Chapter 215Matapos naming maayos ang mga gamit sa suite, agad kaming naupo sa malambot na kama. Napalingon ako kay Brandon na mukhang enjoy na enjoy, nakataas pa ang dalawang kamay sa likod ng ulo habang nakahiga."Ahhh… ang sarap pala talaga ng ganitong buhay, Mahal," aniya habang nakapikit.Napailing ako. "Aba, parang gusto mo na yatang dito na tumira ah!"Napamulat siya at ngumisi. "Bakit hindi? Kung may lifetime sponsorship mula sa mga anak natin, bakit hindi natin samantalahin?"Pinandilatan ko siya ng mata. "Brandon, baka sa susunod, pati pagpapalit ng diapers mo, sa kanila mo ipasa ha!"Napahalakhak siya. "Grabe ka naman! Hindi pa tayo umaabot sa ganyang level!"Napatawa na rin ako. "O siya, sige, tumigil ka na sa kakaloko mo diyan. May schedule pa tayo mamaya, hindi tayo pwedeng tamarin."Bigla siyang bumangon at nag-inat. "Tama! Saan nga ulit unang gala natin?"Tiningnan ko ang itinerary at nabasa ko ang nakasulat: Lunch at Jumbo Seafood, then Merlion Park visit."Una, kakai
Chapter 216Napangiti ako. "Ah! I see. So ikaw ang 'gadget lover,' ako naman, ‘shopping queen.’ Pag nagkasama tayo, we make a dynamic duo!""Oo nga, parang ang saya nga ng buhay natin," sagot niya, sabay ngiti. "At kahit anong mangyari, ang importante, magkasama tayo. Kesa naman mag-isa lang, mas magaan ang buhay, di ba?""Oo, pero dapat 'yung magkasama tayo sa lahat ng adventure, from gadgets to shopping, hanggang sa magka-partner na tayo sa pagtulong sa mga street food vendor dito," biro ko.Natawa siya. "Baka magka-bonding pa tayo sa pagsubok ng mga street food dito! Alam mo, kahit anong pagkain, basta magkasama tayo, okay na!"Napangiti ako at tinapik siya sa braso. "Pangako, Brandon, ang bawat adventure natin magiging unforgettable—kahit na ang pinaka-simpleng bagay lang, as long as we’re together.""Deal," sagot niya. "Tara na, Mahal. Ang dami pa nating matutuklasan dito sa Singapore!"Habang naglalakad kami sa harap ng Marina Bay Sands, natagpuan ko ang sarili kong tinatanaw an
Chapter 1 "Heart, gising na! Naku, ikaw talagang bata ka, pag nalate ka sa klase mo, kukurutin talaga kita sa singit!" wika ng aking butihing ina. Dahil sa lakas ng boses ni Mama, kaya siya ang ginawang naming alarm clock kasama na ang mga kaibigan kong sina Althea at Angie. Kung kapitbahay kami ni Janith, siguradong magigising talaga din ito. Sino ba naman hindi magigising sa kanyang boses para itong nakalunok ng megaphone dahil sa tinig nito. Habang tinatabunan ko ang aking mga tainga, sinilip ko ang orasan sa dingding. Ganoon na lang ang paglalaki ng mata ko nang makita kong 6:45 AM na pala. Agad akong napabalikwas saka mabilis bangon at nagmadaling tumungo sa likod ng bahay kung saan naroon ang aming paliguan. Agad kong binuksan ang gripo at sabay na umangal, dahil ngayon lang ako ginising ng aking ina. "Mama, bakit ngayon mo lang ako ginising? Malilate na ako!" pagsisisi ko dito habang nagbubuhos ng tubig sa aking ulo galing sa tabo. Nangingisay pa ako sa sobrang lami
Chapter 2 Napa tingin ako sa kay unahan dahil nakita ko silang silang dalawa nag-uusap kaya malakas ko silang tumawag. "Mga Bakla..." sigaw ko. Lumingon silang dalawa. Si Althea ay may sama ng tingin, pero si Angie, masaya, ay kumakaway at naka-ngiti. "Kahit kailan, ang ingay mo! Gusto mo talagang titigan yang dibdib mong malaki, kasing laki ng bunga ng niyog," sabi ni Althea, na agad namang kinatawan ni Angie, kaya tumingin ako sa kanya na nakasimangot. "Hahaha! Ang nag-salita, parang hindi malaki ang dibdib niya. Hoy, Althea, kasing laki lang kayo!" wika ni Angie, na nagpasimangot si Althea, pero hindi ko na napigilang tumawa. Si Althea kasi, kahit mukhang seryoso sa buhay, at may matinding personalidad ay may kapilyahan din itong tinataho. Hindi siya basta-basta at hindi mo siya dapat bastusin. Sa mga ganitong klaseng tao ay mahirap ang pagkasamahan, pero minsan may pagka kalog din ito. Pagkapasok namin sa loob ng school, nakita namin si Janith na masayang kumakawa
Chapter 3 Brandon POV Nandito kami ni Kurt sa isang birthday ng kakilala niya sa school. Naimbitahan kasi kami, kaya pinaunlakan namin. Habang papasok kami, napansin ko ang apat na babae na pumasok sa loob. Yung tatlo ay masayahin, pero yung isa ay napaka-seryoso. Pagpasok nila, nagtinginan silang apat saka pumunta sa lamesa kung nasaan ang mga pagkain. Hindi sila nag-atubiling kumuha. Yung isa, humiwa ng lechon sa bandang tiyan na malaki, habang yung isa ay kumuha ng iba’t ibang putahe—dalawang plato ang nakuha niya. Yung isa naman, kumuha ng maraming kanin. Pero yung isang babae na seryoso, pumunta sa lihenang inumin at may sinabi sa nakatalaga roon. Binigyan siya ng dalawang wine. Siguro kakilala siya ng may kaarawan. Pagkatapos, lumabas sila, at sinundan ko sila hanggang sumakay sa tricycle. Mukhang papunta sila sa dagat. "Oh bro, tulala ka ata..." tanong sa aking kaibigan. "Ha? Ah, eh may iniisip lang," palusot ko dito. "Ano?" tanong muli niya sa akin. "Tungkol s
Chapter 4Heart POVTsk! Nagtanong lang ako, tapos sinabihan lang ako! “Uwi na tayo, mga bakla, gabi na,” sabi ko. Nagsitayuan na kaming lahat, handa nang umalis. Pero habang naglalakad, nabunggo si Althea ng isang babae. Siya pa ang ginawang may kasalanan, ngunit hindi umalma ang kaibigan ko. Hinayaan mang niya ito pero si Janeth ay nais sa inasta ng babae kaya agad silang nag-sagutan nito. “You, bitch?” sigaw ng babae kay Althea.“Ha? Siya? Bitch?” sabay turo kay Althea, na cool na nakatingin sa babae. “O baka ikaw yun! Ikaw nga tong bumangga sa kanya tapos ikaw pa ang may ganang magalit? Hoy, babaeng bulang sa harina ang mukha, wag mong gagalitin ang kaibigan namin, baka manghiram ka ng mukha sa aso!” galit na singhal ni Janith.Kaya ayaw naming galitin si Janith kasi baka hindi na mapigilan ang bibig niya.“Tayo na!” yun lang ang sabi ni Althea. Pero nagtanong si Angie, “Ayaw mo bang humingi siya ng sorry sayo?” may pagtatakang tanong niya kay Althea. “Na, ayaw ko ng aksayahin a
Chapter 5 Fast Forward Five Years Later "Miss Cruz, pinapunta ka sa head office," sabi ng kasama kong nurse. "Ha? Bakit daw?" tanong ko, medyo naguguluhan. "Ay, ewan, dai," sagot niya. Dahil sa sagot niya, tumango na lang ako, ngunit kinabahan ako. Baka may nagawa akong mali sa trabaho. Hindi ko namalayan, nandito na pala ako sa tapat ng office. Kumatok ako at narinig kong may nagsalita sa loob, "Pasok." Pinihit ko ang pinto at pumasok, sabay bigay galang sa aking boss. "Maayong buntag, boss," bati ko dito kahit kinakabahan ako na baka may nagawa akong mali sa aking pagserbisyo sa hospital. "Magandang umaga din. Hindi na ako magpaligoy-ligoy sa'yo, Miss Cruz. Pinatawag kita para sabihing ikaw ang napili naming idistino sa Manila. Free ang bahay at tataasan ang sahod mo kung papayag ka," sabi niya agad sa akin. "Eh, boss, kung papayag ako, paano na ang hanapbuhay namin dito? At baka hindi pumayag si mama," tugon ko dito. "Nag-usap na kami ng mama mo, at oo na siy
Chapter 6 Kinabukasan ay maaga akong nagising, dahil unang araw ko sa aking trabaho sa isang malaking hospital sa Maynila. Agad akong bumangon at niligpit ko ang aking higaan, pakatapos ay agad akong nagpunta sa banyo para gawin ang morning routine ko. Pagkatapos kong maligo ay agad akong lumabas sa banyo at nagtungo sa closet upang kumuha ng maisusuot ko. Nagbihis muna ako ng pangbahay at hinanda ang gamit ko bago lumabas sa silid upang magluto ng almusal. Isang scramble eggs at toasted bread at isang basong gatas ang aking almusal. "Ito na lang muna baka ma-late ako sa aking unang trabaho kapang magluto ako," bulong ko sa aking sarili saka ko kinain ang aking hinanda. Pagkatapos kong kumain ay agad kung hinugasan ang pinagkainan ko saka ako umakyat sa aking silid para makapagbihis at makahanda na sa aking -trabaho. At dahil excited na ako, binilisan ko ang aking mga galaw upang maaga ako makaalis sa aking tinutuluyan. Mamadali akong naghanda dahil 6:39 AM n
Chapter 216Napangiti ako. "Ah! I see. So ikaw ang 'gadget lover,' ako naman, ‘shopping queen.’ Pag nagkasama tayo, we make a dynamic duo!""Oo nga, parang ang saya nga ng buhay natin," sagot niya, sabay ngiti. "At kahit anong mangyari, ang importante, magkasama tayo. Kesa naman mag-isa lang, mas magaan ang buhay, di ba?""Oo, pero dapat 'yung magkasama tayo sa lahat ng adventure, from gadgets to shopping, hanggang sa magka-partner na tayo sa pagtulong sa mga street food vendor dito," biro ko.Natawa siya. "Baka magka-bonding pa tayo sa pagsubok ng mga street food dito! Alam mo, kahit anong pagkain, basta magkasama tayo, okay na!"Napangiti ako at tinapik siya sa braso. "Pangako, Brandon, ang bawat adventure natin magiging unforgettable—kahit na ang pinaka-simpleng bagay lang, as long as we’re together.""Deal," sagot niya. "Tara na, Mahal. Ang dami pa nating matutuklasan dito sa Singapore!"Habang naglalakad kami sa harap ng Marina Bay Sands, natagpuan ko ang sarili kong tinatanaw an
Chapter 215Matapos naming maayos ang mga gamit sa suite, agad kaming naupo sa malambot na kama. Napalingon ako kay Brandon na mukhang enjoy na enjoy, nakataas pa ang dalawang kamay sa likod ng ulo habang nakahiga."Ahhh… ang sarap pala talaga ng ganitong buhay, Mahal," aniya habang nakapikit.Napailing ako. "Aba, parang gusto mo na yatang dito na tumira ah!"Napamulat siya at ngumisi. "Bakit hindi? Kung may lifetime sponsorship mula sa mga anak natin, bakit hindi natin samantalahin?"Pinandilatan ko siya ng mata. "Brandon, baka sa susunod, pati pagpapalit ng diapers mo, sa kanila mo ipasa ha!"Napahalakhak siya. "Grabe ka naman! Hindi pa tayo umaabot sa ganyang level!"Napatawa na rin ako. "O siya, sige, tumigil ka na sa kakaloko mo diyan. May schedule pa tayo mamaya, hindi tayo pwedeng tamarin."Bigla siyang bumangon at nag-inat. "Tama! Saan nga ulit unang gala natin?"Tiningnan ko ang itinerary at nabasa ko ang nakasulat: Lunch at Jumbo Seafood, then Merlion Park visit."Una, kakai
Chapter 214Pagpasok namin sa eroplano, ramdam ko ang excitement. Matagal-tagal na rin mula noong huling sumakay kami ni Brandon ng eroplano para magbakasyon nang kaming dalawa lang.Nang makaupo kami sa aming seats, agad akong tumingin sa bintana. "Wow, ang ganda ng view!" sabi ko habang nakatingin sa runway.Ngumisi si Brandon at sumandal sa upuan. "Excited ka na, Mahal?""Oo naman!" sagot ko. "Ikaw?""Syempre! Excited akong makita kung paano ka mag-enjoy nang hindi nag-aalala sa mga anak at apo natin."Napahagalpak ako ng tawa. "Tsk! Ikaw talaga. Pero totoo ‘yan, ngayon lang yata ako makakapag-relax nang walang iniisip."Biglang dumaan ang flight attendant para magbigay ng instructions. Habang pinapaliwanag niya ang safety guidelines, nakita kong napatingin si Brandon sa kanya na parang may iniisip.Siniko ko siya. "Hoy, anong tinitingnan mo?"Napabalikwas siya at ngumiti. "Wala, Mahal! Iniisip ko lang na baka gusto mong subukan ang honeymoon tradition ng ibang mag-asawa sa eroplan
Chapter 213Kinabukasan, maaga akong nagising dahil sa alarm clock. Napatingin ako sa tabi ko at nakita kong mahimbing pa rin ang tulog ni Brandon. Napangiti ako at marahang hinaplos ang kanyang pisngi."Brandon, gumising ka na. Baka maiwan tayo ng flight," mahina kong bulong habang tinatapik siya."Hmm... five minutes pa, Mahal," ungol niya habang nakayakap pa rin sa akin.Napailing ako at tumayo na mula sa kama. "Sige ka, iiwan kita rito," pananakot ko.Agad siyang dumilat at napabangon. "Huwag naman, Mahal. Ikaw lang gusto kong makasama sa honeymoon senior edition natin," biro niya habang nag-iinat.Natawa ako at tumango. "Sige na, maligo ka na para makapaghanda na tayo."Habang abala si Brandon sa paliligo, bumaba ako sa kusina at nakita kong gising na rin ang mga anak namin."Good morning, Mom!" masiglang bati ni Jammie habang inaayos ang almusal sa mesa."Good morning, Mommy!" dagdag ni Jimmie."Good morning, mga anak," sagot ko. "Aba, mukhang handa na ang lahat ah?""Opo, Mom!"
Chapter 212 Kaya maaga kaming pumanhik sa itaas upang maghanda ng gamit namin. Dahil bukas ng umaga ang alis namin para pumunta sa Singapore. Pagkapasok namin sa kwarto, agad akong nagtungo sa aparador upang kumuha ng mga damit na dadalhin. Samantalang si Brandon naman ay naupo sa kama at nakangiting pinapanood ako. "Hindi ka pa ba mag-eempake?" tanong ko sa kanya habang abala sa pag-aayos ng maleta. "Mas gusto kong panoorin ka muna," sagot niya sabay kindat. Napailing ako at sinamaan siya ng tingin. "Brandon, kung gusto mong makaalis tayo bukas, tumulong ka na rito." Tumawa siya bago tumayo at lumapit sa akin. "O, sige na nga. Ano bang dadalhin natin?" "Kailangan nating magdala ng mga pang-summer na damit. Mainit ang Singapore, kaya dapat magaan lang ang isusuot natin," paliwanag ko habang inaayos ang mga damit sa maleta. Habang nag-aayos kami, panay naman ang birong ginagawa ni Brandon. Kinuha niya ang isang summer dress ko at itinapat sa katawan niya. "Bagay ba sa a
Chapter 211 "Mom, Dad!" sambit ni Sarah. "Bakit hindi kayo mag bakasyon? Sa Singapore, maraning mga magagandang tanawin doon," ngiting dagdag nito. Napangiti ako sa sinabi ni Sarah. Ang bunsong anak namin, na noon ay alaga-alaga pa namin, ngayon ay nag-aalok na ng bakasyon para sa amin ni Brandon. "Hmm, magandang idea 'yan, Mahal," ani Brandon habang nakangiti sa akin. "Matagal na rin tayong hindi nakakapagbakasyon nang tayong dalawa lang." Napaisip ako. Totoo naman. Simula nang magkaanak kami, ang oras namin ay laging nakatuon sa kanila. Ngayon, may kanya-kanya na silang pamilya, marahil ito na ang tamang panahon para bigyan namin ng oras ang isa’t isa. "Sa tingin mo, kaya namin na wala kayo?" pabirong sabi ko, sabay tingin sa mga anak ko. Napatawa si Jammie. "Mom, syempre naman! Kami na ang bahala rito. Mag-relax naman kayo ni Dad." "Oo nga, Mom," dagdag ni Jimmie. "Deserve niyo po ni Dad ang quality time together. Kami na ang bahala sa mga apo niyo." Napatingin ako kay Bran
Chapter 210 Heart POV Lumipas ang mahabang taon. Habang nakaupo ako sa duyan sa aming malawak na hardin, pinagmamasdan ko ang aking pamilya—ang mga anak ko na may kanya-kanyang pamilya na rin. Para bang kailan lang, silang tatlo ay mga musmos pa, at ngayon, may sarili na silang tahanan at mga anak na pinapalaki. Si Jammie at Kiera, masayang kasama ang kanilang makukulit na kambal, sina John at Jenny, na ngayo'y 12 years old na sila. Hindi ko mapigilan ang matuwa dahil malapit na rin silang magkaroon ng bagong miyembro ng pamilya. Si Jimmie at Claire naman, hindi maitatanggi kung gaano nila kamahal ang kanilang kambal, niyaong ay 5 years old na din. Kitang-kita ko kung paano nila pinapahalagahan ang bawat sandali kasama ang kanilang mga anak. Punong-puno ng pagmamahal ang kanilang tahanan, at bilang isang ina, wala na akong mahihiling pa kundi ang patuloy nilang kasiyahan. At ang bunso naming si Princess Sarah, na noon ay inaalagaan pa namin ni Brandon, ngayon ay isa nang
Chapter 209Matapos kong ihatid si Emer sa delivery room, bumalik ako sa kwarto kung saan inilipat si Claire kasama ang aming kambal. Tahimik akong pumasok at nakita ko siyang nakahiga sa kama, halatang pagod pero may malambing na ngiti habang tinititigan sina Jace at Jasmine."Mahal, kamusta ang pakiramdam mo?" tanong ko habang naupo sa tabi niya.Ngumiti siya at hinawakan ang kamay ko. "Pagod, pero sobrang saya. Hindi ko inakalang ganito pala ang pakiramdam ng maging isang ina."Napangiti rin ako. "At ako naman, hindi ko inakala kung gaano kasaya maging ama."Lumapit ako sa mga baby namin at marahang hinaplos ang maliliit nilang kamay. "Jace… Jasmine… Welcome sa mundo, mga anak."Habang pinagmamasdan ko sila, naramdaman kong napuno ng init at pagmamahal ang puso ko. Hindi ko maipaliwanag ang saya at kaba nang makita ko ang munting pamilya namin sa ganitong sitwasyon.Maya-maya, bumukas ang pinto at pumasok ang nurse. "Sir, lilinisin lang po namin si misis at ang kambal para mas komp
Chapter 208 Lumipas ang mga buwan, at ngayon na ang araw na pinakahihintay namin—ang paglabas ng aming kambal. Habang nasa ospital kami, hindi ko maipaliwanag ang emosyon ko. Kaba, excitement, at takot ang sabay-sabay kong nararamdaman. Hawak-hawak ko ang kamay ni Claire habang hinihintay ang tawag ng doktor. Ramdam ko ang panginginig ng kamay niya, pero kahit kinakabahan siya, nakangiti pa rin siya sa akin. "Kaya natin 'to, mahal," bulong niya habang pinipisil ang kamay ko. "Oo naman, mahal. Pero hindi ko maitatanggi na nanginginig ako sa kaba," sagot ko, pilit na tumatawa kahit pakiramdam ko ay sasabog na ang dibdib ko. Kasabay namin dito sa ospital si Sarah, na naghahanda rin para sa kanyang panganganak. Nakita ko si Emer na hindi mapakali, panay ang lakad-lakad sa hallway habang hinihintay din ang tawag ng doktor. Pareho kaming kabado—pareho kaming magiging ama ng kambal sa parehong araw. Ilang sandali pa, lumabas ang isang nurse at tinawag ang pangalan ni Claire. "Si