CHARLOTTE POV Alam kong tumatawag si George sa akin ng paulit ulit gustuhin ko mang sagutin ang kaniyang tawag upang makahingi ng tulong ngunit hindi ko magawa dahil kapit ni Eduardo ang aking cellphone. Tali ang aking mga kamay at puro paninindak ang ginagawa sa akin ni Eduardo. Kilala ko si Eduardo kapag sinabi nito ay siguradong gagawin niya. Ayoko ng mangyari ulit sakin ang naranasan kong pambubugbog at pambababoy na ginawa niya sakin noong nakaraan. Tama na at napagtitiisan ko pa ang matandang ito. Ang laki ng ngiti ni Eduardo ng ihagis niya ang cellphone ko sa pader, para pa siyang asong ulol habang pinaglalaruan ang kaniyang ari sa aking harapan. Mabuti naman at sa araw na ito ay mag-isa lang siyang pumasok sa aking silid. "tumatawag ang baby brother mo?! (nanlalaki ang kaniyang mga mata habang sinasabi sa akin ito) sabi ko naman sayo kung naging mabait ka lang sakin sana hindi ka nakakulong ngayon dito. Wala ee matigas talaga ang ulo mo Makakalabas ka lang ulit kapag nagp
"OH! Tikman mo. Higupin mo lang pag sinindihan ko na!" sabi ni Eduardo sa akin. Sinubukan ko din ito. Mas masarap sa pakiramdam ang tama nito. Sa mga sandaling ito ay nakalimot ako sa pait ng naging kapalaran ko. Para na akong lumulutang sa gaan ng aking pakiramdam. Lumabas na ito mula sa aking silid naiwan akong nakatulala sa isang sulok. Hinihithit ang natirang sigarilyo na kanyang iniwan. Dumating si Belen ng makalabas na ito. Nag-iwan lang siya ng pagkain sa akin at kinandado na niya ang aking silid. Dahil sa high na high ako. Wala akong pakielam sa mga ngyayari sa paligid ko. Kinabukasan nagulat ako ng makita ko ang sarili kong wala pa ring saplot. Bumaba na din ang tama sa aking katawan. Nagmamadali akogn magsuot ng damit at nagtungo sa pintuan. Lalabas sana ako ngunit naka-kandado na ito. Dinampot ko ang cellphone ko na nasa sahig ngunit hindi na ito gumagana dahil sa lakas ng pagkakabato ni Eduardo. Hindi ko na malaman ang aking gagawin. Akala ko ay okay na kami ni Eduardo ng
AFTER 24 HOURS KATE POV Kasama ko ang kambal sa aming mahabang byahe. Napupuno ng poot ang aking puso. Hindi ko maatim na hindi lang sakin kayang gumawa ng kawalang hiyaan itong si Charlotte pati sa sarili niyang anak ay kaya niyang gawin ang ganitong klaseng kababuyan. Galit na galit ako sa aking kinauupuan nagtitimpi at nais ng madaliin ang paglapag ng aming sinasakyan. "Love mag relax ka baka mabinat ka. Wag kang mag-alala gagawin ko ang lahat para makuha natin ang kostodiya ni Amara. Hindi ko din kayang tignan ang bata na lumaki sa ganong klaseng lugar." sabi sa akin ni James. Inabutan niya ako ng isang baso ng tubig upang huminahon. Galit na galit kasi ako kay Charlotte. Nanginginig ang kalamnan ko sa sobrang inis at galit. "Salamat Love, sige susubukang kong huminahon. May balita na ba sila kung sang lupalop nagpunta si Charlotte?" tanong ko naman kay James " wala pa Love, Hirap daw matunton ng mga imbestigator , sabi ni Detective mukhang may nagtatago ditong malaking
Kasama ko si James na nanood sa telebisyon sa loob ng Van kung saan naroroon ang control room. Matiyaga naming binabantayan ang bawat galaw na gagawin ng mga sangka-pulisan. Hindi lang kasi NBI ang gagawa ng operation kasama ng mga ito ang Drug Enforcement dahil malaking isda ang huhulihin ng mga ito ngayon. Hindi lang din droga ang pakay nila pati na ang human trafficking na nagaganap sa loob ng kasa. Naghihintay na lang ang mga taga NBI at PDEA sa go signal mula sa mga asset nilang nagpanggap bilang mga buyer. Matindi ang kalabog ng aking dibdib. Unang beses akong makakakita ng ganitong eksena na sa buong buong buhay ko ay hindi ko inisip na maari kong pagdaanan dahil sa pelikula ko lang ito napapanood. Natatakot man ay tinatatagan ko ang aking loob. Naramdaman ko ang pagpiga sa aking kamay ni James ng makita niyang grabe ang aking tensyon. Tinulungan ako ng aking asawa na huminahon. “Go! GO! GO” nagsimula ng pumasok ang mga alagad ng batas sa loob ng kasa. Nang matanggap na nila
"sige papasukin niyo" utos ni Kernel sa kaniyang mga tauhan. Lumapit si George sa amin. "AMARA! nag-alala si Tito sayo!" sabi ni George habang nakayakap siya sa bata. "George (bumubulong ako sa aking kapatid) nakita namin si Charlotte may mga armadong lalaki ang tumangay sa kaniya. Wag na sanang makarating kay Amara ang totoong ngyari. Hayaan muna nating malampasan niya ang matinding trauma dulot ng pangyayaring ito. Pag lumaki na siya saka natin ipaliwanag ang sitwasyon sa bata" sumang-ayon naman sa akin si Geoge. Sinakay na sa ambulansya si Amara, hindi ko naman siya iniwan hanggang makarating sa ospital samantalang si James at George ay nakasunod lang gamit ang mobile car ng mga pulis. Agad na nilapitan ng doktor ang bata upang suriin ito. Habang nasa loob ng Emergency Room si Amara ay maya't maya din ang dating ng mga sugatang tao ng NBI . Hindi ko iniwan si Amara at nakakapit lang siya sa aking kamay, takot na takot itong maiwan ulit at mapunta sa kamay ng masasamang taong iyo
JAMES POV THE INVESTIGATION Tahimik lang akong nanunuod sa eksena sa pagitan ni Kate at ni Amara. Awang-awa ako sa sitwasyon nito. Hindi ako makapaniwala sa kayang gawin ng kinikilalang kapatid ni Kate. Napakalayo ng ugali nito kumpara sa aking asawa. Malalaman mo talagang hindi sila tunay na magkadugo. Si Kate ay mapagmahal na asawa at ina sa aming mga anak. Marunong magpahalaga sa kahit na sinong malapit sa kaniyang puso. Tiwagan ko si Judge Hernandez para tanungin kung paano mapapabilis ang proseso ng pagkuha ng kustodiya kay Amara. Lumayo ako sa kanilang mag tita upang makausap ko ng maayos si Judge Hernandez. “Hello Judge! Si James ito. May gusto lang akong ihingi ng pabor sayo kung maari lang sana? “pambungad kong sabi “Syempre naman James, kahit ano sabihin mo lang sakin” sagot naman nito sa akin “Siguro ay nabalitaan na ninyo ang raid na ngyari sa Kasa sa Manila ngayong araw. Isa ang pamangkin ni Kate sa mga nakuha mula sa kasang iyon. Mag 6years pa lang ito, iniiwa
KATE POVMakalipas ang 24 oras ay binigyan na kami ng clearance ng doctor ni Amara na makauwi na sa bahay. Kasama ko si James na nag ayos sa silid na tutuluyan ng bata. SI George naman ang may karga kay Amara. Ibinaba na siya ni George sa kaniyang kama at hinayaan na muna naming magpahinga siya saka na namin siya kakausapin at isasama sa silid ng kambal. Ilang oras din na masarap ang tulog ni Amara, siguro ay naginhawaan na siya sa kaniyang paligid, ng magising ito ay dinala ko na siya sa silid ng kambal para makita niya.“Hello Amara! Ito si Baby Maverick at ito naman si Baby Madison, sila ang magiging best friend mo. Paglaki ni Maverick siya ang magiging tagapagligtas ninyo ni Madison” anas ko sa kaniya. Nakatingin lang si Amara, tikom ang kaniyang mga bibig. Kinapitan niya ang maliliit na kamay ni Madison at Maverick. Tila na-pipi itong hindi makapag salita. Kinukurot naman ang aking puso sa nagiging reaksyon ni Amara. Ilang araw ang nagdaan at parehas pa din ang naging reaksyon n
“Mmm Kate, James. Sa totoo lang matinding trauma ang inabot ng bata sa mga ngyari. (Pinakita niya sa amin ang drinawing ni Amara. Madilim ang mga karakter ang nakapaloob dun, kung iyong susuriin ay makikita mo ang mga taong nakikipagtalik at mga taong gumagamit) makikita naman natin na puno siya ng emosyon. Sa ganitong kondisyon ay talagang matatagalan” sabi ni Doktora“Dok ano ang dapat naming gawin na makakatulong sa kaniya upang mabilis niyang makalimutan lahat ng ngyari? “ tanong naman ni Kate“Ganito ang mga maaaring makatulong sa bata. Hindi masyadong maganda ang kondisyon ng bata dahil sa inaatake na siya ng matinding trauma. Kailangan kausapin niyo siya sa mga bagay na kinakatakutan niya. Hayaan niyo siyang mag kwento sa inyo ng mga karanasan niya. Makinig kayo sa mga sinasabi niya at tutukan niyo siya habang nagsasalita na wari ay handa kayong makinig sa kaniya sa kahit na anong sabihin niya. Kailangan niyo siyang bigyan ng encouragement at palagi ninyong sabihin sa kaniya na
MADELINE POVPagkalipas ng ilang araw, nagsimula na ang paglilitis. Halos mapuno ang courtroom sa dami ng taong nais masaksihan ang kaso. Ang bawat kilos ng mga nasasakdal—sina Jasper, Bridget, at Nicole—ay nakatuon sa lahat ng mata. Sa gitna ng mahigpit na seguridad, tahimik akong nakaupo sa likuran, hawak ang kamay ni Liam. Ramdam ko ang tensyon sa paligid, lalo na nang magsimula ang mahabang balitaktakan ng mga abogado.Hukom: "Tayo'y magsimula. Atty. De Guzman, pakipresenta ang inyong mga unang tanong."Atty. De Guzman (Prosekusyon): "Maraming salamat,your honor. Unang tanong ko sa saksi, si Aaron. Aaron maaari mo bang ilarawan ang iyong relasyon sa mga akusado, sina Bridget at Nicole?"Aaron: "Oo, ako ay matagal nang nakatrabaho sina Bridget at Nicole. Kami ay magkaibigan, at sa simula, nagkakasundo kami sa mga desisyon. Ngunit, nang magtagal, napansin ko na may mga bagay silang ginagawa nang lihim na hindi ko alam. Hindi lang sila kundi ang boss kong si Jasper"Atty. De Guzman: "
MADELINE POV Tahimik akong nakamasid sa gilid habang binibitbit ng mga pulis sina Bridget at Nicole. Nakaposas ang kanilang mga kamay, at kahit pilit nilang itinatago ang kaba, bakas sa kanilang mga mukha ang galit at takot. Lahat ng ito ay nag-ugat sa ginawa ni Jasper, hindi nagtagal ang pag-interrogate kay Jasper ay tinuro niya at sinabi niya ang lahat ng kaniyang ginawa. "it's okay Love, ito na yun oh!, matatapos na ang lahat, pagkatapos nito i think you deserve a big vacation." malambing na sabi ni Liam sa akin "oo Love, salamat. " bumaling ako sa kaniyang balikat.Sa hindi kalayuan, nandoon si Jasper. Tahimik siyang nakamasid, pero kitang-kita sa kanyang mga mata ang kawalang-awa. Walang bahid ng pagsisisi ang kanyang mukha ni isang pag-alala sa pagkakaibigan nila nina Bridget at Nicole. Para sa kanya, tapos na ang lahat. Tatawa-tawa siyang nakangiti habang pinagmamasdang ipasok ang dalawang kasabwat niya, binanggit din niya ang tungkol sa pakikipagsabwatan ng mga
ILANG LINGGO ANG NAKALIPAS MADELINE POV "love, sorry fro bringing your family into our family's mess." malungkot kong sabi kay Liam. "hey!" malambing niyang sabi habang hawak ang aking pisngi "Don't be like that, hindi lang inaasahan na ang pamilya nating ay may mga nakaraang hindi pa rin naghilom, mabuti nga at satin na iyon sumabog dahil alam kong kaya nating malutas ang kasong ito! magtutulungan tayo Love, kaya natin to. I love you Madeline and i like how your family handle this problem." nakangiti niyang sabi sa akin. "thank you for understanding. Siguro kung ibang lalaki lang yan, dahil sa gulong ngyayari sa pamilya namin, sigurado akong iniwan na ako" sagot ko sa kaniya Bigla niya akong hinila papalapit sa kaniya sabay bulong sakin "ahhh... ahhhh... at yun naman ang hindi ko gagawin kahit kailan." sabay kindat niya sa akin. Natawa ako at malambing ko siyang hinalikan sa kaniyang mga labi. Sa piling ni Liam pakiramdam ko ay ligtas na ligtas ako. Alam kong hindi ako mapapano
Hindi makapaniwala si Tita Amara nang malaman niya ang patuloy na galit at plano nina Jasper, Nicole, at Bridget laban sa aming pamilya. Hindi niya maitanggi ang kaba at galit na bumalot sa kanya. Agad niyang kinuha ang telepono at tumawag kay Lola Kate, ang pinakamatanda at pinakamataas na kinikilala sa aming pamilya. “Hi Mommy, nangyayari na ang kinakataukan ko. Sila Madeline na ang inabutan nito. Kailangan nating mag meeting, ngayon din,” madiing sabi niya sa linya. “Hindi na ito pwedeng palampasin.” Sa kabilang linya, alam ni Lola Kate na hindi na ito simpleng problema lamang. “Sige, Amara. Ipagbibigay-alam ko sa lahat. Maghanda ka.” Kinabukasan, nagtipon ang buong pamilya sa ancestral house ng pamilya. Ang mansyon, na karaniwang puno ng tawanan at masayang kwentuhan, ay tila may bigat ngayon na hindi maitatanggi. Ito’y parang isang reunion, ngunit sa pagkakataong ito, hindi para magdiwang kundi para pag-usapan ang masalimuot na sitwasyon na hinaharap namin. Unang dumating si L
Madeline POV Tahimik akong nakaupo sa gilid ng sala habang pinagmamasdan si Tita Amara. Ang bawat salita niya ay bumabasag sa katahimikan, hinuhubaran ang mga nakatagong lihim na tila napakatagal nang iniingatan. Sa bawat kwento niya ay parang may bumabalik na pait mula sa nakaraan na hindi ko akalaing may kinalaman sa buhay ko ngayon. “Si Don Eduardo,” panimula ni Tita Amara, mahigpit ang hawak sa isang lumang photo album na may bakas ng panahon. “Siya ang puno’t dulo ng lahat ng ito. Sigurado ako, hindi niya kailanman mapapatawad ang pamilya natin. Lalong lalo na ako.” Napakunot ang noo ko, ramdam ang bigat ng kanyang boses. “Galit? Bakit siya galit sa’yo, Tita?” Napabuntong-hininga si Tita Amara, halatang mabigat ang alaala niya sa nakaraan, kahit na nabanggit sakin ni Mommy ang tungkol dito ay hindi ganuon ka detalyado ang nasabi niya sa amin. “Galit siya dahil mas pinili ko si Mommy Kate kaysa sa tunay kong ina na si Mommy Charlotte. Hindi niya matanggap na mas minahal ko
MADELINE POV Isang araw habang nasa ospital si Doc Liam at ako naman ay nasa bahay lang . Naupo ako sa harap ng laptop ko at pinilit alalahanin ang bawat detalye ng mga nakita ko sa email ko bago tuluyang nawala ito. Paulit-ulit na nag-replay sa isip ko ang mga pangalan - Eduardo, Bridget, at Nicole. Hindi ko maintindihan kung bakit tila pamilyar ang mga ito para sa akin, pero alam kong may kahalagahan sila sa kung anuman ang gusto naming malaman. Kasama si Doc Liam, sinubukan naming ibalik ang mga na-delete na file gamit ang iba’t ibang recovery tools, pero mukhang sobrang bihasa ang hacker. Kahit ang mga screenshot na inisip naming ligtas na, tuluyan na ring nawala. Habang tahimik akong nag-iisip, bumabalik sa akin ang mga alaala ng ilang pagkakataon kung saan narinig ko ang mga pangalang iyon. Hindi ko matiyak kung saan o kailan, pero alam narinig ko na yun walang duda. Hanggang sa naalala kong nagkuwento sa akin noon si Mommy tungkol sa paghihirap nila Tita Amara sa relasyon n
MADELINE POV Dalawang buwan na ang mabilis na nagdaan ngunit ang bigat ng nakaraan ay parang kahapon lang nangyari. Akala ko, kapag tinanggap na kami ng mga magulang namin, unti-unting magiging maayos na ang lahat. Pero hindi pala ganoon kasimple. Kahit tanggap na nila Mommy at Mommy ni Doc Liam ang relasyon namin ay hindi maikakaila na may bahagi pa rin ng pagsasama namin na hindi mabuo. Isang malaking katanungan ang bumabagabag sa amin—sino ang tunay na dahilan kung bakit nasira ang mga pamilya namin nuon. Nasimulan na namin ang mag-imbestiga kaya naman hindi na kami papayag na mahinto pa ito. May buhay ng naibuwis ng dahil sa mga taong nasa likod nito at patunay lang ito na sa tagal ng panahon ay hindi pa rin sila tumitigil kaya nakakatakot. Ngayong araw, tulad ng dati, nagpasya akong hintayin siya sa clinic, sa tuwing may duty siya at kahit na nakaleave ako ay palagi pa rin akong pumupunta sa ospital, mas panatag kasi ang kalooban ko sa tuwing magkasama kami. Pagdating ko ay
Matapos ang mahabang araw ng usapan at pagsasaliksik kasama ang aming mga pamilya, nagkaisa kaming lahat sa isang desisyon—kailangang makausap nila Mommy si Lorraine. Gusto nilang malaman ang buong detalye tungkol sa mga taong nasa likod ng iskandalong sumira sa aming mga pamilya. Para sa aming lahat, si Lorraine ang susi sa pagkakabuo ng kabuuang kwento. Sa kabila ng takot na baka may panganib pa, determinado kaming magpatuloy. Kinabukasan, bumalik kami ni Doc Liam sa bahay ni Lorraine at dahil weekends wala kaming shift sa ospital. Tahimik kaming nagmaneho papunta roon, kapwa iniisip ang magiging takbo ng usapan. Ngunit sa aming pagdating, bumungad sa amin ang hindi namin inaasahan. Ang buong lugar ay napapalibutan ng mga pulis. May mga caution tape na nakapalibot sa bahay, at sa gilid nito ay may nakaparadang ambulansya, ang mga ilaw nito’y kumikislap pa rin sa ilalim ng araw. Napahinto kami at natulala sa eksena. Agad naming naramdaman ang bigat ng sitwasyon. Ang kaba sa aking d
Halos isang linggo din ang paghihirap namin sa paghahanap kay Lorraine. Sa laki ng London swertehan na lang talaga na matagpuan namin siya. Its either bangkay na siya o pwede ding nasa pinas na siya ngayon. Daig pa namin ang mga detective na inupahan ni Doc Liam . Sa bawat araw na lumilipas, ramdam namin ni Doc Liam ang bigat ng tensyon sa pagitan ng aming mga pamilya. Tumagal ng halos isang linggo bago nagkaruon na lead ang detective at sa kabutihang palad ay nandito pa rin siya sa London. Matagal din bago namin natunton ang matagal nang nawawalang sekretarya. Sa wakas, natagpuan namin siya sa isang tahimik na bayan, malayo sa ingay ng lungsod. Nakita namin siya sa isang maliit na bahay na gawa sa bato at napapalibutan ng mga halaman sa gitnang palayan. Nang kumatok kami, isang babaeng nasa edad singkuwenta ang nagbukas ng pinto. Si Lorraine - matangkad, may mahinang kilos, ngunit may mga matang tila laging nakabantay. Kitang-kita sa kanyang mukha ang kaba at alinlangan nang maki