LOGINShare
ทำไมบอกไม่ฟัง 2/2 - 5 -
Last Updated:
2025-02-13 02:03:56ทำไมบอกไม่ฟัง 2/2
- 5 -
“เอาแบบนั้นเหรอ แต่วันนี้หิมะตกหนักมากเลยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไปแป๊บเดียวเอง ฉันก็อยากไปเหมือนกัน นะนะ นะนะ ไปกันนะหยี”
“งั้นเราหาเสื้อผ้าหนา ๆ หน่อยละกัน”
“งื้อ ยาหยีน่ารักที่สุด ปะ!”
ฉันและน้ำขิงตัดสินใจพากันลงมาที่ล็อบบี้เพื่อไปโซลทาวเวอร์กันเอง เมื่อสักครู่ลองเช็กพยากรณ์อากาศแล้ว หิมะจะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ อีก 48 ชั่วโมงเพราะพายุหิมะเข้า นั่นหมายความว่าอีก 2 วันถ้ารอหิมะหยุดพวกเราคงไม่ได้ไปแน่ ๆ
“คุณลูกค้าคะ หิมะตกหนักมาก วันนี้อาจจะไม่สะดวกในการเดินทางไกล ๆ นะคะ”
“ขอบคุณค่ะ แต่...เอ่อ... พวกเราแค่จะเดินเล่นรอบ ๆ นี้เท่านั้นค่ะ”
“ระวังตัวด้วยนะคะ”
พวกเราเดินฝ่าหิมะที่กำลังโปรยปรายหนักขึ้นเรื่อย ๆ ผ่านมาประมาณ30นาทีเห็นจะได้ และแล้วพวกเราก็มาถึงโซลทาวเวอร์จนได้ ด้านล่างติดป้ายสีแดงเด่นสง่าแม้จะถูกปกคลุมไปด้วยหิมะจนขาวโพลน มันทำให้ฉันอ่านตัวหนังสือได้ไม่ถนัดเนื่องจากหิมะตกหนักขึ้น น้ำขิงเดินนำขึ้นไป4-5ขั้นบันได ฉันจึงรีบตามไป ถ้าห่างกันกว่านี้อาจจะคลาดกันก็ได้
หิมะตกหนักขึ้นจนฉันรู้สึกได้ ขาที่ก้าวฉับ ๆ ตอนมาเริ่มก้าวช้าลงเพราะความเหน็บหนาวบริเวณรอบ ๆ ที่เคยเห็นชัดเจนเริ่มเห็นแต่หิมะสีขาว ๆ เท่านั้น ฉันรีบเดินตามน้ำขิงขึ้นไปทันที ฉันไม่เห็นผู้คนสงสัยเพราะหิมะตกหนักเลยไม่มีคนออกมา ฉันเดินตามน้ำขิงขึ้นมาจนถึงด้านบนกุญแจที่ถูกแขวนเรียงรายทั่วทั้งพื้นที่ ทำให้ฉันดีใจมาก
ฉันเดินฝ่าหิมะชมกุญแจที่ทุกคนขึ้นมาขอพรรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขมาก ฉันหยิบแม่กุญแจที่แอบเตรียมกันไว้ มาออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ต และหาที่เหมาะๆ เพื่อจะแขวนเจ้ากุญแจไว้ที่นี่
‘ถ้าหากเนื้อคู่ของยาหยีมีจริง ขอให้ได้พบและตกหลุมรักกันด้วยเถิด’
ฉันเลือกที่แขวนกุญแจและโยนลูกกุญแจทิ้งทันทีหลังจากขอพรแล้ว เดินอีกสักพักเริ่มรู้สึกว่าหิมะตกหนักขึ้นมากจนมองไม่เห็นพื้นรอบ ๆ ฉันตะโกนเรียกน้ำขิงเพื่อจะชวนกลับเพราะเริ่มกลัวจะเกิดอันตราย แต่กลับไร้เสียงตอบกลับโดยสิ้นเชิง มือถือก็ไม่ได้เอามาด้วย ฉันตะโกนเรียกอยู่สักพักไม่มีเสียงตอบรับจึงตัดสินใจจะกลับลงไปรอที่ด้านล่าง
สองขาก้าวเดินลงบันไดด้วยความเร็ว แต่เพราะพื้นที่ค่อนข้างปกคลุมไปด้วยหิมะขาที่ก้าวผิดจังหวะทำให้ลื่นไถลลงมา4-5ขั้น เพราะอากาศที่ค่อนข้างหนาวและลงผิดท่าทำให้ขาแพลงได้ง่าย ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีพยายามดันตัวเองลุกขึ้นจากกองหิมะ แต่มันค่อนข้างยากจึงทำให้ฉันมีสภาพทุลักทุเล เพราะจะลุกก็ลำบากมากจริง ๆ น้ำตาเริ่มไหลเพราะรู้สึกกลัวขึ้นมา ที่นี่ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ ฉันจะไม่โดนกองหิมะทับตายที่นี่ใช่ไหม
ทันใดนั้นมีมือจากทางด้านหน้ามาช้อนตัวฉันขึ้นไปในอ้อมแขนในท่าเจ้าหญิง ฉันค่อนข้างตกใจเพราะฉันเริ่มมองไม่เห็นแล้วว่าใคร น้ำขิงก็คงไม่มีแรงมากขนาดนั้นทั้งน้ำตาที่บดบังการมองเห็น ทั้งสภาพอากาศที่มองแทบไม่เห็นอะไรเลย แต่แล้วฉันก็ต้องเบิกตาโพลงทั้งน้ำตาทันทีที่เห็นว่าคนที่อยู่ด้านหน้าคนที่กำลังอุ้มฉันอยู่คือใคร
“ทำไมบอกไม่ฟัง ทำไมต้องทำให้เป็นห่วงด้วยยาหยี”
Related chapters
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ ปั้นตุ๊กตาหิมะมั้ย 1/2 - 6 -
ปั้นตุ๊กตาหิมะมั้ย 1/2- 6 -“ทำไมพี่ภูมาอยู่ที่นี่ได้คะ?”ถึงแม้ในใจจะเต้นระรัว ทั้งตื่นเต้น ทั้งหวั่นไหว แต่อีกใจก็อดคิดไม่ได้ว่าพี่ภูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง หรือพี่ภูเองก็ขึ้นมาแขวนกุญแจเหมือนกัน“อ๊ะ! พี่ภูคะ พี่ภูเห็นน้ำขิงไหมคะ หยีหลงกับน้ำขิงตั้งแต่อยู่ด้านบนแล้วค่ะ”“น้ำขิง ไอ้วินน่าจะกำลังไปตามหา พี่แยกกับมันตอนมาถึงที่นี่”พี่ภูดูจะไม่สบอารมณ์เอามาก ๆ ทั้งน้ำเสียง แววตา ดูน่ากลัวไปหมดติ๊ง!พี่ภูเปิดโทรศัพท์อ่านข้อความสักพักก็ยื่นหน้าจอมาให้ฉันอ่าน เป็นข้อความของพี่วินที่ส่งมามีใจความว่า ‘กูเจอขิงแล้ว มึงเจอหยีรึยัง ถ้าเจอแล้วงั้นไว้เจอกันที่โรงแรมเลยนะ’ ฉันอ่านจบก็พยักหน้าเบา ๆ ให้พี่ภู พี่ภูพิมพ์ข้อความอีกนิดหน่อยแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนจะหันมามองหน้าฉันนิ่ง ๆ มันช่างดู … อึดอัด แอ๊!“คือว่า ตอนนี้เรากลับโรงแรมกันไหมคะ เอาหยีลงก็ได้ หยีเดินไหวค่ะ”งื้อออ ถึงแม้จะเสียดายแต่บอกตรง ๆ ว่าใจมันเต้น หัวใจมันฟูมากอ้อมแขนพี่ภูเป็นอะไรที่อบอุ๊นอบอุ่น กลิ่นตัวหอม ๆ ที่ลอยทะลุเสื้อโค้ตออกมา เป็นกลิ่นผู้ชายที่เคยใกล้ชิดขนาดนี้เป็นครั้งแรก หิมะที่ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เริ่มแสบตา
Last Updated : 2025-02-13Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ ปั้นตุ๊กตาหิมะมั้ย 2/2 - 6 -
ปั้นตุ๊กตาหิมะมั้ย 2/2- 6 - ฉันตื่นเต้นและดีใจมาก ถึงแม้มันจะแค่ก้อนกลมๆ ก็เถอะ แต่ใช้เวลานานอยู่นะกว่าจะได้มันขึ้นมา ก็ต้องดีใจแหละ พี่ภูยิ้มให้เล็ก ๆ แล้วพยักหน้ารับก่อนจะพยักพเยิดหน้าที่กองหิมะอีกกองที่พี่ภูปั้นให้ กองนี้ค่อนข้างเล็กกว่าที่ฉันปั้นนิดหน่อย ฉันเลยเคลียร์พื้นที่แล้วเอาเจ้าก้อนของฉันวางบนเก้าอี้ พี่ภูเอื้อมไปหยิบเจ้าก้อนของพี่ภูมาวางทับด้านบน ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเพราะมันกำลังดูเหมือนว่าฉันกับพี่ภูกำลังช่วยกันปั้นเจ้าหิมะตัวนี้เลย“หยีจะปั้นหัวน้องแล้วนะ พี่ภูช่วยเอาหิมะให้หยีหน่อยค่ะ”พี่ภูขยับร่างกายนิดหน่อย ใช้มือที่สวมด้วยถุงมือคู่หนากอบหิมะโกยมาให้ ฉันค่อย ๆ ปั้นเจ้าก้อนเล็ก ๆ อีกหนึ่งก้อน เพื่อไปวางด้านบน ฉันหยิบกิ่งไม้มาปักที่ด้านข้างทั้งสองฝั่ง สำเร็จ! ฉันปั้นเจ้าหิมะนี่ออกมาได้จริง ๆ แต่มันรู้สึกขาด ๆ อะไรไป ตา จมูก ปาก ไม่มีเลยแฮะ พี่ภูที่ยืนมองอยู่ไม่กี่วินาที เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ตของตัวเองควานหาอะไรสักพักก็หยิบกระดุมเสื้อมาให้สองเม็ดฉันรับมาแล้วจิ้มไปที่ตำแหน่งตาทั้งสองข้าง และฉันก็นึกออกว่าฉันติดกิ๊บติดผมมา ขนาดค่อนข้างยาว น่าจะแทนจมูกได้ ฉั
Last Updated : 2025-02-13Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ พี่บอกหรอว่าเราจะกลับโรงแรม 1/2 - 7 -
พี่บอกหรอว่าเราจะกลับโรงแรม 1/2- 7 -“เธอไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ”ฉันได้สติแล้วแต่เปลือกตามันไม่สามารถสั่งให้ขยับลืมขึ้นได้ดั่งใจเลยสักนิด หูได้ยินเสียงพี่ภูที่กำลังถามใครสักคน ไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหนหรือฉันเป็นอะไร และพี่ภูคุยกับใคร ฉันพยายามขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งนี่เพื่อให้เปิดขึ้นแล้วความพยายามของฉันก็สำเร็จ เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นกับเพดานสีขาวสะอาดตารอบห้องสีขาว ฉันขยับตัวเล็กน้อยและพบกับความเจ็บแปลบที่ข้อมือ เมื่อฉันยกมือขึ้นก็เห็นสายน้ำเกลือที่ระโยงระยาง ที่นี่คือโรงพยาบาลสินะ“ไม่ได้เป็นอะไรมากครับ แค่ตากหิมะนานเกินไปและร่างกายปรับตัวไม่ทันเท่านั้นนอนพักผ่อนให้มากหน่อย พยายามอย่าให้ไข้ขึ้นก็พอครับ”ฉันหันไปตามเสียงก็เห็นพี่ภูที่ยืนคุยกับคุณหมอด้วยใบหน้าแบบใดฉันมองไม่เห็น พี่ภูพยักหน้าให้คุณหมอครั้งหนึ่ง ก่อนที่พี่ภูจะหันมาก็เห็นฉันที่ได้สตินั่งมองพี่ภูกับคุณหมอตาแป๋ว พี่ภูเองก็สะกิดบอกคุณหมอทันที คุณหมอตรวจอาการเบื้องต้นฉันสักพักเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ก็อธิบายแนะนำอีกเล็กน้อยและเดินออกจากห้องพักไปเพื่อตรวจคนไข้คนอื่นต่อ พี่ภูเดินมานั่งข้าง ๆ มองหน้าฉันนิ่งไม่ม
Last Updated : 2025-02-13Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ พี่บอกหรอว่าเราจะกลับโรงแรม 2/2 - 7 -
พี่บอกหรอว่าเราจะกลับโรงแรม 2/2- 7 - ฉันได้ยินเสียงพี่ภูวางโทรศัพท์เสียงกระทบกับกระจก น่าจะวางที่โต๊ะกลมหน้าโซฟา ฉันได้ยินเสียงเท้าค่อย ๆ เดินมาที่ข้างเตียงแล้วผ้าห่มก็ถูกดึงขึ้นมาคลุมตัวฉัน ฉันรีบหลับตาลงทันที ผ่านไปสักพักก็สัมผัสได้ถึงปลายนิ้วมือค่อยๆ ปัดปอยผมที่ปิดหน้าของฉันออก ฉันรู้สึกอบอุ่นมากแบบบอกไม่ถูก เคยคิดว่าพี่ภูอาจจะเกลียดฉันหลังจากที่ฉันสร้างปัญหาไว้ให้มากมาย ฉันกลัวมากนะกลัวว่าพี่ภูจะเกลียดกลัวว่าพี่ภูจะไม่ชอบฉัน พี่ภูผละออกจากเตียงและได้ยินเสียงปิดประตูเบา ๆ ฉันค่อย ๆ ลืมตาและขยับหันไปมองที่ประตู ก็เห็นว่าพี่ภูออกไปแล้ว เฮ้อ! กลั้นหายใจแทบตาย ฉันยิ้มอย่างอารมณ์ดี จากการกระทำแสดงว่าพี่ภูไม่ได้โกรธฉันหรอก ใช่ไหม?ฉันเผลอหลับไปเพราะความอ่อนเพลียและฤทธิ์ยา ตื่นมาเห็นพี่ภูกำลังนั่งทานอาหารอยู่ที่โซฟาข้างเตียง ฉันขยับตัวลุกขึ้นเล็กน้อย ก็เห็นว่าพี่ภูเองก็หันมามองและภาพที่ฉันเห็นนั้นคือพี่ภูที่กำลังกัดน่องไก่น่องใหญ่อวดทันที ฉันกลืนน้ำลายอึกใหญ่ มันน่ากินมากจริง ๆ ฉันได้แต่ทำตาปริบ ๆ มองน่องไก่น่องใหญ่นั่น เห็นพี่ภูกลั้นหัวเราะเบา ๆ“พี่ซื้อโจ๊กมาให้ เราทานได้แต่โจ๊ก น่องไ
Last Updated : 2025-02-13Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ ก็ไม่มีอะไรพิเศษ 1/2 - 8 -
ก็ไม่มีอะไรพิเศษ 1/2- 8 -พี่ภูตอบนิ่ง ๆ อย่างสบาย ๆ แต่ฉันนี่สิถึงกับเบิกตาโพลง อะไรนะ จะพาไปเกาะเชจูเหรอ ซึ่งมันห่างจากที่นี่มากเลยนะ แล้วจะกลับมาทันได้ยังไง หรือทุกคนก็อยู่ที่เกาะเชจู“เกาะเชจู”ฉันทวนคำพูดของพี่ภูอีกครั้ง แต่พี่ภูก็ยังพยักหน้าให้ฉันเป็นการยืนยัน ฉันยิ้มแกล้มปริอย่างดีใจ นึกว่าจะไม่ได้ไปซะแล้ว“ขอบคุณมากนะคะพี่ภูที่พาหยีไป ทุกคนอยู่ที่เกาะเชจูกันเหรอคะ?”“เปล่า ทริปนี้ไม่ได้ไปเกาะเชจู”ฉันแสดงอาการงุนงงอย่างเห็นได้ชัด ถ้าทุกคนไม่ไปแล้วทำไมพี่ภูอยากพาฉันไปเกาะเชจูหรือพี่ภูเองก็อยากไปอยู่แล้วกันนะ แต่จะเหตุผลอะไรก็ตามฉันดีใจมากเลยจริง ๆ“แต่ก่อนไปเกาะเชจู พี่อยากขึ้นไปแขวนกุญแจก่อนเรายังอยากไปอีกรอบไหม?”พี่ภูหันมาถามฉันอย่างจริงจัง ฉันได้แต่ยืนนิ่ง ๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบรับช้า ๆ พี่ภูชวนฉันไปแขวนกุญแจเหรอ ถึงแม้จะเป็นการไปแขวนแบบต่างคนต่างแขวน แต่ว่านะ แต่ว่า แต่ว่า ฉันจะได้ไปแขวนกับพี่ภูจริงเหรอ ทำไมพระเจ้าเห็นใจยาหยีแล้วเหรอ ไม่เคยรู้สึกดีใจอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยจริง ๆ หลังจากที่เรานัดแนะกันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็เก็บสัมภาระอันน้อยนิดออกมาจากโรงพยาบาลทันที พี่ภูพาฉันขึ
Last Updated : 2025-02-13Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ ก็ไม่มีอะไรพิเศษ 2/2 - 8 -
ก็ไม่มีอะไรพิเศษ 2/2- 8 -หลังจากที่จัดการเช็กอินห้องแล้ว พนักงานต้อนรับก็ยื่นคีย์การ์ดและพาขึ้นมาที่ห้องพัก ฉันเดินเข้ามาในห้องซึ่งห้องที่นี่ค่อนข้างกว้างมาก มีเตียงขนาดคิงไซต์สีครีมตั้งอยู่กลางห้อง ฉันเปิดประตูออกไปก็เป็นระเบียงขนาดใหญ่ มองออกไปเห็นทะเลสาบสีฟ้าครามที่ด้านนอกมีชุดโซฟาตั้งอยู่ริมระเบียง ให้นั่งชมพระอาทิตย์ตกในอีกไม่กี่ชั่วโมง พระอาทิตย์ก็น่าจะใกล้ตกดินแล้วมันต้องสวยมากแน่ ๆ แค่คิดก็มีความสุขแล้วละยาหยีเอ๊ยสายลมจากทะเลสาบพัดกระทบใบหน้าเบา ๆ กลิ่นอายของน้ำทะเลปะทะจมูกช่างสดชื่น ฉันเดินมานั่งที่โซฟาริมระเบียงมองพระอาทิตย์ที่เริ่มอ่อนแสงลงเล็กน้อย พร้อมที่จะตกริมทะเลอีกในไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้อย่างชื่นชม แสงแดดอ่อน ๆ ที่กระทบผิวน้ำบนพื้นผิวทะเลสาบจึงเกิดแสงระยิบระยับ ฉันไม่เคยเห็นภาพสวยงามอะไรแบบนี้มาก่อนพอคิดทบทวนมันก็น่าขันดีนะวันแรกที่มาก็พบว่าหิมะตกหนักจนฉันไม่สบายเข้าโรงพยาบาล แต่พอสองวันถัดมาฉันกลับได้มานั่งรอดูพระอาทิตย์ตกที่ริมทะเลสาบ ลมที่พัดมาไม่ขาดสายสมกับที่ได้ชื่อว่าเกาะที่มีลมเยอะอย่างที่ฉันอ่านเจอในGoogle ฉันนั่งสักพักก็เดินกลับเข้ามาในห้องซึ่งก็เห็นพี
Last Updated : 2025-02-13Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ อยากทานข้าวผัด 1/2 - 9 -
อยากทานข้าวผัด 1/2- 9 -“เราไม่ใช่สเปกพี่เลยเลิกกลัวได้แล้ว” พี่ภูพูดจบก็เอามือมาจับหัวฉันโยกไปมา ราวกับฉันเป็นเด็กห้าขวบยังไงยังงั้น‘ไม่ใช่สเปก ไม่ใช่สเปก ไม่ใช่สเปก … ม่ายประบ่านะ!’ หลังจากที่ได้ยิน ฉันไม่สามารถเอาคำนี้ออกจากหัวได้จริงๆ ฉันไม่ใช่สเปกพี่ภูเลยงั้นเหรอ ความคิดที่อยากจะจีบพี่ภูของฉันล่มกลางทางแล้วเหรอฉันค่อยๆ ลุงจากเก้าอี้เดินไปที่เตียงกลางห้องแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดอาลัยตายอยาก กลิ้งไปกลิ้งมาสักพักก็หลับสนิท‘ทำกับข้าวให้หยีทานหน่อยสิ หยีหิวแล้ว’‘น้องหยีอยากทานอะไรละ’‘หยีอยากทานข้าวผัด’‘งั้นรอพี่แป๊บหนึ่ง นั่งวาดรูปเล่นรอก่อน วันนี้แม่ไม่อยู่ เดี๋ยวพี่ทำให้’ภาพของเด็กผู้หญิงวัยห้าขวบ กับเด็กผู้ชายตัวโตที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ที่โซฟาที่บ้านหลังหนึ่ง เขาลุกเข้าไปในห้องครัวหลังจากที่เด็กตัวเล็กบ่นอยากกินข้าวผัด ส่วนเธอกำลังวาดรูปเล่นที่ห้องรับแขก สักพักเขาก็เดินออกมาจากในครัว มือข้างหนึ่งถือตะหลิว อีกข้างหนึ่งถือจานข้าวเดินมาหาเธอ ใบหน้ามอมแมมถูกป้ายไปด้วยสีดำเต็มไปหมด คาดว่าน่าจะเป็นสีจากเถ้าถ่าน เขาเดินตรงมาวางจานข้าวผัดลง เด็กผู้หญิงมองข้าวผัดในจานสลับกับมองหน้าเ
Last Updated : 2025-02-13Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ อยากทานข้าวผัด 2/2 - 9 -
อยากทานข้าวผัด 2/2- 9 -หลังจากที่พี่ภูวางสายก็หยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แล้วพาฉันออกไปเดินเล่นพวกเราเดินออกจากโรงแรมมาเรื่อย ๆ ก็พบกับจุดที่มีรถบัสที่จะพาชมรอบเกาะในตอนกลางคืน เราทั้งสองคนยืนมองหน้ากันอยู่สักพัก เดิมทีแค่ตั้งใจออกมาเดินรับลม แต่ไหน ๆ ก็ไหนๆ ที่ได้ออกมาเดินเล่นแล้ว เราที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงลายสก็อต มองด้านไหนก็ชุดนอนชัดๆ ก็จูงมือกันขึ้นรถบัสทันที ซื้อแพ็กเกจเที่ยวชมรอบเกาะทันที'ที่แรกจะพาทุกท่านพบกับสถานที่น่าตื่นเต้นของเกาะเรา Sumokwon Theme Park ตลาดกลางคืนที่ตั้งอยู่ใจกลางสวนสนุก Sumokwon เป็นตลาดกลางคืนแห่งแรกของเกาหลีที่มีรูปแบบธรรมชาติที่สร้างขึ้นภายในป่าสน' สิ้นสุดการบรรยายของไกด์ ก็พาเรามาที่ตลาดแห่งแรกเป็นตลาดที่สวยงามมาก เรียงรายสวยงามด้วยไฟแสงสี แต่ที่ขาดไม่ได้เลยคือที่นี่เต็มไปด้วยพิพิธภัณฑ์น้ำแข็งที่จัดแสดงงานฝีมือน้ำแข็งที่มีรูปร่างและขนาดต่างกันและ “สไลเดอร์น้ำแข็ง” ที่สามารถเลื่อนลงมาได้จริงสวนสนุก Sumokwon จะทำให้เรารู้สึกเหมือนว่าเราอยู่ในเทพนิยายฤดูหนาว พี่ภูพาฉันเที่ยวชมที่นี่อยู่พักใหญ่ เนื่องจากชุดที่สวมใส่ค่อนข้างบาง ทางพิพิธภัณฑ์มีการจัดให้
Last Updated : 2025-02-13
Latest chapter
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ สุดท้าย..ก็เป็นเธอ - 21 -
สุดท้าย..ก็เป็นเธอ- 21 -“พี่ภูคะ เราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหมคะ” ฉันหยุดเท้าที่กำลังเดินตามพี่ภูลง ทำให้ผู้ชายด้านหน้าเองก็หยุดชะงักพร้อมกันนั้นพี่ภูเองก็หันหน้ามามองฉันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป จากคนขี้เล่น เป็นสายตาที่ดูจริงจังละกังวล“ทำไมยาหยีถึงถามเรื่องนี้กับพี่อีกแล้วคะ หรือไปรู้อะไรมาเหรอ” พี่ภูยืนนิ่งอยู่ที่เดิมถามฉันด้วยน้ำเสียงกังวล“ทุกครั้งที่ยาหยีถาม พี่ภูจะกังวลเรื่องนี้ทุกครั้ง พี่ภูดูมีพิรุธนะคะ มีอะไรอยากเล่าให้หยีฟังไหม” ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่า ไอ้ความฝันที่ผ่านมาตั้งแต่เด็ก ๆ หรือภาพที่เห็นมันคือเรื่องจริงหรือสิ่งที่ฉันมโนขึ้น จะบอกว่าเป็นเพราะความฝัน มันก็ดูจะไม่ดีสักเท่าไหร่ แต่ถ้าหากไม่มีเค้าโครงความจริงอะไร ทำไมพี่ภูไม่เคยปฏิเสธ“ยาหยีจะเป็นเจ้าสาวของพี่ภูคนเดียวเท่านั้น..คำนี้คุ้นไหมคะ”“...” ฉันเงียบฟังคำที่พี่ภูเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่งงเหมือนไก่ตาแตก และฉันมั่นใจว่านั่นมันคือความฝันที่ฉันฝันเห็นและได้ยินบ่อย ๆ แล้วทำไมพี่ภูเองถึงรู้ความฝันนั้นฉันได้ละ“ถ้ายาหยีโตขึ้น ยาหยีก็จะเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดของพี่คนเดียว ยาหยีสัญญาเลยค่ะ..คำนี้คุ้นไหมคะ”“...”“หนูตอบพี่สิ
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ ตัดสินใจยุติข้อห้าม - 20 -
ตัดสินใจยุติข้อห้าม- 20 -“พี่ภูคะ..พี่ภูกับหยี เคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหมคะ” ฉันสังเกตเห็นแววตาของพี่ภูที่สั่นไหวแบบแปลกไป แต่ก็เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น พี่ภูก็ปรับอารมณ์กลับมาได้ปกติ“หนูเป็นอะไรคะ เมื่อกี้พี่ตกใจมากรู้ไหม นั่งตัวแข็งทื่อ พี่เรียกก็ไม่หือไม่อือ จนพวกพี่จะโทรเรียกรถพยาบาลแล้วนะคะ” พี่ภูยังคงเอ่ยถามฉันด้วยท่าทางกังวล“น้องตกใจมากนะภู พาไปโรงพยาบาลก่อนไหม” พี่ปันหยาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างเรียบเฉย แต่น้ำเสียงแสดงออกถึงอาการเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัดในน้ำเสียง“ทำไมพี่ ๆ มาอยู่ที่นี่กันได้คะ” ฉันที่พอจะรู้สึกตัวเองดีแล้ว หันมองพี่ ๆ ทุกคนหลังจากเอ่ยถามไปด้วยความไม่เข้าใจ เพราะจำได้ว่าครั้งสุดท้ายคือฉันไม่ได้ลุกขึ้นไปเปิดประตู และพี่ภูเองก็นอนหลับอยู่ไม่ได้มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย“เรื่องนี้พี่ก็อยากรู้ค่ะ ว่าทำไมภูผากับยาหยีถึงมาอยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสอง..หวังว่าแกจะจำสิ่งที่แกรับปากพวกฉันได้นะภูผา” พี่ปันหยาเอ่ยย้ำในสิ่งที่ทุกคนในห้องนี้รู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไร ด้วยสายตาที่จริงจัง จนทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศที่ยังทำงานอยู
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ ความทรงจำที่หายไป - 19 -
ความทรงจำที่หายไป- 19 -กว่าที่ฉันจะแกะมือปลาหมึกของพี่ภูออกมาได้ ก็เล่นเอาหอบเหนื่อยเหมือนกัน ไม่รู้ว่าพี่ภูนั้นเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนา แต่พอฉันรวบรวมความกล้าที่มีตวาดลั่นดุพี่ภูอย่างจริงจัง ผู้ชายคนนี้ก็หน้าหงิกเป็นเด็กน้อยแล้วหันหลังใส่ฉันพร้อมกับนอนหลับไปเสียอย่างนั้นครืด!ฉันลุกขึ้นไปหยิบมือถือของตัวเองที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะกระจกขึ้นมา ก็เห็นว่าเป็นพี่มาวินที่โทรเข้ามาหลายสายแล้ว แต่เวลานั้นฉันกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย“ค่ะพี่มาวิน” ฉันกรอกเสียงลงไปอย่างรีบร้อน เพราะไม่รู้เลยว่าพี่มาวินมีธุระอะไรหรือไม่“น้องหยี ไอ้ภูอยู่ห้องน้องไหม มันเมาแล้วบอกจะกลับห้อง แล้วออกไปเลย พี่หามันไม่เจอ” ฉันฟังเสียงที่ตื่นตกใจของพี่มาวิน พร้อมกับมองบุคคลที่ถามถึงก่อนจะกดเปิดวิดีโอคอล แล้วชูหน้าจอไปที่คนที่หลับไม่ได้สติ“ไอ้ภู! พี่ก็วิ่งหามันทั่วคอนโด ไม่คิดว่ามันจะเมาแล้วเรื้อนขนาดนี้ งั้นพี่ฝากน้องหยีดูมันด้วยนะ พี่ลงมาข้างล่างแล้วคงไม่กลับขึ้นไปแล้ว” พี่มาวินร่ายยาว ใบหน้าแสดงอาการทั้งดมโห ทั้งขำ ปนเปกันไปหมด ฉันพยักหน้าให้เป็นการรับปากแต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้กดวางมือถือ เสียงของผู้หญิงที่แทร
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ สิบห้าปี..ยังหนีไม่พ้น - 18 -
สิบห้าปี..ยังหนีไม่พ้น- 18 -“ไอ้ภู! มึงกับน้อง..” พี่มาวินตาโต นิ้วชี้ค้างกลางอากาศ แต่มีหรือพี่ภูจะสนใจ ฉันเองได้แต่นั่งนิ่ง หยิบขนมมาเคี้ยว “ไอ้ภูเอ๊ย”“เลิกเรียกกูได้แล้ว จะกินมั้ยเหล้าอะ” พี่ภูเดินมาทิ้งตัวลงข้างฉัน ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นไปหยิบแก้วใสมาวางให้สองใบ พร้อมกันนั้นก็หยิบหอบข้าวของไปแกะใส่จานมาวางไว้ให้ทั้งคู่“งั้นหนูกลับห้องก่อนนะคะ” ฉันเอื้อมมือไปหยิบขนมอีกชิ้นในซองมาเคี้ยวก่อนจะทำท่าจะเดินออกจากห้อง “อ่อ..พี่ภูพรุ่งนี้ไปดูทำเลร้านพร้อมหนูไหมคะ ถ้าไปก็อย่าดื่มมากนะคะ”“ครับ” ผมยิ้มหวานให้เด็กสาว เธอเองก็ยิ้มตอบก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากห้องไป“เล่า!” ทันทีที่ในห้องเหลือเพียงผมกับไอ้วิน วิญญาณนักข่าวก็เข้าสิงมันทันที“ก็อย่างที่มึงเห็น กูคบกับน้อง” ผมพูดจบพร้อมกระดกเหล้าเข้าปากอย่างสบายอารมณ์“แล้วเรื่องกฎของร้านมึงจะทำไง” ไอ้วินเองก็ถามคำ กินเหล้าคำพอ ๆ กับผม แต่จากสายตาของผม มันเองก็ดูเหมือนจะมีอะไรในใจเหมือนกัน“ก็ไม่ทำไง เดิมทีกูก็จะปรึกษาพวกมึงเรื่องนี้”“แล้วทำไมไม่ปรึกษา”“ยาหยีอยากออกจากที่ร้าน”“ทำไมวะ เพราะกฎนี้นะเหรอ เฮ้ย! มันต้องมีทางออกอื่น”“น้องอยากทำธุรกิจ
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ คนนี้ของยาหยี 2/2 - 17 -
คนนี้ของยาหยี 2/2- 17 -เธอใช้สองมือลูบแก้มตัวเองป้อย ๆ แก้เขิน ยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากแกล้งเธอมากกว่าเดิมขึ้นไปอีก“ไม่ชอบจริงเหรอ” ผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อนผู้หญิงด้านหน้า จนเธอหันมามองหน้าผมชัด ๆในจังหวะที่ประตูลิฟต์กำลังจะเปิดออก เธอเลือกที่จะหอมแก้มหนัก ๆ ของผมฟอดใหญ่ด้วยความเร็วและรีบวิ่งออกจากลิฟต์กลับไปทางห้องของตัวเองแบบไม่หันกลับมามองผมเลยสักนิด ผมยืนนิ่งอยู่ในลิฟต์เพียงชั่วครู่ก่อนจะเดินออกมายืนมองเธอที่รีบกดรหัสผ่านเข้าห้องไปด้วยความเอ็นดูติ๊ง!‘พี่ภูเป็นแฟนกับยาหยีนะคะ’ ผมเปิดอ่านข้อความที่มาจากคนตัวเล็กส่งมาหลังจากที่ผมทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มในห้องนอนของตัวเอง‘พี่ต้องเป็นคนขอไม่ใช่เหรอ’‘รอพี่ภูขอ หยีแก่ตายพอดี’'ยาหยี..เป็นแฟนพี่นะครับ’‘ตกลงค่ะ!’ผมได้แต่นอนยิ้มให้กับหน้าจอมือถือราวกับคนบ้า เราเริ่มสนทนากันมากขึ้น เริ่มศึกษานิสัยและความชอบของกันและกันมากขึ้น เวลาผ่านไปหลายเดือนที่เราใช้ชีวิตด้วยกันแบบไม่ได้บอกผู้ใหญ่หรือครอบครัว โดยเฉพาะกับคนที่ร้าน“พี่ว่าจะบอกไอ้วินกับปันหยา เรื่องของเรา” พี่ภูวางหนังสือที่กำลังอ่านลงบนหน้าอกพูดขึ้นในขณะที่ยังนอนหนุนตักของฉันที
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ คนนี้ของยาหยี 1/2 - 17 -
คนนี้ของยาหยี 1/2- 17 -“คืออะไรกันคะ ทำไม..” ฉันได้แต่ยืนมองหน้าป้านภาสลับกับมองหน้าพี่ภู โดยที่ไม่รู้เลยว่าฉันจะต้องพูดหรือรู้สึกอย่างไร ป้านภาเป็นคนแนะนำให้ฉันมาสมัครที่ร้านนี้แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นร้านของใคร และพี่ภูคือลูกชายของป้านภาแต่ทำไมฉันถึงไม่เคยรู้จักมาก่อนทั้งที่บ้านเราทั้งสองรู้จักกันมาตั้งแต่ฉันจำความได้“ป้าก็อยากรู้ว่าทำไมเจ้าของรองเท้าเบอร์สามสิบแปดที่จอดหน้าห้องเจ้าภูถึงเป็นของหนูยาหยี” ป้านภามองหน้าฉันสลับกับพี่ภูอย่างต้องการหาคำตอบ แต่ยังเป็นแววตาที่เอ็นดูฉันเหมือนเดิม“มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิดแน่นอนครับ พอดีผมขอให้น้องมาทายาให้เฉย ๆ”“ยา..ทายาอะไรลูกเป็นอะไร” ป้านภาตรงดิ่งเข้ามาหาพี่ภู จับลูกชายของเขาหมุนซ้ายหมุนขวา โดยที่ใบหน้าของพี่ภูยังคงดุตกใจเหลอหลาอย่างเห็นได้ชัด “ไหน”“แม่ครับ แม่ใจเย็น ๆ ก่อน ภูไม่ได้เป็นอะไรมาก” พี่ภูจับไหล่ของป้านภาก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มฟอดใหญ่“คุณ พาหนูหยีกลับเข้าไปในห้องก่อนเลยค่ะ” เสียงของหญิงสูงวัยหันไปเอ่ยกับผู้เป็นสามีที่ยืนเงียบ ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร “หนูยาหยีเข้าห้องไปก่อนนะจ๊ะ ป้ามีเรื่องอยากคุยกับเราสองคน”ฉันนึกขึ้นได้จึงยกมือไหว้ป
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ ตู้เสื้อผ้าที่รัก 2/2 - 16 -
ตู้เสื้อผ้าที่รัก 2/2- 16 -“แม่!ซ่อน..ซ่อนที่ไหนละ” เสียงของเธอสั่นระริก ดวงตาแดงก่ำคลอไปด้วยน้ำตาที่คล้ายกับว่าจะไหลออกมาเสียให้ได้ก๊อก!ก๊อก!“ตู้เสื้อผ้า หนูไปหลบในนั้นก่อนนะ” ผมชี้นิ้วไปที่ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่ ยาหยีเองก็ไม่ชักช้า เธอรีบหยิบกระเป๋าของตัวเองวิ่งเข้าไปในตู้หลังนั้นอย่างว่าง่าย “อยู่ในนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่รีบมา”“มาแล้วครับ” ผมตะโกนเสียงดังพร้อมสวมเสื้อนอนแขนยาวปิดทับรอยฟกช้ำ เดินมายังประตูหน้าห้อง กดบิดลูกบิดออก เผยให้เห็นผู้เป็นแม่ยืนหน้าไม่รับแขกอยู่ด้านหน้า ถัดไปนั้นมีคุณพ่อที่ยืนหล่อจ้องหน้าผมเขม็งเช่นกัน“ทำไมเพิ่งเปิด แม่ได้ยินเสียงเราบิดลูกบิดนานแล้วนะตาภู” ทันทีที่แม่เดินเข้ามาในห้อง สายตาคมดุจเหยี่ยวสาวจับจ้องไปทุกมุมห้อง ราวกับหาความผิดปกติ “แกซ่อนอะไรหรือเปล่า”“ภูจะไปซ่อนอะไรคุณแม่ได้ละครับ” ผมเดินไปกอดผู้หญิงสูงวัยที่ยืนทำหน้าดุส่งมาให้อย่างออดอ้อน “คิดถึงแม่จังเลยครับ ทำไมมาดึกเลย”“ทำไมแม่จะมาหาลูกดึก ๆ ไม่ได้ละ” คนเป็นแม่ยังจ้องหน้าผมอย่างไม่ลดละ ทำให้ผมเดินพาคุณนายแม่นั้นมานั่งที่โซฟาให้ใจเย็น ๆ แต่แม่ก็คือแม่ เพราะพริบตาเดียวแม่เดินเข้าไปสำรวจหาความผ
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ ตู้เสื้อผ้าที่รัก 1/2 - 16 -
ตู้เสื้อผ้าที่รัก 1/2- 16 -“พี่ภู..ทายาบ้างหรือเปล่าคะ” ฉันเอ่ยถามหลังจากวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะอาหาร“ทาซิ” พี่ภูตอบพร้อมหลุบตาหนี ก่อนจะลุกจากเก้าอี้เก็บจานไปวางที่ซิงก์ล้างจานฉันลุกขึ้นเดินตามพี่ภูไปยืนซ้อนที่ด้านหลัง ถือวิสาสะดึงชายเสื้อของพี่ภูขึ้น เผยให้เห็นรอยจ้ำสีม่วงที่บัดนี้มันขึ้นสีเขียวน่ากลัวอย่างเห็นได้ชัด “ถ้าพี่ภูทายา ทำไมเป็นเยอะขนาดนี้ละคะ”“ไม่เป็นไรหรอก ไม่เจ็บสักนิด” พี่ภูตอบแบบขอไปที พร้อมกับล้างจานจนเรียบร้อย“ทำหน้าอะไรแบบนั้น” พี่ภูหัวเราะขบขันให้ฉัน ก่อนจะโยกหัวฉันไปมาอย่างเช่นทุกครั้ง“พี่ภูไปอาบน้ำซิ เดี๋ยวหยีทายาให้” เดาได้เลยว่าที่แผ่นหลังขาว ๆ ไม่ยอมหายแบบนี้ แน่นอนว่าพี่ภูจะต้องทาไม่ถึงแน่ ๆ “ทาไม่ถึงใช่ไหมละคะ”“ไม่กลัวพี่ทำมิดีมิร้ายเหรอ” พี่ภูยังคงทำหน้าทะเล้นส่งให้ฉัน“กลัวว่าพี่ภูจะหนียาหยีอีกนะซิคะ” ฉันเอ่ยแบบพึมพำส่งให้ผู้ชายด้านหน้า ที่บัดนี้หัวเราะเสียงดังอย่างถูกใจไปแล้ว“งั้นพี่รบกวนด้วยนะครับ พี่ไปอาบน้ำก่อน” พี่ภูโยกหัวฉันอีกนิดหน่อย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนฉันใช้เวลาเดินเล่นในห้องพี่ภู รูปภาพของเด็กผู้ชายคนนี้คุ้นตาฉันมากจนฉันเริ่มสงสัย ฉั
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ หัวใจเต้นตึกตักแต่แบบว่ารักกันไม่ได้ 2/2 - 15 -
หัวใจเต้นตึกตักแต่แบบว่ารักกันไม่ได้ 2/2- 15 -“พอดีขิงง่วงแล้วค่ะพี่วิน ขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ” น้ำขิงเอ่ยจบเธอหันหลังเตรียมพร้อมจะเดินออกจากตรงนี้ แต่ทันทีที่พี่วินเห็นเช่นนั้น เขารีบวิ่งมาจับแขนของเธอให้หยุดชะงัก“เรื่องสำคัญ” พี่วินยังคงไม่ลดละ ฉันที่ยืนทำหน้างงได้แต่มองเขาทั้งสองสลับไปมาพร้อมกับเกาหัวแกรก ๆ “ง่วงเหรอ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้อง”“ขิงจะกลับกับหยีค่ะ” น้ำขิงพูดกับพี่มาวินแต่หันมาทำสายตาขอความช่วยเหลือกับฉัน ซึ่งฉันก็ได้แต่ยืนทำหน้างง พี่มาวินเองก็หันมามองฉันด้วยสายตาที่ฉันก็ไม่รู้ความหมาย “ใช่มั้ยยาหยี”“ใช่ค่ะ เดี๋ยวหยีไปส่งเอง” ฉันตอบออกไปด้วยความงง แต่ก็ไม่ได้โกหกนะ เพราะเมื่อกี้ฉันคุยกับน้ำขิงไว้แล้วว่าจะไปส่ง “พี่มาวินมีธุระสำคัญเหรอคะ”“ใช่ เดี๋ยวพี่ไปส่งขิงเอง หยีกลับคนเดียวได้ใช่ไหม เมื่อเช้าพี่เห็นเราขี่รถมา” พี่มาวินเอ่ยกับฉันก็จริง แต่สายตายังคงจดจ้องมองไปที่น้ำขิงไม่กะพริบ ฉันมองทั้งสองคนด้วยความรู้สึกแบบไม่ชอบมาพากล แต่ในเมื่อน้ำขิงไม่ได้พูดอะไร ฉันจึงเลือกที่จะพยักหน้าให้ทั้งคู่ ก่อนจะปลีกตัวเองเดินมาที่มอเตอร์ไซต์สุดที่รักแทน“หรือว่าฉันตกข่าวอะไรไปนะ” ฉัน
