Kabanata 3 Remembering the Past

Hindi maihakbang ni Emerald ang paa papasok ng bahay. Tila nang-uusig ang tingin ni Lucian.

“Linisin mo ang sugat ng asawa mo,” utos ng Tatay Mariano niya habang abala ito sa pagluluto at ang kapatid niyang si Peter.

Napahawak siya sa ulo. Ito ang unang pagkakataon na nakaharap ni Lucian ang kanyang pamilya.

“Bakit ka nandito? Dapat sa ospital ka nagpunta.”

Inabutan siya ni Tatay Mariano ng first aid kit na hindi niya pinagkaabalahang buksan. Ayaw ni Lucian na hinahawakan niya.

“Linisin mo ang sugat ko,” utos nito.

“Ayoko nga. Hindi ako nurse,” napayuko siya ng maalalang sinampal siya nito ng mapadiin ang paglilinis niya ng sugat nito noon.

Kumurap ang kanyang mga mata. Pilit niyang iwinawaksi ang mga pangit na alaala.

“Umalis ka na,” taboy niya.

“Nagluluto pa si Tatay Mariano. Gusto niyang matikman ko ang luto niya.”

“Tay, hindi basta basta kumakain ng kung ano ang bisita natin. May cook at dietician siya. Nakakahiya sa kanya. Baka sumakit ang tiyan niya, kasalanan pa natin,” baling niya sa amang naghahain sa mesa.

Kaso ay umupo sa maliit na mesa si Lucian at nagsimula na itong kumuha ng pagkaing niluto ng tatay niya. Magtae sana ng hindi na bumalik.

“Tay, pasok na ako sa kwarto. Pagod ako ngayon.”

Pabiling biling siya sa kwarto. Dinig niya ang kwentuhan ng ama at ni Lucian. Mukhang nag-inuman pa ang dalawa. Nakauwi na si Lucian ngunit nanatiling gising ang kanyang diwa at tila siya inililipad ng isip at bumalik sa madilim na nakaraan.

*

Dumating si Lucian mula sa opisina. Sinalubong ito ng masayang ngiti ni Emerald.

“Lucian, ready na ang dinner. Kumain ka na. Niluto ko ang paborito mo.”

Ayaw nitong kasabay siyang kumain kaya, pinapakain muna niya ito at kapag tapos na ay tsaka siya kakain. Ngunit tila walang nadinig ang asawa. Dumeretso ito sa kwarto. Nataranta siya ng madinig niya ang pagtawag nito.

“Pumasok ka ba sa kwarto ko? Nasaan ang pictures namin ni Abby?” nanlilisik ang mga mata nitong tanong.

Limang taon na ang nakakalipas mula ng pumanaw si Abby kaya naisipan niyang alisin na ang mga larawan nito. Pinalitan niya ng larawan nilang dalawa. Gusto sana niyang magsimula na silang muli at kalimutan ang nakaraan. Umaasa siyang darating ang araw na matututunan siyang mahalin ng asawa.

Hawak nito ang mahaba niyang buhok papasok sa kwarto at kinuha ang dalawang picture frame na inilagay niya. Malakas nitong binasag sa harap niya ang mga frames.

“Saan mo nilagay ang larawan namin?” anitong humihigpit ang hawak sa buhok niya.

“Itinapon ko na. Kalimutan mo na si Abby. Andito naman ako.”

Inihagis siya nito palabas ng pinto. Tumama ang kanyang balakang sa gilid ng sofa.

 “Mas importante pa sa buhay mo ang mga alaala ni Abby! Ibalik mo ang mga larawan namin!”

“Sinunog ko na! Patay na si Abby! Kalimutan mo na siya!”

“Oo, alam ko. Ikaw ang dahilan kung bakit siya namatay! Kaya ka nga nandito sa buhay ko para magdusa ka sa kasalanan mo! Hindi ko kailanman makakalimutan ang ginawa mong pagsira sa buhay namin! Kamatayan mo lang ang makakapagpasaya sa akin!”

Tila matalim na espada ang mga katagang lumabas sa bibig ng asawa. Ngunit nakapapagtakang halos wala ng sakit siyang nararamdaman. Manhid na yata siya. Kinaladkad siya nito palabas ng bahay hanggang sa makarating sa labas ng gate. Hindi na din siya nanlaban. Napakadali lamang nitong itulak siya.

“Lumayas ka at huwag kang babalik hanggang hindi mo dala ang mga larawan ni Abby!”

Dinig niya ang kalabog ng gate na bakal. Naupo siya at napasandal sa malamig na poste. Ilang oras na siyang nakayukyok. Naramdaman niya ang ilang malalaking patak ng ulan kasunod ng malakas na kulog at kidlat. Sinubukan niyang kumatok ngunit halos mamaga na ang kamay niya ay hindi siya pinagbuksan ni Lucian.

Basang basa siya sa ulan. Naglalakad siya sa gilid ng kalsada. Hindi na naman bago ang tagpong ito sa kanilang mag-asawa. Sanay na siya sa kalupitan nito. Ngunit iba ang araw na ito. Labis na ang kanyang pagod. Pakiramdam niya ay bumibitaw na siya sa pagkapit sa pagmamahal kay Lucian. Naginginig ang kanyang laman. Natagpuan niya ang sariling tumatawa at umiiyak ng sabay habang yakap ang sarili.

Ilang oras na siyang naglalakad. Nakarating siya sa pinakamalaking tulay sa bayan ng San Marcos. Nakapabigat ng kanyang dibdib. Tila sasabog na ang lahat ng naipong sakit at sama ng loob sa nakalipas na walong taong mula ng maging lihim siyang parausan nito hanggang sa pakasalan siya dala ng matinding galit.

Gusto na niyang palayain ang sarili at si Lucian sa sakim niyang pagmamahal. Binagtas niya ang mahabang tulay. Nasa gitna na siya ng mapatigil siya. Dumukwang siya sa ilog na malakas ang agos. Tila inaanyayahan siya nitong tapusin na ang kanyang problema. May mga bulong siyang nadinig.

Tumutulo ang luha niya na humahalo sa tubig ulan. Naisip niya ang kapatid at amang umaasa sa kanya. May maiiwan naman siyang pera para sa mga ito. Maayos na din ang talyer ng ama. Masyado na siyang pagod. Gusto na niyang magpahinga at tapusin ang lahat.

Biglang tumunog ang kanyang cellphone. Sinagot niya ang tawag ng asawa sa huling pagkakataon. Binigyan niya ito ng matamis na ngiti kahit basa ng luha at ulan ang kanyang mukha.

“Nasaan ka?!” bulyaw nito sa kabilang linya.

“Lucian, magiging masaya ka ba kapag namatay na ako?” aniyang tila wala na sa katinuan.

“Umuwi ka na! Bumalik ka dito!”

“Mahal na mahal kita. Hangad ko ang kaligayahan mo. Patawad sa pagkakamaling nagawa ko. Hindi man tayo ang para sa isa’t isa sa buhay na ito. Baka may pag-asa ako sa pag-ibig mo sa susunod na buhay. Sana mapatawad mo na ako. Hangad ko ang kaligayahan mo.”

Hawak niya ang cellphone habang lumuluha at humahakbang sa tulay. Tatapusin na niya ang lahat.

“Paalam, Lucian,” aniyang tumalon sa ilog na rumaragasa ang alon.

Nilamon siya ng dilim. Niyakap siya ng malamig na tubig sa ilalim ng ilog.

Nagising siyang naninikip ang dibdib at hindi makahinga. Tila bangungot ang eksenang iyon na palagi niyang inihihingi ng tawad sa Diyos ng pagkalooban siya ng panibagong buhay. Hindi niya sasayangin ang pangalawang pagkakataon sa maling tao at maling dahilan para mabuhay. Natuto na siya sa pinakamasakit na paraan.