Prologue

Makailang beses akong umikot-ikot at malapad na ngumiti sa harapan ng whole body na salamin. Ilang minuto na ang lumipas mula ng tumayo ako dito. Masusing inayos ang clip sa medyo humaba ng bangs. Sinigurado kong babagay sa akin ang suot na damit. Kailangang maging maganda ako sa paningin ng aking boyfriend. Bagama't halata sa mata ang puyat kagabi ay hindi nito nabawasan ang pagiging charming ng mukha ko.

A-uno pa lamang ngayon. Literal na kakatapos pa lang ng New Year. Akala ko nga ay hindi ako lalabas at mabuburo lang maghapon sa bahay. Pero syempre, buong akala ko lang iyon. Hindi ko matitiis ang boyfriend ko na nag-request na magkita kami sa labas kahit saglit lang. Sakto namang ika-tatlong taon ng anniversary namin ang araw na ito kaya walang choice kung hindi ang magkita kami kahit na saglit lang iyon.

“Akala ko ba sa pasukan na lang kami babawi at magkikita?” nguso kong pinalamlam na ang mata, pinagsalikop ko pa ang dalawang palad.

Ang mamula-mula kong magkabilang pisngi ay lalo pang namula nang maramdaman ko ang kilig na hatid noon. Patunay na sobrang inlove ako sa class adviser ko. Nakatingin pa rin ako sa kabuohan ng katawan sa harap ng salamin.

“Siguro may pa-surprise siya sa akin. Ano kaya iyon? Hindi niya pa rin talaga matiis na hindi kami magkita. Sus, akala ko ba ay kaya niya?”

Ngayon pa lang ay ini-imagine ko na sa isipan ang mahigpit na pagyakap na gagawin ko sa kanya mamaya. Aaminin ko, miss na miss ko na siya. Oo na, halos araw-araw na nga kaming magka-videocall, ngunit hindi pa rin ito sapat.

Matagal na rin noong huli kaming magkita sa personal. After Christmas party pa namin iyon. Last year pa. Akala ko nga ay sobrang busy pa niya ngayon. Sabi niya kahapon noong mag-usap kami ay may mga bisita pa sila from abroad. Galing daw sa side iyon ng father niya. Umuwi dito sa bansa para sa holiday season.

“Kuu, kunwari pa talaga siya.”

Natatandaan ko pa ang ginawa kong paglalambing na magkita kami after ng Christmas kahit saglit lang. Ibibigay ko lang ang regalo ko sana. Kaso, ayon nga wala raw siyang time kaya hindi nangyari. Hindi ko na pinilit at hindi iyon o-obra. May isang salita iyon, kapag sinabi niyang hindi, wala na akong magagawa.

“Malamang na-miss niya na rin ako.” makapal ang apog na muling sambit ko.

Wala akong inaksayang sandali. Ilang sipat pa sa salamin at dinampot ko na ang sling bag sa ibabaw ng aking kama. Kailangan ko ng umalis dahil ayoko na maghintay siya doon ng matagal.

“Let's go, Glyzel. Kitain natin ang jowa mong mahilig sa biglaang mga desisyon.”

Patalon-talon na lumabas na ako ng silid. Sa mga sandaling iyon ay para akong nakalutang sa ulap. Maingay na humalik ang takong ng suot kong heels sa sahig na tiles. Ang gaan ng pakiramdam ko ngayong araw. Siguro ay nang dahil sa excited.

“Saan ang lakad ng prinsesa namin? May gala ba kayo ng mga kaibigan mo?” si Daddy na nakangisi agad nang makita ang paglabas ko.

Nakaupo ito sa sofa sa sala. Sa harap ay may tasa ng paborito niyang barakong kape. Umuusok pa iyon kaya naman humahalimuyak ang bango. Nanunuot iyon sa ilong. Nasa kandungan ang laptop na halatang may trina-trabaho. Sinilip ko iyon at nakitang nagbabasa siya ng mga mails.

“Yes Daddy, hindi naman ako magtatagal. Babalik din ako agad dito sa bahay.”

“Lahat ng kaibigan mo ang kasama?”

Masamang magsinungaling dahil kakapalit pa lang halos ng taon, pero pinili ko pa rin na hindi magsabi ng totoo. Hindi ako papayagan oras na sabihin ko ang pangalan ng ibang tao. Tutal kilala niya ang tropa ko sila na lang ang ginamit ko. Maluwag sila sa akin, pero may kahigpitan din. Kapag hindi nila kilala ang sasamahan ko, asahan ng hindi sila papayag kahit lumuha ako ng dugo.

Halos mapunit ang labing tumango ako. Dinampot na ang tasa ng kape niya at sumimsim ng ilang lagok dito. Mana ako sa kanya, favorite ko rin ang purong kapeng barako.

“O siya, tandaan ang palaging bilin ko sa'yo Glyzel. Ibayong pag-iingat ha para hindi mapahamak?”

“Yes, Dad. Palagi kong tinatandaan.”

Lagpas tuhod ang suot kong dress. Kulay peach iyon na bumagay sa complexion kong maputi. Sa normal na paningin ng isang tao ay para lamang akong magsisimba. Sumakto na Linggo ngayon.

May mga bisita pa kami dito sa bahay. Mga relatives ng both side nina Mommy at Daddy na galing pa ng malayong probinsya. Dito ginanap sa bahay namin ang taunang family reunion.

“Pakisabi na lang kay Mommy, Dad.”

Busy si Mommy sa kusina kaya hindi ko na piniling puntahan. Almost lunch time na rin kasi iyon. Sinabi ko lang kanina na sa labas ako kakain. Sure din naman ako na hindi ako magugutom basta kasama ko si Sir. Iyon pa ba? Puro pagkain ang nasa isipan noon kada magde-date kami. Kung ivi-video niya lang lahat ng mukbang date namin, famous na siya at baka malaki na ang kinikita.

“Sure, lumakad ka na. Huwag mo ng paghintayin ang mga barkada mo.”

Medyo na-gui-guilty lang naman ako sa mga kasinungalingang sinabi ko. Kinagat ko na ang labi dahil baka mapaamin ako ng wala na sa oras.

“See you later, Dad.”

Matapos humalik sa isa niyang pisngi bilang pamamaalam ay lumabas na ako ng bahay. Kumaway lang siya habang inihahatid ako ng tingin. I don't usually stay here. Dito sa bahay. May sarili akong condo na malapit sa school at doon ako nakatira to be independent. But since holiday vacation, pinili ko ang umuwi dito para makasama sila. Kapag may pasok sa school, naroon ako. Bihira lang akong umuwi rito. Ang parents ko ang pumupunta para bisitahin ako at tingnan ang lagay ko.

“Naroon na siya? Ang aga naman.” komento ko matapos mabasa ang kakapasok lang na text niya, “Iyan ba ang hindi ako na-miss?”

Pagkasakay ko sa loob ng taxi na bi-nook ni Daddy ay ilang beses kong binasa pa ang text ni Sir. Nakalagay doon ang address ng resto kung saan kami magkikitang dalawa. Hindi iyon ang favorite resto na palagi naming pinupuntahan. Siguro bagong place na madadagdag sa list of place na favorite namin. Hindi ko na mahintay na malaman ang kwento sa likod ng restong ito. I mean kung paano niya iyon nahanap.

“Hindi ko na mahintay na mayakap ka.” maligayang sambit kong hinaplos ang screen ng cellphone kung saan naka-display ang picture naming dalawa. “Salamat dahil naisip mo na kitain ako ngayong araw. Mahal mo talaga ako.”

Sobrang excited ang mga hakbang na pumasok na ako sa loob ng resto. Di ko na nga nagawang i-text siya bago ako bumaba ng taxi at sabihin na naroon na ako. Sabik na akong makita siya. Iginala ko na ang paningin upang hanapin siya. Sabi niya ay naroroon na siya. Hinihintay niya na ako rito kanina pa. Hindi ko na tinanong ang kulay ng suot niyang damit. Hindi na rin ako nagtaka pa kung bakit ibang phone number ang gamit niya. Sabi niya lang niya ay additional sim niya raw iyon. Hindi ko na rin tinawagan to confirm. Bukod kasi sa mga kaibigan, parents at ilang relatives ko ay siya lang din naman ang nakakaalam ng digit ko, hindi ako mahilig mamigay. Or should I say na pili lang ang may alam nito.

“Saang table kaya siya nakaupo? Di naman niya akong binigyan ng sign kung saan banda.” bulong ko sa sarili matapos ilibot ang mga mata at hindi siya rito makita.

Sanay ako na kapag lalabas kami at mauuna siya sa meeting place namin na napag-usapan, sinusundo niya ako sa may pintuan pa lang. Nakikita niya ako agad, pero ngayon ilang minuto na akong nakatayo dito pero wala pa rin siya.

Nagtipa na ako ng message. Nagtataka man ay wala na akong panahong magduda. Baka kasi tago ang pwesto niya kaya di ako makita.

‘Narito na ako. Asan ka? Sundo mo ako sa may pintuan. Hindi kita makita.’ tahimik na basa ko sa aking text.

Niccolo New Number:

Sige, papunta na ako. Diyan ka lang. Huwag na huwag kang aalis diyan sa pwesto mo.

Napakunot ang noo ko sa naging reply niya. Ang weird lang. Parang ibang tao ang kausap ko. May pagdududa man ay iwinaglit ko iyon sa isipan. Papunta naman na siya. Makikita ko kung niloloko niya ba ako o pinagtri-tripan.

Pinili kong huwag na lang mag-reply. Isinilid ko ang cellphone sa bag at isa-isa ng pinagmasdan ang mga taong lumalapit, dumadaan at naglalakad palabas sa may aking harapan.

“Ikaw ba si Glyzel de Villa?”

Napaayos ako ng tayo ng isang maayos ang posturang babae na siguro ay nasa mid-50's ang pumukaw ng atensyon ko at tumayo sa harap ko.

“O-Opo, ako nga po si Glyzel—”

“Follow me.”

Napuno pa ng pagtataka ang isip ko. Hindi ko alam kung pagbibigyan siya o ano. Kung aalis ako sa pwesto ay baka hindi ako makita ni Sir dito.

“Teka lang po, sino po kayo?”

Ayaw kong maging rude sa kanya dahil baka napagkamalan niya lang ako na ibang tao. But, paano niya alam ang pangalan ko? Tumigil siya sa paghakbang nang marinig ang sinabi ko.

“I mean, may hinihintay po kasi ako—”

Muli niyang pinutol ang sasabihin ko sa pamamagitan ng pagpapakita niya sa akin ng screen ng cellphone na hawak niya. Naroon ang mga text namin ng akala ko ay si Sir Niccolo.

Sandali, sino ang matandang ito?

“Ako ang ka-text at ka-meet mo dito hindi siya.” pagsasatinig niya nang makita ang reaction ng mukha ko, hindi ko alam kung dismayado ba ako o sobrang kabado sa isiping sino ang babae.

Para akong binuhusan ng sobrang lamig na tubig. Bakit? Nang titigan ko lang naman kasi ang babae ay napagtanto ko na may hawig siya kay Niccolo. Visible iyon at agad na mapapansin lalo na sa mga mata niya. Hindi ko man aminin pero mayroon akong hint sa utak kung sino siya sa buhay ni Sir. It could be Sir Niccolo's mother. Isangdaang porsyento. Pero bakit? Bakit siya nakipagkita sa akin ngayon? Paano nangyari?

“Bilis na. Sumunod ka sa akin dahil mayroon tayong mahalaga at masinsinang kailangang pag-usapan ngayong araw.” mungkahi nito sa tonong wala man lang kahit kunting amor.

Nagpatiuna na siya sa paghakbang patungo kung nasaan naroon ang inuukopa niyang table.

“Hindi mo ba ako narinig ha, Glyzel?”

Nilingon niya ako nang maramdaman na hindi pa rin ako sumunod sa kahilingang sundan siya.