusuko niya sa kanyang virginity.

Akmang lalabas na siya nang makarinig siya ng katok. Sa isiping ang lalaking nakatalik niya kagabi ang nasa labas ng pinto ay parang biglang tumalon ang puso niya palabas. Kakaba-kabang sumilip siya peephole.

Nakahinga siya nang maluwag nang isang middle aged na lalaki ang nakita niya roon. Mukha itong tsuper base sa suot nitong uniporme.

"S-Sino po sila?"

"Good morning po, Ma'am. Driver ho ako ni Sir Kristoff. Ibinilin niya sa akin na ihatid kayo kung saan niyo gustong pumunta."

Hindi niya alam kung ano ang iisipin. Siguro ay gusto lamang makatiyak ni Kristoff na aalis siya sa bahay nito kaya ibinilin siya sa driver. "Tara na po.

Sa pagkakalkula ni Catherine sa perang laman ng pitaka ay gusto na sana siyang magpahatid sa mismong bahay ng mga tiyuhin. Pero sa huling sandali ay nagbago siya ng isip, sa bus stop na lang siya nagpababa.

"Sigurado po ba kayong dito na lang kayo, Ma'am?" ang tila may pagtatakang tanong ng tsuper.

"Dito na lang po ako, salamat."

Kahit parang nagtataka ay napilitan ang driver na umalis na pagkababa niya. Nang may magdaang bus na naka-ruta sa kanilang lugar ay mabilis niya iyong pinara. Sumakay, nagbayad at bumaba ng bus nang sapitin ang kanyang destinasyon. Pinilit niyang pa-blangkuhin ang kanyang emosyon dahil nararamdaman niyang merong hindi magandang mangyayari.

Kumatok siya sa mataas na gate na bakal ng bahay ng tiyuhin. Ang nag-aalalang mukha ng may-edad na kasambahay na si Nanay Rosa, ang nagbukas ng gate kay Catherine.

"Naku, Cath! Saan ka ba nanggaling? Bakit ngayon ka lang?"

"'Nay, kasi po..."

"Magaling. Naririto na ang mabait at hindi makabasag-pinggan mong pamangkin, Jacinto!" nag-echo sa sala ng bahay boses ng kanyang tiyahin.

"Cath."

May takot na gumapang sa dibdib ni Cath nang makita ang galit sa mukha ng tiyuhin.

"Ano ang nangyari?" pormal na tanong nito sa dalaga.

"Tito, kasi po—"

"Hindi ka ba naniniwala sa sinabi ng kaibigan niya, Jacinto? Na sumama sa lakaki ang pamangkin mo at doon nagpalipas ang gabi!"

"Hindi po totoo 'yan," tanggi niya. Bakit naman ganon ang sinumbong ni Janette?! Hindi ba't ito nga ang nag-aya na pumunta sila roon sa club!

Mukhang hindi na nito kailangan ng kanyang paliwanag dahil nakumbinsi na ito ni Janette sa kasinungalingang hinabi nito.

"Tutal, matagal ka na rin lang nagpapaalam na aalis sa pamamahay na ito, malaya ka na," anang tiyuhin.

"Ipina-empake ko na kay Rosa ang mga gamit mo. Kung ano lamang ang mayroon ka ay iyon lamang ang dadalhin mo pag-alis dito," ani ng tiyahin.

Isang katamtaman at lumang maleta ang nakita ni Catherine na inilabas ni Nanay Rosa. Ang mga luhang pinipigilan niyang umalpas ay sunod-sunod na bumalong sa magkabila niyang pisngi.

"S-Salamat po sa lahat ng g-ginawa niyo para sa akin, tito, tita..."

"Mabuti naman at alam mo. At harinawang palarin ka sa lalaking sinamahan mo," may pang-uuyam sabi ni kanyang tiyahin.

Kahit napakarami niyang gustong isagot sa tiyahin ay nagpakatimpi siya. Kahit alang-alang man lang sa tiyuhin niya na siyang tanging itinuturing niyang pinagkaka-utangan ng loob sa pagkupkop sa kanya.

Laglag ang balikat na lumabas na siya ng bahay. Nakalabas na siya ng gate nang marinig niya ang paghabol sa kanya ni Nanay Rosa. May kung ano itong isinipit sa kamay niya.

"'Nay?"

"Tanggapin mo na, Cath. Maliit na halaga lang 'yan. May kasama nga pala iyang papel. Isinulat ko riyan ang address na pinagta-trabahuhan ng pamangkin ko. Baka makatulong siya sa'yo."

Napaiyak na lang ulit siya bago yumakap sa nakatatandang kasambahay.

"Rosa!"

Napilitan silang magbaklas nang marinig nila ang pagtawag ng kanyang tiyahin.

"Mag-iingat ka," pahabol na bilin nito bago mabilis na bumalik sa loob ng bahay.

Tiningnan niya ang papel na hawak. Nakabilot sa maliit na papel ang isang limandaang pisong buo, sa papel din na iyon nakasulat ang address na sinasabi ni Nanay Rosa. Kahit nanlalata at nanginginig na sa gutom ay pinilit niyang ihakbang ang mga paa. Kailangan niyang magpakatatag, kailangan niyang lumaban.

Wala siyang ibang aasahan, siya lang. Sarili niya lang.