Ang lugar para sa dinner party ay napagdesisyunan na—isang sikat na restaurant na malapit sa opisina. Kilala ito sa chic at stylish na dekorasyon nito, pati na rin sa masiglang atmospera. Ang lahat sa departamento ay sabik na dumalo, maliban kay Penny na tumanggi sa imbitasyon gamit ang malamig na dahilan. Para kay Rosa, ang pagdalo ay hindi opsyonal; ang hapunan ay para sa kanya bilang pagdiriwang ng kanyang pagkapanalo.Mas maaga sa araw na iyon, lumapit si Rosa kay Genevieve upang magmungkahi ng isang bagay. “Direktor Genevieve,” sabi niya nang may kaunting pag-aalinlangan, “baka pwedeng ibawas sa premyo ko ang gastos sa dinner? Nahihiya akong ang kumpanya ang magbayad.”Ngunit tumanggi si Genevieve nang mariin, ngunit may ngiti sa labi. “Huwag na, Rosa. This is a celebration for you. Nakuha mo ito ng patas at karapat-dapat ka dito. Mag-enjoy ka lang ngayong gabi.”Bagaman napanatag ang loob ni Rosa, naalala niyang hindi niya puwedeng iwan mag-isa ang anak niyang si Brent sa bahay.
Nang makaupo si Rosa pabalik sa mesa, sinubukan niyang magtuon ng pansin sa ilan sa kanyang mga paboritong putahe upang maibsan ang unti-unting pagkahilo. Ngunit kahit anong pilit niyang kumain, parang mabigat ang kanyang tiyan dahil sa dami ng alak na nainom niya kanina. Habang abala siya sa pagtawa at pakikipag-usap kanina, hindi niya napansin ang dahan-dahang paggapang ng hilo sa kanyang katawan—ngunit ngayon, bumagsak ito sa kanya nang sabay-sabay.Napagpasyahan niyang bumangon at magtungo sa restroom para maghilamos at makahinga ng maayos. Ngunit nang tumayo siya, parang biglang lumambot ang kanyang mga tuhod. Parang naglalakad siya sa ulap, at ang buong silid ay tila bahagyang umuuga.“Rosa, ayos ka lang ba?” mabilis na tanong ni Genevieve, sabay tayo upang alalayan siya. Mahigpit nitong hinawakan ang braso ni Rosa upang hindi ito matumba. “You don’t look so good. Sigurado ka bang hindi ka lasing?”“Okay lang ako, okay lang!” mabilis na sagot ni Rosa, pilit na ngumingiti habang
Tahimik na huminto ang kotse sa harap ng villa, ang mahinang ugong ng makina ay unti-unting humupa habang bumaba si Trojack. Sa malambot na liwanag ng mga ilaw sa labas, marahan siyang naglakad papunta sa passenger side at binuksan ang pinto. Si Rosa ay mahimbing pa ring natutulog, ang kanyang mukha ay payapa at bahagyang mapula dahil sa alak.Walang pag-aalinlangan, yumuko siya at maingat na binuhat ito mula sa kotse. Ang magaan niyang katawan ay mistulang kay dali-daling alagaan sa malalakas na bisig ni Trojack. Natural na napasandal ang kanyang ulo sa dibdib nito habang binibitbit siya paakyat sa mga hagdan ng villa.Binati sila ng engrandeng pasukan ng villa: makikinis na marmol na sahig, at ang banayad na init mula sa gintong ilaw na bumalot sa buong lugar. Sa bawat hakbang pataas sa hagdan, nanatiling steady ang kanyang paggalaw, ngunit paminsan-minsan ay tumitingin siya pababa sa natutulog na si Rosa. Wala itong kamalay-malay sa kanyang paligid, tuluyang nakalubog sa panaginip
It was late, too late to leave. Rosa decided to confront the man who had brought her to his house instead of sending her home. With quiet determination, she ascended the stairs to the second floor, scanning the hall for signs of him.Sa kanyang pag-usisa, napansin niya ang mahinang liwanag na tumatagos mula sa maliit na siwang sa ilalim ng isa sa mga pinto.Itinulak siya ng kanyang kuryosidad na lumapit. Maingat niyang hinawakan ang door handle at marahang binuksan ang pinto. Sa loob, ang mainit na liwanag mula sa isang study lamp ang nagbigay ng banayad na sinag sa silid. Naroon si Trojack, nakahiga sa isang plush na sofa, ang isang braso’y nakapatong sa kanyang noo. Ang matikas nitong mukha, bagama’t malambot sa pagtulog, ay nagpakita pa rin ng kapogiang nakakabighani.Natigilan si Rosa. Natutulog siya sa sofa?Ang kanyang mga mata’y dahan-dahang gumalaw, at biglang nanlaki ang mga ito sa pagkagulat. Tanging maluwag na athletic shorts lang ang suot nito, na nagbunyag sa kanyang mahu
Madaling araw na, at biglang naramdaman ni Rosa ang kakaibang tensyon sa paligid. Ang matalas niyang instinto ay tila nakatuklas ng lihim. Matalim ang tingin niyang ibinato kay Trojack, may halong kapilyuhan at kumpiyansa sa kanyang boses nang tanungin niya, “In love ka ba sa’kin?”Bahagyang dumilim ang mga mata ni Trojack, isang maliit na lamat sa kanyang mahinahong anyo ang lumabas bago niya ito agad itinago sa likod ng malamig at halos walang pakialam na ekspresyon. Ngunit ang banayad na pagtigas ng kanyang panga ay nagbigay away ng kaunting inis—tila tinamaan siya ng husto sa sinabi ni Rosa.Dahil dito, mas lalo siyang naging kumpiyansa. Tumayo siya nang tuwid, nakataas ang baba, at nagpatuloy, “Huwag kang ma-in love sa’kin, ha. Walang silbi, kasi hindi kita magugustuhan kailanman.”Biglang tumayo si Trojack, his tall frame exuding a powerful and commanding presence. Ang bigat ng kanyang tingin ay naging dahilan upang mapaurong si Rosa, bahagyang nakaramdam ng kaba.“Anong… anong
Nag-atubili si Rosa bago buksan ang pinto ng kotse at pumasok. Ang malamig at matamlay na aura ni Trojack ay halos nagpigil ng hangin sa kanilang pagitan. Bagaman nais niyang tumanggi sa alok na ito, ang nakakatakot na pag-iisip ng maglakad pababa ng bundok nang isang oras ay nagdulot sa kanya ng pagkagat ng labi at paglunok ng pride.Biglang umandar ang kotse, at sa ilang sandali lamang, mabilis silang bumaba sa paikot-ikot na kalsada ng bundok. Hinawakan ni Rosa ang gilid ng upuan, ang puso niya ay mabilis na tumibok dulot ng takot at inis. Ang kotse ay gumagalaw ng mabilis na para bang nasa isang karera sila, hindi isang simpleng biyahe.“Parang magpapalipad siya ng eroplano, eh,” bulong ni Rosa sa sarili habang kinakabahan na tinitingnan ang speedometer.Nang marating nila ang kalsadang nasa ibaba, nagsalita siya, sinubukang maging kalmado ang boses. “Trojack, dito na lang ako bababa, salamat.”Wala siyang nakuhang sagot. Patuloy ang mata ni Trojack na nakatutok sa kalsada, ang ek
"Oo, gaganapin ito sa Yddro Mansion," sagot ng isang malinaw na boses na may kabangyarihan at kumpiyansa.Nagulat si Rosa at napatigil. "Pupunta rin ako sa isang dinner bukas... sa Yddro Mansion din."Sandali itong tumahimik bago sumagot ang boses sa kabilang linya, puno ng hindi pagkakaintindi. "Hindi pwede! Isa lang ang dinner doon, at iyon ay ang dinner ng lola ko."Parang tinadyuran si Rosa sa narinig. "Ang lola mo ba ang matriarch ng pamilya Yddro?" tanong niya, ang boses niya ay may halong gulat."O-Oo! Paano mo nalaman?" Tanong niya, halatang naguguluhan at nagulat din sa sinabi ni Rosa.Parang tinamaan ng kidlat si Rosa sa kanyang realization. Tumigil ang oras habang iniisip ang mga piraso ng impormasyon. "Ikaw... Shan Baroque, hindi ka naman pwedeng pinsan ni Trojack, hindi ba?" Ang boses ni Rosa ay nanginginig, puno ng hindi makapaniwalang shock.Nagkaroon ng matagal na katahimikan sa kabilang linya bago muling sumagot ang boses, medyo mabagal at puno ng pagkalito. "Kilala m
Habang naglalakad mag-isa si Rosa papasok sa buffet restaurant, naramdaman niyang kumulo ang kanyang tiyan. Ang halimuyak ng mga pagkain ngayong gabi ay hindi mapaglabanan—napakarami ng mga ito, may mga umuusok na tray ng malasa at makukulay na mga dessert na nakahain na parang mga kayamanan. Nagliwanag ang kanyang mga mata habang pinupuno niya ang kanyang plato ng mga paborito niyang pagkain, iniisip ang tahimik na gabing para sa kanyang sarili.Habang nginunguya niya ang kanyang pagkain, hindi niya maiwasang maisip si Gloria. Ang pagho-host ng ganitong kalaking hapunan ay tiyak na nakakapagod, lalo na't maraming bisita ang kailangang aliwin. Nagpasya siya na hindi siya aalis hangga't hindi niya naipapakita ang kanyang paggalang."Well," naisip niya, "habang naghihintay, mas mabuti nang samantalahin ang libreng pagkain at inumin." Dahil inaalagaan ng kanyang ama ang kanyang anak, hindi siya nagmamadaling umalis. Ngayong gabi, maaari siyang mag-relax.Sa labas ng hotel, huminto ang is
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina