Chapter 2

"Hello, Ma?" bungad ni Brielle sa kabilang linya na may malaking ngiti sa mga labi.

"Hello, anak? Kumusta ka na?" malambing na bati nito sa kabilang linya.

Tinapat niya muna ang phone sa tainga niya at inipit sa balikat bago niya ito sinagot.

"I'm okay, Ma. Kayo riyan?" tugon niya rito.

Habang nag-uusap sila, nagbibihis din siya ng damit.

"Okay lang kami, dear. So, how's your work?"

"Better than good, Mama. Kaya lang may asungot kaming guest na nakakaubos ng pasensya. Ang sarap sakalin, Ma," sumbong niya rito.

Close kasi sila, at bini-baby pa siya ng mga ito kahit ang tandang-tanda niya na. May dalawa siyang kapatid na lalaki... sina Kuya Kenneth at Kuya Jason. Siya ang bunso sa magkakapatid.

"Nasaan na ang sinasabi mong habaan ang pasensya? Ikaw din naman pala ang sumuway," natatawang sabi nito, kaya napasimangot siya.

"Ah, Mama… alam ninyo naman ang ikli ng pasensya ko sa mga taong hindi alam kung paano rumespeto sa kapwa," pangangatwiran niya sa kanyang ina.

Patapos na siyang magbihis at kaagad siyang umupo sa harap ng salamin. Naglagay siya ng kaunting makeup para presentable siyang tingnan.

"Anak, alam ko naman iyan. The guest is always right," malumanay na pagkakasabi nito sa kanya.

Bumuntong-hininga muna siya bago sumagot. 

"Guest is always right? Kadalasan pa nga sila ang may ginawang mali. Ginawa naman po namin ang lahat para maging komportable silang tumuloy sa aming hotel. Ang ayaw ko kasi ay sinayang lang ang oras ko, at pati ang mga staff namin ay inaagrabyado. Hindi na po iyan tama. Nakakaasar!" nakasimangot niyang sabi at tumayo na para lumabas ng silid.

Kinuha niya muna ang pouch sa kama at lumabas na. Bumaba na siya at naglakad patungong kusina.

"Hindi naman kasi natin sila mapipilit na maging maganda ang pag-uugali nila. May mga tao talagang hindi mo maintindihan sa kung anong aspeto. Sa kaliit na bagay, pinapalaki pa. Maiba ang pag-uusapan, dear, gwapo ba iyang guest ninyo? Baka siya ang maging mapangasawa mo."

Napaismid siya sa klase ng pananalita nito. Ayan na naman ang ina niya, magsisimula na naman siyang ipagtulakan dahil malapit na raw siyang maging matandang dalaga.

Hindi naman siya nagmamadaling maghanap ng katulad ng Papa niya. Sa kanya lang, maghihintay siya sa tamang panahon na ibigay sa kanya ang karapat-dapat na lalaki.

"Anak, sagutin mo ang tanong ko, gwapo ba siya?"

She rolled her eyes. Hindi talaga siya titigilan ng ina niya sa kakatanong kung gwapo ba o hindi. Napailing na lang siya sa tanong nito.

Oo, gwapo nga. Pero hindi niya sinagot dahil alam niyang aasarin na naman siya ng kanyang ina. 

"Hindi."

"Hindi nga? Sure ka ba riyan, anak?"

Nahihimigan niya ang boses na nang-aalaska na naman.

"Oo, gwapo, Mama. Hindi ka talaga titigil sa kakaasar sa akin, 'no?" nakangiwing sagot niya, pero ang nasa kabilang linya, kung makatili, ay kulang na lang lumabas ang dumi sa tainga niya.

Hindi niya namalayan na nakarating na pala siya sa kusina. Muntik na siyang mabangga sa pintuan kung hindi siya tumingin. Padabog siyang umupo sa upuan nang marinig niyang tumawa ito. Halatang naaliw ito sa kakaasar sa kanya. 

"Mama, tumigil ka nga. Sige Ma, bye. Kakain na ako." Humahalakhak lang ito habang siya, halos napasimangot. 

Siya talaga ang palaging pang-aliw dito, pero masaya rin naman siya na nakausap niya ang kanyang ina at napatawa ito nang dahil sa kanya. 

"Oh, hija, nakasimangot ka na naman. Tingnan mo, ang ganda ng umaga o," natatawang bungad ni Manang at tinuro ang bintana. 

Kitang-kita niyang maaliwalas ang sikat ng araw. Hindi niya naman ramdam ang sikat ng araw kung bad trip siya ngayon. 

"Hay, naku Manang, si Mama kasi nang-aasar na naman," reklamo niya rito kay Manang.  

"Hindi ka na nasanay sa Mama mo, naglalambing lang iyon," natatawang saad nito habang tinapik ang kanyang pisngi. "Sige na, hija, kumain ka na riyan. Mahuli ka pa sa trabaho mo niyan." 

Nakita niyang nakahanda ang almusal sa mesa. Hindi niya kasi napansin dahil sa kakamaktol niya. Tumayo na siya at kumuha ng plato at kubyertos.

Mga ilang minutong kumain ng agahan, kaagad niyang nilinisan ang pinagkainan niya bago siya lumabas ng kusina. 

"Manang, papasok na ako," paalam niya kay Manang.

Pinaandar niya na ang kotse at sumakay na patungo sa kanyang pinagtatrabahuhan.  

***

"Pare, nakikinig ka ba sa sinasabi ko?" reklamo ni Seven dahil kanina pa ito hindi pinapansin ni Matthias.

Nakatuon lang ang atensyon ni Matthias sa binabasa niya, pero bigla-bigla na lamang ito ngumingiti.

"Matthias!" sigaw ng kaibigan niya. 

Napatingin siya rito, halatang walang gana. Nakabusangot si Seven, pero imbes na pansinin ito, ipinagpatuloy lang niya ang pagbabasa.

"Nakikinig ka ba?"

Wala siyang maisagot. Wala rin naman siyang naintindihan sa sinabi nito kanina. Bumuntong-hininga si Seven at inilapag ang hawak na mga papeles sa mesa.

"Kanina pa kita kinakausap, pero parang wala kang naririnig. Nagsasalita ako tungkol sa proposal ko sa'yo."

Napakamot sa ulo si Matthias, bago tumingin sa kaibigan.

"Pare, paano ako makikinig kung lumilipad ang isip ko?"

Napakunot-noo si Seven. "Lumilipad ang isip? Since when did that become a thing?"

Napailing siya. "Sinasabi ko lang na may gumugulo sa isip ko ngayon."

"Tungkol saan?" tanong ni Seven habang inaayos ang mga papel sa mesa.

"Hindi sa isang bagay… kundi sa isang tao."

Napabuntong-hininga siya. Hindi niya maintindihan kung bakit hindi maalis sa isip niya ang imahe ni Brielle. Simula nang makita niya itong nagtatrabaho bilang manager sa hotel, hindi na siya mapakali.

Naalala niya ang unang pagkakataong nasilayan ito. Papasok pa lang siya sa hotel noon, tumapat siya sa front desk, at sakto namang dumaan si Brielle. Agad siyang napatitig rito, tila may kung anong humila sa atensyon niya.

"Sir?"

Naputol ang pagmumuni-muni niya nang tawagin siya ng receptionist.

"Who is she?" agad niyang tanong.

Nagtaka ito. "Sino po?"

Tinuro niya ang direksyon kung saan dumaan ang babae. "Iyong babaeng dumaan kanina." 

Nakangiti na ang receptionist nang maintindihan ang tinutukoy niya. "Si Miss Brielle Martinez po, ang hotel manager."

Paulit-ulit niyang sinambit ang pangalan nito sa isip. "Brielle..."

Apat na araw na niyang hindi ito nakikita. Napailing siya, saka muling tumingin kay Seven.

"Iyan ang klaruhin mo. Hindi 'yung sarili mo lang ang nakakaintindi. Tungkol ba 'yan sa babae?"

"Oo. At hindi ko maintindihan kung bakit ganito ang epekto niya sa akin."

Napangisi si Seven. "Hay naku, Matthias, maraming babae ang naghahabol sa'yo. Pwede kang pumili kahit sino."

Umiling siya. "She's different. I think… she's the one."

Napatitig si Seven sa kanya, halatang naguguluhan. "Anong iba? Sa dami ng babaeng dumaan sa buhay mo, lahat naman pare-pareho lang."

Umiling si Matthias sa kaibigan niya. "No. Iba siya. Sa unang kita ko pa lang sa kanya, bumilis na agad ang tibok ng puso ko."

Napataas ng kilay si Seven. "Pare, love at first sight agad? Sigurado ka bang hindi lang 'yan libog?"

Hindi siya sumagot. Totoo man o hindi, ang sigurado siya ay gusto niyang makuha ang atensyon ni Brielle.

Biglang inabot ni Seven ang isang folder. "Anyway, ito ang proposal ko. Tell me if you agree or disagree, para maayos ko agad." 

Binuksan niya ang folder at binasa ang nakasulat. Napangiti siya. "This idea is brilliant. This project will be a hit, not just in this country but in all of Asia. I'll fund it. Here’s 500 billion."

Kinuha niya ang isang signed cheque at inabot iyon kay Seven.

Nanlaki ang mata ng kaibigan niya, parang nanalo sa lottery. "Thanks, Pare. Don’t worry, I’ll make sure this project succeeds. Kailangan ko nang umalis, may meeting pa ako."

Tumango lang siya habang palabas si Seven.

"Brielle Martinez, you're an interesting woman… and a challenge I’m more than willing to take."

Napangisi si Matthias sa nasa isip niya.