Hindi maihakbang ni Emerald ang paa papasok ng bahay. Tila nang-uusig ang tingin ni Lucian.
“Linisin mo ang sugat ng asawa mo,” utos ng Tatay Mariano niya habang abala ito sa pagluluto at ang kapatid niyang si Peter.
Napahawak siya sa ulo. Ito ang unang pagkakataon na nakaharap ni Lucian ang kanyang pamilya.
“Bakit ka nandito? Dapat sa ospital ka nagpunta.”
Inabutan siya ni Tatay Mariano ng first aid kit na hindi niya pinagkaabalahang buksan. Ayaw ni Lucian na hinahawakan niya.
“Linisin mo ang sugat ko,” utos nito.
“Ayoko nga. Hindi ako nurse,” napayuko siya ng maalalang sinampal siya nito ng mapadiin ang paglilinis niya ng sugat nito noon.
Kumurap ang kanyang mga mata. Pilit niyang iwinawaksi ang mga pangit na alaala.
“Umalis ka na,” taboy niya.
“Nagluluto pa si Tatay Mariano. Gusto niyang matikman ko ang luto niya.”
“Tay, hindi basta basta kumakain ng kung ano ang bisita natin. May cook at dietician siya. Nakakahiya sa kanya. Baka sumakit ang tiyan niya, kasalanan pa natin,” baling niya sa amang naghahain sa mesa.
Kaso ay umupo sa maliit na mesa si Lucian at nagsimula na itong kumuha ng pagkaing niluto ng tatay niya. Magtae sana ng hindi na bumalik.
“Tay, pasok na ako sa kwarto. Pagod ako ngayon.”
Pabiling biling siya sa kwarto. Dinig niya ang kwentuhan ng ama at ni Lucian. Mukhang nag-inuman pa ang dalawa. Nakauwi na si Lucian ngunit nanatiling gising ang kanyang diwa at tila siya inililipad ng isip at bumalik sa madilim na nakaraan.
*
Dumating si Lucian mula sa opisina. Sinalubong ito ng masayang ngiti ni Emerald.
“Lucian, ready na ang dinner. Kumain ka na. Niluto ko ang paborito mo.”
Ayaw nitong kasabay siyang kumain kaya, pinapakain muna niya ito at kapag tapos na ay tsaka siya kakain. Ngunit tila walang nadinig ang asawa. Dumeretso ito sa kwarto. Nataranta siya ng madinig niya ang pagtawag nito.
“Pumasok ka ba sa kwarto ko? Nasaan ang pictures namin ni Abby?” nanlilisik ang mga mata nitong tanong.
Limang taon na ang nakakalipas mula ng pumanaw si Abby kaya naisipan niyang alisin na ang mga larawan nito. Pinalitan niya ng larawan nilang dalawa. Gusto sana niyang magsimula na silang muli at kalimutan ang nakaraan. Umaasa siyang darating ang araw na matututunan siyang mahalin ng asawa.
Hawak nito ang mahaba niyang buhok papasok sa kwarto at kinuha ang dalawang picture frame na inilagay niya. Malakas nitong binasag sa harap niya ang mga frames.
“Saan mo nilagay ang larawan namin?” anitong humihigpit ang hawak sa buhok niya.
“Itinapon ko na. Kalimutan mo na si Abby. Andito naman ako.”
Inihagis siya nito palabas ng pinto. Tumama ang kanyang balakang sa gilid ng sofa.
“Mas importante pa sa buhay mo ang mga alaala ni Abby! Ibalik mo ang mga larawan namin!”
“Sinunog ko na! Patay na si Abby! Kalimutan mo na siya!”
“Oo, alam ko. Ikaw ang dahilan kung bakit siya namatay! Kaya ka nga nandito sa buhay ko para magdusa ka sa kasalanan mo! Hindi ko kailanman makakalimutan ang ginawa mong pagsira sa buhay namin! Kamatayan mo lang ang makakapagpasaya sa akin!”
Tila matalim na espada ang mga katagang lumabas sa bibig ng asawa. Ngunit nakapapagtakang halos wala ng sakit siyang nararamdaman. Manhid na yata siya. Kinaladkad siya nito palabas ng bahay hanggang sa makarating sa labas ng gate. Hindi na din siya nanlaban. Napakadali lamang nitong itulak siya.
“Lumayas ka at huwag kang babalik hanggang hindi mo dala ang mga larawan ni Abby!”
Dinig niya ang kalabog ng gate na bakal. Naupo siya at napasandal sa malamig na poste. Ilang oras na siyang nakayukyok. Naramdaman niya ang ilang malalaking patak ng ulan kasunod ng malakas na kulog at kidlat. Sinubukan niyang kumatok ngunit halos mamaga na ang kamay niya ay hindi siya pinagbuksan ni Lucian.
Basang basa siya sa ulan. Naglalakad siya sa gilid ng kalsada. Hindi na naman bago ang tagpong ito sa kanilang mag-asawa. Sanay na siya sa kalupitan nito. Ngunit iba ang araw na ito. Labis na ang kanyang pagod. Pakiramdam niya ay bumibitaw na siya sa pagkapit sa pagmamahal kay Lucian. Naginginig ang kanyang laman. Natagpuan niya ang sariling tumatawa at umiiyak ng sabay habang yakap ang sarili.
Ilang oras na siyang naglalakad. Nakarating siya sa pinakamalaking tulay sa bayan ng San Marcos. Nakapabigat ng kanyang dibdib. Tila sasabog na ang lahat ng naipong sakit at sama ng loob sa nakalipas na walong taong mula ng maging lihim siyang parausan nito hanggang sa pakasalan siya dala ng matinding galit.
Gusto na niyang palayain ang sarili at si Lucian sa sakim niyang pagmamahal. Binagtas niya ang mahabang tulay. Nasa gitna na siya ng mapatigil siya. Dumukwang siya sa ilog na malakas ang agos. Tila inaanyayahan siya nitong tapusin na ang kanyang problema. May mga bulong siyang nadinig.
Tumutulo ang luha niya na humahalo sa tubig ulan. Naisip niya ang kapatid at amang umaasa sa kanya. May maiiwan naman siyang pera para sa mga ito. Maayos na din ang talyer ng ama. Masyado na siyang pagod. Gusto na niyang magpahinga at tapusin ang lahat.
Biglang tumunog ang kanyang cellphone. Sinagot niya ang tawag ng asawa sa huling pagkakataon. Binigyan niya ito ng matamis na ngiti kahit basa ng luha at ulan ang kanyang mukha.
“Nasaan ka?!” bulyaw nito sa kabilang linya.
“Lucian, magiging masaya ka ba kapag namatay na ako?” aniyang tila wala na sa katinuan.
“Umuwi ka na! Bumalik ka dito!”
“Mahal na mahal kita. Hangad ko ang kaligayahan mo. Patawad sa pagkakamaling nagawa ko. Hindi man tayo ang para sa isa’t isa sa buhay na ito. Baka may pag-asa ako sa pag-ibig mo sa susunod na buhay. Sana mapatawad mo na ako. Hangad ko ang kaligayahan mo.”
Hawak niya ang cellphone habang lumuluha at humahakbang sa tulay. Tatapusin na niya ang lahat.
“Paalam, Lucian,” aniyang tumalon sa ilog na rumaragasa ang alon.
Nilamon siya ng dilim. Niyakap siya ng malamig na tubig sa ilalim ng ilog.
Nagising siyang naninikip ang dibdib at hindi makahinga. Tila bangungot ang eksenang iyon na palagi niyang inihihingi ng tawad sa Diyos ng pagkalooban siya ng panibagong buhay. Hindi niya sasayangin ang pangalawang pagkakataon sa maling tao at maling dahilan para mabuhay. Natuto na siya sa pinakamasakit na paraan.
“Sir Lucian, may appointment po kayo kay Dr. Mendoza,” anang secretary na si Kiel.Dumating ang duktor sa kanyang opisina.“Mr. Monteverde, wala akong makitang mali sa pisikal mong pangangatawan ayon sa test results. Kaya maaaring psychological ang problema ng iyong erectile dysfunction. Pero pwede nating subukan ang treatment o maaaring kumuha ka ng babaeng makakatulong sa’yo. Ang sabi mo ay maayos ang sex life mo noong nabubuhay ang asawa mo kaya posibleng makatulong na kumuha ka ng babaeng kahawig ng asawa mo upang ma-stimulate ang iyong pagkalalaki. O baka may video o larawan ka niya na ---”“Maraming salamat Dr. Mendoza. Ipapatawag ko na lamang kayo ulit. Sa tingin ko, nakita ko na ang gamot sa sakit ko,” nakangisi niyang sabi.“Kiel, investigate Emerald Diaz at kung ano ang ginawa niya sa nakalipas na dalawang taon.”“Sir, dalawang taong na pong patay ang asawa ninyo,” litong sabi ng secretary.“Nakita ko siya. Palabas lamang niya ang pagkamatay niya para makatakas sa akin. She
Bumaba ng dyip si Emerald at napatitig sa matayog na gusali. Lahat ng tao sa kanilang lugar ay nangangarap na makapasok sa LM Corporation. Malaki ang sweldo at todo ang benefits ng kumpanya. Idagdag pa ang gwapo at bilyonaryong CEO nito na si Lucian Monteverde.Habang naglalakad palapit sa gusali ay muli siyang napatigil. Naalala niya ang unang araw sa kumpanya. Lahat ay nanghula na hindi siya tatagal sa pagiging mainitin ng ulo ng CEO. Pero siya lamang ang tumagal na assistant nito.Naging malapit si Abby sa kanya na kasintahan ni Lucian. Alam naman niyang gusto lamang siya nitong gawing spy sa CEO.“Emerald, ang gwapo talaga ni Lucian ano?”“Yes, Ms. Abby. Agree po ako.”“Don’t you find him attractive? I mean, madalas kayong magkasama.”“Ms. Abby, assistant lang po ako ni Sir Lucian. Wala pong anumang namamagitan sa amin maliban sa pagiging boss at assitant. Huwag po kayong mag-alalala.”Naging mailap ang mata niya dahil alam niya sa sariling may lihim siyang pagtingin sa boss. Ngun
Mabigat ang bawat hakbang ni Emerald. Akala niya ay hindi na siya makakarating sa lugar na nagpabago ng buhay niya.Nakatalikod si Lucian ng pumasok sila ni Luna. Tinatagan niya ang tayo. Hinding hindi niya ipapakita ang takot sa asawang kinawawa siya noon. Matapang siya. Matapang siya.Humarap ito. Muntik mahulog ang panty niya sa labis na kagwapuhang nasilayan pero kakainin muna siya ng lupa bago aminin ang hindi mapigil na paghanga sa mala-adonis na lalaki sa harapan. Pilit niyang iniisip kung gaano ka-halimaw ito noon!“Makakaalis ka na, Ms. Luna. I’ll handle this,” ani Lucian.“Balita ko, kailangan mo daw ng tulong ko.”“LM Corporation is offering you a decent job. Malayo sa pagiging kahera mo sa coffee shop.”“Okay, I’ll sign the contract dahil sa kaibigan ko. Pipirma lang ako on my own terms.”“Mayabang ka na talaga ngayon.”“Mr. Monterverde, I just know my worth. Makinig ka. Una, six months lang ang contract. Pangalawa, I will work at home. Pangatlo, triple the payment.”“Brav
Ramdam ni Emerald ang pagkulo ng kanyang dugo.“Kapag hindi ka tumigil, ikaw ang susunod na paglalamayan,” aniyang inirapan si Mitch at naglakad palapit sa mga pagkain.Ngunit hinablot nito ang buhok niya. Mabilis ang kamay nitong lumipad pasampal sa kanya. Ngunit bago pa ito dumapo sa pisngi niya ay naawat ito ni Lucian.Nagulat ang lahat ng empleyado sa pagdating ng CEO. Hindi ito nagpupunta sa canteen. Ito ang unang pagkakataon.“Anong gulo ‘to Mitch?”“Si Emerald ang nagsimula. Kakabalik lang nananakot na agad.”“Walang kahit sino ang mambubuly kay Emerald. Tandaan ninyo ‘yan!”Ano naman ang nakain ng amo at ipinagtanggol siya sa unang pagkakataon na hindi naman niya kailangan. Mas malala pa sa sampal ang mga naranasan niya sa mga kasamahan noon.Lumayo na siya at kumuha ng pagkain. Nawala ang mahabang pila. Kumuha siya ng ilang slices ng tinapay, egg, bacon and salad. Naupo siya sa pinakadulo.Nanlaki ang mga mata niyang mabilog namang talaga ng makita ang CEO na may hawak na tray
Tila pumasok sa time machine si Emerald ng maalala ang unang karanasan niya kay Lucian. Malakas ang ulan noon, may bagyo. Pinapunta siya sa condo unit nito. Kilig ang ferson kahit pa halos lumangoy siya makarating lang sa condo nito. Naabutan niya itong umiinom ng alak at naninigarilyo. Why he looked so hot? Wala itong damit pang-itaas. ‘Yung tipong kahit demonyo ito ay willing siyang sumama sa impyerno.Unti-unti siyang pumasok sa loob ng kwarto. Nagwawala ang puso niya.“Lumapit ka dito.”Hindi siya makatingin ng deretso sa boss dahil sa halip na sa mukha nito siya tumingin ay napapasulyap siya sa dibdib at six packed abs nito.“Pirmahan mo ‘yan,” anitong hinagis ang dokumento sa kama.Dinampot niya ang ilang piraso ng papel. Isang kasunduan para sa pagiging bed partner niya. Tinanggap nito ang alok niya. Hindi na niya binasa ng buo. Kinuha niya ang ballpen sa bag at agad na pumirma.“Bakit hindi mo man lang binasa?”“Okay na po Sir Lucian. Tiwala po ako sa’yo.”“Walang dapat makaal
Hindi pa handa si Emerald, pisikal at emosyonal. Hindi ganito ang mga napapanood niya sa drama na puno ng pagsuyo ang unang karanasan. Ngunit si Lucian Monteverde ang lalaking nasa ibabaw niya. Handa siyang gawin ang lahat para sa binata.“Wait, masyadong malaki ‘yan. Parang braso ko na.” Hindi siya makagalaw dahil nasa ilalim siya ng boss. Amoy niya ang pabango, alak, at sigarilyo na nakakaadik. She’s under his spell. Pangarap niya ang ganitong eksena at heto na at nagkakatotoo na. Napalitan ng excitement ang kanyang kaba.“Ssshhhhhh. Kasya ‘to. Akong bahala.”Ipinilit nitong idiin ang kalakhan. Ngunit pikit na pikit pa ang kanyang pussy kaya’t bigo itong maipasok.Nanlaki ang mata niya ng basain ni Lucian ng laway ang ulo ng pagkalalaki nito at ikiskis sa kanyang biyak.Bumaon ang ulo. Pakiramdam niya ay bumuka ang kalamnan niya. Nakagat niya ang labi. Nakita niya ang ekspresyon ng mukha ni Lucian na nananabik at nasasarapan. Bahagyang nakaawang ang labi nito. Handa siyang tiiisin a
Inilapit ni Lucian ang tenga sa pinto upang madinig ang sagot ni Emerald.“Matagal na kaming wala. Hindi ako mahal ni Lucian. Dalawang taon niya akong naging sekretarya at limang taong naging asawa. Kilalang kilala ko siya. Alam mo, may makapal na notebook ako na puro impormasyon niya ang nakasulat. Lahat ng gusto at ayaw niya. Hahanapin ko lang kung naitabi pa at ibibigay ko sa’yo, just in case kailanganin mo.”Pinigil niya ang ngiting sumilay sa labi.“Bakit ipinapamigay mo na si Lucian, ang pinakamayamang negosyante sa bansa. Parang imposible namang ayawan siya ng kahit sinong babae.”“Hindi kailanman naging akin si Lucian. Hindi mo ako kailangang kausapin pa. Huwag kang mag-alala. Tatapusin ko lang ang napirmahang kontrata. Pupunta ako sa canteen, baka gusto mo ng coffee?”“Hindi na, kakatapos ko lang. Can I get your contact number?”“Sure. Kapag may kailangan ka, magsabi ka lang.”Nadinig niya ang palayong hakbang ni Emerald. Pumasok sa loob si Nathalie.“Lucian, kilala kita sa s
Parang may sumuntok sa sikmura ni Lucian. Selos ba ang tawag doon? Yung tipong gusto niyang sugurin at gulpihin ang lalaki at sakalin hanggang malagutan ng hininga. Hindi. Never. Galit ang nararamdaman niya para kay Emerald sa hantarang pagtataksil nito. Kitang kita niya ang ngiti nitong hindi ibinibigay sa kanya.Makakatikim ang magaling niyang asawa. Papasok pa lamang siya ng harangin siya ng staff.“Sir, sorry po at maaga po ang closing namin ngayon. Birthday po kasi ni Ma’am Emerald. Balik po kayo bukas.”Napaatras ng ilang hakbang ang kanyang paa. Muli siyang tumingin sa loob na ang walls ay yari sa salamin.Nakapalibot na ang mga empleyado ng coffee shop kay Emerald. Katabi nito ang lalaki na may dalang cake. Kumakanta ang mga ito ng birthday song. Emerald closed her eyes to make a wish. Ano kaya ang wish nito? Ipinilig niya ang ulo. Hindi niya ito gustong makitang masaya.Pumasok siya sa loob ng kotse at nag-park sa hindi kalayuan. Dinampot niya ang cellphone at tinawagan ang s
“Elton, huwag mo ng galitin si Lucian. Ihatid mo ako sa mansyon. Kilala mo naman ang kapatid mo,” sabi ni Emerald.“Malakas ang ulan. Bukas na lang. Spending one night with me.”Kinapa niya ang noo. May lagnat siya dala ng pagkabasa niya sa ulan. Tumayo siya at dumungaw sa bintana. Malakas ang buhos ng ulan.“Em, bakit hindi na lang ako ang mahalin mo? I’ll treat you better.”“Hindi mo ako gusto. Ang gusto mo ay maagaw ang kung ano ang mayroon kay Lucian.”“Hindi totoo ‘yan. I really like you. Bigyan mo ako ng pagkakataon para patunayan sa’yo ‘yan.”Niyakap siya nito mula sa likuran. “Bitawan mo ako!” aniyang kumawala sa yakap ng lalaki. May bumabangong kaba sa kanyang dibdib sa isiping silang dalawa lamang ni Elton sa isang kwarto. Nag-iisip siya ng paraan kung paano makakauwi.Kumuha ng dalawang baso si Elton at nagsalin ng alak at inabot sa kanya ang isa. Ngunit hindi niya tinanggap.“Ano ang meron si Lucian na wala ako?” anitong tumabi sa kanya.“Magkaiba kayo ni Lucian. Huwag mong
Walang kibuan sina Emerald at Lucian habang nasa kotse pabalik sa mansyon. Nanlalaki ang butas ng ilong nito. Subukan lang nitong sitahin siya. Sino bang nauna? Huminga siya ng malalim. Dapat siyang kumalma.“Bakit ka sumama kay Elton?” mapanganib ang tono ng pananalita nito.“Bakit mo hinalikan si Ashley?” singhal niya.“Nagseselos ka ba?” anitong nagkaroon ng ngiti sa labi. Ibibigay niya ang kaligayahan nito.“Oo, nagseselos ako! Selos na selos ako! Gusto kong kalbuhin ang babaeng ‘yon!” hiyaw niya.Napatingin sa kanila si Kiel na nagmamaneho. May biglang tumawid na aso kay bigla ang pagpreno ng secretary kaya nagtama ang labi nilang dalawa.“Ewwww! Humalik ka sa iba tapos hahalikan mo ako!”“Hindi ko hinalikan si Ashley!”“Magsisinungaling ka pa! Kitang kita ng dalawang mata ko.”“Lumapit ka ba para makita mo? Inalis ko lang ang dumi sa mukha niya.”“Lokohin mo Lelang mong panot! Ipinulupot pa ni Ashley ang kamay niya sa leeg mo ng ganito!” aniyang ginaya ang ginawa ng babae.Mulin
“Lucian, ayusin mo ang tono ng pananalita mo! Tara na sa meeting room!” matigas ang boses ni Don Carlos. Muli nitong tinapunan ng nakakamatay na tingin si Emerald.“Wait for me. Sabay tayong kakain ng lunch,” ani Lucian sa kanya na mabilis siyang hinalikan sa noo.Tumango siya. Paglabas ng dalawang lalaki ay tsaka lamang niya naramdaman ang panlalambot ng tuhod. Uminom siya ng isang basong tubig upang maging regular ang tibok ng kanyang puso.Dumating si Kiel para kuhanin ang documents sa table ni Lucian at kinumusta siya. May ideyang pumasok sa kanyang utak. Hindi siya papayag na pagmukhaing tanga ni Lucian.“Ms. Emerald, kumusta po ang bakasyon?”Sa halip na sumagot ay may kinuha siya sa bag.“Heto ang tseke ng isang buwang sweldo ko.”Nanlaki ang mata ni Kiel ng abutin ang tseke. “Ibig pong sabihin ay in love na kayo ulit kay Sir Lucian?”“Sa tingin ko, hindi naman nawala ang pagmamahal ko sa kanya. Noon hanggang ngayon, si Lucian pa din ang tinitibok ng puso ko. Ganoon yata ang tu
Sunod sunod ang pagpatak ng luha sa mga mata ni Emerald na agad niyang pinahid. Tang-ina! Parang sinaksak ng ilang beses ang puso niya. Akala niya ay totoo ang ipinapakita ni Lucian. Nakalimot siyang demonyo nga pala ang lalaking pinakamamahal niya. Napaniwala siya nito! Pinagmukha siyang tanga!At least alam na niya at hindi dapat lumambot ang puso niya. Lalaruin niya ang larong gusto nito. Pakitaan pala ng mabuti ah. Hindi siya dapat maging marupok. Sampung buwan. Kahit anong mangyari ay aalis siya.Naglakad siya palayo sa opisina. Kailangan niya ng sariwang hangin dahil nagsisikip ang kanyang dibdib. Pagbalik niya ay nakaupo si Lucian sa upuan niya at hawak nito ang sketchpad niya. Hindi naman siguro nito nakita ang kanyang drawing ng mukha nito. Pupunitin niya mamaya.“Ang tagal mo ah, na-miss kita,” bati nito sa kanya. Ulol! Muntik na niyang masabi. Buti ay napigil niya ang bibig. Nanggigigil siya. Gusto niyang pilipitin ang leeg nito. Ngunit talo siya kapag pinairal niya ang dam
Parang ang babaeng ito din ang nakita niya noong isang araw. Bakit tila minumulto siya ni Abby? She felt guilty. Hindi man niya gustong mamatay ito ay siya ang naging instrumento upang mahulog ito sa rooftop kahit pa aksidente ang nangyari. Dala ng kunsensya niya ang pagkawala nito.“Em, mamili ka na ng mga damit at bags.”“Lucian, hindi kailangan.”“Sige na. May mga pupuntahan tayong events dapat ay may damit ka. Saglit lang, sagutin ko lang ang call,” anitong naupo sa gilid.Nakailang ikot siya ay wala siyang mapili. Magaganda lahat ngunit hindi niya gustong bumili ng ganito kamahal. Nanghihinayang siya sa pera.“Wala kang mapili ano? Siyempre hindi naman bagay sa’yo ang mga ganitong style,” ani Ashley na lumapit na naman sa kanya.“Honey, why don’t you just get all the limited edition,” ani Lucian na inilayo siya kay Ashley.Napaawang ang labi niya hindi sa salitang limited edition kundi sa salitang honey. Bakit tila kumabog ang puso niyang patay ng matagal?“Miss, just give my wife
Kinabukasan ay tanghali na nagising si Emerald. Wala siyang saplot at nakahimlay sa bisig ni Lucian na wala ding damit! Napangiti siya. Agad niyang inawat ang sarili. Bakit siya sasaya? Hidndi naman totoo ang lahat ng ito. Pero might as well enjoy it! Ang pangarap niyang lalaki noon ay katabi na niya sa kama ngayon at kayakap pa! Pinaglaruan niya ng daliri ang dibdib nito.“Bakit ka nakatawa?” sabi ni Lucian na gising na.“Wala, maganda ang sikat ng araw. Bumangon na tayo para madami tayong mapuntahan,” patay malisya niyang sabi.“Mamaya na, payakap muna,” anitong muli siyang ikinulong sa bisig. Nasubsob siya sa kilikili nitong ang sarap amuyin. Hindi niya napigil na kagatin ang biceps nito.“Aray! Bumaon ang ngipin mo!” anitong kiniliti siya sa tagiliran.“Tama na!” sabi niyang hindi makahinga sa kakatawa.“Kagatin ko ‘yang nipples mo para makaganti ako!” anitong pilit ibinababa ang kumot.“Dede ka na lang!” Lintek, ang laswa ng usapan nila.Pumasok ito sa loob ng kumot at sumipsip
“Tsaka nga pala si Gov. at Congressman nagpaalam ba silang mag-ama na kakasuhan ako? Una sa lahat, siya ang may atraso sa asawa ko. Kaya siya ang maghanda sa kasong ihahain ko. Siya din ang nagtangkang dukutin ang asawa ko. I have all the evidence. Naunahan ko na siya bago pa siya makakilos. Kung ayaw ninyong madamay ay makakaalis na kayo,” dinig niyang sabi ni Lucian sa tatlong pulis na umalis agad.“Sabi sa’yo hindi ka titigilan ng lalaking iyon. Dapat hindi ka nakipag-away,” aniyang nag-aalala.“Ako ang hindi titigil hanggang hindi siya nakukulong.”“Hayaan mo na. Matagal ng nangyari at hindi naman ako nasaktan.”“Magmula nagyon ay wala ng mang-aapi sa’yo.”Tumaas ang isang sulok ng labi niya. “Ikaw na lang? Ganoon ba? Huwag kang mag-alala sa akin. Very much trained ako sa mga bully dahil sa’yo. Kahit ‘yang si Denver, natadyakan ko ng malakas ang harapan ng magtangkang lumapit sa akin.”“I’ll never bully you again, my dear wife. Pangako natin na magiging okay ang nalalabing buwan n
Inawat ni Emerald si Lucian ng maramdamang gumagapang ang kamay nito sa kanyang katawan.“Wait, ano bang sabi ng duktor? Mukhang okay ka na.”“Honeymoon natin ‘to,” anitong muling humalik pababa sa kanyang leeg.“Let’s live a normal life like husband-and-wife bago natin tapusin ang ugnayan natin.”Hindi na siya tumutol. Gagawin niya ang lahat para sa kalayaan. Sinimulang alisin ni Lucian ang butones ng kanyang dress.Tumigil ito sa pagkabukas ng tatlong butones. Nakatitig ito sa kanyang tattoo na nakasulat ang pangalan nito at ang broken heart. Ito ang may gawa noong araw ng kanilang kasal. Hinaplos nito ang tattoo.Lumapat ang labi nito sa kanyang punong dibdib. “I want to erase unhappy memories.”Naalis ang kanyang dress. Isinunod nito ang bra. Nahantad ang kanyang maputi at malusog na dibdib. Nilamas ng isang kamay nito ang kanyang magkabilang bundok. Tumirik ang kanyang nipples. Napigil niya ang paghinga ng lapirutin nito ang dunggot bago laruin ng dila. Maya-maya ay tuluyang na it
Hindi kumibo si Emerald. Baka sa halip na mapahinga ay gulo pa ang makuha nila sa bakasyon.“Tara na. Sa ibang resort na lang tayo magpunta,” hila niya kay Lucian.“Teka, bibigyan ko lang ng leksyon ang gagong ’to!”“Hey, baka hindi mo ako kilala, anak ako ng mayor dito. At hindi kayo makakalabas ng bayang ito. Pero madali naman akong kausap. Ipahiram mo sa akin ang asawa mo ng isang gabi. Isosoli ko din,” nakangising sabi ni Denver.“Suntukan na lang, gago ka!”“Lucian, huwag ka ng makipag-away! Umalis na tayo.”“Hinahamon ako ng tarantadong ‘to at para maipaghiganti kita.”Hinubad ni Lucian ang jacket. Nakita niyang nakaamba na din ng suntukan si Denver. Niyakap niya ang asawa.“Trust me. Matagal na kong hindi nagpapapawis,” anitong kumawala sa yakap niya.Lumayo na lamang siya. Tiwala siyang kaya nitong matalo ang kalaban dahil black belter ito at hobby ang boxing. Napalinga siya. Nasa dulo sila ng parking area at walang tao sa paligid.Nagpalitan ng suntok ang dalawang lalaki. Tum