Pinagmasdan ni Trojack si Rosa nang tahimik, ang kanyang matalas na mga mata ay tila iniimbak ang bawat detalye ng babae—mga detalyeng posibleng hindi man lang napapansin ni Rosa. Sa kanyang pagmamasid kanina, hindi niya maiwasang mapansin ang hugis ng katawan nito—isang pagtuklas na lihim niyang ikinatuwa na para bang ang kagandahan ng babae ay may kaugnayan sa kanya, o mas malapit pa roon.+++++Sa hapag-kainan, si Trojack ay kumain nang may kahinahunan, na tila sanay na sa marangyang pagkain, bagamat ang hapunang iyon ay simpleng lutong-bahay lamang. Samantala, si Rosa naman ay tahimik na tumitikim, palihim na sinusulyapan ang lalaki. Hindi niya maiwasang makaramdam ng kaunting yabang habang pinagmamasdan itong kumain—mabagal, parang pinupuri ang bawat subo, at tila nasisiyahan.Ganito ba kasarap ang luto ko? tanong niya sa sarili habang lihim na ngumiti.Matapos maubos ang kanyang mangkok ng sabaw at kalahating mangkok ng kanin, iniwan niya si Trojack sa mesa upang mag-ayos. Napans
Naramdaman ni Rosa ang matalim na kirot sa kanyang anit habang ang kanyang buhok ay nakasabit pa rin sa butones ng damit ni Trojack. Agad niyang inabot ang likod ng kanyang ulo para palayain ang buhok, ngunit tila lalo lang itong nabalot sa pagkakasabit."Manatili ka lang diyan," mahina niyang bulong, malinaw na wala siyang ibang magagawa kundi tanggalin ang butones ng kanyang damit. Nanginginig ang kanyang mga daliri habang pinipilit buksan ang butones.Nang tuluyang bumukas ang butones, napatigil siya. Sa likod ng malinis na tela ng kanyang damit, bumulaga sa kanya ang makinis at malinaw na hubog ng kanyang dibdib na may banayad na kulay-honey. Ang tanawing iyon ay napakabigla kaya agad niyang iniwas ang kanyang tingin, namumula ang kanyang mga pisngi."Anong meron?" putol ni Trojack sa katahimikan, ang malalim na boses nito'y puno ng panunukso. "Nasiyahan ka ba sa nakita mo?"Agad niyang iniwas ang ulo sa kabilang direksyon, tumatangging tumingin muli sa lalaki. "Ni hindi nga," mari
This is the company elevator!Sumigaw sa kanyang isipan, ngunit pilit niyang itinulak si Trojack sa dibdib ng buong lakas, nagsusumikap upang makawala. Ang takot na bigla itong bumukas at makita sila ng ibang tao ay lalo pang nagpapakaba sa kanya.Nang tuluyan niyang mapalayo si Trojack, dumungaw ang tunog ng elevator—ang pinto ay nagbukas, tanda ng kanilang pagdating sa kanyang palapag.As the doors began to open, his deep voice cut through the silence, confident and almost predatory."Rosa Melandez," aniya, ang mga mata niya ay nakakubli ngunit matalim na nakatutok sa kanya, "Isang araw, maiinlove ka sa akin."Napahinto si Rosa, parang may kung anong pwersa na humatak sa kanyang dibdib, at ang tibok ng kanyang puso ay mabilis. Ngunit agad niyang pinigilan ang sarili, humakbang palabas ng elevator. Nang magtangkang lumingon pabalik, itapon niya ang isang matigas na tingin kay Trojack at sinabi nang matatag, "Sa buhay na ito? Hinding-hindi."Matigas ang kanyang tinig, ngunit ang mga p
Kumbinsido si Sheena na si Rosa ang dahilan ng malamig na pakikitungo ni Trojack sa kanya. Ano pa bang paliwanag? Siguradong sinisiraan ako nito kay Trojack. Kung nais niyang masungkit ang puso ng lalaki, kailangan niyang alisin si Rosa sa eksena.Samantala, bumalik si Rosa sa kanyang desk, ngunit hindi mapakali. Ang karaniwan niyang sigasig sa trabaho ay tila naglaho. Tumalikod siya sa monitor, sinandal ang ulo sa likod ng kanyang upuan, at napaisip. Ano bang nangyayari sa akin ngayon? Pinilit niyang iwaksi ang kakaibang pakiramdam at nagdesisyong maglakad-lakad para maibsan ang bigat sa kanyang isipan. Dumiretso siya sa banyo para magpahinga ng saglit.Pagkaupo niya sa isang cubicle, narinig niya ang pagbukas ng pinto at ang pagpasok ng dalawang babaeng empleyado. Ang kanilang mga boses ay mahina, ngunit punong-puno ng galit at tsismis.“I heard Rosa Melandez is doing everything she can to cozy up to President for that one-million-pesos bonus,” one of them whispered."Oo nga! Ba
“Hindi, hindi, Gloria. Hindi po ako busy. Ano pong kailangan ninyo?” maingat ang tono ni Rosa, itinatago ang kaba sa kanyang loob. Nasa gitna siya ng trabaho, napapaligiran ng mga naglalaganap na tsismis, at ang huling bagay na gusto niya ay ang tratuhin bilang isang espesyal na kaso.Sa dami ng eskandalo at bulung-bulungan na sumisira sa kanyang pangalan, ang ideya na parang umaasa siya sa paboritismo ay hindi niya matanggap.Paano ko lilinisin ang pangalan ko kung ganito ang laging nangyayari? tanong niya sa sarili.“Libre ka ba sa Biyernes?” tanong ni Gloria, ang boses nito ay puno ng lambing at kabaitan. “Gusto kitang imbitahin sa isang charity dinner bilang kinatawan ko.”Nanlaki ang mga mata ni Rosa. Imbitasyon sa hapunan? Mula kay Miss Gloria?“Maraming mga kilalang tao ang dadalo,” dagdag pa ng matanda, ang boses nito ay may halong excitement. “Magandang pagkakataon ito para makilala mo ang mga maimpluwensyang tao, lalo na sa industriya ng alahas. Malaking tulong ito sa career
Habang patapos na ang araw ng trabaho, lalong hindi mapakali si Rosa. Ang ideya na kakain siya ng hapunan kasama si Trojack ay nagdudulot ng matinding kaba, lalo pa’t kailangan pa niyang sunduin ang kanyang anak. Mahal na mahal ng bata si Trojack, at iyon ang nagpapagulo ng lahat ng bagay.Desidido siyang iwasan ang pagkakataong maialok siyang ihatid pauwi, kaya maaga pa lang ay inayos na niya ang kanyang mga gamit at umalis bago pa ang karamihan sa kanyang mga kasamahan. Paglabas niya sa lobby, napatingin siya sa may entrada at agad na kumabog ang kanyang dibdib. Naroon ang hindi mapagkakamalang silweta ng isang Rolls-Royce Phantom na nakaparada malapit.Napabilis ang tibok ng kanyang puso habang iniisip kung paano siya makakalusot. Kailangan niyang makaalis bago siya nito makita. Agad niyang binilisan ang kanyang hakbang, pumara ng taxi, ngunit bago pa may huminto, nakita niyang may pamilyar na sasakyan na papalapit.Ito ang kotse ng kanyang kasamahan, si Lorena Dessamp. Hindi na s
Minsan nang pumunta si James sa kanyang apartment, dala ang mga bagay mula kay Trojack. Ang mga sandaling iyon, bagamat maikli, ay nagbigay sa kanya ng ideya. Gamitin ko si James, naisip niya. Kailangan ko siyang gamitin.Tiningnan ni Sheena ang orasan—huli na, ngunit hindi pa ganap na dis-oras—at kinuha ang kanyang telepono. Dali-dali niyang tinawagan si Walter, her fingers steady, hindi nagpapakita ng anumang pagkabalisa sa kabila ng agos ng galit sa kanyang kalooban."Hello, Miss Sheena," narinig niyang may kasamang gulat sa boses ni James sa kabilang linya."Assistant James, pwede ka bang pumunta dito? May daga kasi ako sa bahay, at medyo natatakot ako." Ang tono niya ay tila inosente, ngunit may nakatagong layunin."Ano? Daga?" Saglit na naguluhan si James, ngunit nagpapakita ng pag-aalala. "Sige, pupunta ako ngayon din." Karaniwan ang ganitong mga maliit na problema ay kinikilala niyang siya ang mag-aayos para kay Trojack.Ilang minuto lang at dumating si James sa kanyang apart
Pagkaalis ni James, hindi mapakali si Sheena habang nakahiga sa kama. Pabalik-balik siyang nagpagulong-gulong, pinipilit hanapin ang kahit kaunting ginhawa, ngunit ang galit at pagkadismaya ay tila apoy na lumalamon sa kanyang isipan. Ano ba ang gustong patunayan ng matandang iyon? Nagtitimping tanong niya sa sarili, ang mga kamao niya'y mahigpit na nakasara. Minamaliit ba niya ako? O sadyang sinasadya niyang ilayo ako kay Trojack?Ang tila panlalait na natanggap niya mula sa matriarka ng pamilya ay lalong nagpaliyab ng kanyang galit. Ang ganitong klaseng pagtrato—ang ganitong klaseng kahihiyan—ay hindi katanggap-tanggap kay Sheena. Hindi ko ito palalampasin.+++++Nagmamadali si Rosa sa kanyang umaga, pinupunasan ang mukha ng kanyang anak habang inihahanda ito para sa paaralan. Isang malaking araw ito para sa kanya—isang araw na matagal na niyang hinihintay, ngunit puno rin ng kaba.Pagkatapos ihatid ang kanyang anak sa eskuwela, dumiretso siya sa opisina. Nang makarating siya, na
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina