Kabanata 3

Naalala ko pa noong malasing si Hendrix pagkatapos naming ikasal. Tinulungan ko siyang bumalik sa aming kwarto bago ko siya sabihan na huwag masyadong uminom sa susunod. Pero galit ang isinagot niya sa akin habang malakas niya akong itinatapon papunta sa sahig.

Nawalan ng balanse ang aking katawan kaya tumama ang likuran ng aking ulo sa sahig na siyang pinagmulan ng sariwa kong dugo na kumalat sa sahig. Napapigil hininga ako sa sakit, tinitigan ko ang dugo sa aking mga kamay bago ako umiyak nang malakas.

Tumayo lang doon si Hendrix habang nanlalamig niya akong tinitingnan.

“Masakit, hindi ba? Nang mamatay si Yana, sigurado ako na nakaramdam siya ng sakit na mas matindi ng isang libong beses kaysa sa iyo! Pero wala na siya nagyon! Hindi sana siya malulunod kung hindi lang kita niligtas noon! Nangyari ang lahat ng ito nang dahil sa iyo, Yvonne!” Nanlalamig nitong sinabi.

Wala na akong nagawa kundi umupo roon, hindi ako makapaniwalang tumitingin sa kaniya habang nararamdaman ko ang pagtulo ng dugo mula sa aking ulo.

Nanlamig nang paunti unti ang aking puso nang mapagtanto ko ang kaniyang sinabi.

Pagkatapos ng mahabang katahimikan, nagsalita na rin ako, “Hendrix! Sinabotahe ng mga karibal mo ang yate at ikaw ang nagsabi sa akin na sumakay sa lifeboat. Pero nagawa mo pa rin akong sisihin sa nangyari? Hindi ba isa itong malaking kalokohan?”

Nawala ang pagkalasing sa mukha ni Hendrix na napalitan ng napakatinding panlalamig at kawalan ng pakialam sa akin.

“Hindi ako kailanman pumayag na magpakasal sa iyo, Yvonne. Hindi sana ako mapipilitang magpakasal sa iyo kung hindi mo lang sinabi sa lola mo na gusto kita.”

Mapait naman akong tumawa habang tinitingnan ko siya na para bang isa siyang malaking kalokohan.

“Sinasabi mo ba na kasalanan ko ang lahat ng ito? Hendrix, hindi mo sinisi ang mga kalaban mo o ang pressure mula sa pamilya mo sa nangyari, ako, ako ang sinisi mo. Wala kang kwenta.”

Dito na ako tumalikod para umalis, sumakay ako ng taxi papunta sa ospital para ipagamot ang mga tinamo kong injury ko sa kaniya.

Mula noong mga sandaling iyon, bumagsak nang husto ang aming relasyon. Hindi ko na nagawa pang ipakita pa sa kaniya ang pagkavulnerable ko mula noong araw na iyon.

Pero ngayon, sa kasalukuyan, natakot ang hindi ko kilalang lalaki na baka masaktan ako. Masyado siyang naging maingat habang inaalagaan niya ako. Mabilis na namula ang aking mga mata kaya dali dali akong tumingin sa malayo, huminga ako nang malalim para mapigilan ang aking mga luha.

“Salamat,” Isinagot ko.

Itinaas naman ni Andrew ang kaniyang kamay, naging puro at taos puso ang kaniyang ngiti.

“Walang anuman.”

“Ms. Grant, nandiyan ka ba?”

Nang bigla kong marinig ang isang boses mula sa pinto bago tumayo ang isang lalaking nakasuot ng pajama at itim na sunglasses sa pinto papasok sa kwarto ng yate. Mabilis na tumama sa akin ang kaniyang paningin pagkatapos niyang sulyapan si Andrew.

“Sir, tumawag po kayo kanina tungkol sa pagkahulog ng isang tao sa yate. Siya ba ang tinutukoy ninyo kanina?”

Tumango si Andrew bago siya humarap sa akin.

“Siya ang aming medic. Susuriin ka niya para masigurong okay ang kondisyon ng katawan mo.”

Tumango ako sa kaniya.

Mabilis na naglakad papunta sa tabi si Andrew para mapapasok si Dr. Enfield. Binigyan niya ako ng isang simpleng pagsusuri, at pagkatapos niyang makapagtanong ng ilang beses, nasabi niya na wala akong tinamo na malalang mga injury, matinding pagod lang ang aking naranasan pagkatapos kong lumangoy sa dagat nang napakatagal.

Tumayo si Dr. Enfield para humarap kay Andrew at sabihing, “Wala akong nakitang malalang mga pinsala sa katawan ni Ms. Lewis, pero napagod ito nang husto pagkatapos niyang magpalutang lutang nang matagal sa dagat. Pahinga lang ang marerekomenda ko sa kaniya.”

Tumango naman dito dito Andrew habang hinahatid niya si Dr. Enfield papunta sa pinto. Dito na sila nagpalitan ng bulong sa isa’t isa.

Habang naguusap ang dalawa, humarap ako sa bintana. Tumindi ang ulan habang nababalot ng matinding kadiliman ang dagat sa paligid.

Hindi ko naiwasang makahinga nang maluwag ngayong ligtas na ako.

Nang makabalik si Andrew, mahina nitong sinasabi na, “Pabalik na tayo sa pampang. Saan ka nakatira? Ihahatid kita pauwi kung gusto mo.”

Nakaramdam ako ng pagkamakasarili noong bigla kong maisip na huwag munang umuwi. Sabagay, madalang lang umuwi ang aking mga magulang, at hindi ko rin gaanong nakikita kahit na naroroon pa sila sa bahay.

Sa sobrang kaunti ng pakialam nila sa akin, kayang kaya kong umalis ng isang buwan nang hindi nila napapansin.

Para naman kay Hendrix, pareho kaming namatay sa nakaraan naming mga buhay. At ngayong nabigyan ako ng ikalawang pagkakataon para mabuhay, siguradong binigyan din siya ng ikalawang pagkakataon para ayusin ang lahat. Niyayakap na siguro nito si Yana ngayon habang ninanamnam niya ang ikalawang pagkakataon na ibinigay sa kaniya ng buhay.

Limang taon kaming kasal sa nakaraan naming mga buhay. Hindi niya ako dinala sa kahit na anong event, hindi rin siya tumabi sa akin sa kama. Nagawa rin nitong kontrolin ang mga negosyo ng aking pamilya habang nilalayo niya ako rito.

Sumisinghal lang ito sa bawat sandaling may magtatanong tungkol sa akin kaya ako ang naging pinakamalaking katatawanan sa aming magkakaibigan.

Pero ngayon, magagawa na nilang mabuhay nang masaya habangbuhay.

Tumingin ako kay Andrew bago ako nagsalita gamit ang boses kong nahaluan nang kaunting pagmamakaawa. “Wala akong mapupuntahan. Puwede ba… na sa iyo muna ako tumira ng ilang araw?”

Hindi siya agad sumagot dito kaya agad kong hinatak ang kaniyang manggas habang nagpapakita ang malaki at kaawa awa kong mga mata sa kaniya. Kung tama ang aking memorya, siya ang bunsong anak na lalaki ng pamilya Grant at ang nagiisang tao na tumulong sa akin makipagdivorce sa nakaraan kong buhay.

Dalawang beses na niya akong naliligtas. Kaya sigurado ako na hindi siya masamang tao.

Agad siyang napayuko habang tumitindi ang kaniyang paningin nang makita niya akong kaawa awa.

“Hindi ako mabuting lalaki. Kaya mayroong kapalit ang pagtira mo sa akin.”

Bigla akong nahilo sa bigla niyang paglapit, naramdaman ko ang mahinang amoy ng mint sa kaniyang katawan.

“Sige, kahit na anong gusto mo.”

“Sigurado ka ba?”

“Oo naman,” direkta kong isinagot bago siya biglang ngumiti sa akin.

Dumating siyempre ang yate sa pampang bago pa man may mangyari sa amin. Nilagnat ako nang mataas pagkatapos kong magpalutang lutang nang matagal sa dagat.

Binuhat ako ni Andrew pababa ng yate nang marinig ko ang isang pamilyar na boses.

“Yvonne? Ikaw ba talaga iyan?”

Ito ay walang iba kundi si Hendrix. Kasalukuyan nitong kasam ang ilang mga pulis para magorganisa ng search and rescue. Pero nang makita niya ako, agad siyang lumapit sa akin habang nagpapakita siy ang nagaalalang mga mata.

“Yvonne, okay ka lang ba?”

Tumayo ako mula sa pagkarga sa akin ni Andrew, tumitig ako sa kaniya bago ako sumagot ng, “Mukha bang may nangyari sa akin?”