Chapter 39 Hindi nagtagal ay agad nang dumating ang mga tauhan ko kaya agad nilang niligpit ang mga pera na andoon saka naman ako tumalikod upang umalis. Habang naglalakad ako patungo sa pinto, ang aking tingin ay napunta sa telepono na nakapatong sa mesa. Ang screen nito ay basag at walang buhay. Telepono iyon ni Andrade. Kinuha ko ito, ang aking mga daliri ay tumatawid sa malamig at walang buhay na telepono. Alam ko kung ano ang dapat kong gawin kaya agad ko itong ibinulsa upang matingnan ko ito pagdating sa mansyon. Agad akong nag-dial ng isang numero, ang aking boses ay isang bulong sa tahimik na silid. "Tapos na," sabi ko. "Wala na si Andrade," malamig kong sabi. Ang boses sa kabilang linya ay kalmado, halos walang emosyon. "Maganda," sabi nito. "Ngayon, alagaan mo ang aking anak. Babantayan mo ito dahil nagsisimula pa sila," malamig nitong sabi. Alam ko ang ibig niyang sabihin. May iba pa na nakakaalam tungkol sa mga plano ni Andrade, iba na maaaring subukang samantalahi
Chapter 40 Pagkatapos ng kanyang mga pagsisiwalat, iniutos ko sa mga tauhan ko na ikulong ang lalaki sa isang ligtas na lugar. Kailangan kong tiyakin na wala siyang magagawang masama habang iniimbestigahan pa namin ang kanyang mga sinabi. Bumalik ako sa loob ng mansyon at agad na tinawagan ang aking mga pinagkakatiwalaang tauhan. "Kailangan nating kumilos agad," sabi ko sa kanila. "May mga bagong impormasyon tayong nakuha tungkol sa mga plano ni Andrade na iba Sinamatala ng ibang kalaban at kanilang ginamit ang pangalan nito. Kailangan nating tiyakin na walang masamang mangyari sa atin," bigkas ko. Agad silang kumilos, inihanda ang lahat ng kailangan para sa aming susunod na hakbang. Habang naghahanda sila, sinimulan kong ayusin ang mga plano ko. Kailangan kong tiyakin na lahat ng posibleng banta ay mapipigilan bago pa man sila makapaminsala. Makalipas ang ilang oras ng pagsusuri at pag-aayos ng mga dokumento, napagpasyahan kong tawagin ang aking mga pinagkakatiwalaang tauhan
Chapter 41 Pagkatapos naming mag-usap ni Marcos ay agad akong bumalik sa aking opisina at sinimulang ayusin ang mga plano. Kailangan kong tiyakin na lahat ng hakbang ay maingat na pinag-iisipan at walang puwang para sa pagkakamali. Habang ang aking asawa, si Magdalena, at ang kambal ay binabantayan ng maigi ng mga tauhan ko upang ligtas sila. Sinimulan kong ayusin ang mga plano ng depensa. Kailangan kong tiyakin na lahat ng posibleng pag-atake ay mapipigilan bago pa man sila makapaminsala. Ang kaligtasan ng lahat ay nakasalalay sa aking mga kamay. Habang nag-aayos ako ng mga dokumento at plano, naramdaman ko ang bugso ng aking damdamin ang galit ko sa kumalabam sa akin responsibilidad bilang isang Mafia Boss. Alam kong hindi magiging madali ang lahat, ngunit handa akong gawin ang lahat para protektahan ang aking pamilya at ang mga mahal ko sa buhay at ang mga tauhan ko. Lumipas ang ilang oras ah bumalik si Marco kasama ang ibang tauhan. Agad ko silang pinulong at inilatag ko a
Chapter 42"Mga tauhan, ipunin niyo ang lahat ng pwersa natin. Kailangan nating kumilos agad," utos ko, habang nararamdaman ang pag-alab ng galit sa aking dibdib."Agad po, Boss," sagot ni Marco, habang mabilis na lumabas ng silid upang ipatupad ang aking utos."Cora, kailangan nating malaman ang bawat detalye tungkol sa impostor na ito. Hanapin mo si Botyok at siguraduhing handa siya sa anumang mangyayari," dagdag ko, habang tinitignan si Cora."Agad po, Boss," sagot ni Cora, habang nagmamadaling lumabas upang hanapin si Botyok.Habang naghahanda kami, naramdaman ko ang bigat ng sitwasyon. Kailangan naming maging mas maingat at mas handa. Hindi pwedeng may magtagumpay na kalaban laban sa amin.Biglang pumasok si Botyok, may dalang mga armas. "Boss, handa na kami. Ano ang susunod na hakbang?" tanong niya, habang inilalapag ang mga armas sa mesa."Kailangan nating sugpuin ang impostor na ito at iligtas ang ating mga mahal sa buhay. Botyok, ikaw ang bahala sa pag-aayos ng mga tauhan. Si
Chapter 43 Pagkatapos naming iligtas ang pinsan naming ni Cora na si Elena, agad kaming bumalik sa mansyon. Ngunit laking gulat ko nang makita kong walang buhay ang mga tauhan kong iniwan sa aking mansyon upang protektahan ang aking mag-iina. "Anong nangyari?" takang tanong ni Cora, aking pinsan. Kaya agad akong lumapit sa isang tauhang naghihingalo. "Anong nangyari?" utoridad kong tanong. "Ni-lu-sob k-kami ng mga kala-ban," utal niyang sabi hanggang nawalan na ito ng buhay. "Shit, ang mag-iina ko," bigkas ko saka nagmamadaling pumunta sa loob ng mansyon. Pagpasok ko sa loob, agad kong hinanap ang aking asawa na si Magdalena at ang mga kambal. Hindi ko napansin na sumunod rin pala sina Cora at Elena, ang totoong pinsan ko. "Magdalena! Mga anak!" sigaw ko habang sinisilip ang bawat sulok ng mansyon. Ang bawat hakbang ko ay tila isang dagok sa puso ko, ang kaba at takot ay hindi maipaliwanag. "Magdalena!" muli kong sigaw, halos mawalan na ako ng boses. Narinig ko ang m
Chapter 44 "Para ito sa pamilya ko." Sabi ko bago ko pinutok ang baril. Isang malakas na putok ang nag-echo sa buong warehouse, at bumagsak si Ricardo sa sahig, walang buhay. Huminga ako ng malalim, ang galit at tensyon sa aking dibdib ay unti-unting lumuluwag. Pero alam kong hindi pa tapos ang laban. Kailangan kong tiyakin na wala nang banta sa aking pamilya. "Linisin niyo ang lugar na ito. Siguraduhing walang makakatakas," utos ko sa aking mga tauhan. "At alamin niyo kung may iba pang mga plano si Ricardo." "Oo, boss," sagot nila sabay-sabay, agad na kumilos upang sundin ang aking utos. Habang nagmamasid ako sa paligid, nakita ko ang isang mesa na puno ng mga papel at mapa. Lumapit ako at sinuri ang mga ito. May mga plano at listahan ng mga pangalan—mga taong pinaplano nilang saktan, kasama na ang aking pamilya. "Boss, may nahanap kami," sabi ng isa sa mga tauhan ko, hawak-hawak ang isang laptop. "Mukhang may mga email dito na nagpapakita ng mga plano nila." "Dalhin n
Chapter 45 Isang malakas na pagsabog ang yumanig sa buong paligid at nagliliyab ang mga apoy na tumupok sa buong hideout ng kalaban. Ang patay na katawan ni Ricardo ay kasama sa mga natupok, pati ang mga tauhan nito. "Kayganda sa aking paningin," sambit ko habang ang boses ko'y puno ng panganib. "Boss, kailangan na nating makaalis ngayon din," bigkas ni Botyok. "Handa na ang sasakyan," sabi naman ni Carlos. Kaya agad akong tumalikod upang umalis sa lugar. Hahang papasok ako sa loob ng kotse ay ramdam ko ang init mula sa apoy. "Boss, may nasagap akong mga kalaban paparating," sabi ni Botyok sa kabilang linya. "Mukhang gusto nilang sumunod kay Ricardo. Magsihanda kayo. Susulubungin natin sila sa aking mga sasakyan," utoridad kong sabi habang ang boses ko'y puno ng panganib. Habang umaandar ang sasakyan, naririnig ko ang mga putok ng baril at ang mga sigaw mula sa malayo. Ang tensyon ay lumalakas, at alam kong hindi magiging madali ang pagtakas na ito. "Boss, nasa li
Chapter 46 Agad akong pumasok sa loob ng hideout at pumunta sa isang silid kung saan pinaparusahan ang mga bihag upang umamin. Habang humihit-hit ako sa aking tabako ay naglalaro sa aking isipan kung paano ko ito paparusahan o papatayin. "Pakawalan niyo ako," sigaw ng aming bihag. "Hahaha, kanina lang ay ang tapang mo. Pero ngayon, para kang isang batang nagtatago sa saya ng ina," pang-uuyam ng aking tauhan habang ang iba ay tumatawa sa nasaksihan. "Maawa kayo sa akin, pakawalan ninyo ako," pagmamakaawa ng bihag. "Boss, anong gagawin natin?" tanong ni Botyok habang may ngising nakapaskil sa labi. "Ihanda mo ang mga kagamitan," utos ko dito. Ang aking pinahanda ay ang gagamitin kong mga hinagiban upang paaminin ito. "Ikaw? Sino ka ba talaga?" tanong ng bihag. "Wag mo nang alamin," malamig kong sabi. "Hindi mo kilala ang binangga ninyo? Nakakaawang tao, siya ang Mafia Boss na ipapapatay ng inyong amo," pang-uuyam na wika ni Carlos. Nakita ko ang takot sa mga mata ng bihag. A
Chapter 127 Matapos ang mga nakababahalang pangyayari, nagdesisyon akong mas maging mapagbantay. Sa mga susunod na araw, tinitiyak kong nasa tamang kalagayan ang aming seguridad. Inilagay namin ang mga surveillance cameras sa paligid ng bahay at nakipag-ugnayan sa mga lokal na awtoridad upang magkaroon ng backup kung kinakailangan. Isang linggo ang lumipas, at tila lumalabas ang mga alalahanin sa paligid. Pero sa likod ng lahat, nagpatuloy ang aming pamilya sa pagkakaroon ng masayang mga alaala. Ang mga bata ay abala sa kanilang mga aktibidad, at si Magda ay patuloy na nagtatrabaho sa mga community projects. Ang aming buhay ay unti-unting bumabalik sa normal. Isang gabi, habang nag-uusap kami ni Magda sa sala, nagpasya akong ilabas ang mga bagay na nakatago sa aking isip. “Mahal, gusto kong malaman mo na handa akong ipaglaban ang ating pamilya sa anumang panganib,” sabi ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. “Alam ko, Dark. At handa akong sumama sa iyo. Ngunit huwag nati
Chapter 126Makalipas ang ilang araw ng paghahanda, nagpasya kaming umalis at bumalik sa Pilipinas. Habang nasa eroplano, ramdam ko ang halo-halong emosyon—ang saya ng pagbabalik at ang takot sa mga posibilidad na maaaring mangyari. Si Magda ay nasa tabi ko, nakangiti habang tinitingnan ang mga bata na abala sa kanilang mga laro.“Ang saya, Dad! Ang bilis ng eroplano!” sabi ni Andrew, puno ng excitement.“Oo, anak. Ngunit mas mabilis tayong makakabalik sa ating tahanan,” sagot ko, sinisikap na maging positibo kahit may mga alalahanin sa aking isipan.Nang makalapag kami sa Pilipinas, sinalubong kami ng mainit na hangin at ngiti ng aming pamilya. Ang mga bata ay nagtakbuhan sa kanilang mga pinsan, puno ng saya. Ang aming mga magulang ay nandoon din, nag-aalala at nagagalak sa aming pagbabalik.“Salamat sa pagbalik! Nami-miss na namin kayo,” sabi sa aking pangalawang ina ang aking yaya mula pa noong bata pa ako, yakap si Magda at ang mga bata.“Miss din po namin kayo!” sagot ni Magda, a
Chapter 125Makalipas ang matagumpay na charity event, nagpasya akong maglaan ng oras upang suriin ang mga susunod na hakbang para sa café. Nakita kong hindi lamang ito naging daan para sa mga bata at sa komunidad, kundi pati na rin sa aming pamilya. Ang mga ugnayang nabuo ay tila nagbigay ng bagong pag-asa.Habang nag-iisip ako, nakatanggap ako ng tawag mula kay Marco. “Dark, may mga balita ako. Kailangan natin ng emergency meeting,” sabi niya, ang tono ng kanyang boses ay seryoso.“Anong nangyari?” tanong ko, nag-aalala.“May mga impormasyon tayong nakuha tungkol sa mga lumang kaaway. Mukhang may balak silang bumalik sa ating teritoryo,” sagot niya.Naramdaman ko ang tensyon sa aking dibdib. “Saan tayo magkikita?” tanong ko, ang isip ko ay nag-iisip na agad ng mga hakbang.“Dito sa warehouse. Mas mabuti nang mag-usap tayo sa isang ligtas na lugar,” sabi niya.Nang makaalis ako, nagdesisyon akong hindi ipaalam kay Magda ang mga balita. Ayokong madagdagan ang kanyang pag-aalala. Sa pa
Chapter 124 Dark POVMinsan, habang nagmumuni-muni ako sa aking opisina, hindi ko maiwasang mapansin ang mga pagbabago sa buhay ni Magda at ng mga bata. Sa kabila ng mga dating hamon, tila nagiging mas matatag ang aming pamilya. Ang café na kanilang itinayo ay naging simbolo ng aming pag-asa at pagmamahalan.Ngunit sa likod ng saya, alam kong may mga bagay na hindi pa natatapos. Bagamat naipasa ko na ang posisyon ko bilang Mafia Boss kay Marco, patuloy pa rin akong nakikilahok sa aming organisasyon. May mga usaping kailangan pa ring ayusin, at ang mga banta sa aming kaligtasan ay hindi pa rin nawawala.Kamakailan lang, nakatanggap ako ng impormasyon tungkol sa isang lumalabas na banta. Nagpasya akong makipagkita kay Marco upang talakayin ang sitwasyon. Sa isang madilim na sulok ng isang lokal na bar, nagtipon kami. “Marco, kailangan nating pag-usapan ang lumalalang sitwasyon. May mga balitang nagbabalak ang mga lumang kalaban,” sabi ko, puno ng pag-aalala.“Alam ko, Dark. Nakakatangg
Chapter 123 Pagdating sa bahay, ramdam ko ang init ng pamilya sa bawat sulok. Ang mga bata ay abala pa rin sa pag-uusap tungkol sa mga nangyari sa charity event. “Mommy, gusto ko nang maging volunteer sa susunod na event!” sabi ni Andi, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa excitement. “Syempre, anak! Mas masaya kapag sama-sama tayong nagtutulungan,” sagot ko, bumuhos ang saya sa puso ko. Habang nagpapahinga kami sa sala, napansin ko si Dark na nakatingin sa akin. “Magda, gusto kong pag-usapan natin ang tungkol sa café. Mukhang umuusad ang lahat, pero ano ang mga susunod na hakbang?” tanong niya, ang tono ay puno ng interes. “Sa tingin ko, magandang ideya na palawakin ang aming menu. Gusto kong magdagdag ng mga lokal na pagkain at mga specialty items,” sagot ko, nagtatanong din kung anong mga bagong ideya ang nasa isip niya. “Bakit hindi natin isama ang mga bata sa pagpaplano? Siguradong magiging masaya sila,” suhestiyon niya. Nagustuhan ko ang ideya; ang mga bata ay dapat ma
Chapter 122 Magda POV Matapos ang mga linggong puno ng paghahanda, nararamdaman kong nagiging mas masaya at mas makulay ang aming buhay. Ang pagbubukas ng aming café ay hindi lamang isang bagong simula; ito ay simbolo ng aming lakas at pagtutulungan bilang isang pamilya. Habang inaayos ko ang mga detalye sa café, napansin kong ang mga bata ay masaya at abala sa pagtulong kay Dark. “Mommy, tingnan mo ang mga decorations!” sabi ni Andi, hawak ang isang kulay na banner. “Ang ganda, anak! Napaka-creative mo!” sagot ko, ang puso ko ay puno ng pride habang pinagmamasdan silang nag-eenjoy. “Gusto ko rin tumulong!” sabi ni Andrew, tumatakbo patungo sa akin. “Ano ang pwede kong gawin?” “May mga cupcakes tayong gagawin. Makakatulong ka sa akin sa kusina!” sabi ko, na excited na sa ideya ng paglikha ng masasarap na treats. Habang nagluluto kami, puno ng tawanan ang paligid. “Mommy, kailan tayo magbubukas? Ang mga tao ba ay excited na makita ang mga gawa natin?” tanong ni Andrew. “
Chapter 121 Lumipas ang ilang buwan, at sa wakas, nakabalik na si Magda sa kanyang dati at mas malakas na sarili. Ang mga session ng therapy at ang pagmamahal ng aming mga anak ay nagbigay sa kanya ng bagong pag-asa at lakas. Ngayon, siya ay hindi lamang isang survivor, kundi isang mandirigma. Ang mga kalaban na dati naming hinaharap ay tuluyan nang nawasak. Ang mga pagsubok na iyon ay nagbigay daan sa amin upang muling bumangon at ipaglaban ang aming mga prinsipyo. Sa tulong ng aking pinsan, si Marco Santillan Claveria, unti-unti naming naibalik ang kapayapaan sa aming mundo. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, nagpasya akong ipasa ang aking posisyon bilang Mafia Boss kay Marco. Nakikita kong siya ang tamang tao para sa papel na iyon. “Marco, handa ka na ba?” tanong ko habang kami’y nag-uusap sa isang tahimik na sulok ng opisina. “Oo, David. Nandito ako para sa pamilya natin at sa lahat ng ipinaglaban natin,” sagot niya, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon. “Alam kong kayan
Chapter 120 Dark POV Sa mga nakaraang linggo, tila naging mas magaan ang atmospera sa ospital. Si Magda ay unti-unting bumabalik sa kanyang dating sarili. Nakikita ko ang kanyang determinasyon na bumangon, at bawat araw na siya’y nagiging mas malakas ay nagbigay ng pag-asa sa akin at sa mga bata. Habang pinagmamasdan ko siyang nagpipinta kasama ang mga bata, hindi ko maiwasang magpasalamat sa Diyos. Nakita kong ang saya sa mga mata ni Magda habang nakikipag-ugnayan sa mga anak namin. “Ang ganda, Mama! Paborito ko ang kulay na ito!” sigaw ni Andi, na tila puno ng kasiyahan. “Ang mga likha niyo ay kahanga-hanga!” sagot ni Magda, na may ngiti na nagbigay ng liwanag sa silid. Sa mga sandaling ito, ang sakit at takot na dulot ng mga nakaraang pangyayari ay tila napawi, at ang pamilya namin ay nagiging buo muli. Nakatayo ako sa isang sulok ng silid, pinagmamasdan ang lahat. Sa kabila ng mga pagsubok na aming dinaanan, ang pagmamahalan namin ang nagbigay ng lakas upang patuloy na lumaba
Chapter 119 Ilang araw ang lumipas at unti-unti kong nararamdaman ang pagbuti ng aking kondisyon. Ang mga doktor ay nagpatuloy sa kanilang pagsusuri at tinutulungan akong makabalik sa aking mga lakad. Sa tuwing pumapasok si Dark, ang aking puso ay sumasaya, para bang ang kanyang presensya ang nagiging gamot sa aking pagdapo sa sakit. “Magda, may mga bisita tayo,” sabi ni Dark isang umaga habang ako’y nagpapahinga. “Mga bisita?” tanong ko, naguguluhan. “Sino sila?” takang tanong ko. “Naghihintay ang mga bata,” ngiti niya, at sa mga salitang iyon, tila umakyat ang saya sa aking puso. Hindi ko mapigilan ang pagngiti. “Talaga? Gusto ko na silang makita!” masaya kong sabi. Maya-maya, pumasok ang mga bata, si Andi at Andrew, na may mga ngiti sa kanilang mga mukha. “Mommy!” sabay silang tumakbo papunta sa akin. Yakapin ang aking mga anak ay ang pinakamagandang pakiramdam sa mundo. “Miss ko kayo!” bulong ko habang hinahaplos ang kanilang mga buhok. “Miss ka rin namin, Mommy!” sagot