CHAPTER 105:

Nakatulala lamang ako sa mukha ng asawa ko. Kagaya ng dati, wala pa'rin itong malay, mabilis na tumulo ang luha ko.

Kapag nakikita ko siya ng ganito parang pinapatay 'din ako. Hirap na hirap na akong makita siya ng ganito.

Paulit-ulit ko 'ding pinag-isipan ang sinabi sakin ni Daddy. Kaya lang, mahirap sa loob kong iwan si Well ng mag-isa kong kailan kailangan na kailangan niya ko.

Napahilamos ako sa mukha ko. Kunti na lang talaga mababaliw na 'ko.

Pero ako na lang ang inaasahan ng mga anak namin. Tama ang lahat ng sinabi sakin ni Daddy kanina kinakailangan 'din ako ng mga anak ko.

"I'm sorry, mahal na mahal kita. Alam mo 'yan di'ba? Nahihirapan 'din akong magdesisyon. Dahil ayaw kitang iwanan pero alam ko 'din na mas gusto mong tutukan at alagaan ko ang mga anak natin"naglaglagan ang butil ng luha ko.

"Sana paglabas ko sa kwartong 'to, gumising kana. Kailangan na kailangan kita"

Pinunasan ko ang basa kong pisngi. Umangat ang pang upo ko mula sa upuan upang abutin ang labi niya.

"I lov