Kabanata 0002

"Baby ko!" Nagising si Riley na nasa tiyan niya ang kamay niya, malakas ang tibok ng puso niya. "Baby ko-"

"Riley, kumalma ka—" napalingon si Riley sa isang lalaki na tumatawag sa kanyang pangalan. Nagulat siya sa presensya nito at sa simula ay hindi niya maintindihan ang sinasabi nito.

Sa tabi ng kanyang kama sa ospital ay si Adrian King, ang unang anak ng pinakamayamang pamilya sa lungsod ng Halliport. Kahit na may kapansin pansing pagbabago sa kanya, agad siyang nakilala ni Riley. Siya ay isang pigura mula sa kanyang nakaraan, isang taong naging estranghero sa kanya at sa kanyang asawa.

Sa isang normal at masayang araw, si Riley ay parang sinag ng araw. Siya ay nagtataglay ng mahaba, kulot na blonde na buhok, hugis pusong mukha at nakasisilaw na berdeng mga mata. Gayunpaman, sa araw na iyon, hindi na kailangang tumingin si Riley sa salamin upang malaman na siya ay isang gulo. Ilang oras ang nakalipas, umiiyak siya sa kanyang sasakyan, ngunit nailigtas lamang siya ng isang estranghero. Pagkatapos sumailalim sa mga medikal na pagsusuri at paggamot, siya ay nahimatay dahil sa emosyonal na stress. At ngayon, natagpuan niya ang kanyang sarili na bumalik sa kanyang kahabag habag na estado, nagpapanic sa isang hindi pamilyar na silid sa ospital.

"Riley, ang baby ay—" Halos hindi marinig ang boses ni Adrian habang sinusubukang magpaliwanag.

Nataranta pa rin si Riley nang makita si Adrian, pero pagkatapos nitong magsalita, mahina itong nagtanong, "Ano? Ano ba, Adrian?"

Napabuntong hininga si Adrian, umiling, at sinabi sa malungkot na tono, "Namatay ang iyong anak, Riley. Pasensya na."

Nung una, nakaupo lang si Riley. Ang mga salitang sinabi niya ay umalingawngaw sa kanyang ulo, 'Nawalan ka ng sanggol, Riley. Ako ay humihingi ng paumanhin.'

Nangilid ang mga luha sa kanyang mga mata bago siya nagsalita, "Hindi... Hindi. Hindi!"

"Pasensya na," Sabi ni Adrian.

"Hindi! Hindi pwede!" Sumigaw siya, "Gusto ko ito ng napakaraming taon!"

"Wala akong pakialam tungkol kay Brian. Gusto ko lang ang aking anak! Adrian, pakiusap sabihin mo sa akin na hindi ito totoo," Sabi ni Riley. Naalala niya ang lahat ng kanyang pagsisikap sa pagsisikap na magbuntis. Ang mga pagbisita sa ospital, ang operasyon, ang mga injection at lahat ng mga supplement na kailangan niyang inumin.

Sa wakas ay buntis siya, ngunit nawala ang kanyang anak. Bakit naging unfair ang mundo?

"Hindi ito pwede maging totoo. Hindi pwede!" Umangat ang ilong niya at natapon ang unan dahil sa galit. Walang pakialam si Riley na hindi niya namalayang tinutukan niya si Adrian King. Sa ngayon, ang tanging inaalala niya ay ang kanyang kalungkutan.

"Kumalma ka, Riley," Mungkahi ni Adrian.

"Hindi!" Nangilid ang mga luha ni Riley sa kanyang paningin. Sabi niya, “Hindi ako mapakali! hindi ko kaya—"

Hindi alam ni Riley kung kailan o paano nangyari, ngunit ang sumunod na nalaman niya, mahigpit na nakapulupot ang mga braso ni Adrian sa kanyang katawan. Utos niya, "Kumalma ka, sabi ko! Kumalma. Ka."

"Galit ako kay Brian! Galit ako sa kanya! Kasalanan niyang lahat ito!" Nagpahayag si Riley. Lalo siyang umiyak, nabahiran ng luha niya ang mamahaling suit ni Adrian.

Mula sa kawalan, naalala niya ang kanyang pag asa matapos ang operasyon. Walang ingat niyang sinabi ang kanyang isip habang patuloy na umaagos ang kanyang mga luha sa kanyang maselang mukha, “Ako—ako ay mag aalaga sa aking sanggol, kakantahin siya ng isang kanta, patulugin siya, dalhin siya sa paaralan—ito—ito sa wakas ang aking sandali.”

Hindi mapakali si Riley. Nanginginig ang kanyang katawan sa bawat mapait na salita na lumalabas sa kanyang mga labi at ang kanyang mga pag iyak ay umaalingawngaw sa hilaw na emosyon. Namumula ang kanyang mukha, at namamaga ang kanyang mga mata dahil sa agos ng luha.

Habang patuloy na ibinubuhos ni Riley ang kanyang puso, naramdaman niya ang paghigpit ng yakap ni Adrian sa kanyang bewang at likod. Sa kabila ng hindi niya maintindihan kung bakit siya naroon at nag aalok ng suporta sa kanya, hindi siya tumutol. Sa sandaling iyon, bukas si Riley sa pagtanggap ng ginhawa mula sa sinuman.

Nilakasan din ni Riley ang pagkakayakap kay Adrian. Iyak siya ng iyak hanggang sa tumulo ang mga luha niya. Hindi niya alam kung gaano siya katagal nanatili sa mga bisig nito hanggang sa siya ay tumahimik. Kumalas ang pagkakahawak niya kay Adrian at humiwalay siya. Marahang dumapo ang kanyang mga braso sa kanyang kandungan, ang kanyang mga mata ay nakatingin sa malayo.

Nagkaroon ng ilang minutong katahimikan kasama si Riley na iniisip lamang ang kanyang pagbubuntis. Hindi siya umimik, gayundin ang lalaking nauna sa kanya.

Ng sa wakas ay tumingin siya kay Adrian, pinunasan niya ang kanyang mukha gamit ang kanyang mga kamay at nagtanong, "Ginawa- ginawa ba nila ang lahat para iligtas ang baby ko?"

"Syempre," Kumpyansa niyang sagot. "Pero–"

Napalunok si Adrian at nagsalita sa malalim ngunit malambot na boses, "Dapat kong hayan ang doktor na ipaliwanag ito sayo."

Gamit ang kanyang malalakas na braso, nagmaniobra siya mula sa kama at umupo sa kanyang wheelchair. Ilang sandali pa, pero kalaunan, naka react si Riley, nakasimangot. Naisip niya, 'Teka, ano? Naka wheelchair pa rin si Adrian King?'

Naalala ni Riley kung paano naranasan ni Adrian King ang isang aksidente sa ski maraming taon na ang nakalilipas, na humantong sa kanyang kawalan ng kakayahang maglakad ng walang suporta. Gayunpaman, tiyak na hindi niya inaasahan na nasa wheelchair si Adrian hanggang ngayon.

"Pupunta ako sa doktor," Sabi ni Adrian bago inilipat ang kanyang de motor na wheelchair palabas ng pinto. "Doctor Martin? Zia? Gising na siya! Halika dito agad! Kausapin mo siya. Hindi ko kaya–Hindi ko kaya ipaliwanag ang tungkol sa baby."

'Zia?' Napangiwi si Riley sa pangalan. 'Zia Martin?'

Ang huling bagay na kailangan niya ngayon ay ang makita ang isa pang Martin, ngunit maaaring si Zia ay isang taong mapagkakatiwalaan niya? Oo, si Zia ay isang Martin, ngunit malayong pinsan ni Brian, isang obstetrician-gynecologist.

Maya maya, pumasok si Zia sa kwarto ng ospital. Nagpakita ng guilt ang mukha niya habang dahan dahang humarap kay Riley. Bago pa man makapagsalita si Riley ay niyakap siya ni Zia ng mahigpit, umiiyak para kay Riley. "Pasensya na tungkol sa baby, Riley. Pasensya na tunkol sa aking hangal na pinsan! Hindi ko kailanman siya mapapatawad sa pananakit sayo ng ganito."

Hindi napigilan ang kanyang emosyon, muling umiyak si Riley.

***

"Kadalasan, ang makunan bago ang labintatlong linggo ay hindi nangangailangan ng ospital, ngunit ikaw ay dumudugo ng higit sa inaasahan, kaya nais kong manatili ka rito ng hindi bababa sa dalawang araw upang matiyak na walang mga komplikasyon," Maingat na paliwanag ni Zia kay Riley. "Sa palagay ko, hindi lang iyon ang taglagas. Nastress ka sa damdamin at hindi iyon healthy."

Mahigit isang oras na ang nakalipas mula nang malaman niya ang tungkol sa pagkalaglag, ngunit ayaw pa rin ni Riley na umalis si Zia sa kanyang tabi. Kaya, bilang kanyang doktor, ipinaliwanag ni Zia ang lahat ng nangyari sa kanya.

Hawak ang kamay ni Riley, sinabi ni Zia, "Merong rason para sa lahat, Ri. Maniwala ka lang. Pinagdadasal ko na balang araw magkaroon ka ng isa pang anak sa tamang lalaki. Malinaw, si Brian ay hindi ang tamang lalaki para sayo. Mas maganda ang nararapat sayo. "

May malungkot na ekspresyon sa mukha, tinitigan ni Riley si Zia at mahinang tumugon, "Salamat, Zia."

Sakto namang lumingon si Riley sa pinto at nakita si Adrian na nakatitig sa kanya sa maliit na siwang. Nilamon ng lungkot si Riley kaya hindi niya napansin na nasa labas na ng pinto si Adrian. At, syempre, ang pinto ay naiwang nakaawang.

"Adrian–bakit siya nandito?" Halos pabulong na tanong ni Riley.

Mukhang naguguluhan si Zia. Lumingon siya sa pinto bago ibinalik ang tingin kay Riley. Nagdadalawang isip na tugon niya, "Si Mister King ang nagdala sayo sa ospital—eh, dinala ka ng assistant niya sa Emergency Room."

"Oh," Mahinang tugon ni Riley.. Na may pababang tingin, Bulong niya, "Dapat ko siyang pasalamatan."

Tumingin si Zia sa labas ng pinto at nagmungkahi, "Well, hayaan mong bigyan kita ng pagkakataon na gawin iyan. Kailangan ko ring asikasuhin ang ibang mga pasyente, pero babalik ako."

Pagkatapos magdahilan ni Zia ay pumasok na si Adrian. Naramdaman ni Riley na bumaba ang temperatura sa silid na parang dinala ng lalaki ang Antarctica. Tuyong papel ang kanyang lalamunan sa puntong iyon, ngunit nagawa niyang sabihin, "Salamat sa pagdala sa akin dito."

Hindi ito basta bastang ospital. Ito ang pinakamahusay sa Halliport, Ang King's Medical Center, isang pasilidad na pag aari ng pamilya ni Adrian.

"Nadaanan natin ang sasakyan mo at napansin kong nahihirapan ka. Syempre, kailangan kong tumulong," Mahinahong wika ni Adrian na diretsong nakatingin sa kanya.

"Tiyak na napalampas mo ang isang napakahalagang appointment," Sabi ni Riley, na sinusuri ang silid. Ng bumagsak ang mga mata niya sa wall clock, natigilan siya ng makitang pasado alas diyes na ng gabi. Tanghali na ng umalis siya sa mansyon ng mga Martin, ibig sabihin ay gumugol si Adrian ng sampung oras sa pagtulong sa kanya!

Umawang ang mga labi ni Riley, ngunit pilit niyang hinanap ang mga salita. Ilang sandali pa bago bumalik ang tingin niya kay Adrian. "Balang araw, ibabalik ko ang pabor. Sana pagbigyan mo ako."

Nagtaas baba si Adrian, desidido ang ekspresyon niya. "Tandaan mo ang sinabi mo, Riley Allen, dahil mangongolekta ako. Sa ngayon, magpahinga ka. Kumain ng maayos. Babalik ako."

Napuno ng mabigat na katahimikan ang silid ng umalis si Adrian, nagtagal ng ilang minuto.

Ng si Riley ay magisa, siya ay lumunok, ang kanyang puso ay medyo bumilis. Nagtaka siya kung ano ang ibig sabihin ni Adrian. "Magkokolekta siya?"