Chapter 29 Agad ko itong pinutukan sa paa ng kabilaan. "Aah, magbabayad ka sa aking, Dark!" hiyaw nito sa sakit. "Patikim ko pa yan sayo, Acosta!" wika ko. "Simon!" tawag ko naman sa isa king tauhan. "Boss," Sagot nya sa aking tawag. "Sabihin mo kay Marcos na dalhin si Acosta sa hideout!" utos ko dito. "Leon, ihanda mo ang sasakyan upang dalhin si Marlon sa hospital. Alam ko na buhay pa ito, bilisan mo!" utos ko din sa isa kong tauhan. "Masusunod, Boss!" Bawat kilos namin ay mabilis dahil ilang sandali ay sa sabong ang bombang itinanim ni Marcos habang nagpapalit kami ng putok. Pagpasok at pag-alis naming sa lugar ay isang malakas na pagsabog ang lumikha sa katahimikan ng gabi. Malakas na apoy ang aking nakikita na siyang kina ngite ko. Hanggang nakarating kami sa aming hideout kung saan naming pinapahirapan ang mga kalaban.Agad kong sininyasan ang isa kong tauhan na kunin si Acosta sa loob ng kotse. "Kunin mo ang bihag," utos ko dito. "Masusunod, boss!" sagot nama
Chapter 30 "Copy, Boss!" sabay nilang sagot sa aking utos. Sa huling pagkakataon ay agad kong binulongan si Acosta sa kanyang tainga. "Eh kumusta mo lang ako kay kamatayan doon Acosta," bulong kong sabi saka binunot ko ang kutsilyo sa kanyang dibdib. Agad kong sininyasan ang mga tauhan ko upang gawin na ang ipinag-uutos ko dito. "Boss," tawag sa akin ng isang tauhan ko. "Kinalulungkot ko po Boss na ibalitang, talagang patay na si Marlon. At ngayon ay nasa morgue na ito," Balita nya sa akin. Malungkot ako sa binalita ng tauhan ko, kahit na mga tauhan ko sila ay tinurin ko silang tunay na kaibigan. "Marcos!" sambit ko sa pangalan nito. "Boss Dark!" sagot naman nito. "Alam mo na ang gagawin. Ibibigay mo sa pamilya ang karapatan-dapat sa kanila, walang labis walang kulang," wika ko. "At bigyan mo si Marlon ng magandang libingan!" dagdag kong sabi. "Copy!" tugon nya sa akin. Pagkatapos kong sabihin ay agad akong umalis sa loob ng hideout saka pumunta sa aking kots
Chapter 31 Habang naghihintay akong naging okay na ang lahat at ako sa kotse, malamig ang aking expression nakatanaw sa malayo nire-replay ng isip ko ang mga pangyayari sa gabi. Kung paano ko pinatay si Acosta dahilan upang nasira ang kanyang pamilya at nasira ang kanilang kapangyarihan. 'Ang tagumpay, isang masarap na panlasa sa aking dila, ay nag-iwan sa akin ng isang masarap na tagumpay. Hanggang ang aking paningin ay napako sa isang bahay kung saan nakatira si Marlon. 'Si Marlon, isang tapat na kawal, isang tapat na tauhan, ay nararapat sa isang maayos na parangal at libingan para dito. Ang kanyang pamilya ay nagdadalamhati sa pagkamatay nito. Nangangailangan ng isang karamay mula aming lahat. "Boss, okay na ang lahat," sabi ni Marcos. Kaya agad akong lumabas na walang ka emosyon ang mukha. Lahat na taong nadadaan ko ay bakas sa kanila ang takot at balisa pero pinagwalang-halaga ko lang ito. Agad kaming dumiretso sa isang kabaong kung nasaan si Marlon naka himla
Chapter 32 Agad akong nag ayos dahil ito na ang takdang-araw at oras para sunduin ko ang aking mag-iina. "Men, let's go!" sabi ko. Lahat ay naging alerto dahil alam namin na ang mga bagong kalaban ay handa na ding sumalakay. Habang nakasakay ako sa kotse ay biglang tumunog ang aking phone kaya agad ko iyong sinagot. "Speak!" bigkas ko. "Boss, mamaya na ang kanilang pagsalakay at naghahanda na silang puntahan ang mag-iina nyo, Boss," sabi sa kabilang linya. Kaya agad kong napa kuyom ang kamao ko sa aking narinig. "Update me, kung anong oras sila aalis at nasaan na sila. " Copy, Boss! Pinatay ko agad ang tawag, hindi nagtagal ay agad din kami nakarating sa pribadong paliparan at handa na ang piloto ang aming sasakyan. Agad kaming sumakay doon saka pinalipad ang helicopters. Limang helicopter ang ginamit namin papunta sa Bohol. Habang nasa himpapawid kami ay napagmasdan ko ang mga magagandang tanawin. Kaya bahagya akong napangiti. Hindi nagtagal ang aming pagbiyahe. A
Chapter 33 Baliwala sa akin ang kanyang kabigat, bawat buhok ko ng baril ay sumisiksik iyo sa aking leeg kaya hindi ko maiwasang katigasan muli. "Botyok, Caloy!" tawag ko sa dalawa. "Bakit, boss?" sabay putok sa likuran ko. "Cover me, so we can reach the car!" sabi ko sa kanila. "Okay boss, but they blew up our car!" sagot ni Caloy. "I saw a motorcycle, boss!" sabi ni Botyok sa akin kaya agad akong napahinto. "Where?" tanong ko dito. "There, boss!" sabay turo sa akin sa kaliwang bahagi. "Take us there!" utos ko dito. " Copy! Follow me, boss!" sagot naman dito habang nagpapalitan kami ng putok. Agad naman kami dinala sa nakitang motor ni Botyok. Pagdating namin doon ay nakita kong nag-iisa lamang ito. "Sumakay na kayo boss, kami ng bahalang humarang sa kalaban," sambit ni Caloy. Kaya agad kong pina-upo sa harapan ang aking asawa habang nakaharap sa akin saka naman akong sumampa at tinadyakan ang nasa gilid upang umandar. "Take care, sumunod kayon
Chapter 34 Pagkatapos kong kinausap ang mga tauhan ko ay agad akong bumalik silid kung saan ko iniwan ang aking asawa. Pagpasok ko ah agad bumungad sa aking paningin nga nakahiga ito sa kama at masarap ang kanyang tulong. Agad ko itong nilapitan saka pinagmasdan mabuti bawat ditalye ng kanyang mukha ay aking sinaulo. Hugis puso nitong mukha, hindi makapal ang kanyang kilay at katamtaman ang pilik-mata, medyo may paka singkit ang mata, matangos na ilong at mapupulang labi na parang lagi akong inanyayahang angkinin ito. Hanggang may narinig akong katok mula sa pintuan kaya agad ko iyong tiningnan. "Boss, paparating na ang helikopter!" bigkas ni Botyok. "Good!" maikling sambit ko saka bumalik ako sa loob. Napabuntong hininga na lang ako ng nakita maganda ang tulo o sa aking asawa kaya agad ko kinuha ang pangpakatulong upang hindi ito madisturbo kapag kargahin ko ito. Agad kong kinuha sa aking bulsa ang isang gamot itatapat ko lamang ito sa kanyang ilong upang makatulo
Chapter 35 Hindi nagtagal ang aming biyahe dahil helicopter ang aming sinasakyan Kaya agad kami nakarating kuta ng kalaban. Pinag-ulanan namin ito ng bala habang nasa himpapawid kami. Hanggang nakita ko kung saan banda nagtatago si Cora. Kaya agad kaming bumaba gamit ang lubid hanggang tuluyan kami nakababa. "Dark, over here!" tawag ni Cora dahilan upang gumapang kami papunta doon. Naka kubli ito sa malaking puno. Para kaming mga ahas na gumagapang patungo sa isang ligtas na lugar. Hindi nagtagal ay agad kaming nakarating doon. Ngunit agad akong nakakunot-noo ng makitang may mga kumikinang ng bagay sa kanyang leeg Kaya agad ko itong tiningnan mabuti. "Alam ko nagtataka ka kung bakit mayroon ako sa aking leeg," ipapaliwanag ko lamang sayo kapang makaalis na tayo dito. "Saan mo nakuha yan?" tanong ko dito. "Doon sa silid ni Troy kinuha ko kasi nagandahan ako kaya kinuha ko," bigkas nito. "Fuck, Cora! Dahil sa kagagawan mo mapapahamak ka!" singhal ko dito. "Itapon
Chapter 37 Pagkatapos sabihin ng aking tauhan, agad akong pumunta sa ika-apat na palapag. Binaril ko muna ang elevator upang hindi ito makatakas, saka ako dumaan sa hagdan. Bawat hakbang ko sa baitang, walang tigil na pinagbabaril ko ang aking nakasalubong. Kahit isa ay wala akong pinalampas, hanggang makarating ako sa unang palapag. Hinaharangan ako ng mga kalaban, ngunit buti na lang at andoon si Cora para harapin ang mga kalaban. Napatingin ako sa aking baril dahil isang bala na lang ang natira, kaya agad akong nagpatuloy sa paglalakad habang nakikipaglaban si Cora sa mga humarang sa akin. Hindi ko na kailangang mag-alala kay Cora dahil magaling ito makipagbakbakan kung mano-manu lang. Hanggang nasa ikalawang palapag na ako at biglang may bumaril sa akin, ngunit buti na lang at agad akong nakakubli sa gilid upang hindi ako matamaan. Hindi ako kumilos dahil narinig ko ang mga yapak nito patungo sa aking direksyon. Ilang sandali ay agad din ito nakarating sa aking kinukub
Chapter 127 Matapos ang mga nakababahalang pangyayari, nagdesisyon akong mas maging mapagbantay. Sa mga susunod na araw, tinitiyak kong nasa tamang kalagayan ang aming seguridad. Inilagay namin ang mga surveillance cameras sa paligid ng bahay at nakipag-ugnayan sa mga lokal na awtoridad upang magkaroon ng backup kung kinakailangan. Isang linggo ang lumipas, at tila lumalabas ang mga alalahanin sa paligid. Pero sa likod ng lahat, nagpatuloy ang aming pamilya sa pagkakaroon ng masayang mga alaala. Ang mga bata ay abala sa kanilang mga aktibidad, at si Magda ay patuloy na nagtatrabaho sa mga community projects. Ang aming buhay ay unti-unting bumabalik sa normal. Isang gabi, habang nag-uusap kami ni Magda sa sala, nagpasya akong ilabas ang mga bagay na nakatago sa aking isip. “Mahal, gusto kong malaman mo na handa akong ipaglaban ang ating pamilya sa anumang panganib,” sabi ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. “Alam ko, Dark. At handa akong sumama sa iyo. Ngunit huwag nati
Chapter 126Makalipas ang ilang araw ng paghahanda, nagpasya kaming umalis at bumalik sa Pilipinas. Habang nasa eroplano, ramdam ko ang halo-halong emosyon—ang saya ng pagbabalik at ang takot sa mga posibilidad na maaaring mangyari. Si Magda ay nasa tabi ko, nakangiti habang tinitingnan ang mga bata na abala sa kanilang mga laro.“Ang saya, Dad! Ang bilis ng eroplano!” sabi ni Andrew, puno ng excitement.“Oo, anak. Ngunit mas mabilis tayong makakabalik sa ating tahanan,” sagot ko, sinisikap na maging positibo kahit may mga alalahanin sa aking isipan.Nang makalapag kami sa Pilipinas, sinalubong kami ng mainit na hangin at ngiti ng aming pamilya. Ang mga bata ay nagtakbuhan sa kanilang mga pinsan, puno ng saya. Ang aming mga magulang ay nandoon din, nag-aalala at nagagalak sa aming pagbabalik.“Salamat sa pagbalik! Nami-miss na namin kayo,” sabi sa aking pangalawang ina ang aking yaya mula pa noong bata pa ako, yakap si Magda at ang mga bata.“Miss din po namin kayo!” sagot ni Magda, a
Chapter 125Makalipas ang matagumpay na charity event, nagpasya akong maglaan ng oras upang suriin ang mga susunod na hakbang para sa café. Nakita kong hindi lamang ito naging daan para sa mga bata at sa komunidad, kundi pati na rin sa aming pamilya. Ang mga ugnayang nabuo ay tila nagbigay ng bagong pag-asa.Habang nag-iisip ako, nakatanggap ako ng tawag mula kay Marco. “Dark, may mga balita ako. Kailangan natin ng emergency meeting,” sabi niya, ang tono ng kanyang boses ay seryoso.“Anong nangyari?” tanong ko, nag-aalala.“May mga impormasyon tayong nakuha tungkol sa mga lumang kaaway. Mukhang may balak silang bumalik sa ating teritoryo,” sagot niya.Naramdaman ko ang tensyon sa aking dibdib. “Saan tayo magkikita?” tanong ko, ang isip ko ay nag-iisip na agad ng mga hakbang.“Dito sa warehouse. Mas mabuti nang mag-usap tayo sa isang ligtas na lugar,” sabi niya.Nang makaalis ako, nagdesisyon akong hindi ipaalam kay Magda ang mga balita. Ayokong madagdagan ang kanyang pag-aalala. Sa pa
Chapter 124 Dark POVMinsan, habang nagmumuni-muni ako sa aking opisina, hindi ko maiwasang mapansin ang mga pagbabago sa buhay ni Magda at ng mga bata. Sa kabila ng mga dating hamon, tila nagiging mas matatag ang aming pamilya. Ang café na kanilang itinayo ay naging simbolo ng aming pag-asa at pagmamahalan.Ngunit sa likod ng saya, alam kong may mga bagay na hindi pa natatapos. Bagamat naipasa ko na ang posisyon ko bilang Mafia Boss kay Marco, patuloy pa rin akong nakikilahok sa aming organisasyon. May mga usaping kailangan pa ring ayusin, at ang mga banta sa aming kaligtasan ay hindi pa rin nawawala.Kamakailan lang, nakatanggap ako ng impormasyon tungkol sa isang lumalabas na banta. Nagpasya akong makipagkita kay Marco upang talakayin ang sitwasyon. Sa isang madilim na sulok ng isang lokal na bar, nagtipon kami. “Marco, kailangan nating pag-usapan ang lumalalang sitwasyon. May mga balitang nagbabalak ang mga lumang kalaban,” sabi ko, puno ng pag-aalala.“Alam ko, Dark. Nakakatangg
Chapter 123 Pagdating sa bahay, ramdam ko ang init ng pamilya sa bawat sulok. Ang mga bata ay abala pa rin sa pag-uusap tungkol sa mga nangyari sa charity event. “Mommy, gusto ko nang maging volunteer sa susunod na event!” sabi ni Andi, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa excitement. “Syempre, anak! Mas masaya kapag sama-sama tayong nagtutulungan,” sagot ko, bumuhos ang saya sa puso ko. Habang nagpapahinga kami sa sala, napansin ko si Dark na nakatingin sa akin. “Magda, gusto kong pag-usapan natin ang tungkol sa café. Mukhang umuusad ang lahat, pero ano ang mga susunod na hakbang?” tanong niya, ang tono ay puno ng interes. “Sa tingin ko, magandang ideya na palawakin ang aming menu. Gusto kong magdagdag ng mga lokal na pagkain at mga specialty items,” sagot ko, nagtatanong din kung anong mga bagong ideya ang nasa isip niya. “Bakit hindi natin isama ang mga bata sa pagpaplano? Siguradong magiging masaya sila,” suhestiyon niya. Nagustuhan ko ang ideya; ang mga bata ay dapat ma
Chapter 122 Magda POV Matapos ang mga linggong puno ng paghahanda, nararamdaman kong nagiging mas masaya at mas makulay ang aming buhay. Ang pagbubukas ng aming café ay hindi lamang isang bagong simula; ito ay simbolo ng aming lakas at pagtutulungan bilang isang pamilya. Habang inaayos ko ang mga detalye sa café, napansin kong ang mga bata ay masaya at abala sa pagtulong kay Dark. “Mommy, tingnan mo ang mga decorations!” sabi ni Andi, hawak ang isang kulay na banner. “Ang ganda, anak! Napaka-creative mo!” sagot ko, ang puso ko ay puno ng pride habang pinagmamasdan silang nag-eenjoy. “Gusto ko rin tumulong!” sabi ni Andrew, tumatakbo patungo sa akin. “Ano ang pwede kong gawin?” “May mga cupcakes tayong gagawin. Makakatulong ka sa akin sa kusina!” sabi ko, na excited na sa ideya ng paglikha ng masasarap na treats. Habang nagluluto kami, puno ng tawanan ang paligid. “Mommy, kailan tayo magbubukas? Ang mga tao ba ay excited na makita ang mga gawa natin?” tanong ni Andrew. “
Chapter 121 Lumipas ang ilang buwan, at sa wakas, nakabalik na si Magda sa kanyang dati at mas malakas na sarili. Ang mga session ng therapy at ang pagmamahal ng aming mga anak ay nagbigay sa kanya ng bagong pag-asa at lakas. Ngayon, siya ay hindi lamang isang survivor, kundi isang mandirigma. Ang mga kalaban na dati naming hinaharap ay tuluyan nang nawasak. Ang mga pagsubok na iyon ay nagbigay daan sa amin upang muling bumangon at ipaglaban ang aming mga prinsipyo. Sa tulong ng aking pinsan, si Marco Santillan Claveria, unti-unti naming naibalik ang kapayapaan sa aming mundo. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, nagpasya akong ipasa ang aking posisyon bilang Mafia Boss kay Marco. Nakikita kong siya ang tamang tao para sa papel na iyon. “Marco, handa ka na ba?” tanong ko habang kami’y nag-uusap sa isang tahimik na sulok ng opisina. “Oo, David. Nandito ako para sa pamilya natin at sa lahat ng ipinaglaban natin,” sagot niya, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon. “Alam kong kayan
Chapter 120 Dark POV Sa mga nakaraang linggo, tila naging mas magaan ang atmospera sa ospital. Si Magda ay unti-unting bumabalik sa kanyang dating sarili. Nakikita ko ang kanyang determinasyon na bumangon, at bawat araw na siya’y nagiging mas malakas ay nagbigay ng pag-asa sa akin at sa mga bata. Habang pinagmamasdan ko siyang nagpipinta kasama ang mga bata, hindi ko maiwasang magpasalamat sa Diyos. Nakita kong ang saya sa mga mata ni Magda habang nakikipag-ugnayan sa mga anak namin. “Ang ganda, Mama! Paborito ko ang kulay na ito!” sigaw ni Andi, na tila puno ng kasiyahan. “Ang mga likha niyo ay kahanga-hanga!” sagot ni Magda, na may ngiti na nagbigay ng liwanag sa silid. Sa mga sandaling ito, ang sakit at takot na dulot ng mga nakaraang pangyayari ay tila napawi, at ang pamilya namin ay nagiging buo muli. Nakatayo ako sa isang sulok ng silid, pinagmamasdan ang lahat. Sa kabila ng mga pagsubok na aming dinaanan, ang pagmamahalan namin ang nagbigay ng lakas upang patuloy na lumaba
Chapter 119 Ilang araw ang lumipas at unti-unti kong nararamdaman ang pagbuti ng aking kondisyon. Ang mga doktor ay nagpatuloy sa kanilang pagsusuri at tinutulungan akong makabalik sa aking mga lakad. Sa tuwing pumapasok si Dark, ang aking puso ay sumasaya, para bang ang kanyang presensya ang nagiging gamot sa aking pagdapo sa sakit. “Magda, may mga bisita tayo,” sabi ni Dark isang umaga habang ako’y nagpapahinga. “Mga bisita?” tanong ko, naguguluhan. “Sino sila?” takang tanong ko. “Naghihintay ang mga bata,” ngiti niya, at sa mga salitang iyon, tila umakyat ang saya sa aking puso. Hindi ko mapigilan ang pagngiti. “Talaga? Gusto ko na silang makita!” masaya kong sabi. Maya-maya, pumasok ang mga bata, si Andi at Andrew, na may mga ngiti sa kanilang mga mukha. “Mommy!” sabay silang tumakbo papunta sa akin. Yakapin ang aking mga anak ay ang pinakamagandang pakiramdam sa mundo. “Miss ko kayo!” bulong ko habang hinahaplos ang kanilang mga buhok. “Miss ka rin namin, Mommy!” sagot