ก็ไม่มีอะไรพิเศษ 1/2 - 8 -

ก็ไม่มีอะไรพิเศษ 1/2

- 8 -

พี่ภูตอบนิ่ง ๆ อย่างสบาย ๆ แต่ฉันนี่สิถึงกับเบิกตาโพลง อะไรนะ จะพาไปเกาะเชจูเหรอ ซึ่งมันห่างจากที่นี่มากเลยนะ แล้วจะกลับมาทันได้ยังไง หรือทุกคนก็อยู่ที่เกาะเชจู

“เกาะเชจู”

ฉันทวนคำพูดของพี่ภูอีกครั้ง แต่พี่ภูก็ยังพยักหน้าให้ฉันเป็นการยืนยัน ฉันยิ้มแกล้มปริอย่างดีใจ นึกว่าจะไม่ได้ไปซะแล้ว

“ขอบคุณมากนะคะพี่ภูที่พาหยีไป ทุกคนอยู่ที่เกาะเชจูกันเหรอคะ?”

“เปล่า ทริปนี้ไม่ได้ไปเกาะเชจู”

ฉันแสดงอาการงุนงงอย่างเห็นได้ชัด ถ้าทุกคนไม่ไปแล้วทำไมพี่ภูอยากพาฉันไปเกาะเชจูหรือพี่ภูเองก็อยากไปอยู่แล้วกันนะ แต่จะเหตุผลอะไรก็ตามฉันดีใจมากเลยจริง ๆ

“แต่ก่อนไปเกาะเชจู พี่อยากขึ้นไปแขวนกุญแจก่อนเรายังอยากไปอีกรอบไหม?”

พี่ภูหันมาถามฉันอย่างจริงจัง ฉันได้แต่ยืนนิ่ง ๆ ก่อนจะพยักหน้าตอบรับช้า ๆ พี่ภูชวนฉันไปแขวนกุญแจเหรอ ถึงแม้จะเป็นการไปแขวนแบบต่างคนต่างแขวน แต่ว่านะ แต่ว่า แต่ว่า ฉันจะได้ไปแขวนกับพี่ภูจริงเหรอ ทำไมพระเจ้าเห็นใจยาหยีแล้วเหรอ ไม่เคยรู้สึกดีใจอะไรขนาดนี้มาก่อนเลยจริง ๆ หลังจากที่เรานัดแนะกันเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็เก็บสัมภาระอันน้อยนิดออกมาจากโรงพยาบาลทันที พี่ภูพาฉันขึ้นรถบัสเพื่อจะเดินทางไปโซลทาวเวอร์ซึ่งไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก

ติ๊ง! ฉันได้ยินเสียงไลน์ดังมาจากมือถือของพี่ภู เหลือบเห็นที่หน้าจอว่าเป็นพี่วินที่ทักมาหา

‘หยีเป็นไงบ้างวะ ออกโรงพยาบาลทันไหม’

‘ไม่ทัน ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลเลย หมอให้นอนดูอาการก่อน’

‘พวกกูว่าจะเข้าไปเยี่ยมน้องว่ะ อยู่โรงพยาบาลไหนวะ’

‘ไม่ต้องมาหรอก หมอให้พักผ่อน’

เอ๊ะ? ฉันนอนอยู่โรงพยาบาลเหรอ พี่ภูเล่นอะไรเนี่ยหรือจะไปเซอร์ไพรส์พี่ ๆ?

‘เอางั้นเหรอวะ ฝากบอกน้องด้วยว่าพวกกูเป็นห่วง ส่วนเรื่องตั๋วเดี๋ยวกูให้ปันหยาไปเลื่อนให้’

‘เค’

พี่ภูพิมพ์ตอบพี่วินแล้วหันมามองฉันที่นั่งข้าง ๆ ซึ่งพี่ภูก็เห็นว่าฉันมองอยู่ แต่พี่ภูก็ยิ้มมุมปากให้ฉันเล็กน้อย

“พี่แค่อยากพาเราไปเที่ยว”

พี่ภูบอกฉันเบา ๆ ก่อนจะเอนตัวหันพิงที่นั่งแล้วหลับตาลง ฉันได้แต่ยิ้มอย่างคนบ้า พอหัวใจรู้สึกว่าพี่ภูทำให้อะไรให้ฉันบ้าง ฉันก็รู้สึกหลงรักผู้ชายคนนี้ขึ้นมาอีกระดับ ผู้ชายอะไรใส่ใจดูแลดีขนาดนี้ ถึงแม้เราจะเป็นแค่เด็กในร้านแต่พี่ภูก็ดูแลเราดีมากจริง ๆ

แม้บางครั้งจะดุไปหน่อยก็เถอะ พวกเราเดินทางมาถึงโซลทาวเวอร์หลังจากเราซื้อแม่กุญแจมาคนละชุด ฉันเลือกสีชมพูและเลือกให้พี่ภูสีฟ้า เราเดินขึ้นมาด้านบนวันนี้ผู้คนค่อนข้างเยอะ เพราะอากาศปลอดโปร่ง เราเดินวนหาที่เพื่อจะแขวนเจ้ากุญแจน้อยคอยรักนี้ ซึ่งมันค่อนข้างหายากเพราะทุกจุด อัดแน่นไปด้วยแม่กุญแจ ที่คู่รักมากมายหลายแสนคู่มาจับจองและแขวนจนไม่มีพื้นที่ว่าง

เราหยุดยืนและสายตามองไปที่เดียวกัน ซึ่งเป็นที่ว่างที่มากพอจะให้เราแขวนทั้งสองชุดไว้ด้วยกันแต่มันอยู่ค่อนข้างสูง ฉันได้แต่ยืนดูตาละห้อย หันซ้ายขวาหาเก้าอี้หรืออะไรที่ใช้ปืนขึ้นไปก็ไม่มีเลย คนอื่นเขาปืนไปแขวนได้ยังไงกันเนี่ย แต่แล้วจู่ ๆ ก็มีมือหนาของพี่ภูก็มารวบที่เอวของฉันแล้วยกฉันขึ้นซึ่งมันก็ยังขาดอีกนิดหน่อย ฉันทั้งตกใจและประหม่ากับการกระทำนี้แต่พอได้สติก็ค่อย ๆ ยืดตัวเพิ่มเพื่อที่จะได้แขวนกุญแจไว้ที่ตรงนั้น

“พี่ภูจะแขวนด้วยมั้ยคะ”

“กุญแจอยู่ที่มือพี่ช่วยหยิบไปแขวนให้พี่หน่อยสิ”

ฉันเอื้อมลงมาหยิบแม่กุญแจที่มือพี่ภูเพื่อไปแขวนไว้ข้าง ๆ กันทันที พอเห็นฉันแขวนเสร็จพี่ภูจึงค่อย ๆ วางฉันลง

“พี่ภูไม่อธิษฐานเหรอคะ”

ฉันถามพี่ภูทันทีที่เท้าสัมผัสพื้น พี่ภูยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบลูกกุญแจที่มือของฉันไปเพื่อ ฟิ้ว! ทั้งของฉันและพี่ภูถูกโยนลงไปจากยอดโซลทาวเวอร์ หายวับทันที

“พี่อธิษฐานไปแล้ว เรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวกว่าจะถึงเชจูจะค่ำ จะหาที่พักลำบาก พี่จองตั๋วไว้แล้ว”

ฉันและพี่ภูเดินจาก Gimpo International Airport ไปยัง Jeju International Airport ซึ่งก็ใช้เวลาไปประมาณหนึ่งชั่วโมงเศษ พวกเราก็มาถึงสนามบินเชจู พี่ภูถามคนแถวสนามบินนิดหน่อยก่อนจะเดินมาจูงมือฉันเพื่อไปขึ้นรถบัสที่มีไว้รองรับนักท่องเที่ยวที่หน้าสนามบิน พวกเรานั่งรถบัสมาลงที่สถานี Yongdum Sageori และเดินเท้ากันอีกประมาณสิบห้านาทีก็มาถึงเกาะเชจู

“ว้าว! สวยมากเลยค่ะพี่ภู พี่ภูดูสิ ๆ”

ฉันตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็นตรงหน้ามาก ๆ เกาะที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลีใต้ ทะเลสาบที่กว้างสุดสายตา ยิ่งเวลาเย็น ๆ แบบนี้แล้วยิ่งสลัว ๆ ดูแล้วชื่นใจสบายตา

“เราไปหาที่พักกันก่อนดีกว่า”

พี่ภูพาฉันเดินเท้าหาที่พัก ซึ่งเดือนนี้เป็นเดือนแห่งการท่องเที่ยวทำให้ที่พักแต่ละที่เต็มทั้งหมด เราเดินเข้าออกโรงแรมกันอยู่พักใหญ่ ๆ แต่ไม่มีที่ไหนมีห้องว่างเลย จนมาถึงโรงแรมสุดท้ายที่อยู่ก่อนขึ้นอุทยานแห่งชาติภูเขาฮัลลาซาน

“เหลือแค่ห้องเดียวนะคะคุณลูกค้า เป็นเตียงคู่รับไหมคะ”

พวกเรายืนมองหน้ากันอยู่ที่ล็อบบี้ แต่ที่นี่คือที่สุดท้ายและเป็นที่เดียวที่มีห้องว่างในช่วงต้นปีแบบนี้ด้วย ถ้าไม่พักก็คงต้องกลับไปในเมืองซึ่งดูจะเสียเวลามาก ๆ

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ภู หยีโอเค”

ฉันหันไปยิ้มให้พี่ภูแล้วพยักหน้าให้ ถึงแม้ในใจจะคิดก็เถอะ ว่าพี่ภูจะมองฉันเป็นคนยังไง แต่ก็ดีกว่าที่จะต้องเดินกลับไปเพื่อจะนั่งรถเข้าเมืองแหละนะ

“โอเคครับ ผมพักห้องนี้”