CHAPTER 07

-Mocha Louise POV-

“Ladies and gentlemen, welcome to the Ninoy Aquino International Airport. Our local time is two in the afternoon. We would like to thank you for joining with us on this trip. We are looking forward to see you onboard again in the near future. Have a nice day, everyone.”

Nagising ako sa ingay ng tao at mahinang tampal sa aking pisngi.

Agad na tumaas ang kilay ko ng masilayan ang pagmumukha ng taong gumigising sa akin. Umayos ako ng  upo at bahagyang tumagilid paharap sa bintana saka tahimik na inayos ang sarili.

Honestly speaking, hindi ko kagustuhan ang umuwi ng Pilipinas. 

But do I have a choice?

Gusto ko mang mag-paiwan ng Australia ay hindi pwede.

It’s my dad’s order na umuwi kami ng Pilipinas. And his orders are Law, no rights to object.

Ever since my mother died from cancer, ay feeling ko nag-iisa nalang ako. Walang karamay, at lalong walang mapagsasabihan ng mga hinanakit sa buhay.

--Flash back--

Aside from my friends, mommy is one of my best of friends.

My buddy.

I’m very close to mom, to the point na aakalain mo magkabarkada lang kami, at the way kung ano namin ituring ang isat-isa. I’m very open to my mom na kahit pag-escape ko ng class ay nagawa ko pang sabihin sa kanya.

In short, mama’s girl po ako, na kahit 18 years old na ako ay kay mama ko pa rin hinahanap ang salawal ko. Kaya labis-labis talaga ang pangungulila, at pagluluksa ko nang mawala ito.

Bata palang at namulat na ako sa isang marangyang buhay. Iyong tipong, lahat ng luho ay pinagbibigyan at sinusunod. Pero mulat din ako sa buhay na may kakulangan hindi sa materyal na bagay kundi sa pagmamahal.

Lahat ng nakasalamuha ko ay kung hindi paghanga ay inggit naman ang nararamdaman.  

May nagsasabing, napakaswerte ko daw ....

Aside daw sa pagiging mayaman ko , may completo at masaya akong pamilya. Ni wala na dang akong mahihiling pa. I have everything that every kids are dreamin' about life. 

Perfect.  Salitang laging namumutawi sa kanila at lagi ko rin naririnig dahilan para mainis ako.

Sabagay, Who knows?

Okay, lang sana kung nanatili akong bata.

The pure, innocent, free at tanging pinoproblema lang, ay kung paano magparami ng laruan at damit si Mocha Louise.

Pero hindi e, lahat tayo ay may karapatang lumaki at magkaisip na naaayon sa ating edad di ba? As we grow old, our brains goes bigger but slowly be a wide-thinker.

As the days, weeks, months, and years passes by...ay lalo kong mas naiintindihan ang mga bagay-bagay. At nagsimula na akong magtanim ng galit, pero ang tanging gusto ko lang naman ay mapansin.

Pero para kay mommy ay titiisin ko at magbubulag-bulagan hangga’t kaya ko. I did all of this, for her, because I love her so much.

Palihim akong nagrebelde but everytime na may gagawing kalokohan ay naiisip ko si mom and someone who has a special place in my heart and mind. Someone I missed and longed for.

Nag-aral ako ng mabuti para lalong maging proud sa akin si mommy at para mapansin din ako ni daddy.

I have a hint na kung bakit siya ganito sa akin? Pero lagi akong pinapaintindi ni mom na intindihin ko nalang si dad, na hindi  raw ako dapat mag-alala kasi mahal na mahal ako ni dad, at hindi nila ako iiwan kahit kailan.

Paniwalang-paniwala na ako doon, not until during my graduation day in high school. Excited akong umuwi para sabihin kay mom, na nakuha ko ang highest honor . Valedictorian ako ng aming batch, it’s a surprise for us as an honor student. Sasabihin lang daw ito sa mismong graduation namin.

Mag-isa lang kasi akong nag-martsa sa aking graduation day, my mommy insisted na sumama, pero nakikita ko na hindi pa nito kaya, kagagaling lang kasi nito sa lagnat baka mabinat. May napapansin na ako these past months na parang madalas itong nahihilo pero pag tinatanong ko naman siya ay lagi niya lang akong i-na-assure na okay lang siya. 

I was giving my Valedictory Speech,  ng biglang lumapit ang adviser ko at basta nalang hinawakan ang aking kamay at bahagyang yumuko sa harapan ng maraming tao bilang paghingi ng paumanhin.

Nagtataka na naguguluhan ko itong tiningnan.

“Ano po ba ang nangyayari Miss? Nagkamali lang po sa pag-announced ng Valedictorian?“

“No – No, Mocha may emergency lang.”

“What do you mean po?”

“C’mon lets go I'll take you to the hospital.”

“A-anong hospital po? Sinong na hospital? “

Naguguluhan ko ng tanong sabay bawi ng braso ko sa pagkakahawak nito.  Bigla nalang ako nakaramdam ng panlalamig. I sense a hint of sadness sa mga mata ng guro ko pero binalewala ko lang ito at pilit na ngumiti at inanyayahang bumalik na kami sa loob ng Coliseum para sa graduation ceremony.

“Mocha— You’re Mom, nasa hospital siya ngayon."

Naitulos ako sa kinatatayuan ko at biglang nangunot ang noo.

"I can’t even explained my feelings back then."

“You can go, Mocha. Here, ipakita mo iyan kay mommy mo. Congratulations....and please be strong.”    

Naguguluhan man sa pagiging emosyonal nito, ay may parte sa akin na masaya at excited nang iabot sa akin ni ma’am ang diploma ko at mga medalya. Nagmamadali akong tumakbo sa parking lot ng paaralan, kung saan naka-park ang sasakyan namin.

“Manong—“

“Ma’am Mocha, nako po mabuti naman at maagang natapos ang graduation ninyo, isinugod kasi si mommy niyo sa hospital.”

“Let’s go na, manong sa hospital.”

We rushed to the hospital, suot ang togang puti at kipkip sa magkabilang kamay ang diploma at mga medalya na nagpapatunay ng aking pagtatapos sa sekondarya at nakakuha pa ng mataas na honor.  Patakbo kong tinungo ang receiving area ng hospital nang makuha ang room ni mommy, ay wala na akong sinayang na oras agad kong tinungo ang elevator para makarating agad sa 3rd floor kung nasaan si mommy.

(Room 372)

Agad kong pinihit ang seradura para buksan ang pinto. Tumambad sa akin ang nakatungong si dad sa tabi ng hospital bed, kung nasaan si mama nakahiga na may kaliwa’t - kanang tubo na nakasabit sa bibig niya.

Kusang tumulo ang mga luha ko at nagsilandasan sa pisngi ko.

“M-Mom...”

Napansin kong nag-angat ng tingin si dad habang ang paningin ko’y di naaalis sa lagay ni mommy.

Nagawa kong ihakbang ang mga paa at dahan-dahang lumapit kay mommy na walang malay na nakahiga na animo’y natutulog lang.

“Mom wake up. I’m here na po. Dala ko na po yung diploma ko at medals ko po. M-mom..... Valedictorian po ako.. Okay lang naman po na hindi kayo nakapunta eh di ba? sabi ko nga hintayin n'yo lang ako kasi dadalhin ko nalang po sa inyo ang regalo ko. Eto na po oohh.... kaya gising na po kayo mom..” humihikbi kong sabi at hindi alintana ang nag-aagusang mga luha sa pisngi .

Hinawakan ko ang kamay nito at dinala sa pisngi ko at doon nagsimulang umiyak nang umiyak... 

“M-Mommy, please fight for me..”

Pero parang hindi sang-ayon ang panahon sa akin at sadyang hindi pinakinggan ang mga dasal ko para sa kanya.

“Time of death, 7:35 PM.” Anunsiyo ng doctor na nagpaguho ng buong mundo ko.

“Mooooommyy.... No!!! Please!!!! Don’t leave me!!”

Walang pasabing pumasok ako sa ICU room, kung saan nire-revive kanina si mommy at basta nalang pinagtutulak ang mga nakaharang na mga nurse.

“What have you done!! You’re all stupid!!” Isa-isa ko silang pinagsisigawan.   “All of you, are useless!!!!”

“Mocha Louise, enough!” dinig kong sigaw ni dad at naramdaman kong may humawak sa mga braso ko.

Hindi ko mapangalanan ang nararamdaman ko. Para lang akong nakalutang sa kawalan. 

I felt empty at that moment. All my life, ay naging dependant ako kay mommy, kaya pakiramdam ko unti-unti rin akong namamatay, nawalan ako ng sandigan, karamay at pinakamamahal na ina.

Ang nag-iisang tao nagparamdam sa akin ng totoong pagpapahalaga.

Makalipas ang dalawang buwan, ay nagluluksa pa rin ako sa pagkamatay ni mommy.

Nasa state pa ako ng recovery nang biglang sumulpot si dad na hindi mababakasan ng pagluluksa at pangungulila sa mukha.

Sumulpot ito na may kipkip na bomba na animo’y assasin na may dalang bomba at basta-basta nalang itatapon para pasabugin ito.

Couldn’t he just give me a little consideration?!

Sana man lang kahit tinanong niya ang desisyon ko. Hindi iyong siya ang magde-desisyon para sa buhay ko.

Gusto niya lang naman akong ipakasal sa lalaking hindi ko kilala. Ipinagkasundo niya lamang ako nang dahil lang sa negosyo.

I’m destined to marry an unknown man right after I graduated in high school, and that’s an order because our parent’s on both sides talked already about it before my mommy died.

Mula’t sapul negosyo lang naman ang pinapahalagahan nito.

“No Dad!!!” matigas kong sabi dito.

Bigla na nga lang itong susulpot tapos may gana pa siyang mag-desisyon sa buhay ko? Ano ako isang tuta?

“Yes, Mocha! So be ready!”

“I hate you!”  I hate him to the point na gugustuhin ko pang itakwil niya ako kesa hawakan niya ako sa leeg.

Minsan napapaisip nalang ako kung bakit ako ipinanganak na mayaman. I never dream of having a luxurious life, maybe when I was a kid, pero simula nang magkaisip ako ay walang araw na hindi ako humiling na sana di nalang ako pinanganak na mayaman. Pero sadyang kabaliktaran ang lahat.

Mas gugustuhin ko pang maging simpleng tao na may simpleng buhay, ang importante ay makakakain lang ng higit  sa tatlong beses sa isang araw. At higit sa lahat may pagmamahal sa bawat isa, that’s more than enough.

Kuntento na ako sa ganoon. I don’t need material things. All I need is affection, attention and love.

Kaya nga siguro na uso ang motto na “Life is so, unfair.” Kasi totoo naman.

--End of Flashback--

“Are you ready?” Taas-kilay na tanong ni Mikael sa tabi ko, at bahagyang hinawakan ang kamay ko na nakapatong sa armrest, ng upuan sa loob ng eroplano. Napaismid ako bigla at pa-simpleng kinuha ang kamay sa nakadantay nitong kamay.

Pagkababa ng eroplano ay sumalubong sa amin ang pamilyar na ingay ng Pililpinas. Ang mainit na araw at hangin, na humahagod sa balat ko. Naigala ko ang paningin, at di maiwasan na makaramdam ng pinaghalong sakit, lungkot at poot, pero may bahagi rin na nag-aasam na muling mag-cross ang landas namin.

“Mook..” naiirita ko itong binalingan at matalim na tiningnan na pero pinagtaasan lang ako nito ng kilay. Ilang sandali pa kaming nagtitigan hanggang sa ako ang naunang nag-iwas ng tingin. Padabog ko itong tinalikuran at naglakad palayo sa lalaking hudas na pinaglihi sa palaka na iyon.

“Hey! Mook, wait!” Natatawa nitong tawag sa akin na lalong kinaiinis ko at mas binilisan pa ang paglakad.

“Wait—wait-in mo iyang mukha mo!” 

Sandali akong napatigil dahil kailangan i-check iyong dala kong shoulder bag. Kaya muli akong naabutan ni Mikael na ngayon ay  nasa tabi ko na. 

“Good morning, sir. Check ko lang po.” Sabi ng babae na may ubod ng tamis na ngiti sa harap ni Mikael.  

Aba... ako nga kanina ay basta nalang nilahadan ng kamay para ma-check ang bag ko tapos dito sa pangit na mukhang kuto na lalaking ito ay may pa-good morning pa. Wow ha!

Taas-kilay kong pinagmasdan ang babaeng nakatingin kay Mikael na pa-simple akong inakbayan. Hinayaan ko lang ito hanggang sa matapos ang pag-check ng mga bag namin.

“S-sir. Eto na po.” Ang ngiti na sanang igagawad nito sa kasama ko ay biglang nasupil. 

"Oh, edi ano ka ngayon, girl?!" Kitang-kita ko kung paano lumipat ang tingin nito sa braso ni Mikael na nakadantay sa balikat bago nito sinalubong ang mga mata ko. When our eyes met, binigyan ko ito ng napakatamis na ngiti na paniguradong tatatak sa kukute niya.

Agad akong nagpatiuna ng makuha ang dala samantalang si Mikael naman ay di magkandaugaga sa pagtulak  ng mga maleta at iba pang luggages namin.

Well, bahala siya.

Nakalipas ang ilang minuto ay may tumigil na isang Silver Hilux sa tapat namin.

“Good afternoon po ma’am Mocha at sir Mikael.” 

Bati nito at agad na tinulungan si Mikael sa paglagay ng mga gamit sa likod.

Mahaba-habang biyahe pa ang gagawin namin, kaya inabala ko na ang sarili na maghanap ng nice music, at saka nilagay ang earphones sa magkabilang tainga bago ipinikit ang mga mata.

Ilang oras na ata ang nakalipas at bahagyang nakaramdam ng pangangalay sa balikat. Iminulat ko ang kaliwang mata at nakita ang dahilan kung bakit nangalay ang balikat. 

Jeezz... di ba nag-iisip ang taong ito na napakabigat niya at ginawa akong sandalan. 

“Hoy , Mikael!! Gising andito na tayo!” bahagyang inalog-alog ko ito na nakasandal pa rin sa akin.

Pumupungas-pungas siyang umungol.

Hindi ko siya pinansin at lumabas na ako ng sasakyan. Pagkalabas ko ay agad na tumambad sa akin ang bahay na kinagisnan ko. It’s been years pero wala pa ring ipinagbago it’s the same white house na puno ng mga antigong kagamitan na yari sa kahoy at marmol.  

La Union, is still La Union.

“Mocha Louise...” isang tinig ang nagpabalik sa isip niya sa kasalukuyan.

I just gave him a lazy look bago ito nilampasan para makapasok na ng bahay.

.........................

Magdadalawang linggo na ako sa bahay pero nunca akong nakipag-usap kay dad tanging si Mikael lang ang may lakas ng loob na amuhin ako.

Gabi na nang may biglang kumatok sa pinto ng kwarto ko.

“Can I come in, Mook?” napabuntong hininga nalang ako bago ito pinagbuksan.

He sat on a couch at matiim akong tinitigan.

“Spill it out! I know na may gusto kang sasabihin sa akin.”

“Your dad—“

“What about him?”

“He’s not feeling well Mook, kaya pinapasuyo niya sa akin na kung pwede ba kitang kausapin.”

“Kinakausap mo na ako.”

“Yeah. I know.“ nag-alangan itong ngumiti. “He’s asking me na kung sana ikaw muna ang dumalo sa isang gathering sa school na kinabibilangan nito bilang major stakeholders. You’ll represent on behalf of him. Ako sana kaso nagkataon na may dadaluhan din akong meeting sa company namin sa Manila.

Pinagtaasan ko ito ng kilay but he keep on murmuring of something I didn’t hear and understand.

“It’s 2 days from now on, Mook.” Tumayo ito at isinuksok sa magkabilang bulsa ng pajama ang kamay nito. “Gotta go now. Oh by the way, sa Manila rin iyong school na pupuntahan mo kaya sasabay ka na sa akin sa pagluwas.” sabi nito bago tuluyang lumabas.

“Lock the door.” Mariing utos ko.

Napansin kong natigilan ito at biglang nangunot ang noo.

“Mook.......”

“Lalabas ka ba o lalabas ka?! I said lock the door, when you leave.” 

“Sabi ko nga lalabas ako.”

Maaga kaming lumuwas ni Mikael patungong m

Maynila sa mismong araw ng event. Dumiretso kami sa condo nito, at doon nagpahinga, total gabi pa naman iyong event na dadaluhan ko.

“Are you alright here, Mook? I need to go now, naghihintay na sina mom and dad sa company.”

Tinatamad akong tumango na hindi ito tinitingnan. I'm busy checking some info about sa school na dadaluhan later but before I could protest, nakadungaw na ito para halikan ako sa noo bilang paalam.

Napairap nalang tuloy ako sa hangin.

I woke up at 4 pm. Wala pa rin si Mikael kaya minabuti ko ng maligo para makapag-ayos na rin. I have two hours to prepare for myself before the event time.

I took a shower to clean myself. 

After an hour, I’m already done and ready to go.

Mag-isa kong tinungo ang University, di kasi naka-abot si Mikael para ihatid ako dahil may pag-uusapan pa sila ng parents niya. He just texted me na pinahatid niya ang sasakyan ko sa condo.

As if I care noh, I prefer to be alone rather than to be with him.

I used to parties kaya hindi na iba sa akin ang humabilo sa mga ganitong gatherings but I was shocked ng sinabihan ako kung pwede ako magbigay kahit maikling message mamaya.

I’m not good on giving some inspirational slash motivational message pero parang wala akong choice kaya napatango nalang ako sa bakla na tumatayong host of the Night.

“Let’s all welcome our special guest for tonight, Ms. Mocha Louise Nillama.”  I genuinely smiled to everyone, while standing confidently beautiful on the stage.

I was giving my message ng biglang may nahagip ang mga mata ko.

Those familiar stare.

Nagmamadali akong tapusin ang message ko para agad na makababa sa entablado.

“Thank you Ms. Louise for that inspiring message.”

Pababa na ako ng hagdan at sinadya ko talagang doon dumaan sa mismong tapat ng lalaki. Pansin ko kanina pa rin niya ako tinitingnan kaya posibleng tama ang hinala ko but I need confirmation.

“Alli?”

“Louise.....” pinaghalong saya at pananabik ang biglang naramdaman ko.

Ang laki ng pinagbago nito. Sa isang tingin ay hindi mo ito agad makikilala but not me.

I grabbed the opportunity to be with him. So, I asked him if we can talk privately.

We talked about random things we used to do for the past years. 

But as I stared to his almond eyes, ay di ko mapigilang hindi magpaka-totoo sa kanyang harapan.

I’ve been longed for him, and even missed him for a long time.

And I admit it na sa sandaling nakita ko ito ay biglang tumibok muli ang puso ko.

I confessed my feelings to Alli at di ko inaasahan na bigla nalang ako nitong hinahalikan sa kalagitnaan ng aking pag-amin.

Tinugon ko ang mga nakakaliyong halik nito habang nakapalupot ang magkabilang bisig sa batok nito hanggang sa naging mapusok na ang pinagsasaluhang halik.

I pushed myself to him when we’re kissing torridly ng biglang..... Tumunog ang kanyang cellphone.

Kapwa namin inignora ang tunog at pinagpatuloy ang ginagawa pero patuloy pa rin ito sa pang-iistorbo dahilan para bahagyang lumayo si Alli pero pilit ko itong inaabot. Narinig ko ang mahinang pagtawa nito bago isinandal ang noo sa aking noo na kapwa hinihingal pa.

“Answer it.” napabuntong-hininga ako bago umayos ng upo at bahagyang inayos ang sarili ko tsaka binalingan ang aparatong kanina pa tumutunog.

Nabuhay ang inis sa kaibuturan ko ng mapagtanto kung sino ang caller.

Ngumiti muna ako kay Alli bago sinagot ang tawag na hindi inaalis ang tingin sa kanya.

“Yes, dad?” Di maiwasang tumaas ang kilay ko ng tanungin ang nasa kabilang linya lalo ng marinig ang boses nito.

Bahagya akong lumayo kay Kem.

“What are you doing, Mocha Louise?” kalmado nitong tanong pero may bahid ng pagkadiin sa paraan ng pagbigkas ng pangalan ko.

“Don’t fool me around Mikael, I know you’re here.”

“Ganiyan ba kalakas ang presensya ko at alam na alam mong nasa paligid lang ako.”

“Hoy! huwag kang assumming, at lalong huwag kang istorbo.”

“I’m waiting inside your car.”

“Y-YOU, WHAT?!!”

He just ended the call immediately. Kaya nanggigigil akong napapadyak sa kawalan.

“You selfish moron, monster!! Arrghh!!”

“Is there any problem, Louise?” gulat akong napalingon sa aking likuran at nakita ko si Alli na nakatingin sa akin at may bahid ng pag-aalala sa kanyang mga mata.

“I need to go baby. Emergency lang. I’ll just call you if I’m  available.” nagmamadali kong kinuha ang sling bag na naiwan sa bench.

“Do you a have a car?”

“Yes.” Hinatid ako nito sa parking lot sa mismong tapat ng kotse ko. Ramdam ko ang nanunuring mga mata ni Mikael sa loob ng kotse laking pasalamat ko at tinted ito at medyo madilim sa parte na ito.

“I have to go, Alli. Bye!” I tiptoed and kissed him on his cheeks at agad na pumasok sa kotse.

Mariin akong napapikit pagka-upo ng masamyo sa loob ng kotse ang panlalaking cologne nito. I inhaled sharply bago ko ito matalim na tiningnan.

“Eyes on the road, please.” nakakaloko nitong sabi at prenteng ipinatong ang paa sa dashboard ng kotse ko.

“Fuck you THORALBA!!” gigil kong angil dito bago nanggigil na isinaksak ang susi sa keyhole.

“Do you want me to fuck you?! My soon-to-be-wife?”

Ubos na ang pasensya ko para sa kanya at nanggigil kong hinawakan ang hand brake at basta nalang tinapakan ang accelator dahilan para humarurot bigla ang sasakyan.

“WOOOOOHHH!” Mala-demonyo nitong hiyaw na may kasamang paghalakhak nito ng malakas.