Chapter 5

Chapter 5

Lilly’s POV

“Patay na ata eh!” Nagising ako sa boses ng isang bata.

“Kaya nga eh, sayang!” Minulat ko ang mga mata ko at naaninag ang dalawang batang tumatakbo palayo sa kinaroroonan ko. Ang sakit ng ulo ko! Iniangat ko ang ulo ko,  may lumabas na tubig sa ilong ko. Tumingin ako sa paligid, nasa tabi ako ng isang ilog at hinihigaan ko pa yung eco bag na pinaglagyan saakin ni Tisoy bago ako itapon.

Wait! Buhay pa ako?

Napatahol-tahol ako sa tuwa. Ang buong akala ko mamamatay na ako. Tumayo ako at naglakad na, hindi ko alam kung nasaan ako. May tulay sa ilalim ng ilog kaya umakyat ako roon. Madaming tao ang naglalakad sa tulay pero kahit isa walang pumapansin saakin. Umaga napala, may mga batang naka-uniform at may mga adults na din na papapsok sa mga trabaho nila. I suddenly remember Sasha. Ganitong oras din siya gumigising para maghanda sa pagpasok sa trabaho. I miss her, and I’ll never get to see her again. Hindi komaintindihan kung anong nagawa kong mali para mangyari ang lahat ng ito sa akin.

Hindi ko alam kung gaano na kalayo at katagal akong naglalakad. Agad akong napatalon sa sidewalk nang businahan ako ng isang tricycle. Muntik na akong masagasaan, I even heard the driver cursed at me. What now? What am I gonna do? Where will I go now?

Tumigil ako sa paglalakad nang mapadaan ako sa likod ng isang fastfood chain. I caught a whiff of something pretty delicious there, kaya naman lumapit ako ‘dun. One service crew opened the rear door and tossed a trash bag on the rubbish dump. I dashed towards the trash bag as soon as he walked away.

I just found myself destroying the trash bag to open it. Tumambad saakin ang mga tira-tirang mga buto ng manok, kanin, spaghetti, gravy and plastics.

Wala na akong karapatang mag-inarte. This is something that all dogs do, especially the homeless ones. After all, I need to survive in order to clear my reputation and receive the justice I deserve.

I was about to eat when I heard a dog’s growl. I looked back and saw three stray dogs killing me with their growls and stares. When the biggest one took a stride forward, I took a step back.

“Teritoryo namin ‘to!” He growled angrily.

“I’m sorry, I was just hungry. But don’t worry hindi pa ako nakakakain kahit kaunti.” The other two dogs attacked me, so I don’t have any choice but to run. Nanginginig na ako sa takot dahil masyado silang malalaki at wala ako laban sa kanila. I stopped running when the other dog blocked the way. Napapikit ako at napaiyak sa kagat nung pinakamalaking aso sa kaliwa kong tainga ko.

He was about to attack me again when someone hurled a stone at them.

The three dogs bolted, leaving me behind. “Shoo!”, said the man with a stick. I examined the man more closely; he appears strange. He turned away from me and began to walk away. Hindi ko alam pero sumunod ako sa kanya. The stick was guiding him, that’s when I figured out that he’s blind.

“Thank you!” I barked at him. Tumigil siya sa paglalakad sandali bago maglakad ulit.

“Watch out!” I barked again, when there’s a glass bottle on his way. Tumigil uli siya sa paglalakad. Tumakbo ako palapit sa kanya at itinulak ang bote sa gilid gamit ang nguso ko, dahilan upang makagawa iyon  ng tunog.

“It’s okay now!” I barked again pero in-ignore niya lang ako ulit.

I barked and barked para magpapansin sa kanya but he never looked back. For a brief moment, I thought I have found a new companion. I had no idea that a person's back could  look very depressing.

Naglakad ako sa opposite direction, maghahanap nalang ako ng ibang makakainan. Napatigil ako nang may mga dugong pumapatak sa semento duon ko uli naramdaman yung sakit sa tainga ko. I was hoping na hindi infected ng rabies yung stray dog na kumagat sa akin. Ayokong maging asong ulul or should I say askal. I don’t want to harm others.

Days, weeks, and months, hindi ko alam kung gaano na ako katagal na naging isang asong palaboy. Every day I venture down the road to survive. What will happen to me if I don't take action? I don't want to give up. Our almighty God has given me numerous chances to live, so I'm going to do my best to hang on.

Napatigil ako sa paglalakad sa malaking building. I looked up and saw how high “The Marquez’s” building . Makakabalik pa kaya ako sa taas ulit?

Madalas ako bumalik dito sa company building ko, umaasa na makikita ko si Sasha pero kahit minsan hindi ko siya nakita. I still misses Sasha from time to time. Kumusta na kaya siya? Hangad ko lang na sana hindi na siya sinasaktan ni Tisoy.

Napatingin ako sa reflection ko sa glass wall. Ang laki na ng itinangkad ko. I’m not clean as white anymore. Sobrang dungis ko at may mga rashes ako all over my body, nalalagas na din ang mga balahibo ko, and I’m too skinny.

Anyone who sees me avoids me and look at me like I’m a monster. I can’t blame them, I look like this and we live in a world that is full of judgement.

Nabaling ang atensyon ko sa mamahaling sasakyan na huminto sa tapat ng company. Lumabas mula sa kotse ang dalawang pamilyar na mga mukha. My employees greeted them with respect as they march inside the company.

Anong ginagawa nila dito? Tumakbo ako papalapit sa main door. Hindi pa man ako nakakalapit ay hinarang na ako agad ng dalawang security guard. One of them even threaten to shoot me, “Alis, bawal ka dito.”, he said pointing his gun at me. I know he won’t shoot me, kaya tumakbo ako papasok sa loob.

People inside was alarmed as they saw me enter. They probably think I might harm them. Hinarangan ako ang dadaanan nila Christine and her father Tito Henry. Nagulat sila ata agad kong nabakas sa mga mukha nila ang pandidiri sa akin.

“Anong klaseng security ba meron dito at nakakapasok ang mga nakakdiring aso!” Iritadong sambit ni Tito Henry. I growled as he stepped forward, kaya hindi na siya tumuloy.

“Get out of here!” I barked at them over and over. Hindi maganda ang kutob ko sa dahilan nila kung bakit sila nandito ngayon. I’m hoping that I was wrong.

Dumating na yung dalawang guard na humarang sa akin kanina. They are still pointing their gun at me as if I’m a criminal.

“Dad, we’re getting late,” Christine said, and she whispered something to her father. Pinalibutan sila ng mga bodyguards kaya hindi na ako nakalapit pa sa kanila.

Iniwan ko yung supot ng b****a na kinalkal ko, wala naman kasi akong makuha at wala rin akong ganang kumain. Iniisip ko pa din kung bakit sila nasa teritoryo ko kanina.

Ayokong mapunta sa kanila ang pinaghirapan ko. Kung alam ko lang na mangyayari saakin ‘to, inasikaso kona sana ang will and testament ko. Plano kong i-donate lahat ng pera ko sa orphanage kung saan nanatili ako ng isang taon.

“Lilly, kailangan mong kumain.”, Sister Luna calmly said. I’ve been lying down on my bed the whole day, not moving even an inch.”Sige na anak, kumain kana baka magkasakit ka niyan. Hindi magugustuhan ng mga magulang mo kapag pinabayaan mo ang sarili mo.” She’s right, hindi matutuwa sila Mommy and Daddy.

Ngumiti saakin ng matamis si Sister Luna nang humigop ako sa sabaw. “Damihan mo ang kain para magkalakas ka.” Hinaplos nito ang buhok ko at naupo sa katapat kong kama.

“Sister,” I called her without looking at ther. “Kailan po ako susunduin nila Tito Henry?” I asked still looking at my food. Hindi siya sumagot, bagkus ay hinawakan nito ang kanan kong kamay at marahan iyong pinisil, and that made me look at her.

Her eyes are saying “Hindi sila pupunta,”. It’s been 2 months simula nang iwan ako rito ni Tito Henry. Sabi niya I’m sick in the head kaya kailangan kong magpagaling muna bago niya ako i-uwi.

Oo, I’m still in trauma right now, but I want to get healed in the care of my relatives.I feel so alone here. Napatingin kami ni Sister Luna sa pinto nang pumasok mula roon si Tito Henry and Christine.

Hawak niya sa kanan niyang kamay ang isang kamay ni Christine, habang isang briefcase naman ang hawak niya sa isa niya pang kamay. Christine smiled as she run towards me. She hugged me tightly,”Ate bakit lalo ka atang pumayat?”, she asked. Christine is two years younger than me. “Na-miss po kita.” Binigyan ko siya ng tipid na ngiti bago ko ilipat ang tingin ko kay Tito Henry.

“Sister, can you give us a moment?”, He asked Sister Luna. Sister Luna nodded and she took Christine with her outside.Tinanggal ni Tito yung pagkain ko sa standing tray. Inilabas niya mula sa briefcase ang makapal na folder at’saka niya ito ipinatong sa harapan ko kasama ng isang ballpen.

“I need you to sign this.”, he told me seriously.Tiningnan ko ang laman ng folder. I saw my parent’s company name there. My name was also written in there.”As you know you are only fifteen Lilly. What can you do for the company as of now?”

“Sigurado naman akong ayaw mong gumuho ang kumpanyang pinaghirapang itayo ni Kuya, diba?” Naguguluhan pa ako sa sinabi ni Tito pero may idea na ako kung saan papunta ang mga sinasabi niya. “Don’t  worry, when you are at age and capable of handling the company, I will give it back to your name.” , I nodded at him. Totoo namang hindi ko pa kayang patakbuhin at asikasuhin ang mga naiwan nila Daddy.

Hindi ko pinagsisihan na pirmahan ang mga papeles na ‘yun. In fact, ginawa kong motivation ‘yun para magpursigi ng todo. Nasa tuktok na ako at handa ko nang simulan ang pagbawi sa kung ano ang nararapat sa akin, pero nangyari sa akin ito. I can’t do anything.

I sniffed as I smelled a familiar scent. Hinanap ko ang amoy na ‘yun. “Ibibigay mo ba o tutuluyan na kita?” Napaligon ako sa maliit na iskinita dito sa public market. May narinig akong bulong at hindi maganda ang pakiramdam ko.

Nakita ko ang anino ng dalawang lalaki, nasa likuran sila ng tambak na mga b****a. “Ibigay mo na sabi!” Tumakbo ako at kinagat yung laylayan ng jacket nitong holdaper kaya napaupo ito sa basa at mabahong sahig. Agad siyang tumayo at itinutok saakin ang hawak niyang balisong.

Liningon ko yung hinoholdap niya. Nakaluhod ito sa sahig at kinakapa-kapa ang stick na hawak niya. Siya yung tumulong saakin noon. Na sa kanya rin ang amoy na hinahanap ko kanina.

We met again, but this time he’s the one who needs help.

Tumayo yung bulag na lalaki nang mahanap niya yung white cane niya. Pinaghahampas niya ‘yun sa hangin.

“Umalis kana, wala kang makukuha sa akin!” The bad guy was ready to attack him again when I jumped at him at handa ko na siyang kagatin when I suddenly hesitated. Must I do this? He took that opportunity to push me away. I growled angrily at him making him step backwards.

“Bwisit!” , he hissed as he run away.

Tinahulan ko yung blind guy nang maglakad na ito palayo ng parang walang nangyari. Huminto ito sa paglalakad at kagaya ng dati hindi niya ako nilingon.

“Huwag mo akong susundan!”