Good morning! Please like, comments, gem votes, and rate this book. Thank you!
Celeste's POV "Sigurado ka bang ayos ka na?" Mula sa kinahihigaan ko sa kama, nakita kong nakatayo si Chester sa tabi, nakakunot ang noo at halatang hindi pa rin kampante sa kalagayan ko. Kanina pa siya pabalik-balik sa kwarto, hindi mapakali. Kahit sinabi na ng doktor na wala namang seryosong nangyari sa baby namin at kailangan ko lang magpahinga, hindi pa rin siya makampante. Napabuntong-hininga ako at napailing. Masyado siyang overprotective. Nakangiti akong tumingin sa kanya. "Ninong, ilang beses ko nang sinabing ayos lang ako. Hindi mo na kailangang mag-alala nang ganyan." Pero hindi siya nakinig. Lumapit siya at inayos ang kumot ko, kahit maayos naman ito. "Dapat kang magpahinga. Ayaw kong maulit ang nangyari kanina." Ibinaba niya ang tingin niya sa tiyan ko, saka marahang hinaplos ito sa labas ng kumot. Ramdam ko ang init ng palad niya. Para akong na-freeze sa kinatatayuan ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa pagod o sa sobrang bilis ng tibok ng puso ko. "Ang baby natin
Celeste's POV Muntik nang mahulog ang baso sa kamay ko nang marinig ko ang sunod-sunod na pagkatok sa pinto. Wala naman akong inaasahang bisita ngayon. Si Ninong Chester naman ay lumabas sandali para asikasuhin ang ilang bagay sa ospital. Dahan-dahan akong lumapit sa pinto, dama ang kaba sa dibdib. Pagbukas ko, halos manlaki ang mga mata ko sa sobrang gulat. “Mama? Papa?” Nakatayo sa harapan ko ang mga magulang ko—si Mama Calista at Papa Carlos. Parehong nakataas ang kilay at may halong pagtataka ang mga tingin sa akin. “Anak, anong ginagawa mo rito?” tanong agad ni Mama. “At bakit ang lalaki ng damit mo?” Pakiramdam ko ay natuyuan ako ng dugo sa katawan. Hindi ko inaasahang darating sila. At higit sa lahat, hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag kung bakit ako narito! Mabilis akong nag-isip ng palusot. “Ah… e, kasi—uhm—nagpunta ako rito para makiusap kay Ninong Chester tungkol sa—sa kaso ko!” Napatingin si Papa sa loob ng penthouse ni Ninong Chester. “Bakit hindi mo kami
Celeste's POV Pagkasara ng pinto, agad akong bumaling kay Ninong Chester, naniningkit ang mga mata sa inis. “Tatlong araw? Talaga ba, Ninong?” Sinamaan ko siya ng tingin, sabay palo sa braso niya. Napailing lang siya at tumawa. “Anong gusto mong sabihin ko? Na isang linggo ka na rito?” Lalo akong nainis. “Pwede namang sabihin mong isang gabi lang! Hindi mo kailangang bigyan ng rason ang mga magulang ko para maghinala!” Nagkibit-balikat siya at naglakad papunta sa kusina, parang wala lang nangyari. “Wala namang kaso kung maghinala sila. Wala naman silang matutuklasan.” Sumunod ako sa kanya, hindi papayag na tapusin niya ang usapan nang gano’n na lang. “So, ano? Okay lang sa 'yo na isipin nilang may relasyon tayo?” Napahinto siya at tiningnan ako mula ulo hanggang paa bago ngumiti nang nakakaloko. “Eh hindi ba naman talaga tayo may relasyon, asawa ko?” Napasinghap ako sa sagot niya. “Shhh! Huwag mong sabihin ‘yan nang malakas!” Ngumiti lang siya habang inilalabas ang tubig mula
Celeste's POV “Celeste, pupunta ka ba sa birthday celebration ni Sir Manuel mamaya?” tanong ni Atty. Liz habang nag-aayos ng mga papel sa mesa niya. Napatigil ako sa pagbasa ng isang case file at tumingin sa kanya. “Oo naman. Birthday ‘yon ng boss natin, Liz. Kahit busy tayo, hindi natin puwedeng balewalain ‘yon.” “Oo nga. Saka ang sabi, may pa-buffet siya sa isang five-star hotel.” Tumawa siya. “Gutom na nga ako ngayon pa lang!” Napangiti ako at muling binalik ang atensyon sa binabasa ko, pero nag-ring ang phone ko. Ninong Chester. Napabuntong-hininga ako bago sinagot ang tawag. “Hello, Ninong?” “Nasaan ka?” matigas niyang tanong. Napaangat ang kilay ko. “Sa office. Bakit?” “May lakad ka mamaya.” Hindi tanong ang tono niya, kundi kumpirmasyon. Napailing ako. “Ninong, paano mo nalaman?” “Nabanggit ni Atty. Cruz kanina nang dumaan siya sa ospital.” Napapikit ako at inis na huminga nang malalim. Talaga bang lahat ng tao sa paligid namin ay informant niya? “Ano naman ngayon
Celeste's POV Malamig ang hangin sa loob ng kwarto. Dinig ko ang marahang ugong ng aircon habang nakahiga ako, pero kahit anong pilit kong ipikit ang mga mata ko, hindi ako makatulog. Bumabalik-balik sa isip ko ang nangyari kanina. Ang halik ni Ninong Chester sa pisngi ko. Ang paraan ng pagkakatingin niya sa akin bago siya umalis. May kung anong init na gumapang sa balat ko habang inaalala iyon. Diyos ko, Celeste, hindi ka pwedeng magkaganito. Ninong mo siya. Napabuntong-hininga ako at humilata nang maayos. Ilang minuto na lang, pipilitin ko nang matulog nang biglang may kumatok. Napakurap ako. "Pasok," mahina kong sabi. Dahan-dahang bumukas ang pinto, at bumungad sa akin si Ninong Chester, nakasuot ng itim na pajama at puting T-shirt na bahagyang hapit sa katawan niya. Agad akong naupo sa kama. “Ninong?” “Gising ka pa pala,” aniya habang pumasok na sa loob at marahang isinara ang pinto sa likod niya. “Bakit ka narito?” naninikip ang noo kong tanong. Naglakad siya palapit s
Celeste's POV Tahimik akong nakaupo sa harap ng aking desk, pero sa loob-loob ko, may kung anong mabigat na kaba ang unti-unting bumabalot sa akin. Kanina pa ako nakakatanggap ng mga makahulugang tingin mula sa mga kasamahan ko sa law firm. Hindi ko alam kung paranoia lang ba ito—o talagang may alam na sila. Muli kong iniangat ang cellphone ko at binasa ang headline ng isang online news article. "DR. CHESTER VILLAMOR, MAY LINGID NA ROMANSA? SINO ANG BABAE SA LARAWAN?" Naramdaman ko ang panlalamig ng aking mga palad habang nakatingin sa litrato na naka-attach sa article. Nandoon kami ni Ninong Chester—sa isang intimate moment sa loob ng kanyang sasakyan. Sa larawan, kita kung paano niya inilapit ang kamay niya sa pisngi ko, tila may binubulong bago ko inilibing ang mukha ko sa dibdib niya. Mas lalo akong nag-panic nang mabasa ko ang mga comments. "Sino siya?! Wala namang lumalabas na girlfriend si Dr. Villamor!" "Mukhang matagal na sila. Sino ba may impormasyon tungkol sa babae
Celeste's POV Tahimik kong pinunasan ang ibabaw ng coffee table habang bumabakas sa labi ko ang isang maliit na ngiti. Sabado. Day off namin ni Ninong Chester. Sa wakas, isang araw kung kailan wala akong kailangang haraping kaso, walang pagod na pagtatalo sa korte, at higit sa lahat—walang mga matang nagmamasid sa akin sa law firm. Napabuntong-hininga ako habang nilingon ang bukas na kusina kung saan abala si Ninong Chester sa pagluluto. Nakasuot lang siya ng puting V-neck shirt at pajama pants, nakatupi ang manggas ng kanyang damit, kaya kitang-kita ang matitigas niyang bisig. Naka-focus siya sa paghiwa ng mga sangkap, tila isang chef sa isang five-star restaurant. Diyos ko. Napaka-sexy niya kahit nasa bahay lang. Napailing ako sa sarili. Ano ba, Celeste? Tama na 'yan. Bumalik ako sa paglilinis, pero hindi ko maiwasang ngumiti. Ilang buwan na ang nakalipas, hindi ko inakalang ganito ang magiging buhay ko—nakatira sa penthouse ng isang lalaking ilang taon kong tinatawag na Ninong
Celeste's POV Matagal akong nakatulala sa screen ng cellphone ko, nakailang dial na ako, pero paulit-ulit lang ang sagot—wala. Laging abala ang linya. Walang sumasagot. Hindi man lang nagri-ring. Pinigilan ko ang panginginig ng kamay ko habang muling pinindot ang pangalan ni Mama sa contact list ko. Kahit anong galit ang nararamdaman niya sa akin, hindi niya ako matitiis nang ganito… hindi ba? Hindi niya ako kayang balewalain ng ganito katagal. Muli kong isinandal ang likod ko sa headboard ng kama habang pinakikiramdaman ang malumanay na tunog ng ulan sa labas ng bintana ng condo unit ko. Bumalik muna ako rito pansamantala upang umiwas sa ingay ng mundo. Sa penthouse ni Ninong Chester, hindi ko na magawang lumabas nang walang nakatingin sa akin—mga usisero sa paligid, mga mata ng mga taong hindi ko alam kung nanghuhusga o naaawa sa akin. Mas safe akong mag-isa. Pero ang bigat sa dibdib ko ay hindi nabawasan kahit na nasa ibang lugar ako. Muli kong tinawagan si Papa. One ring.
Celeste's POV"C-Chester?" usal ko nang mapansin ang pamilyar na pigura ng lalaki hindi kalayuan sa amin.Parang may mali sa aking paningin. Ang puso ko ay parang kumakabog nang mabilis, at ang mga paa ko ay para bang hindi makagalaw. Iba't ibang emosyon ang dumaan sa akin nang makita ko si Chester sa mismong araw ng birthday at binyag ni Caleigh. Alam kong nandito siya, ngunit hindi ko alam kung anong ibig sabihin ng presensya niyang iyon. Ang lalaki na iniwasan ko, ang lalaki na hindi ko alam kung anong nangyari sa aming relasyon, ay nariyan—nagpakita sa okasyong hindi ko inasahan."Excuse me," mahinang sinabi ko kay Joaquin, na kasalukuyang katabi ko. "May pupuntahan lang akong bisita."Ngunit ang totoo, gusto ko lang siguraduhin na hindi ako nagkakamali. Baka naman nananabik lang ako. Gusto kong mapatunayan sa aking sarili na hindi lang ako namamalikmata. Hindi ko kayang makita si Chester na nawawala sa aming buhay. Gusto ko lang malaman kung siya nga iyon. Ilang segundo lang, na
Chester's POVHindi ko pa rin matanggap ang lahat ng nangyari. Bawat araw na lumilipas mula noong iniwan ko si Celeste, parang may matigas na piraso ng bato na nakabara sa dibdib ko—ang bigat ng desisyon ko na walang kaligayahan, at ang patuloy na paggugol ng oras ko sa isang hindi natutunang aral. Ang penthouse ko, na dati ay puno ng tawanan at pagmamahalan, ngayon ay tila isang malamlam na kuweba ng mga alaalang masakit. Hindi ko alam kung anong klaseng tao na ako. Minsan naiisip ko na mas mabuti nang lumayo—kung aalis ako, hindi ko kailangang patuloy na makita ang mukha ng babaeng minahal ko nang sobra, pero ngayon ay alam kong imposible.Ilang araw nang naglalaro sa isip ko ang desisyon ko. Gusto ko siyang balikan, ang pagmamahal namin, ang lahat ng naiwan na masaya, pero ni hindi ko kayang magsinungaling. Kung muling magbabalik siya sa buhay ko, magiging masakit lang ang lahat. Hindi ko kayang baguhin ang mga itinakdang batas ng buhay, at hindi ko kayang labanan ang tadhana. Magk
Chester's POVTahimik ang buong bahay. Tanging ang mahihinang hikbi ni Celeste ang naririnig ko habang nakaupo siya sa sahig, hawak pa rin ang annulment papers na ako mismo ang nag-abot sa kaniya. God, what have I done?Bahagya akong lumingon. Palihim ko siyang sinulyapan—ang babaeng minahal ko ng buong puso. Nakalugmok siya, tila gumuho ang buong mundo niya. At ako, ako ang dahilan ng lahat ng sakit na 'yon.Humigpit ang pagkakakuyom ko sa doorknob ng kwarto namin, pinilit kong hindi lumapit. Dahil alam kong kapag niyakap ko siya, kapag hinayaan kong marinig niya ang tibok ng puso kong ito na para pa rin sa kaniya—mababasag ang desisyon kong buuin ang distansya sa pagitan naming dalawa.Mahal ko si Celeste. That’s the irony of it all. Mahal na mahal ko siya kaya ko siya kailangang iwan.Pumasok ako sa silid namin at agad kong dinampot ang maleta sa ilalim ng kama. Isa-isa kong inilagay ang ilang mga damit, mga gamit ko sa ospital, ilang personal na gamit. Pilit kong pinanatag ang sa
Celeste's POVPitong araw na ako naghihintay ng kahit katiting na lambing mula kay Chester, ngunit wala—hindi man lang ako matitigan sa mata, ni hindi ako mahalikan sa labi gaya ng dati. Ang dating mainit na yakap tuwing gabi, napalitan ng katahimikan at espasyong parang bangin sa pagitan naming dalawa. At kahit ilang beses ko na siyang sinubukang lapitan, lambingin, o kausapin nang maayos, hindi ko siya maramdaman. Para bang may pader na hindi ko matawid.Simula nang makita niya kaming magkasabay ni Joaquin sa labas ng bahay, bigla siyang nagbago. Wala naman akong ginawang masama. Hinatid lang naman ako ng kaibigan ko matapos ang isang mahabang araw sa korte, pero ang naging reaksyon ni Chester ay parang nahuli niya akong may kasalanan. Hindi siya nagsalita, pero mas mabigat pa sa sigawan ang katahimikan niya.Minsan, alas-dose na ako natutulog, umaasa na maririnig ko ang tunog ng pinto, ang yabag ng sapatos niya sa hallway, o kahit ang mahina niyang bulong ng “I’m home,” pero walang
Celeste's POVLumalim ang hinga ko habang tinititigan ko si Atty. Lourdes Sanchez na kasalukuyang nakatayo sa tapat ng coffee station sa labas ng courtroom. Dala niya ang kaniyang signature Louis Vuitton tote. She always dressed like she was attending a fashion week, not a legal battle. Ngunit higit pa sa panlabas na anyo ang tunay na dahilan kung bakit hindi ko siya kailanman kinampihan—she was ruthless, manipulative, and dangerously charming.Ako ang nauna sa korte ngayon. Dumiretso ako sa preparation room bitbit ang mga dokumento ng kaso, pero makalipas ang ilang minuto, nariyan na agad si Lourdes. At gaya ng dati, hindi siya papayag na hindi ako asarin.“Ang aga mo ngayon, Celeste,” simula niya, habang pa-casual na nagsasalin ng kape. “Baka sakaling mauna ka ring matalo?”Ngumiti ako ng matamis, pero may bahid ng asido. “Mas gusto ko kasing nauuna sa lahat. Unlike others na laging second choice.”Bigla siyang napahinto. Tumitig siya sa akin habang dahan-dahang nilapag ang tasa sa
Celeste’s POVAlas dos na ng madaling araw nang marating ko ang bahay. Pagkababa ko ng kotse, tahimik ang paligid at malamig ang simoy ng hangin—parang sumasalamin sa bigat ng nararamdaman ko. Inaantok at pagod na pagod ako, pero higit pa roon, mas nangingibabaw ang lungkot at pag-aalala.Pinagbuksan ako ni Ate Sofia ng pinto. Nakangiti siya sa akin, bitbit ang tasa ng mainit na gatas.“Uy, akala ko dito ka na sa office matutulog. Mabuti’t nakauwi ka rin,” sabi niya habang inaabot sa akin ang tasa.Napangiti ako nang bahagya. “Thanks, Ate.” Umupo ako sa couch habang siya naman ay tumabi sa akin."Nakauwi na ba si Chester?" tanong ko, inaasahang maririnig ko ang boses niya sa itaas o makita siyang bumababa ng hagdan.Umiling si Ate Sofia. "Hindi pa. Akala ko nga ay sabay kayong uuwi mag-asawa."Nawala ang ngiti sa labi ko at napatingin ako sa pinto, na parang umaasang bumukas iyon at bigla siyang lilitaw. Pero wala.Muli kong naalala ang nakita ko kahapon—si Chester at si Lourdes, magk
Celeste’s POVBuong maghapon akong parang wala sa sarili. Sa bawat segundo, paulit-ulit lang ang tanong sa utak ko: Bakit hindi siya nagparamdam? Hindi ba niya ako naiisip man lang? Ilang beses kong tiningnan ang cellphone ko, umaasang may mensahe o kahit isang tawag galing kay Chester—pero wala. Ni isang notification mula sa kaniya ay hindi ko natanggap.Sinasabi ko sa sarili ko na baka busy lang siya. Na baka may inasikaso lang talaga siyang importante. Pero hanggang kailan ko ipagtatanggol ang asawa ko sa sarili kong isipan? Kung talagang importante ako sa kanya, hindi niya ako hahayaang maghintay ng wala.Hindi ko alam kung dahil lang ba sa selos o sa pangamba, pero hindi ko maiwasang isipin si Lourdes. Nakita ko kanina kung paano siya inasikaso ni Chester. Kung paano siya inalalayan. Ganoon din ba ang ginagawa niya kapag ako ang nasasaktan? O si Lourdes na ba ang mas iniingatan niya ngayon?"Hey, may problema ba? Mukhang malalim ang iniisip mo," saad ni Joaquin, pilit inaagaw ang
Celeste’s POVMaaga akong dumating sa law firm ngayon. Gusto kong maagang matapos ang mga nakatambak na kaso para makauwi rin agad. Ayoko nang palampasin pa ang pagkakataong ayusin namin ni Chester ang pagitan namin. Hindi ko pa rin malimutan ang nangyari kagabi—ang bigla niyang pagseselos, ang selos na nauwi sa isang marahas na suntok, at pagkatapos ay ang gabing nauwi sa isang mainit na pagtatalik.Gulong-gulo pa rin ang isip ko.Papasok na sana ako sa loob ng building nang biglang bumungad si Atty. Dina Cayapan—isa sa mga una kong na-close na case lawyer dito sa firm. Maingay, palakaibigan, pero may pagka-tsismosa rin."Atty. Celeste!" tawag niya habang nagmamadaling lumapit. "May chika ako, grabe!"Napakunot ang noo ko. Ano na naman ‘to? Ngunit kinuha ko rin ang cellphone na iniabot niya sa akin, dala na rin ng kuryosidad."Ano 'yon?" tanong ko, at nang ibaling ko ang paningin ko sa screen ng phone niya, agad akong natigilan.Larawan iyon ni Chester kasama si Isabelle sa loob ng i
Celeste’s POVHindi ako makapaniwala sa inasal ni Chester.Nanatili akong nakatayo sa labas, nakatulala habang pinanonood siyang naglalakad papasok ng bahay, galit na galit, tila isang bombang sasabog anumang sandali. Mabilis ang tibok ng puso ko. Ramdam ko ang panginginig ng mga daliri ko sa kaba at pagkabigla.Hindi ko alam kung mas nasaktan ako sa biglaan niyang pagsugod sa kasama ko… o sa malamig at selosong tingin na ibinigay niya sa akin pagkatapos.Bakit parang hindi niya ako pinagkakatiwalaan?Mabilis akong nagpaalam sa kasama ko, humingi ng paumanhin, at dali-daling sumunod kay Chester sa loob. Ramdam ko pa rin ang bigat ng tingin ng mga kasambahay sa akin habang pinapanood nila akong pumasok.Pagkapasok ko sa bahay, nakita ko siyang nakaupo sa sofa, nakasubsob ang ulo sa pagitan ng kanyang mga kamay, parang nilalamon ng sarili niyang emosyon.Tahimik ang buong paligid. Tanging ang mabigat niyang paghinga at ang tunog ng orasan sa dingding ang maririnig.Dahan-dahan akong lum