Novels by Kristina Tomodachi

Luke's POVI was about to open the room 2804 when I heard soft chuckles from a not-so-old lady. My forehead creased out of curiosity.I opened the door and three pairs of startled optic with their damn effigy welcomed my entrance but my sight just darted to someone's effigy that I almost see everyday.Nakakasawa na nga ang pagmumukha ng lintek."Tinitingin tingin mo?" I asked."Gago anong oras na? Sabi ko alas dose hindi alas dos. Tangina." I glared at him. Giving him warning for his bahavior knowing that we're not alone here, he should still be aware of the presence of the two who's currently staring at me at the moment.Watch your words, Premore. Let's not forget about who we are in public. Sinalubong ko ang dalawang pares na nagtatakang tingin. I crossed my arms and looked at

Hope's POV Hindi ko alam kung paano ako nakalabas ng office ni Emperor ng hindi napapansin ni Dax. Ang alam ko lang ay masyado siyang naging abala sa pag-ubos ng mga niluto niyang pancakes.Tahimik akong humakbang patalikod habang ang buong atensyon ay nakatuon sa kanya, pinakiramdaman ang bawat subo niya sa pancakes dahil baka biglang lumingon ito kahit na may namumuo ng balak sa isip ko kung anong gagawin kung sakali. Daig ko pa ang isang bilanggo sa pagtakas. Kinakabahan ako pero taimtim akong nagdadasal sa isip ko dahil wala akong tiwala sa plano ko sakali mang mahuli ako lalo pa ngayon at natataranta ako. Huwag kang lilingon. Paulit ulit na sigaw ng isip ko habang dahan dahan parin na naglalakad patalikod. Kaharap ko ngayon ang likod niya at siya naman ay nakaupo sa tapat ng office table ni Kiel kung saan kadalasang umuup

Luke's POV I was scanning my law handbook when my phone rang. This would be the nth time that I got a call just within an hour time interval. My eyes narrowed automatically as another unknown number flashed on the screen and just like the previous, they will hung it up whenever I'll answer it. Hayop na lintek. Seems like someone is bored and fond of making fun right now. Ain't good. I have no time for nonsense games but trying my patience if it gets longer than the usual isn't that bad. Suing someone who violates Republic Act No. 10173 isn't that bad, yeah? It's not only about the privacy, though. I would probably hear Adrian's 'Ang pangit mo talaga kabonding. Wala kasing demandahan 'pag napipikon bro.' Really huh?

Hope's POV Nabigla at nablangko ang utak ko sa kanyang tanong ngunit hindi ko 'yon ipinahalata. Ramdam ko rin ang mga titig niyang hindi na naalis sa akin at tila naghihintay ng kasagutan. "What?" I finally uttered. Congratulations for not stuttering, Hopya. Imbes na makatanggap ng sagot ay unti-unti kong nasilayan ang kanyang ngisi. Anong klaseng pang-iinsulto na naman kaya ang makukuha ko mula sa kanya? Mataman niya akong tinititigan hanggang sa ang mga titig na 'yon ay naging mapanuri. Those suspicious stares that don't actually appear as suspicious. A pair of sharp directly penetrates your soul and can drag most of the girls' sanity away from them. Imbes na masindak sila ay kilig ang hatid nito sa mga kababaihan. Well, except me. Don't get me wrong. I am pretty sure I was born without balls and

Hope's POV"Ganyan ka ba talaga makitungo sa mga pasyente mo? Para kang hindi professional." Halos maluha na ang babae dahil sa sobrang inis pero nakakabilib lang na nakakaya parin niyang tiisin ang pagpapahiya sakanya nito."Do I look like I fucking care? I dislike repeating myself but I'll say it once more. Leave. Now." May diin ang bawat kataga na tila ito isang hari na may ipinag-uutos sa kanyang alipin."Magbabayad naman ako ah. Kaya nga dito ako nagpunta dahil sigurado akong makakakuha ako. Magkano ba? Name the price." Hindi ko maintindihan 'yong pinag-uusapan nila pero sa nakikita ko ay sinusubukan niyang pilitin si Kiel sa isang bagay na ayaw nitong gawin.Knowing Kiel. .He has a sharp tongue. He insults people with professionalism."Babayaran? I can even afford your life. What are you gonna do if I'll administer you an overdosaged pro

Hope's POVMula nang malaman niya ang pangalan ko ay hindi na ulit nasundan ang pag-uusap namin. Pareho lang kaming tahimik. Hindi na rin ako nag-abalang magbukas ng panibagong topic dahil tila may malalim din siyang iniisip habang tutok parin ang atensyon sa pagmamaneho.Mukhang may dumaan atang anghel.Namalayan ko nalang na abot tanaw ko na naman ang gusali na halos araw-araw makapukaw ng aking atensyon sa tuwing madadaanan ko ito papunta sa dati kong pinapasukang trabaho.I smiled unconsciously and let the memories flashed back.It's been years. Nakakamiss din pala. Hinayaan kong sakupin ang isip ko ng mga magagandang ala-ala na siyang nagpangiti sa akin ngunit kalaunan ay unti-unti rin nahahaluan ng mga ala-ala na siyang nagpapabigat ng damdamin ko.Kung pwede lang kalimutan.