Chapter 20

I just spent my remaining summer vacation days in our mansion. Nabrel accepted the offer to be my driver. Inasahan ko na rin naman iyon. 

As I stared myself in the mirror, it felt so freakish to think that this is actually happening. Unang araw ng pasukan at halos hindi pa rin ako makapaniwalang nandito na talaga ako. Parang last minute nang naintindihan ng sistema ko ang katotohanan. 

In my entire seventeen years of existence, nasanay na ako sa mga nagtatayugang gusali sa siyudad. At ang mabuhay sa lugar na tanging napapalibutan ng karagatan ay ibang-iba sa aking nakasanayan.

Ang pangingisda na pinagkukunan ng kabuhayan ng mga tao rito ay nakakamangha para sa akin. Siguro para sa mga lokal dito, ang hampas ng alon ang pinakamagandang tunog na maririnig. Hindi rin siguro nila maiintindihan ang isang taong hindi gusto ang dagat. Marahil ay para sakanila, para na rin sinabi nitong ayaw nitong huminga. And maybe... they can’t imagine living anywhere else. They may leave for a while, but they will surely be back. They always come back... 

Sa dalawang buwang pananatili ko rito, unti-unti ko na rin sigurong nakikita ang taglay na kagandahan ng Belleza Eterna na hindi ko kailanman nakita noon. Siguro ay dahil walang mall, walang nagkalat na mga coffee shop o bar. Ang buong paniniwala ko para sa lugar na ito ay simple, walang gayak at walang dating. 

Kung naghahanap ka ng night club hopping or casino action, hindi mo iyon matatagpuan dito. Belleza Eterna is not a place to go if you are looking for night life or even fancy restaurants. This is a quiet island but definitely and surely, it has alot to offer for those who want to be adventurous. 

There are some nice restos but the best food was found at the small stands along the side of the road na malayo-layo pa sa mansiyon. 

Ang mga maliliit na market ay kaunti ang mga ibinebente. Halos puro packaged junk foods at ilang gulay lamang. You have to go to the big grocery stores for almost everything at ang mga kailangan ko ay wala pa roon! I have to order my skincare products and hair products from Manila. At mas lalo akong nas-stress dahil paubos na ang paborito kong perfume na Lancome La Vie Est Belle at hindi pa ako naka-order online! 

I really need to ask my Dad to construct a mall here. Pero masyadong matagal ang 2-5 years na pagtatayo ng isang mall! 

It was already 5:30 AM. Alas siyete ang pasok ko at ngayon ay pumipili na ako ng aking maisusuot. Wala naman sigurong masyadong gagawin ngayon tutal ay first day pa lang? 

Wala pa akong uniporme at baka next week ko pa lang iyon makukuha. I just grabbed a blush pink off shoulder chiffon crop top and high waisted jeans and paired it with my heels in a neutral color. 

Habang nginunguya ko ang aking oat bread, natanaw ko bigla ang pagpasok ni Nabrel na nasa likod ni Manang Josefa, ang ina ni Blair. Halos mabulunan pa ako dahil sa pagkasindak! Driver ko nga pala ito! 

Hell! Ang hot naman ng driver ko in his uniform, huh?! 

Dark blue polo shirt and slacks. Sa bandang kaliwang dibdib ng kaniyang polo ay may naka-embroid na TSU. 

Edi siya nang gwapo sa simpleng uniporme na iyan! 

Pairap akong nag-iwas ng tingin sakaniya. Inabala ko na lang kunwari ang aking sarili sa pags-scroll sa aking socia media account. 

"Nariyan na ang sundo mo, Ma'am. Kumain ka na ba, Nabrel? Gusto mo ng kape?" Si manang Josefa, his future mother-in-law. 

"Hindi na po, Tita. Ayos lang. Kumain na po ako sa bahay. Nagluto si Senyel ng sinangag at daing." 

Daing? I've never heard of that. 

Pasimple akong muling sumulyap sakaniya ngunit mabilis ding binawi nang makitang nakatingin siya sa akin. 

"Iyan lang ba ang kakainin mo, Senyorita?" 

Sa puntong iyon, matapang na akong tumingin sakaniya. 

"Oo, bakit?" Nagtaas ako ng kilay. Ngumuso lamang siya at umiling bago kinausap si Manang Josefa tungkol sa batsang hiniram daw niya.

Tahimik kong nilisan ang dining area pagkatapos kumain. Mukhang malapit talaga sina Nabrel at Manang Josefa sa isa't-isa, ah? Napairap na lang ako at umakyat na patungo sa aking kwarto upang magsipilyo muli. 

I grabbed my Givenchy black antigona bag and went out of my room pagkatapos kong mag-toothbrush. Sa bawat hakbang ko sa hagdan, tumutunog ang takong ko at dahil doon, napa-angat ang tingin sa akin ni Nabrel na naghihintay sa couch. 

Bumagsak ang tingin niya sa aking sapatos. Kumunot ang noo niya at pinisil ang kaniyang ilong. 

Tumaas ang kilay ko dahil kitang-kita kong mayroon siyang gustong sabihin. "What?" 

"Ang taas ng sapatos mo, Talianna," may diin niyang wika. 

I rolled my eyes at his annoying utterance. 

"Sanay ako sa ganito, Nabrel. Tatlong pulgada lang ang taas nito. God! Lahat na lang pinapakialaman mo! May driver bang ganiyan? Sabihin mo kung naiinggit ka lang at gusto mong magsuot ng ganito? I have a lot of these in my walk-in closet upstairs! Iba't ibang disenyo at kulay." Nagpamaywang ako at tinagilid ang aking ulo. Pinaningkitan ko siya ng mga mata. 

Pumalatak siya. Kunot na kunot ang kaniyang noo. Madilim na ang titig sa akin. Ngumuso ako at halos bumunghalit na sa pagtawa dahil sakaniyang reaksiyon. 

"Papasok lang nakaganiyan pa. Bahala ka na talaga," aniya sa tonong tila nauubusan ng pasensiya at pinamunuan na ang paglalakad palabas. 

Nabrel was just silent while driving. Nakaupo ako rito sa back seat dahil bakit ako uupo sa harapan? Driver siya at tama lang na rito ako pumwesto. Sinuot ko ang aking sunglasses upang malaya ko siyang matitigan mula sa rear view mirror. Seryoso at bahagyang nakakunot ang kaniyang noo habang tutok sa kalsada. Para bang may hindi siya magandang nakikita roon. 

Nahigit ko ang aking paghinga nang biglang nagtama ang aming tingin sa salamin. Hindi ako nakagalaw. Kahit na sigurado naman akong hindi niya napapansin na kanina pa ako nakatitig sakaniya dahil madilim ang suot kong sunglasses. 

Kumalabog ang puso ko. Pasimple akong tumikhim at itinagilid ang aking ulo paharap sa bintana. 

Biglang may narinig akong tumunog na cellphone. Hindi naman iyon sa akin kaya malamang ay kay Nabrel iyon. Hindi ko siya nilingon nang marinig kong sagutin niya ang tawag. Nanatili akong nakatitig lang sa bintana. 

"Blair. Medyo malayo pa. Oo, bibili ako mamaya at ihahatid ko sainyo... sige, walang problema." 

"Psh," bulong ko at pinaikot ang mga mata. 

"Pasensiya na. Nakalimutan ko, Blair... oo baka nga... talaga?" at humalakhak pa! 

Iritado kong hinubad ang aking sunglasses at napaahon mula sa pagkakasandal. Matalim ko siyang tinignan sa salamin. Napasulyap siya roon.

"Stop answering phone calls when you're driving, Nabrel! Ipapahamak mo pa ako. Magkikita naman kayo mamaya ni Blair! Hindi makapaghintay? Sabik na sabik lang?" Hindi ko na mapigilan pang pagtaasan siya ng boses.

Naiirita talaga ako kay Nabrel. Nakakairita siya! Silang dalawa ni Blair! Walang mapagsidlan ang nararamdamang lamig sa puso ko ngayon. Kinuyom ko ang aking kamay na nanginginig.

Ibinaba niya ang kaniyang telepono at naramdaman ko ang biglang pagbagal ng takbo ng sasakyan. Matalim pa rin ang tingin ko sakaniya. 

"Pasensiya na. May tinanong lang si Blair," kalmado ang kaniyang boses.

"I don't care! Kapag oras ng trabaho, trabaho lang, Nabrel! Wala munang girlfriend. Do you get me? Wala munang Blair. Ako muna. Dinig mo ba?" Wika ko sa maanghang na tono.

Nagkatitigan kaming dalawa sa salamin. Malamig ang kaniyang titig at mariin. Matapang kong sinalubong ang titig niyang unti-unting nagpapahina sa aking sistema. Pakiramdam ko bawat segundong lumilipas, sumisikip ang aking paghinga dahil sa mga mata niya.

Hindi siya sumagot at itinuon na lamang ang atensiyon sa pagmamaneho. Nanghihina kong binagsak ang aking likod sa sandalan at natulala sa bintana. 

Malayu-layo ang TSU kaya mahaba ang biyahe namin. Pareho kaming nanatiling tahimik. Inaliw ko na lamang ang aking sarili sa panonood sa mga nadaraanang bukirin at ilang maliliit na establisyemento habang nakikinig sa musika gamit ang aking earphones. Halos apatnapung minuto ang biyahe patungo sa eskwelahan. 

Hinintay kong pagbuksan ako ni Nabrel. Nasa parking lot na kami. Kakaunti lang ang mga sasakyang narito. Tinanggal ko ang aking sunglasses at ipinasok iyon sa aking bag. 

Nakangiti kong tinanggap ang nakalahad niyang kamay. Nakakunot lamang ang kaniyang noo sa kabila ng matamis kong ngiti. Hinawi ko ang aking buhok at hinintay siyang itulak pasara ang pintuan ng sasakyan. 

"Halika na, Talianna." 

He asked for my schedule so I gave it to him. Seryoso niyang sinuri iyon habang naglalakad kami. He took a picture of my schedule bago niya iyon inabot sa akin. 

Ngumuso ako nang tanggapin iyon. Hindi na ako nagtanong pa kung bakit kailangan niyang picturan. 

"Tiyak na walang gagawin ngayon. Assembly lang pero hindi pa pwedeng umuwi," aniya. 

"And why? Hindi ba dapat umuwi na kung wala namang gagawin? Ano? Maghihintay ako hanggang ala una nang walang ginagawa?" 

"Hindi pwede, Talianna. Pwede mong libutin ang eskwelahan. Magiging abala ako ngayon kahit unang araw. Pupuntahan kita mamaya sa oras ng lunch break. Sabay tayong kakain," determinado niyang sinabi.

Umamba akong sasagot ngunit natigilan nang may napansing grupo ng kalalakihan na papalapit. They were smirking at us. Palipat-lipat ang mga mata nila sa aming dalawa ni Nabrel.

Umangat ang kilay ko. 

"Tara na, Nabrel! Tagal mo. Hinahanap ka na ni coach," wika ng isang lalaki ngunit ang tingin ay nasa akin.

"Ihahatid ko lang ang kasama ko. Susunod na lang ako. Saan ba?" ani Nabrel sa tonong iritado. His dark eyebrows were currently furrowed in a frown. 

"Magkita na lang daw sa court. Bilisan mo, ah! Naghihintay din si Lily." 

"Oo na," tamad na tugon ni Nabrel at marahang hinila ang aking braso upang makalayo sa grupong iyon.

Hanggang sa huminto kami sa isang room ay hindi niya pinakawalan ang braso ko. Para akong papel na tinatangay-tangay lang niya. 

"Ano ba, Nabrel! I'm wearing a goddamn heels. Can't you see? Dahan-dahan naman," reklamo ko at pinilit bawiin ang aking braso. Huminto siya sa paglalakad at pagod akong hinarap.

"Ginusto mo iyan, 'di ba? At ngayon sinasabi mong nahihirapan ka sa paglalakad? Sa susunod, ayaw ko nang makitang nagsusuot ka ng ganiyan. Hindi party ang pupuntahan mo, Talianna. Eskwelahan ito," pangaral pa niya na para bang wala akong muwang sa mundo! 

Porket!

Porket bagay sakaniya ang uniporme niya! 

Inirapan ko na lamang siya. 

"Tss," he shook his head before he continued walking.