Chapter 4

Kiel's POV

"Tsk. Aldrich," I uttered as I scroll down the messages in our group chat.

Based on Creedhorton's messages, it seems that something will come up. Again.

Mukhang mapapasabak ka na naman, Luke.

I shook my head and heaved a sigh.

Hindi ko rin alam kung ano ba'ng nangyayari kay Aldrich. Though we're very aware that he's having a hard time holding his temper.

I admit I have a short range of patience too. Pero iba ang kay Aldrich. Parang dumoble pa ata ngayon. Kung hindi nambubugbog sa bar ay nananapak nalang 'pag nagsimula s'yang maasar sa isang tao.

Hindi ko maintindihan kung ano ba 'yang putanginang trip na 'yan.

He's always been present on hearings with the same case.

Physical Injury.

Mabuti nalang at wala pang resulting to homicide.

Pasalamat s'ya at malinis parin ang record n'ya hanggang ngayon dahil nadadaan pa naman sa usapan and yeah. . Superman-- I mean Luke always saves the day.

My eyelids suddenly felt heavy.

I felt drowsy while enjoying my steamed Japanese siomai, kung pwede lang sanang lunukin lahat ng minsanan para makatulog na ako.

I fucking want to sleep.

I was about to swallow the last piece when a message popped up.

I almost got choke when I saw who it was.

What the fuck? Si Creedhorton lang 'yan, Kiel. Mangangamusta.

Zyrex Hades Creedhorton: Zup Premore.

See?

But before I would composed a reply, another message popped up.

Zyrex Hades: Calm your balls brother, I just want to ask if you're familiar with Dr. Devon Valdimore? And if you know any informations about him.

Valdimore?

Hm. Sounds familiar. I think I've heard it from somewhere.

No.

But I'll try to ask my

colleagues about that.

Zyrex Hades replied to you:

Nevermind. Thanks bro.

Anytime bro.

I rested my back on my recliner and closed my eyes.

I badly needed to sleep.

Parang ngayon ko lang naramdaman ang pagod matapos ang 48 hours na halos straight duty.

I'm just taking a nap whenever I got a chance.

I don't actually meddle with them 'coz I believe that Premore Medical Hospital has the most skillfull doctors with their respective specialties already. It's just that. . Masyadong crucial ang condition ng pasyenteng inoobserbahan namin kaya kinailangan ng tulong ko. It's not that they can't do it by themselves or they don't know what to do but with regards of the case, they're lacking of personnel and I don't like the idea, never did I imagine of someone getting expired under my hands or through my supervision. Not even just one.

I let drowsiness consumed me but I almost fell when my phone vibrated. 

From: Dax

Hoy! Ang gwapo ko talaga 'tol pero 'di ka ba pupunta ngayon kila Luke? Alas otso palang naman ng umaga ah.

---

Right. Masyado pang maaga para mambwisit, Aldrich.

I told him that I have an appointment today but I just want to take a rest.

Napamura ako ng mahina nang mawala ang antok ko.

I grabbed a bunch of medical profiles to review and took randomly. Gawain ko 'to 'pag gusto kong antukin.

As I was reading a patient's diagnosis, I remember someone I needed to talk with.

"Mina," sambit ko sa pangalan n'ya nang mabilis n'yang sagutin ang tawag ko.

"Doc Premore? Bakit po? May problema po ba?"

Oh. Seems that everything's fine. . without me huh?

"Nothing. Is everything's alright?" 'yan lang ang nasabi ko.

"Po?" naguguluhan n'yang tugon.

Napabuntong hininga ako.

Bakit ka nga ba tumawag Kiel?

"Is everything's alright?" ulit ko. "What's my schedule for today? You didn't inform me." Yeah right, she didn't inform me about my schedule that's why.

"Ok naman Doc. Medyo busy nga lang sila Dr. at Dra. Salvanera dahil medyo maraming tao. Ah saglit lang Doc, titingnan ko lang."

Silence took over.

I'm sure the couple aren't having a hard time since they're the one who requested it. It's a perfect timing after a long break from Norway. 

"Ah Doc. May tatlo po. Appointment with Dra. Faustino from Faustino Childbirthing Center, Dr. Montehermoso from Asia's Orthopedic Clinic and Lunch with Dra. Yang of Asylum Psychiatry Clinic."

I nodded as if she can see the fuck I am doing right now. "Cancel the first two and move the third on Saturday."

"Ok po Doc. Itetext ko nalang sila para iinform--"

"You don't need too. Don't mind it." Sila naman ang may kailangan sa akin and I'm not fucking obliged to do it.

"Hm. How about you?" I unconsciously asked.

"Po?"

Dammit.

"Nothing. Just call me when you need me. Take care." I ended the call.

I rested my back and closed my eyes.

I was about to sleep when my phone rang.

Nagpakawala ako ng isang malalim na buntong hininga bago sinagot ang tawag ng kung sino mang istorbo.

"Hoy Premore. May lunch date tayo ngayon baka makalimutan mo." Sinalubong ako ng boses n'yang akala mo ay palaging naghahamon ng away.

I grinned. "Patay na patay ka talaga sa 'kin Paulina. Hindi ko nakalimutan pero sorry 'di ako pwede ngayon. Alam kong sobrang miss na miss mo na ako pero magtiis ka muna," pang-aasar ko.

Natawa ako nang marinig ko ang malulutong n'yang mura.

"Pisti ka talaga pri. Ang kapal parin ng mukha mo. May gusto lang akong linawin."

Sus. Kunwari pa.

"Ano ba 'yon? Sa Sabado ang date natin. 'Wag mo kasi akong masyadong isipin para 'di mo ako namimiss. Naks. Ginaganyan mo na ako? Para namang wala tayong pinagsamahan Paulina. Nakalimutan mo na ba ang mga matatamis nating--"

"Shut up! Ang landi mo parin talaga. Tss." Natatawa kong inilapag ang cellphone matapos n'ya akong babaan ng tawag.

Oh wala na bang hahabol?

I tried to focus in one profile until I felt drowsy again. Bibigay na ang mga mata ko nang may maramdaman na naman ako.

Tang'nang tulog na hindi matuloy tuloy.

Parang gustong magdilim ng paningin ko nang makita ko kung sino ang nagtext. 

From: Dax

Papunta na ako sa Airport. See you there.

--

Putangina talaga.

I walked towards my room here in my office. It's just like a studio type inside an office so I don't need to go home from time to time since I have a lot of workloads to do.

Ah bahala ka sa buhay mo. Matutulog ako.

"Tss."

It took me a couple of minutes staring at my reflection in the mirror. I decided to wear a white cotton Vans Jacket paired with white pants and white rubber.

Putangina talaga Adrich. Ano na namang pakana mo?

Someone's POV

Tahimik kong pinagmamasdan ang mga ulap na para bang nakikipaglaro ang mga ito sa asul na langit.

Ilang minuto nalang ay makakatapak na kami ng Manila. Sa sobrang excitement ay hindi ko na nagawang kumain ng breakfast dahil baka mahuli kami sa flight.

Oo gano'n ako ka-excited.

Marami akong naririnig na haka haka at hindi kanais nais tungkol sa lugar na 'to pero wala akong pakialam.

Excited na akong mag-explore. Excited ako sa bagong environment. Excited ako sa mga bago kong matututunan.

Nakaplano na ako ng mga gagawin at ang una kong balak puntahan ay 'yong mga nakikita kong ipinapalabas sa TV gaya ng Manila Ocean Park, Rizal's Park at mga sikat na amusement park dito gaya ng Star City.

Ano ba'ng meron at ang hilig nila sa Park?

Naputol ang pagmumuni muni at pagpaplano ko nang biglang magsalita ang Captain nitong eroplanong sinasakyan namin.

"Ladies and Gentlemen, welcome to Duconrie International Airport. Local time is 11:30 am and the temperature is 26 degree celcius."

Pasado alas onse palang ng umaga pero mukhang medyo mainit ang klima ngayon dito.

Iginala ko ang paningin sa labas ng bintana at noon ko lang namalayan na nakalapag na pala kami. Hindi ko na naintindihan ang iba pang sinasabi ng Captain basta ang alam ko lang ay excited na akong makababa ng eroplano.

Dalawang oras o mahigit lang ang byahe namin sa himpapawid mula Davao pero pakiramdam ko ay napakatagal naming nakarating.

"Woy nandito na tayo." Nakatingin parin ako sa labas ng bintana habang hinihintay sumagot ang kausap ko.

"In behalf of Duconrie Airlines and the entire crew, I would like to thank you for joining us on this trip and we are looking forward seeing you on board again in the near future. Have a nice day!"

"Woy."

Bakit hindi manlang ito sumagot? Pisting yawa! Hindi kaya. . 

Nilingon ko ito nang mainip ako. 

Sabi ko na nga ba.

Napahilamos ako ng mukha nang makitang mahimbing ang tulog nito at nakalaylay pa ang ulo sa parte kung saan dumadaan ang mga pasahero.

Ni hindi man lang ito makaramdam kahit na nasisiko o nasasagi na ito ng mga pasaherong dumadaan palabas nitong eroplano.

Mabilis ngunit maingat kong inabot ang kanyang ulo at iginiya sa balikat ko bago pa masagi na naman ng isang pasaherong nagmamadaling lumabas.

Gigisingin ko na sana siya ngunit hindi ko maiwasang titigan siya sa mukha. Naitikom ko ang mga labi para 'wag matawa nang mapansin kong medyo nakanganga pa ito habang tulog.

Pfft. Subuan ko kaya 'to ng kalabasa?

Natawa ako sa kalokohang naisip.

"Woy Shen, gising na. Nandito na tayo." Mahina ko pang tinapik ang kanyang pisngi pero tinapik niya rin ang kamay ko at hindi man lang ito nagmulat ng mata.

Yawa! Iwanan ko kaya 'to?

Nilingon ko ang mga pasaherong dumadaan at halos lahat sila ay nakalabas na. May iilan nalang na natira rito sa loob kasama namin na gaya ko ay halatang hinihintay din na maunang makalabas ang karamihan bago sila sumunod.

"Woy Shenika."

"Mm. Katulugon pa ko, ayaw sa daw ko samoka palihog," nakapikit niyang reklamo.

"Woy! Pisti mata na. Abot na ta," kakamot kamot sa batok kong tugon. Medyo niyugyog ko pa ito pero hindi niya ako pinansin.

Pisting yawa. Pinaglihi ata 'to sa mantikang tulog.

"Eh naa naman diay ta diring istoryaha. Hala sige! Biyai nami!" pananakot ko. Mabilis akong tumayo at pinagkrus ang mga braso habang pinagmamasdan siya. Nakaabang sa magiging reaksyon niya.

Hmm tingnan ko lang.

Napangisi ako nang mabilis siyang nagmulat ng mata at tumayo. Agad niyang kinuha ang mga bagahe niya sa overhead bins. "Batig nawong," bulong niya na rinig na rinig ko naman.

Nakagat ko ang pang-ibabang labi para pigilang matawa. "Woy narinig ko 'yon. Giatay! Mura kag mantika matulog," tugon ko.

Pinaningkitan niya ako at saka dahan dahang inilapit ang mukha sa mukha ko. Nawala ang ngiti ko at saka napakunot noo.

"Batig nawong!" masungit niyang singhal sa akin saka ako inirapan bago mabilis na nagmartsa palabas ng eroplano. "Gwapo ko," natatawang saad ko.

Pisting yawa ng tulog mantika na 'to.

Tinotopak na naman.

Napapailing akong sumunod habang isinusukbit ang aking backpack sa kaliwang balikat at nakapamulsa naman ang kabila.

Dumiretso kami sa baggage claim area at hinintay ang iba pa naming luggages.

"Woy. Galit ka ba?" Siniko ko ito pero inirapan niya lang ako.

Napakamot ako sa ulo.

Yawa! Mas maganda nga palang biruin ang lasing, 'wag lang ang bagong gising lalo na kung naistorbo. Pfft.

Mabilis kong dinampot ang bagahe niya nang tumapat ito sa akin ngunit mabilis niya rin itong nahawakan at marahas na inagaw. "Ako na." Pinaikutan niya ako ng mga mata at saka nagmartsa ulit palayo.

Napapailing nalang akong dinampot ang bagahe ko na katabi lang ng kanya at saka sumunod.

"Shen, hintayin mo ako," saad ko pero parang nang-aasar ito dahil imbes na sundin ang sinabi ko ay mas binilisan pa niya ang paglalakad.

"Shenika! Alam mo ba kung saan ka pupunta? Yawa." Natatawa ako dahil para na naman siyang bata.

"Hintayin mo ako sabi--"

Napahinto ako nang biglang magring ang cellphone ko.

"'Nak musta ang biyahe? 'Wag kang tatanga tanga riyan ha? Maging alerto ka sa paligid mo dahil madaming kawatan. 'Wag ka rin labas ng labas. Duty at bahay lang ang aatupagin mo. Nako bata ka--"

"Ma, kalma. Isa isa lang at mahina ang kalaban. Alam ko ang gagawin ko." Napabuntong hininga ako habang pinakikinggan ang sermon ni mama.

Hanggang dito ba naman Ma?

"Ayoko lang naman na may mangyaring masama sa baby ko. Miss na kita agad anak." Naging mabigat ang buntong hininga ni Mama at ramdam ko ang lungkot niya.

"Ma naman. Hindi na ako baby. Miss na rin po kita."

Baby pa nga. Sana all 'diba baby.

"Ah basta! Tawagan mo ako araw-araw 'nak ah? 'Yang pagiging gala mo, 'wag mong dalhin diyan. Baka maligaw ka."

Yawa! Ginawa pa akong ignorante.

"Mike."

"Po?"

"'Wag ka kako gala ng gala,"

Opo. Nakaplano na nga 'yong uunahin kong puntahan eh.

"Opo."

"Saka. . Si Shen. 'Wag mong pababayaan 'nak," pahabol ni mama.

"Sige na, Ma. Palabas palang kami ng airport ni Shen--"

"Jusmiyo! 'Yong babae!"

Biglang kumabog ang dibdib ko nang may marinig akong sigawan.

Naibaba ko ang tawag. "Shen," bulong ko.

Unang hinanap ng paningin ko si Shen sa kumpulan ng mga tao at tila nanigas ang buo kong katawan nang makita ko ang isang babaeng nakahandusay at walang malay habang unti unti itong pinalilibutan ng mga tao.

Tumakbo ako palapit doon at halos panawan ako ng ulirat nang makumpirma ko kung sino ito.

"S-shen." Napaluhod ako sa tabi niya.

Natulala ako. Hindi ko alam ang gagawin. Hindi ko alam kung saan at kung hahawakan ko ba ito o ano. Napaupo ako ng tuluyan habang pinagmamasdan ito sa ganoong sitwasyon. Walang malay habang nangingitim ang bibig.

A-ano ba'ng nangyari?

Inilibot ko ang paningin. Parang nalulula ako sa dami ng tao sa paligid at sa ingay ng mga ito. Gusto kong humingi ng tulong ngunit pakiramdam ko ay napipi ako.

"S-shen gumising ka," naluluha kong sambit.

Nakakapanghina.

Ano na ang gagawin ko?

Wala kaming kakilala rito. Hindi ko pa nacocontact 'yong taong magiging guardian namin.

"T-tulungan niyo po kami," pagmamakaawa ko kahit na hindi ako sigurado kung meron bang nakikinig sa akin.

Namalayan ko nalang na may lalaking lumapit. "Let me take a look, I'm a doctor." Nanghihina man ay napangiti ako at nabuhayan ng pag-asa.

"Ah Doctor--"

"Trap. Call me Dr. Trap," pagpapakilala niya.

Ngumiti ako kay Dr. Trap.

Napakabilis ng pangyayari. Hindi ganito ang inaasahan ko. Nagpunta kami rito para matuto at mas madagdagan ang aming kaalaman para sa napili naming propesyon balang araw pero kamalasan pa ang sumalubong sa amin.

Bakit si Shen pa? Pwede namang ako.

Pinagmasdan ko ang ginagawa ni Dr. Trap.

Tiningnan ko ang paligid at habang tumatagal ay parami na ng parami ang mga taong nakikiusyoso.

Ganito ba talaga rito? Mas uunahin pang kuhanan ng video o litrato ang taong nasa peligro kaysa sumaklolo o humingi manlang ng tulong.

"Tss. Are you trying to save her or kill her?" Natigilan kami at sabay na napalingon sa lalaking nagsalita.

"I'm saving her life, I know what I am doing," tugon naman ni Dr. Trap bago nagpatuloy sa ginagawa.

Marahang naglakad ang lalaking nakashades at nakasuot ng puting jacket na may hood na tinernohan ng puting pants at puting rubber shoes. Nakasukbit din sa balikat nito ang isang puting back pack.

Naalala ko si Agent X44. Yawa.

Huminto ito sa tapat namin matapos nitong alisin ang shades at iniluhod ang isang paa para magpantay sila ng lebel ni Dr. Trap at diretsong tinitigan si Shen na tila sinusuri ito.

"Really? Then I think you should do it right. You're putting pressure to her fucking trachea so how can she breathe? Stupid," paliwanag nito kay Dr. Trap na natigilan dahil sa sinabi niya.

Sino ba 'to at bakit napakayabang?

Mas lalo akong nakaramdam ng kaba nang mapansin ko ang pag-iiba ng kulay ni Shen. Parang lumalala ang pangingitim nito.

"Do you really know what you are doing?" nakangiwing tanong na naman ng lalaki nang hindi siya pansinin ni Dr. Trap at nagpatuloy lang sa ginagawa.

"She's lacking of oxygen," tipid na saad ni Dr. Trap.

Sarkastikong natawa ang lalaki bago sumagot. "Probably. How come that you didn't realize it by the time you saw her turned into blue? You should already knew it that she's suffering from Hypoxemia." Naniningkit ang mga matang tumingin ang lalaki sakanya na tila pinapahinto niya ito sa ginagawa at pinapaalis ito sa kanyang harapan kaya lumayo ng bahagya si Dr. Trap.

"Hypoxemia? Are you sure? It can be mistaken as Hypoxia if you won't diagnose the patient properly," sagot naman ni Dr. Trap.

Dama ko ang intense ng pangyayari. Wala akong maintindihan.

Sarkastiko na namang natawa ang lalaki. "So are you telling me that you can't differentiate a Hypoxemia from Hypoxia?" tila nang-aasar na tanong nito.

Gusto kong magprotesta nang bigla niyang haklatin ang hook ng bra ni Shen gamit ang isang kamay lang ngunit pinigilan ako ni Dr. Trap. Isinunod niyang alisin ang belt nito.

Naging matunog ang bulungan ng mga tao. Wala pa man ay halatang bumilib na ang mga ito sa lalaki.

Pakiramdam ko ay umakyat lahat ng dugo ko sa ulo.

Yawa. Parang gusto kong manapak. Ano naman ang kabilib bilib doon, kayabangan? Tsk.

"How can I possibly do that just by staring at the patient? Hindi ko pa naman siya nachecheck," depensa naman ni Dr. Trap.

Napahalakhak ang lalaki. "You're making me doubt about a doctor's capability, Mister. Are you a pediatrician or something?" nakangising tanong nito habang iginiya ang kanyang magkadikit na hintuturo at gitnang daliri sa leeg ni Shen na tila may pinapakiramdaman ito. Maya maya pa ay hinawakan naman nito ang kanyang pulsuhan.

Hindi ko alam kung bakit biglang nawala ang kaba ko. Parang kampante na akong magiging maayos ang lagay ni Shen.

Pero yawa! Paano ako mag-eexplain sa Mama mo Shen? Pisting yawa.

"I'm a Cardiologist," direktang tugon ni Dr. Trap.

Whoah! Cardiologist? It was my dream to be pero. . noon lang.

Umangat ang gilid ng labi ng lalaki.

Pustahan magyayabang na naman 'to.

"Oh. Cardiologist. Then there should be no excuse." Natigilan muli si Dr. Trap at halatang naghihintay ng kasunod na sasabihin ng lalaki. Habang ako naman ay tahimik lang na naghihintay sa mga susunod niyang gagawin na hindi niya naman binigo dahil bigla niyang hinawakan ang dalawang paa nito at saka maingat na iniangat. Kung maiimagine niyo ay parang letrang L ang posisyon ni Shen ngayon habang ang mga paa ay tuwid na nakaangat. 

"We already saw the common symptoms. Napakasimple. Unless you didn't know?" Umismid ito. Bakit ba ang sarcastic nito kay Dr. Trap?

"Hypoxemia or Hypoxia is not a common case, it's a life threatening and it should be carefully done with the patient or else--" depensa naman ni Dr. Trap ngunit hindi siya pinatapos ng lalaki.

"That's why we have this what we call emergency. Not common? Well, It is. For me." Ngumisi ito. Napakayabang.

"And let me ask you, what is the difference of Hypoxemia and Hypoxia?" pagpapatuloy niya.

Napakayabang talaga pero oo na. Meron naman kasi siyang ipagyayabang.

"Hypoxemia is commonly refers to low of oxygen level in blood while Hypoxia refers to low of oxygen level in body tissues. That's a big difference." Ah. Ganoon pala 'yon. Pero wala parin akong maintindihan.

Narinig ko na naman ang matunog at sarkastikong halakhak ng lalaking mayabang. "Mm hmm? Exactly. But I just want to emphasize that oxygenated blood runs to different organs and oxygen in body tissues is needed for them to function well including the brain. Am I right?"

Dahan dahang napatango si Dr. Trap.

Whoah! Paano nito nagagawang dumaldal sa ganitong klase ng sitwasyon? To think na emergency situation ito, ang kalmado niya parin.

"So therefore, Hypoxemia is associated with Hypoxia and it was possibly caused BOTH of lacking in oxygen which causes this young lady to faint because oxygen aren't enough to reach her brain. Am I right again?" paliwanag na naman nito na tinanguan ni Dr. Trap.

"So therefore. Again. . What did you do awhile ago, having a CPR to this lady only applies when pulse is no longer beating or when the lady isn't already breathing. Am I right again?"

"Who are you?" diretsong tanong ni Dr. Trap.

Imbes na sagutin ay prente ngunit may angas itong tumayo matapos niyang ibaba ang mga paa ni Shen. Tinitigan ko si Shen.

Please Shen. Hindi na nakakatuwa 'yang pagiging lomag mo. Gumising ka na. Yawa 'to.

Lahat ay napanganga at tuluyang humanga nang biglang naging matunog ang isang buntong hininga mula kay Shen.

"She's gasping for air, but has difficulty in breathing," ani Dr. Trap.

"Because oxygen already reached her brain." Hala! Kaya niya ba itinaas ang mga paa ni Shen? Para makadaloy ng maayos 'yong dugo papunta sa mga body tissues para gumana ang organs niya kabilang na ang brain. Kaya niya rin inalis 'yong hook ng bra at kinalas ang belt para luwagan--

Yawa! Pisting Yawa!

He's a genius.

Kaya naman pala mayabang.

Nagsipalakpakan ang mga tao sa paligid.

Maglalakad na sana ito palayo nang biglang hawakan siya ni Dr. Trap sa braso. "Who are you?" muling tanong nito.

"Why would I tell you? Just tell to the medical team to bring this young lady to Premore's Medical Hospital when they arrive," seryoso nitong saad.

"Are you a part of Dr. Kiel Kristoff's medical team?" muling tanong ni Dr. Trap ngunit imbes na sagutin siya nito ay binalingan niya ako.

"What's your name, kid?" tanong niya sa akin.

Hindi agad ako nakasagot dahil natulala ako. Yawa! Napahanga niya talaga ako. Hindi ko ipagkakaila 'yon.

Kahit napakayabang niya.

"Tss." Tila bumalik ako sa reyalidad nang marinig ko ang matunog niyang singhal.

"Mikhail Kreon, Mister," pagpapakilala ko.

Hindi ko alam ang itatawag ko sakanya. Alangan namang kuya? Masyado siyang karespe-respeto para tawaging kuya. Eh kung Sir kaya? Parang hindi rin bagay kaya Mister nalang.

Mukhang sang-ayon din naman siya dahil hindi siya nagreklamo.

"Too long. A nickname may do."

"Ahm. . . Mike po." Napakamot ako sa ulo dahil sa pagkapahiya.

Malay ko ba kung whole name ko pala ang kailangan niya.

"Alright, Mike. Sumama ka sa girlfriend mo mamaya sa PMH." Ibinalik niya ang shades at hood na tinanggal niya kanina.

"Ah. Hindi ko po siya girlfriend at saka wala po kaming pambayad sa bills. Hindi ko pa po natatawagan 'yong guardian namin dito."

"Who's your guardian?"

Mabilis kong kinuha sa bulsa ng bag ko ang calling card kung saan nakalagay ang buong pangalan ng magiging guardian namin at ang contact number at address nito.

Biglang kumunot ang noo ng lalaki matapos tingnan ang calling card. Binigyan niya ako ng makahulugang tingin. "Hm. Don't worry. Just take care of your girlfriend."

Napakamot ako sa batok. "Hindi ko nga po siya girlfriend. Hehe."

"Whatever." Sinundan ko lang siya ng tingin habang nakapamulsang naglalakad patungo sa escalator at abala ito sa kanyang cellphone na tila may kausap.

Pinagtitinginan parin siya ng mga tao lalo na ng mga kababaihan pero parang wala siyang pakialam.

Dumating ang ambulansya at ilang medical crew na sinasabi niya kanina at mabilis nila kaming inasikaso ni Shen.

Anong kapalaran ang naghihintay sa atin dito, Shen?