ปั้นตุ๊กตาหิมะมั้ย 1/2 - 6 -

ปั้นตุ๊กตาหิมะมั้ย 1/2

- 6 -

“ทำไมพี่ภูมาอยู่ที่นี่ได้คะ?”

ถึงแม้ในใจจะเต้นระรัว ทั้งตื่นเต้น ทั้งหวั่นไหว แต่อีกใจก็อดคิดไม่ได้ว่าพี่ภูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือพี่ภูเองก็ขึ้นมาแขวนกุญแจเหมือนกัน

“อ๊ะ! พี่ภูคะ พี่ภูเห็นน้ำขิงไหมคะ หยีหลงกับน้ำขิงตั้งแต่อยู่ด้านบนแล้วค่ะ”

“น้ำขิง ไอ้วินน่าจะกำลังไปตามหา พี่แยกกับมันตอนมาถึงที่นี่”

พี่ภูดูจะไม่สบอารมณ์เอามาก ๆ ทั้งน้ำเสียง แววตา ดูน่ากลัวไปหมด

ติ๊ง!

พี่ภูเปิดโทรศัพท์อ่านข้อความสักพักก็ยื่นหน้าจอมาให้ฉันอ่าน เป็นข้อความของพี่วินที่ส่งมามีใจความว่า ‘กูเจอขิงแล้ว มึงเจอหยีรึยัง ถ้าเจอแล้วงั้นไว้เจอกันที่โรงแรมเลยนะ’ ฉันอ่านจบก็พยักหน้าเบา ๆ ให้พี่ภู พี่ภูพิมพ์ข้อความอีกนิดหน่อยแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนจะหันมามองหน้าฉันนิ่ง ๆ มันช่างดู … อึดอัด แอ๊!

“คือว่า ตอนนี้เรากลับโรงแรมกันไหมคะ เอาหยีลงก็ได้ หยีเดินไหวค่ะ”

งื้อออ ถึงแม้จะเสียดายแต่บอกตรง ๆ ว่าใจมันเต้น หัวใจมันฟูมากอ้อมแขนพี่ภูเป็นอะไรที่อบอุ๊นอบอุ่น กลิ่นตัวหอม ๆ ที่ลอยทะลุเสื้อโค้ตออกมา เป็นกลิ่นผู้ชายที่เคยใกล้ชิดขนาดนี้เป็นครั้งแรก หิมะที่ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เริ่มแสบตา ร่างกายเริ่มเปียกชื้น พี่ภูแหงนหน้ามองไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยละอองสีขาวสักพัก และก้มลงมองหน้าฉันนิ่ง ๆ ฉันได้ยินพี่ภูถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะยิ้มละมุนให้ฉันราวกับว่าเป็นคนละคนกับคนเมื่อกี้ ฉันอยากจะกรีดร้องให้ดังไปสามบ้านเจ็ดบ้าน รอยยิ้มพี่ภูเป็นอะไรที่ดีต่อใจยาหยีคนนี้มาก ๆ งื้อ พระเจ้าขาลูกอยากได้ผู้ชายคนนี้!

“ตากหิมะสมใจรึยัง?”

“เอ๊ะ?”

“ก็เราชอบไม่ใช่เหรอ อยากลองปั้นตุ๊กตาหิมะดูมั้ย?”

“ได้เหรอคะ?”

พี่ภูอุ้มฉันเดินลงมาด้านล่างของโซลทาวเวอร์ พื้นที่เต็มไปด้วยหิมะที่ขาวโพลน ฉันกอดคอพี่ภูแล้วก้มลงมองที่พื้นก็เห็นว่าเท้าของพี่ภูจมลงไปในหิมะค่อนข้างเยอะ แสดงว่าต้องตกหนักมากแน่ ๆ พี่ภูอุ้มพาฉันมาที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ ซึ่งไม่มีใบไม้เลยก็ว่าได้ พี่ภูใช้มือค่อย ๆ ปัดหิมะลงจากเก้าอี้ แล้วค่อย ๆ วางฉันลง แง่! โรแมนติก ดีต่อใจของยาหยีเป็นอย่างมาก

“เรานั่งรอพี่ตรงนี้แป๊บหนึ่งนะ”

พี่ภูพูดจบแล้วเดินออกไปที่ใต้ต้นไม้อีกต้น แล้วเขี่ย ๆ หาอะไรสักอย่าง ฉันแหงนหน้ามองฟ้าที่เต็มไปด้วยหิมะ หลับตาพริ้มกางมือออกให้หิมะโปรยลงมาโดนใบหน้า ฉันรู้สึกว่าหิมะตกหนักขึ้นอีกหรือเปล่านะ แต่ตอนนี้ฉันกลับไม่รู้สึกกลัวที่จะจมไปในกองหิมะเลย ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นมากอบอุ่นในใจ ถึงแม้ว่าร่างกายจะเหน็บหนาวก็เถอะนะ ย้อนแย้งเหมือนกันแฮะ

“เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก”

พี่ภูกลับมาพร้อมดึงฮูดที่หลุดออกไปกลับมาใส่ให้ ก่อนจะยืนกิ่งไม้หน้าตาประหลาด ๆ เล็ก ๆ มาให้ฉันสองกิ่ง

“คืออะไรคะ พี่เอากิ่งไม้มาให้หยีมาทำไม?”

“แขนตุ๊กตาหิมะ”

พี่ภูพูดนิ่ง ๆ แล้วยื่นกิ่งไม้มาให้ฉันอีกรอบ ฉันอดยิ้มไม่ได้ผู้ชายอะไรน่ารักขนาดนี้ พระเจ้าคะ! ถ้าไม่ยกคนนี้ให้ยาหยี ยาหยีจะร้องแล้วนะ ฉันพยักหน้าแล้วเอื้อมมือไปรับกิ่งไม้มาวางไว้ที่เก้าอี้ แล้วค่อยๆ ยันเท้าข้างที่ถนัดลงมาจากเก้าอี้ แต่พี่ภูก็จับฉันกลับไปนั่งเหมือนเดิม ฉันทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แล้วมองหน้าพี่ภู ถ้าพี่ภูไม่ให้ฉันลงไปแล้วจะปั้นตุ๊กตาหิมะยังไง

“ปั้นบนเก้าอี้นี่แหละ เดี๋ยวพี่เอาหิมะมาให้ เราจะได้ไม่ต้องขยับขามาก”

พี่ภูพูดจบพร้อมกับก้มลงข้างเก้าอี้ย่อตัวลงไปโกยหิมะขึ้นมาฉัน ฉันที่ยังมึน ๆ งง ๆ ก็ได้แต่อ้าปากหวอ จนพี่ภูชี้นิ้วไปที่กองหิมะสีขาว ฉันเลยงับปากลงและพยักหน้ารับ แล้วทำการละเลงปั้นก้อนกลม ๆ ย้ำว่าปั้นก้อนกลม ๆ จริง ๆ ทำไมดูในซีรีส์เกาหลีเขาปั้นง่ายจัง แต่ของจริงมันไม่ง่ายเลย ฉันพยายามปั้นก้อนกลม ๆ พี่ภูก็ขยันโกยหิมะมาให้ จนในที่สุดฉันก็ได้ก้อนกลม ๆ มาหนึ่งก้อนถ้วน!

“พี่ภู ดูสิ นี่คือตัวตุ๊กตาแหละสวยมั้ยคะ?”