Good evening! Bawi ako sa pag-update later. Pa-like, comments, gem votes and rate po ng book.. Maramiiiiiing salamat 🩷✨
Celeste's POV Muntik nang mahulog ang baso sa kamay ko nang marinig ko ang sunod-sunod na pagkatok sa pinto. Wala naman akong inaasahang bisita ngayon. Si Ninong Chester naman ay lumabas sandali para asikasuhin ang ilang bagay sa ospital. Dahan-dahan akong lumapit sa pinto, dama ang kaba sa dibdib. Pagbukas ko, halos manlaki ang mga mata ko sa sobrang gulat. “Mama? Papa?” Nakatayo sa harapan ko ang mga magulang ko—si Mama Calista at Papa Carlos. Parehong nakataas ang kilay at may halong pagtataka ang mga tingin sa akin. “Anak, anong ginagawa mo rito?” tanong agad ni Mama. “At bakit ang lalaki ng damit mo?” Pakiramdam ko ay natuyuan ako ng dugo sa katawan. Hindi ko inaasahang darating sila. At higit sa lahat, hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag kung bakit ako narito! Mabilis akong nag-isip ng palusot. “Ah… e, kasi—uhm—nagpunta ako rito para makiusap kay Ninong Chester tungkol sa—sa kaso ko!” Napatingin si Papa sa loob ng penthouse ni Ninong Chester. “Bakit hindi mo kami
Celeste's POV Pagkasara ng pinto, agad akong bumaling kay Ninong Chester, naniningkit ang mga mata sa inis. “Tatlong araw? Talaga ba, Ninong?” Sinamaan ko siya ng tingin, sabay palo sa braso niya. Napailing lang siya at tumawa. “Anong gusto mong sabihin ko? Na isang linggo ka na rito?” Lalo akong nainis. “Pwede namang sabihin mong isang gabi lang! Hindi mo kailangang bigyan ng rason ang mga magulang ko para maghinala!” Nagkibit-balikat siya at naglakad papunta sa kusina, parang wala lang nangyari. “Wala namang kaso kung maghinala sila. Wala naman silang matutuklasan.” Sumunod ako sa kanya, hindi papayag na tapusin niya ang usapan nang gano’n na lang. “So, ano? Okay lang sa 'yo na isipin nilang may relasyon tayo?” Napahinto siya at tiningnan ako mula ulo hanggang paa bago ngumiti nang nakakaloko. “Eh hindi ba naman talaga tayo may relasyon, asawa ko?” Napasinghap ako sa sagot niya. “Shhh! Huwag mong sabihin ‘yan nang malakas!” Ngumiti lang siya habang inilalabas ang tubig mula
Celeste's POV “Celeste, pupunta ka ba sa birthday celebration ni Sir Manuel mamaya?” tanong ni Atty. Liz habang nag-aayos ng mga papel sa mesa niya. Napatigil ako sa pagbasa ng isang case file at tumingin sa kanya. “Oo naman. Birthday ‘yon ng boss natin, Liz. Kahit busy tayo, hindi natin puwedeng balewalain ‘yon.” “Oo nga. Saka ang sabi, may pa-buffet siya sa isang five-star hotel.” Tumawa siya. “Gutom na nga ako ngayon pa lang!” Napangiti ako at muling binalik ang atensyon sa binabasa ko, pero nag-ring ang phone ko. Ninong Chester. Napabuntong-hininga ako bago sinagot ang tawag. “Hello, Ninong?” “Nasaan ka?” matigas niyang tanong. Napaangat ang kilay ko. “Sa office. Bakit?” “May lakad ka mamaya.” Hindi tanong ang tono niya, kundi kumpirmasyon. Napailing ako. “Ninong, paano mo nalaman?” “Nabanggit ni Atty. Cruz kanina nang dumaan siya sa ospital.” Napapikit ako at inis na huminga nang malalim. Talaga bang lahat ng tao sa paligid namin ay informant niya? “Ano naman ngayon
Celeste's POV Malamig ang hangin sa loob ng kwarto. Dinig ko ang marahang ugong ng aircon habang nakahiga ako, pero kahit anong pilit kong ipikit ang mga mata ko, hindi ako makatulog. Bumabalik-balik sa isip ko ang nangyari kanina. Ang halik ni Ninong Chester sa pisngi ko. Ang paraan ng pagkakatingin niya sa akin bago siya umalis. May kung anong init na gumapang sa balat ko habang inaalala iyon. Diyos ko, Celeste, hindi ka pwedeng magkaganito. Ninong mo siya. Napabuntong-hininga ako at humilata nang maayos. Ilang minuto na lang, pipilitin ko nang matulog nang biglang may kumatok. Napakurap ako. "Pasok," mahina kong sabi. Dahan-dahang bumukas ang pinto, at bumungad sa akin si Ninong Chester, nakasuot ng itim na pajama at puting T-shirt na bahagyang hapit sa katawan niya. Agad akong naupo sa kama. “Ninong?” “Gising ka pa pala,” aniya habang pumasok na sa loob at marahang isinara ang pinto sa likod niya. “Bakit ka narito?” naninikip ang noo kong tanong. Naglakad siya palapit s
Celeste's POV Tahimik akong nakaupo sa harap ng aking desk, pero sa loob-loob ko, may kung anong mabigat na kaba ang unti-unting bumabalot sa akin. Kanina pa ako nakakatanggap ng mga makahulugang tingin mula sa mga kasamahan ko sa law firm. Hindi ko alam kung paranoia lang ba ito—o talagang may alam na sila. Muli kong iniangat ang cellphone ko at binasa ang headline ng isang online news article. "DR. CHESTER VILLAMOR, MAY LINGID NA ROMANSA? SINO ANG BABAE SA LARAWAN?" Naramdaman ko ang panlalamig ng aking mga palad habang nakatingin sa litrato na naka-attach sa article. Nandoon kami ni Ninong Chester—sa isang intimate moment sa loob ng kanyang sasakyan. Sa larawan, kita kung paano niya inilapit ang kamay niya sa pisngi ko, tila may binubulong bago ko inilibing ang mukha ko sa dibdib niya. Mas lalo akong nag-panic nang mabasa ko ang mga comments. "Sino siya?! Wala namang lumalabas na girlfriend si Dr. Villamor!" "Mukhang matagal na sila. Sino ba may impormasyon tungkol sa babae
Celeste's POV Tahimik kong pinunasan ang ibabaw ng coffee table habang bumabakas sa labi ko ang isang maliit na ngiti. Sabado. Day off namin ni Ninong Chester. Sa wakas, isang araw kung kailan wala akong kailangang haraping kaso, walang pagod na pagtatalo sa korte, at higit sa lahat—walang mga matang nagmamasid sa akin sa law firm. Napabuntong-hininga ako habang nilingon ang bukas na kusina kung saan abala si Ninong Chester sa pagluluto. Nakasuot lang siya ng puting V-neck shirt at pajama pants, nakatupi ang manggas ng kanyang damit, kaya kitang-kita ang matitigas niyang bisig. Naka-focus siya sa paghiwa ng mga sangkap, tila isang chef sa isang five-star restaurant. Diyos ko. Napaka-sexy niya kahit nasa bahay lang. Napailing ako sa sarili. Ano ba, Celeste? Tama na 'yan. Bumalik ako sa paglilinis, pero hindi ko maiwasang ngumiti. Ilang buwan na ang nakalipas, hindi ko inakalang ganito ang magiging buhay ko—nakatira sa penthouse ng isang lalaking ilang taon kong tinatawag na Ninong
Celeste's POV Matagal akong nakatulala sa screen ng cellphone ko, nakailang dial na ako, pero paulit-ulit lang ang sagot—wala. Laging abala ang linya. Walang sumasagot. Hindi man lang nagri-ring. Pinigilan ko ang panginginig ng kamay ko habang muling pinindot ang pangalan ni Mama sa contact list ko. Kahit anong galit ang nararamdaman niya sa akin, hindi niya ako matitiis nang ganito… hindi ba? Hindi niya ako kayang balewalain ng ganito katagal. Muli kong isinandal ang likod ko sa headboard ng kama habang pinakikiramdaman ang malumanay na tunog ng ulan sa labas ng bintana ng condo unit ko. Bumalik muna ako rito pansamantala upang umiwas sa ingay ng mundo. Sa penthouse ni Ninong Chester, hindi ko na magawang lumabas nang walang nakatingin sa akin—mga usisero sa paligid, mga mata ng mga taong hindi ko alam kung nanghuhusga o naaawa sa akin. Mas safe akong mag-isa. Pero ang bigat sa dibdib ko ay hindi nabawasan kahit na nasa ibang lugar ako. Muli kong tinawagan si Papa. One ring.
Chester's POV “Chester, you better explain yourself. Right. Now.” Tumindig ang balahibo ko sa bigat ng boses ni Dad. Hindi na niya ako tinawagan sa phone, hindi na niya rin ako pinadalhan ng lawyer—dumiretso siya rito sa penthouse ko kasama si Mom, at kahit walang anuman sa kanila ang sumisigaw, ramdam ko ang matinding galit sa mga mata nila. Nakatayo ako sa harapan ng couch habang si Mom ay may mahigpit na hawak sa braso ni Dad, na para bang inihahanda ang sarili sakaling bumigay ito. Sa edad na animnapu’t lima, ang ama kong si Reginald Villamor ay isang institusyon sa mundo ng medisina at negosyo. Walang pumipigil sa kanya. Walang humahadlang. Hanggang ngayon. Humarap ako sa kanya, itinuwid ang likod, at nagpakawala ng isang malalim na hininga. Ito na ang simula ng digmaang ito. “Dad,” panimula ko, pilit na pinalalamig ang tono ng boses ko. “I know you’re upset, but let’s talk about this rationally—” “Rationally?” putol ni Dad, ang tinig niya ay puno ng poot at panghuhusga. “
Celeste's POVNamumula ang mga mata ni Chester nang muli ko siyang tingnan—mga matang punong-puno ng lungkot, pangungulila, at isang napakatinding pagsusumamo. Para siyang batang naiwan sa ulan, basang-basa ng pait at pag-asa, nakatingin sa akin na parang ako na lang ang natitirang dahilan ng mundo niya para magpatuloy. At sa bawat pilit niyang pagngiti sa kabila ng nangingilid na luha, ramdam ko ang bigat ng pinipigil niyang damdamin—ang matagal nang pangungulila, at ang sakit ng pagbitaw.Hindi ko na kayang tiisin pa ang tingin niyang iyon.Pagod na ako—pagod nang lumayo, magkunwaring buo ako, magkunwaring wala na akong nararamdaman. Ilang gabi na akong umiiyak habang yakap si Caleigh, iniisip kung tama ba ang ginawa kong pagputol sa amin, kung makakaya ko bang mabuhay sa mundong alam kong wala siya. At ngayong narito siya, kaharap ko, sugatan pero humihiling pa rin ng ikalawang pagkakataon, bakit pa ako magpapanggap?Kung dati ay binigyan niya ako ng pag-asa, binigyan niya ako ng p
Celeste’s POVTahimik ang buong paligid habang hinahayaan kong lamunin ng katahimikan ang kuwarto. Sa labas ay ang patak ng ulan, tila nakikiayon sa bigat ng damdaming pilit kong kinukubli. Sa loob ng banyo, maririnig ang pagbuhos ng tubig sa shower—si Chester. Naliligo siya matapos ang mahabang araw. At heto ako ngayon, nakatayo sa gitna ng kuwartong minsan naming pinagsaluhan ng mahihiwagang gabi’t masalimuot na umaga.Habang nagpapahid ng luha, pinilit kong ibaling ang atensyon ko sa isang praktikal na bagay—ang hanapan siya ng maisusuot ngayong gabi. Hindi ko siya kayang paalisin sa ganitong oras. At saka, bahay niya rin ito, kahit pa ako ang naiwan dito. Siya ang nagpatayo ng bahay na ito, siya ang nagdisenyo ng bawat dingding, bawat sulok. Lahat ay may bakas niya.Binuksan ko ang closet at halos mapangiti nang makitang nandoon pa rin ang ilan niyang lumang damit. Maayos pa rin ang pagkaka-fold, parang hinihintay siyang muling bumalik. Kinuha ko ang isang puting cotton shirt at g
Celeste's POV Napakabigat. Para akong binuhusan ng isang drum ng malamig na tubig habang binubuhat ng libo-libong batong nakapatong sa dibdib ko. Hindi ko alam kung paano ako humahakbang palabas ng ospital, hindi ko rin alam kung paano ako humihinga habang patuloy lang ang pagbagsak ng luha ko—tila walang katapusan, parang ilog na hindi maampat ang agos.Kasabay ng bawat patak ng luha ko ay ang paulit-ulit na tanong sa isip ko—bakit? Bakit kailangang itago sa akin ang katotohanan? Bakit kailangang malaman ko ito sa ganitong marahas at masakit na paraan? Hindi ba ako karapat-dapat malaman kung sino talaga ako?Pagkalabas namin ni Chester sa ospital, bigla akong napahinto sa tabi ng pader. Doon ko na hindi na napigilan ang sarili ko. Napaupo ako sa malamig na semento, nakayuko, habang walang tigil ang pag-iyak ko. Nanginginig ang buong katawan ko, hindi dahil sa lamig, kundi dahil sa sobrang sakit at pagkabigo. I felt like a stranger in my own skin. Hindi ko na kilala ang sarili ko. Pa
Celeste’s POVIsang linggo na ang lumipas, ngunit para pa rin akong binabagabag ng bawat alaalang parang sariwa pa ring humihiwa sa puso ko. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang nangyari—ang pagsubok ni Isabelle na patayin si Reginald, ang duguang katawan niya sa sahig ng Villamor Mansion, at ang mukha ni Chester, puno ng takot, galit, at pagkawasak.Pero higit sa lahat, ang pinakamahirap tanggapin ay ang katotohanan—na si Chester ay hindi isang tunay na Villamor, at ako... ako pala ang anak ng hayop na si Reginald Villamor. Isang bunga ng kasalanan. Isang patunay ng isang gabi ng karahasan at panggagahasa.Walang araw na lumilipas na hindi ko tanungin ang sarili ko kung paano ko kakayaning tanggapin ang katotohanang iyon. Hindi ko nga alam kung paanong hindi ko nasuka ang sarili ko sa tuwing naiisip ko kung sino talaga ang gumawa sa akin. Sa tuwing sinisilip ko ang silid ni Reginald, para akong sinasakal ng galit at pandidiri.Naputol lang ang pag-iisip ko nang biglang tumabi si C
Chester’s POVHalos hindi ko na maramdaman ang tibok ng puso ko sa sobrang takot at galit. Nanginginig ang buo kong katawan, parang sasabog ang ulo ko sa dami ng emosyon na nagsisiksikan sa dibdib ko. Para akong nakalutang sa gitna ng masamang panaginip na hindi ko matakasan, habang pinagmamasdan si Isabelle—nakahandusay sa malamig na sahig ng mansion, duguan ang kamay, hawak pa rin ang kutsilyo na muntik nang pumatay sa akin.She was trembling, but her eyes still burned with obsession. Para siyang isang nilikhang nilamon ng sarili niyang delusyon. Hindi ko na siya makilala.“Diyos ko…” bulong ko, halos hindi lumalabas ang boses ko habang hinahabol ko ang hininga. Hindi ko alam kung dahil ba sa takot, sa pagod, o sa takot na mawalan ako ng isa pang mahal sa buhay ngayong gabi.Nanginginig ang mga daliri ko habang pinulot ko ang cellphone na tumilapon sa tiles nang mangyari ang kaguluhan. Nanlalamig ang pawis ko, bumabalot ang kaba sa buong katawan ko habang tinitingnan ko si Dad—nakah
Chester’s POVMadaling araw na nang magising ako. Tahimik ang buong ospital, tanging mahinang humuhuning aircon at ang marahang paghinga ni Caleigh ang nagsisilbing musika sa paligid. Nakaupo ako sa maliit na couch sa sulok ng silid, pilit na pinipikit ang mga mata ngunit nananatiling gising ang diwa ko. Ang dami pa ring gumugulo sa isip ko—ang kalagayan ni Caleigh, si Celeste, ang kinabukasan naming tatlo, at ang katotohanan na pilit kong hinuhukay mula sa nakaraan.Bigla kong naramdaman ang pag-vibrate ng cellphone ko sa bulsa. Mabilis akong napabangon, at nang makita ang pangalan sa screen, agad akong kinabahan.Si Daddy.Sinagot ko ang tawag at agad na sumalubong sa tenga ko ang nanginginig na tinig ng lalaking halos kalahati ng pagkatao ko."C-Chester, anak… tulongan mo ako…"Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Umangat ang balahibo ko sa braso. Hindi ko pa naririnig ang boses niya sa ganitong anyo—basag, paos, at puno ng takot."Dad? Nasaan ka? Anong nangyayari?" nangingini
Celeste’s POVNakahiga ako sa couch ng private room ni Caleigh habang binabasa ang bagong medical report na galing sa pedia. Kahit papaano, mas gumaan na ang pakiramdam ko. Bumabalik na ang sigla ng anak namin, at malapit na siyang i-discharge kung patuloy ang paggaling niya. Pero habang abala ako sa pagbabasa, bigla kong narinig ang mahinang tunog ng doorknob ng banyo. Napalingon ako, at sa isang iglap, para akong na-paralyze.Bumukas ang pintuan ng banyo, at tumambad sa akin si Chester—topless, basa pa ang buhok, at tanging puting tuwalya lamang ang nakapulupot sa baywang niya.Hindi ako agad nakagalaw.Tumulo ang tubig mula sa kanyang buhok, dumaan sa matigas niyang panga, sa leeg, at dumausdos pa hanggang sa matipuno niyang dibdib. Hindi ko mapigilan ang sarili kong titigan siya. Parang slow motion ang bawat hakbang niya palapit sa akin. Bawat patak ng tubig ay parang musika na nanunukso sa pandinig ko.Mabilis kong iniwas ang tingin nang magtama ang mga mata namin. Hindi ko maint
Celeste’s POVTahimik ang kwarto. Tanging mahina at regular na paghinga ni Caleigh ang bumabasag sa katahimikan. Nakaupo ako sa isang sulok habang pinagmamasdan ang mag-ama—si Chester, at ang anak naming si Caleigh—na tila ba walang anuman ang bigat ng mga tanong na bumabalot sa pagitan naming dalawa.Dahan-dahan niyang hinihili ang buhok ni Caleigh, marahang inaayos ang nakalugay nitong bangs habang nakapikit ang bata. Napakaingat ng bawat galaw niya, tila ba isa siyang alagad ng sining at ang hawak niya ay ang pinakamahalagang obra.There was something undeniably heartbreaking about watching them like this. Something tender. Something so painful it almost made me want to look away. Pero hindi ko kaya. Hindi ko kayang hindi pagmasdan ang lalaking minsan kong kinamuhian, minahal, tinanggihan, at ngayon, hindi ko na alam kung anong posisyon niya sa puso ko.“Celeste,” mahina pero buo niyang tawag, hindi inaalis ang tingin sa anak namin. “Let’s take the test.”Agad akong natahimik. Para
Celeste's POV Nang tuluyang makaalis si Isabelle, agad akong kumawala mula sa pagkakayakap ni Chester. Para akong nakalunok ng apoy—umiinit ang dibdib ko sa galit, sa inis, at sa sobrang pagkalito. Hinawi ko ang kaniyang mga bisig na tila ba umaangkin pa rin sa katawan ko kahit pa malinaw na malinaw sa amin pareho kung gaano kasalimuot ang sitwasyon namin.Mabilis akong bumaba ng kotse at inayos ang gusot ng blouse ko habang nanginginig ang mga kamay ko—hindi sa lamig kundi sa emosyon na pilit kong pinipigil mula kanina. Pakiramdam ko ay nilapastangan ko ang sarili ko sa pagtugon sa halik na ‘yon. At kahit anong pilit kong iwasan ang katotohanan, ramdam ko pa rin ang apoy na iniwan ng mga labi niya sa balat ko.“Celeste, wait!” sigaw ni Chester mula sa loob ng sasakyan.Hindi ko siya nilingon. Humakbang ako papunta sa kotse ko, pero bago ko pa man mabuksan ang pinto, inabot niya ang braso ko mula sa likuran. Hinila niya ako paharap at doon ko siya hinarap—kasabay ng isang malutong na