Kabanata 2

Noong mawala lang ang imahe ng dalawa sa aking paningin ako mabilis na nagisip ng paraan para mailigtas ang aking sarili.

Kahit kasalukuyan nang lumulubog ang yate, marami pa ring mga bagay dito ang mapapakinabangan ko.

Habang pinapanood ko ang tumataas na tubig, dali dali akong nagpunta sa loob ng yate para hanapin ang mga salbabida at mga life jacket na dinala ko rito. Naghanda ako ng ilang mga salbabida dahil gusto kong magbabad sa dagat pero hindi ako marunong lumangoy.

Napakinabangan ko ang mga ito noong mga sandaling iyon.

Dali dali kong isinuot ang isang life jacket habang nilalagyan ko ng hangin ang isa sa mga salbabida na nilagay ko sa aking katawan. At pagkatapos ay agad kong kinuha ang mga natirang pakete ng mga tsokolate at mga bote ng tubig para baunin. Nang tuluyan nang lumubog ang yate, huminga ako nang malalim bago ako lumangoy papunta sa pampang.

Kahit na nasa gitna ako ng karagatan, marami pa ring mga tao ang dumadaan dito. Madalas na naglalagi rito ang mga mangingisda para manghuli ng mga isda kaya masasabi kong ligtas na ako sa sandaling makakita ako ng kahit isa sa bangkang pangisda ng mga ito.

Sa kasamaang palad, malalim na ang gabi. Kaya kahit na dumaan malapit sa akin ang mga bangka ng mangingisda, agad pa ring matatabunan ng malakas na tunog ng makina ng mga ito ang aking mga sigaw para makahingi ng tulong. Pero kahit na ganoon, hindi pa rin ako sumuko. Nagpatuloy pa rin ako sa paglangoy nang buong lakas papunta sa pampang.

Pero mukhang naubos na ang natitira kong swerte nang nabalot ng makapal at madilim na mga ulap ang kalangitan.

Ganito ang nangyari sa nakaraan kong buhay. Nang makalayo kami sa yate, malakas na bumuhos ang ulan na nagpahirap sa rescue operation ng Coast Guard na nagresulta sa pagkamatay ni Yana.

Pero hindi ako kagaya niya dahil wala akong planong sumuko nang basta basta. Dito na ako lumangoy nang buong lakas.

Pagkatapos ng isang oras ng paglangoy, nakita ko na rin ang isang yate na tinatangay ng alon at nagpapagewang gewang sa aking harapan.

Dali dali kong itinaas ang aking mga kamay habang sumisigaw nang malakas papunta sa yate.

“Tulong! May tao ba riyan? Pakiusap, iligtas ninyo ako, iligtas ninyo ako rito…”

Lumakas nang lumakas ang aking boses habang nagsisimula nang umambon mula sa kalangitan. Nabalot ako ng pagasa noong una pero sa loob lang ng ilang minuto ay agad na lumakas nang husto ang ulan.

Pinanood ko ang pagtangay ng alon palayo sa yate habang nakakaramdam ako ng matinding desperasyon sa aking dibdib. Pero hindi pa rin ako sumuko, nagpatuloy pa rin ako sa paghingi ng tulong.

“May tao ba riyan? Tulungan ninyo ako!”

Nang mauubusan na ako ng pagasa, isang imahe ang nagpakita mula sa yate. Nagsindi ito ng flashlight papunta sa tubig.

Narinig niya ako! Ligtas na rin ako sa wakas!

Bumuhos ang tuwa sa aking dibdib habang dali dali akong lumalangoy papunta sa liwanag ng flashlight.

“Tulong! Iligtas niyo po ako!”

Ginamit ko ang huli kong lakas para makarating sa tabi ng yate. Isang ladder ang mabilis na ibinaba nang makalapit ako rito. Halos ilang beses ako muntik na magcollapse nang dahil sa pagod habang umaakyat sa ladder.

At nang makasampa ako sa yate, agad na bumigay ang aking gma binti habang bumabagsak ang buo kong katawan sa deck. Pero bago pa man tumama ang aking mga tuhod sa deck, isang pares ng malalakas na kamay ang sumalo sa akin.

“Okay ka lang ba?”

Malalim akong huminga bago ako sumagot ng, “Okay lang ako, salamat.”

Sumandal ako sa kaniyang dibdib, wala ng kalakas lakas ang katawan ko nang dahil sa nangyari.

Napasimangot ang lalaki habang tinitingnan niya ako, at pagkatapos ay agad niya akong binuhat papasok ng yate.

Binigyan niya ako ng isang set ng tuyong damit bago niya sabihing, “Basang basa ka. Magpalit ka muna ng damit.”

“Oh, Salamat.”

Nang makaalis siya sa kuwarto, dali dali kong hinubad ang basang basa kong nightgown. Masyadong naging mabilis ang mga pangyayari kaya hindi na ako nagkaroon ng pagkakataong makapagpalit ng damit kanina.

Nang makapagpalit ako ng damit, nakarinig ako ng katok sa pinto. Naglakad ako palapit para buksan ito.

Pumasok ang lalaki dala ang isang mangkok ng noodles na kaniyang nilagay sa lamesa, sinenyasan niya ako na tikman ito.

Sa pagkakataong iyon ko lang siya nakita nang maayos. Masyadong gwapo at seryoso ang kaniyang mukha habang nagpapakita ng palaging nasa tamang lakas ang kaniyang aura na para bang kabilang ito sa militar.

Pero masyado na akong nagugutom para isipin pa ang tungkol dito. Hinigop ko na parang isang lobo ang lamang noodles ng mangkok bago ko siya kausapin.

“Hi, ako nga pala si Yvonne, Lewis. Maraming salamat sa pagliligtas mo sa akin.”

Tumingin si Andrew Grant sa basa ko pang buhok at sa ilang kalmot sa aking mga kamay.

“Hayaan mong patuyuin ko muna ang buhok mo, at pagkatapos ay titingnan ko ang nangyari sa kamay mo.”

Naguluhan ako sa kaniya.

“Huh?”

“Hindi malinis ang tubig dagat sa buong mundo kaya malaki ang tiyansa na magkaroon ka ng infection sa mga sugat mo kapag hindi mo ito dinisinfect sa lalong madaling panahon.”

“Sige, salamat.”

Pagkatapos nito, naglagay siya ng twalya sa aking ulo para maingat na patuyuin ang aking buhok. At pagkatapos ay naglagay naman siya ng iodine sa aking mga sugat.

Napakagat ako sa aking labi nang mapanood ko siyang pinapatuyo ang aking buhok, dito na ako nakaramdam ng pagmamahal sa aking puso.