คฤหาสน์คุณหญิงรวิดา
รถมอเตอร์ครอบครัวสีแดงกลางเก่ากลางใหม่วิ่งเข้ามาจอดในที่จอดรถของบ้าน ชายร่างสูงโปร่งวาดขาลงจากรถถอดหมวกกันน็อกออกเสยผมเบา ๆ แล้วรวบมัดแบบลวก ๆ ก่อนจะเดินเข้าบ้าน
"แม่ครับ ผมมาแล้วครับ" เสียงชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับร้องเรียกแม่เหมือนทุกครั้งที่กลับบ้านอย่างเคยชิน ก่อนจะเดินไปที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน
"มาแล้วก็นั่งลง" คุณศาตราสั่งลูกชายเสียงขรึม ชายหนุ่มนั่งลงที่โซฟาใกล้พ่อกับแม่แบบงง ๆ แล้วยกมือไหว้ลุงกับป้าสะใภ้ที่นั่งอยู่ตรงข้ามยิ้ม ๆ
"มีอะไรครับ แล้วทำไมคุณลุงกับคุณป้าจะรีบกลับล่ะครับน้องยังไม่เลิกเรียนเลย" โรมเอ่ยถามพร้อมกับมองหน้าลุงกับป้าสะใภ้สลับกัน เมื่อคืนเขาพาเจ้าขาออกไปร้านด้วย แต่เพื่อนที่มหาลัยของเขากลับมาจากต่างประเทศและมาฉลองวันเกิดกันที่ร้านเขาเลยให้เจ้าขาขับรถกลับบ้านมาเองช่วง 4 ทุ่ม ส่วนเขาก็นอนที่ร้านเป็นปกติ แต่เรื่องที่จะไปอังกฤษกับเทนนั้นพวกเขาได้คุยกันไว้ก่อนหน้าแล้วและตกลงกันว่าถ้าสารนิพนธ์ของโรมผ่านถึงจะไปกันจะได้ไม่พะวง เพราะไปรอบนี้นอกจากจะไปดูลู่ทางการทำธุรกิจใหม่แล้วยังมีแพลนไปพักผ่อนกับเพื่อ
ครืด....ครืด.....เสียงมือถือของท่านอัฐดังขึ้น คุณนายเตือนตาเหลือบมองสายโทรเข้าแล้วมองหน้าสามีอย่างขอความเห็น เพราะปกติเธอไม่เคยรับโทรศัพท์สามีก่อนได้รับอนุญาต ถึงท่านอัฐจะบอกให้เธอรับได้ก็ตาม "รับเถอะลูกโทรมานี่ คงเลิกเรียนแล้วล่ะ" ท่านอัฐพยักหน้าให้ภรรยาน้อย ๆ"ฮัลโหลลูก" กดรับสายพร้อมกับเปิดลำโพงแล้ววางลงต่อหน้าสามี'แม่ เจ้าเลิกเรียนแล้วค่ะ กำลังจะกลับ อิป๋ากลับบ้านหรือยังคะ' เสียงลูกสาวดังมาจากปลายสาย ทำให้คนในห้องขมวดคิ้วกับบุคลที่เธอถามหา"อิป๋า?" 'เอ้อ...พี่โรมค่ะแม่ มีคนไปส่งหรือยังคะ ถ้ายังเจ้าจะได้แวะไปรับที่ร้าน' หญิงสาวเอ่ยถามเสียงใสเพราะเมื่อคืนเธอเอารถชายหนุ่มกลับบ้านมาเลยคิดว่าถ้าชายหนุ่มยังไม่มีคนมาส่งเธอจะไปรับ มาส่งแม่กับพ่อของเธอด้วยกัน"เอ่อ... (ปรายตามองสามี ท่านอัฐส่ายหน้าให้ภรรยา) ยังไม่เห็นนี่ลูก ไม่โทรถามพี่เขาล่ะ"'โทรได้ไงล่ะเจ้าไม่มีเบอร์หรอกงั้นแค่นี้นะคะ เดี๋ยวหนูไปรับอิป๋าที่ร้านแล้วกลับพร้อมกันค่ะ' เจ้าขาพูดจบก็กดวางสายทันที คำตอบของลูกสาวทำเอาคนเป็นพ่อเป็นรวมถึงอา ๆ ถึงกับมองหน้ากัน เพราะดูคนทั้ง
สนามบินเชียงใหม่ร่างสูงโปร่งในชุดกางเกงยีนส์ขาเดฟเสื้อยีนส์แขนยาวก้าวออกมาจากประตูทางออก แล้วหยุดยืนโทรหาคนที่มารับ หนุ่มผมยาวมีเคราเขียวจาง ๆ อำพรางหน้าขาวใสคล้ายผู้หญิง สวมแว่นตากันแดดสีดำสนิทครอบเกือบครึ่งหน้า ยืนเด่นเป็นที่สนใจของสาวน้อยสาวใหญ่อยู่อย่างโดดเดี่ยว"เฮ้! มาไงวะเนี่ยไอ้บ้าคิดจะมาก็มากูต้องเลื่อนประชุมมารับมึงเองเนี่ย" เทนตบบ่าเพื่อนแล้วกอดคอกันเดินไปที่รถ"เซ็ง ๆ สัตว์ กูอยากพักสมองซักอาทิตย์ว่ะ" โรมเอ่ยตอบพร้อมกับเปิดกระโปรงหลังโยนกระเป๋าเข้าเก็บ"กูว่าจะเคลียร์งานให้เสร็จก่อนบินซัก 2-3 วันแล้วลงกรุงเทพซะหน่อย ลูกพีชไม่รับโทรศัพท์อีกแล้วว่ะ" เทนบอกเพื่อนพลางถอนหายใจ"เป็นกู กูก็ไม่รับดุหยั่งหมาไอ้สัตว์ มึงก็พูดกับน้องมันดี ๆ สิ น้องมันออกจะนุ่มนิ่มขนาดนั้น ไปพูดดัง ๆ เขาก็กลัวสิ" โรมว่าพร้อมกับเข้าไปนั่งข้างคนขับ"กูกำลังพยายามอยู่ไอ้บ้า แม่ง""แล้วที่บ้านว่าไงวะ ที่มึงเจอน้องเขาแล้ว" โรมเอ่ยถามเพื่อน"ยังไม่ได้บอกเลยว่ะ" เทนว่าพลางถอนหายใจ"ไอ้เชี้ยเทน ขนาดนี้มึงยังไม่บอกอีกเหรอวะ มึงเล่นไ
จากวันกลายเป็นสัปดาห์ที่เจ้าขานั่งมองไลน์ของโรมที่จีน่าส่งให้ หญิงสาวถอนหายใจหลายครั้งอย่างชั่งใจที่จะโทรหาชายหนุ่ม และเรื่องที่เธอโทรไปขอไลน์ชายหนุ่มจากพี่สะใภ้ก็ไม่ได้เป็นความลับ เพราะจีน่าได้โทรเล่าให้แม่สามีของเธอฟังแล้วยังถามอย่างสงสัยว่าทำไมทั้งคู่ถึงไม่มีเบอร์โทรหรือไลน์ติดต่อกันทั้ง ๆ ที่จากที่เห็นทั้ง 2 ก็ดูสนิทสนมกันดี น่าจะมากกว่า สรัญ สามีของเธอที่เจอเจ้าขาหลายครั้งกว่าโรมเสียอีก"เจ้าขาเป็นอะไรไปลูก อ่านหนังสือเตรียมสอบหนักไปหรือคะ" คุณหญิงรวิดาเอ่ยถามหลานสาวที่นอนฟุบหน้ากับหมอนใบใหญ่อยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่น"ก็นิดหน่อยค่ะ อาจารย์โมทยสอนไม่เข้าหัวเลยค่ะอาหญิง เจ้ากับเพื่อนกำลังคิดอยู่ว่าจะทำยังไงให้เข้าใจมากกว่านี้" คนตัวเล็กว่าหงอย ๆ พร้อมกับถอนหายใจ"พี่โรมโทรหาหนูบ้างมั้ยลูก" คุณหญิงถามหลานสาวเบา ๆ เกือบ 3 เดือนแล้วที่ลูกชายออกจากบ้านไปในวันนั้นถึงจะรู้ว่าไปดูงานและท่องเที่ยวกับเพื่อน แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่โรมไปนานที่สุด และไม่ติดต่อกลับมาบ้าน ซึ่งท่านคิดว่าสาเหตุหลักน่าจะมาจากท่านเป็นต้นเหตุที่เสียงดังใส่ชายหนุ่มในวันนั้น"ไม่เล
"ก็จริงค่ะ ขนาดเตือนอุ้มท้องมาเองเจ้ายังไม่กอดเตือนบ่อยเท่ากอดพี่อัฐเลย" คุณนายเตือนตาว่าเสียงอ่อย ๆ ปนความน้อยใจลูกสาว"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่กอดแทนลูกเอง" ท่านอัฐว่ายิ้ม ๆ แล้วรั้งภรรยาเข้ามากอดเบา ๆ"หญิงก็คงมองลูกหญิงผิดไปจริง ๆ ค่ะ ลืมสนิทเลยว่าโรมมีน้อง ๆ ของเพื่อนอีก 2 คนที่ดูแลอยู่ ยิ่งน้องของขวัญหลานสาวคุณหญิงว่านน้องพี่ศิลาเขา โตที่อเมริกาเพิ่งมาอยู่ไทยได้ 3-4 ปี อเมริกัน 90 เลยนะคะ เจอกันที่งานกระโดดกอดพี่ ๆ เขาไม่สนสายตาใครเลย หญิงไม่น่าเสียงดังกับลูกเลย" คุณหญิงคล้อยตามพี่ชายเสียงอ่อน"แล้วคุณหญิงว่านเคยว่าอะไรโรมกับเพื่อนหรือหลานเขามั้ย?" ท่านอัฐเอ่ยถามเสียงเนิบ"ไม่เคยได้ยินนะคะ เธอพาหลานสาวกับน้องน้ำหวานออกงานทีไรก็เจอประจำตั้งแต่เด็ก ๆ ม.1 ม. 2 แล้วล่ะ ตอนนี้ก็น่าจะ ม.ปลายแล้ว สวยน่ารักเชียว" คุณหญิงว่าถึงน้องร่วมโลกของลูกชายและเพื่อนยิ้ม ๆ"เพราะแบบนั้นไง โรมเขาโตแล้วเขาเคยเลี้ยงน้อง เขาแยกแยะได้ เชื่อใจลูกหน่อยสิ แล้วหยุดได้แล้วนะยอลูกคนอื่น แล้วกดลูกตัวเองต่ำน่ะ ถ้าไม่ให้กำลังใจก็ไม่ต้องพูด แล้วคิดดี ๆ ที่ลูกไม่ปรึกษาเพราะอะไ
ด้านนอกห้อง 2 แม่มองหน้ากันตาปริบ ๆ แล้วพากันเดินจูงมือกันลงมาห้องนั่งเล่นที่ท่านอัฐนั่งดูข่าวสังคมอยู่ ก่อนจะถอนหายใจพร้อม ๆ กันอย่างไม่ได้นัดหมาย"เป็นไง ตกลงใครเริ่ม" ท่านอัฐเอ่ยถามไม่ระบุคนตอบแต่ตามองทีวีไม่สนใจทั้งภรรยาและน้องสาว"จะใครเริ่มล่ะ ลูกสาวคุณนั่นแหละค่ะวิ่งไปนอนเล่นห้องพี่เค้า เค้าไล่ยังไม่ออกมาแถมยังบอกว่าถ้าแม่จะตีเพราะเข้าห้องผู้ชายคงโดนตีตายตั้งแต่หัดเดินแล้วค่ะ" คุณนายเตือนตาว่ากับสามีหน้าบึ้ง ๆ"ก็บอกแล้วไงว่าเด็กมันไม่คิดอะไร ผู้ใหญ่ก็บ้าก็หลังกันเอง คิดอะไรไม่สงสารลูกหลานมั่งหรือไง" ท่านนอัฐว่าพลางถอนหายใจ"ก็ระแวงนี่คะพี่อัฐ กับคนอื่นหญิงไม่กังวลหรอกค่ะ แค่จ่ายเงินก็ตัดปัญหาได้ แต่นี่น้องเจ้าหลานสาวหญิงเลยนะคะ เป็นอะไรขึ้นมาจะมองหน้ากันได้ไง" คุณหญิงพูดกับพี่ชายเสียงอ่อย"เรื่องนั้นมันก็แล้วแต่เด็ก ๆ เขามั้ย เราจะไปกำหนดเขาไม่ได้หรอก เขาโต ๆ กันแล้วอย่าไปคิดแทนเขาสิไม่แน่นะวันดีคืนดีอาจได้สะใภ้มาทั้งคู่ก็ได้" ท่านอัฐว่าพลางมองหน้าภรรยาขำ ๆ เพราะทุกครั้งที่เจ้าขาขึ้นเวทีจะมีสาวสวยรุ่นพี่หลานสาวผู้ว่ามามอบดอกไม้ช่อใหญ่ให้เธอ
"เออ! มันส่งสารนิพนธ์ผ่านจนได้ใบรับรองแล้ว" สรัญตะคอกใส่หน้าแม่เสียงดัง"ทำไมน้องไม่เคยพูดเรื่องนี้กับพ่อแม่เลยล่ะ" คุณหญิงเอ่ยถามลูกชายอึ้ง ๆ"มันคงพูดหรอก พูดไปแล้วแม่เชื่อมันเหรอ ขนาดมันเรียนได้เกียรตินิยม เกรดมันตั้ง 3.7 แม่เคยชมมันบ้างมั้ยล่ะ ชมแต่ไอ้มาร์คกับไอ้ศิลาเพื่อนมันที่เกรด 4.00 นั่นแหละ ชมจัง เยินยอต่อหน้าคนอื่น แล้วพูดจังไอ้โรมไม่ได้เรื่องไม่ได้ครึ่งเพื่อน" สรัญตวัดหางตามองหน้าแม่ดุ ๆ ก่อนจะพูดต่อ"แล้วพ่อไม่เคยพูดอะไรให้แม่ฟังเลยเหรอว่างานโรงทอที่แม่บอกว่ามันไม่เข้าไปช่วยไม่สนใจน่ะ ออเดอร์ใหญ่ปีที่แล้วก็มันปิดดีลให้ ลูกค้าใหม่ปีนี้ก็มันหาให้ โมเดลลิ่งที่เดินแบบคอลเลคชันใหม่ก็เพื่อนมัน แม่รู้เรื่องห่าเหวอะไรมั่งมั้ย แล้วพูดจังว่ามันพาแต่ผู้หญิงเข้าร้านไม่ซ้ำหน้า แล้วร้านแม่ขายเสื้อผ้าผู้หญิงมั้ยล่ะ มันพาไปแต่ละคนก็มีแต่เพื่อน ๆ มัน เพื่อนผม เพื่อนจีทั้งนั้นมีกี่คนที่เป็นคู่นอนมันจริง ๆ น่ะ แขวะจังว่ามันเปิดผับบาร์ไม่มีอนาคต แม่รู้มั้ยเงินหมุนในร้านมันคืนเท่าไหร่ มากกว่าร้านขายเสื้อแม่ทั้งอาทิตย์อีกมั้ง แล้วไอ้โรมมันซื้อร้านต่อผมไปมันจ่ายเงินสดนะคร
"จะหาทำไมเยอะแยะล่ะ บริษัทของคุณอาก็มีตั้ง 2 บริษัทคิดจะให้พี่รันดูแลคนเดียวหรือไง แล้วร้านตัวเองอีก เงิน... ถึงมันจะสำคัญแต่มันก็ไม่ใช่ทุกอย่างหรอก หาได้เยอะ ๆ ตายไปลูกหลานก็แย่งกันบาดหมางกันเป็นบาปเป็นกรรมเปล่า ๆ" เจ้าขาพูดเหมือนที่พ่อบุญธรรมเขาพูดกับพ่อแม่ของเล็กและน้อยเมื่อตอนที่ท่านมาเยี่ยมลูกแล้วจะกลับมาทำงานที่กรุงเทพต่อ แต่ท่านอัฐก็อยากให้ทั้งคู่ได้มีเวลาอยู่กับลูกบ้าง"เฮ้อ...เรานี่นะ ตกลงไม่เอาร้าน" ชายหนุ่มว่าพร้อมกับยกมือขึ้นลูบผมคนตัวเล็กเบา ๆ"ไม่เอา ถ้าให้เจ้าเลือกระหว่างให้อิป๋าอยู่ด้วยกับร้าน เจ้าเลือกอิป๋าดีกว่า" หญิงสาวพูดออกมาจากใจมองหน้าชายหนุ่มยิ้ม ๆ"ทำไมล่ะ เราเพิ่งรู้จักกันไม่กี่เดือนเองนะ ถ้าเทียบพี่กับร้านใคร ๆ เขาก็เลือกร้านทั้งนั้นแหละ""ใคร ๆ ก็ช่างหัวมันดิ ร้านน่ะเจ้าหาเองได้ แต่อิป๋ามีคนเดียวนี่ แล้วอิป๋าก็มีพ่อมีแม่ทุกคนก็นับเวลาถอยหลังกันทั้งนั้น สู้อยู่พร้อมหน้ากันได้เจอกันมันก็มีความสุขมากกว่าไม่ใช่หรือไง" เจ้าขาว่าตามความคิดของเธอการพลัดพรากเป็นอะไรที่เธอกลัวที่สุดเพราะความพลัดพรากทำให้เธอไม่ได้เจอหน้าพ่อแท้ ๆ ของเธอตั
"แหงล่ะตา ต่อไปเราจะมีพี่สาวกันแล้วค่ะตา พี่เจ้าน่ารักมากด้วย" ของขวัญหันไปตอบตาน้อยอย่างร่าเริงแล้วเดินเข้าไปในครัวที่น้ำหวานกำลังทำกับข้าวอยู่"โรมพาน้องอยู่กินข้าวก่อนนะลูก แล้วนี่เทนกลับมาพร้อมกันหรือเปล่าล่ะ" ตาน้อยบอกชายหนุ่มแล้วถามหาเพื่อนอีกคนยิ้ม ๆ"มันกลับมาก่อนแล้วครับตา เมียไม่รับสายไอ้บ้านี่แทบเหมาเครื่องบินกลับแต่ผมไปเดินป่ากับพวกไอ้มาร์คไอ้ศิมา ทีแรกว่าจะไปสเปนกันด้วยแต่เพื่อนที่จีนไปด้วยเลยพากลับมาก่อน""ศิลาเขายอมไปเที่ยวกับพวกเราด้วยหรือ" ตาน้อยถามยิ้ม ๆ"ลากมันไปครับ ไอ้บ้าทำงานไม่หยุดซักวัน ขนาดไปเดินป่าไอ้นี่ยังพกงานไปทำพกพาวเวอร์แบงก์โซลาเซลไปชาร์ตแบตทำงานในป่าได้ ไอ้บ้ามาร์คอีกคนเหมือนพวกมันเปลี่ยนที่ทำงานกันแค่นั้นเอง" โรมว่าพร้อมกับหัวเราะ แล้วขยับไปนั่งใกล้ ๆ เจ้าขาที่นั่งมองตาน้อยร้อยพวงมาลัยอยู่เงียบ ๆ"นี่ แกะแบบนี้" ว่าพลางแกะดอกมะลิให้เจ้าขาดูเป็นตัวอย่างอย่างคล่องแคล่ว เจ้าขามองตามอึ้ง ๆ พร้อมกับมองหน้าชายหนุ่ม"ทำไมคล่องจัง?" หญิงสาวว่าพลางหยิบมาแกะตาม"ก็แกะมาหลายปีแล้วนี่ ทีแรกแกะไม่เป็นก็ช้ำเยอะเชีย
"เออ...เว้ย! ใจนักเลงใช้ได้เลยว่ะ ทำเองมาขอโทษเอง กูล่ะชอบหัวใจหลานกูจริง ๆ แล้วมาบอกแบบนี้แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ" ท่านอัฐตบเข่าฉาดอย่างชอบใจพร้อมกับหัวเราะเหมือนไม่ใช่ร้ายแรง แต่ในใจก็แอบแกว่งเมื่อมองสีหน้าเรียบนิ่งของภรรยาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ"ก็...ยังไม่รู้เลยครับแต่ว่ามาบอกก่อน เพราะผมคิดว่าวัน 2 วันนี้ไอ้รันมันต้องบอกแม่แน่ ตอนมันเอาเอกสารที่ผมไปดีลกับลูกค้ามาให้ผมเซ็นแล้วมันได้ยินเสียงเจ้าอยู่ในห้อง" โรมบอกสิ่งที่ตัวเองคาดคิดและรู้นิสัยของพี่ชายดี "อืม...เอาไงดีล่ะแม่มึง คันเบ็ดมั้ย" ท่านอัฐพยักหน้าแล้วหันไปถามภรรยาเหมือนปรึกษา"โอ๊ะ! นี่ก็จะให้โหดตลอด เดี๋ยวคนอื่นจะว่าเตือนไม่ดีเอาล่ะ จะทำไงได้ล่ะคะ ในเมื่อมันถอยไม่ได้แล้วนี่เขาได้กันไปแล้วไม่ใช่ยังไม่ได้ แล้วมาบอกแบบนี้คิดจะทำยังไงต่อไปล่ะลูก" คุณนายเตือนตาหันไปโวยสามีเสียงดังแล้วหันมาถามหลานชายสามีอีกโทนเสียง"ผมพร้อมรับผิดชอบสิ่งที่ผมทำครับป้า ตอนนี้ผมไม่มีภาระ ไม่มีคนผูกพันธ์หรือคบหา หนี้สินก็ใช้หมดแล้ว ผมสามารถส่งน้องเรียนได้สูงที่สุดเท่าที่น้องต้องการและดูแลให้อยู่ดีสุขสบายได้ไม่ขัดสนครับ" ชายหนุ่มเอ่ยตอบตามความคิดตัวเอง"แค
ค่ายมวยไทยพ่อใหญ่อัฐรถกระบะโอเพ่นแคปสัญชาติตะวันตกป้ายแดง วิ่งเข้ามาจอดหน้าประตูทางเข้าช่วงที่ฟ้าเมืองอีสานกำลังโพล้เพล้สีเทาปนส้มทางฝั่งทิศตะวันตกสวยเหมือนกับภาพวาด เด็กในค่ายกำลังจับคู่ฝึกซ้อมมวยไทยในโรงซ้อมและบนเวที และมีบางส่วนกำลังออกกำลังกายกับอุปกรณ์ที่มีมากมายกลางลาน ชายร่างใหญ่ผิวสีแทนเดินออกมาจากโรงซ้อมแล้วหยุดมองชายร่างสูงที่เปิดประตูลงมาจากรถ ก่อนจะยิ้มกว้างทันที่เห็นหน้ารีบยกมือไหว้พร้อมกับวิ่งไปเปิดประตูใหญ่ออกเพื่อให้ชายหนุ่มขับรถเข้ามาจอดบริเวณเต็นท์ที่ทำไว้จอดรถ ที่มีมอเตอร์ไซค์และจักรยานจอดอยู่หลายคัน"พี่โรม สวัสดีครับ มายังไงมืดค่ำครับนี่ พ่อใหญ่เพิ่งกลับเข้าบ้านไปกี๊นี้เอง" สุระหรือเล็กรีบเอ่ยทักอย่างดีใจ"ก็มาหลง ๆ น่ะ รู้แต่ว่าอยู่จังหวัดอะไร ก็มาเลย ถามทางมาเรื่อย ๆ เลยค่ำหน่อย" ชายหนุ่มตอบยิ้ม ๆ พร้อมกับมองเข้าไปในโรงซ้อม"เดือนหน้ามีชกครับพี่ พวกบนเวทีมันต้องขึ้นเปรียบ เห็นพ่อใหญ่บอกว่าเจ้ากับฟ่างก็จะขึ้นด้วยเป็นคู่โชว์เปิดกับปิดงานประจำปี ผู้ว่าเค้าขอ" สุระว่ายิ้ม ๆ "เออ...เมื่อกี๊บอกว่าถามทางมา ทำไมพี่ไม่ถามไอ้เจ้ามาทีเดียวเลยล่ะ ปักหมุดก็วิ่งตามจีมาเลย ไม
Rome partที่ห้างดังไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยเท่าไหร่นัก รถสปอร์ตสีขาวคันเล็กวิ่งเข้ามาจอดชั้นใต้ดิน ชายร่างสูงโปร่งก้าวลงมาจากรถพร้อมกับสาวสวยหน้าออกลูกครึ่งจีนเปิดประตูลงมาจากรถอีกฝั่ง"โรม ยูเป็นอะไรเนี่ย อยู่ ๆ ก็ขับรถไปลากไอออกมาจากออฟฟิศให้พนักงานมองเนี่ย" ฟางฉีก้าวลงจากรถพร้อมกับบ่นเพื่อนพึมพำ มองค้อนอย่างน่ารัก ซึ่งฟางฉีถือเป็นเพื่อนผู้หญิงที่โรมสนิทที่สุดเพราะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ไม่เคยคิดอะไรกับโรมด้วยเหตุผลบางอย่าง (เธอไม่ชอบผู้ชาย และมีแฟนแล้ว เป็นสาวหล่อมาดดีดีกรีไม่ธรรมดาแต่ยังเปิดเผยไม่ได้เพราะทางบ้านของเธอยังไม่เปิดกว้างเรื่องนี้)"น่า...วันนี้ไอจะไปต่างจังหวัดแล้ว ช่วยเพื่อนหน่อยนะ" ว่าพลางดันหัวเพื่อนตัวเล็กเดินเข้าประตูห้างแล้วขึ้นลิฟต์แก้วไปยังชั้น 4 ที่เป็นชั้นของจิวเวลรี่ทั้งหมด"แหนะ ๆๆ จะไปต่างจังหวัดแต่พาไอมาร้านเพชรทำไมไม่ทราบคะ อย่าบอกนะว่าจะซื้อเพชรให้ไอเป็นของขวัญวันเกิดล่วงหน้าน่ะ ไม่เอานะเว้ยเหลืออีกตั้งเดือน เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์" หญิงสาวว่าพลางหันมาชี้หน้าเพื่อนชายคนเดียวของเธออย่างล้อเลียน"อย่าเว่อร์...พามาให้เลือกแหวนให
ทันทีที่เสียงประตูปิดลง หญิงสาวที่นั่งอยู่ที่เตียงนอนใหญ่ด้วยชุดนอนที่เป็นเพียงเสื้อยืดตัวเดียวของเจ้าของห้อง รีบลุกขึ้นโผเข้ามากอดเอวชายหนุ่มเอาไว้แน่น ร่างบางซบลงที่อกแกร่งพร้อมกับลูบหลังปลอบใจเบา ๆ ทุกคำพูดที่โรมและสรัญคุยกัน เธอได้ยินชัดเจนไม่มีตกหล่น ถึงเธอจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ก็พอจะจับข้อความได้ว่าสรัญนำเอกสารบางอย่างมาให้โรมเซ็น แต่โรมไม่ยอมเซ็นและยังสั่งห้ามให้สรัญและครอบครัวของเขามาวุ่นวายกับคนในห้องซึ่งก็คือเธอ และจากสิ่งที่เธอได้ยินเธอก็พอรู้ว่าโรมถูกครอบครัวและพี่ชายเอาเปรียบมามากและไม่รู้ว่าเกิดขึ้นนานแค่ไหนแล้ว ซึ่งคนที่มีจิตใจอ่อนไหวอย่างเจ้าขารู้สึกสงสารชายหนุ่มจับใจ จนพูดออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ และเธอก็เพิ่งเข้าใจว่าทำไมพ่อบุญธรรมของเธอถึงยอมที่จะซื้อคอนโดให้ออกมาอยู่เองทั้งที่แต่แรกอยากให้ไปพักอยู่กับน้องสาวของท่านเพื่อความปลอดภัย"พี่ไม่เป็นไร พี่โอเค" เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมกับยกมือขึ้นลูบผมหญิงสาวเบา ๆ"ทำไมพี่ถึงไม่เซ็นเอกสารที่พี่รันเอามาให้คะ" เจ้าขาเอ่ยถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตาเป็นคำถาม"มันเป็นสัญญาทาสน่ะ ถ้าพี่เซ็นพี่ต้
"วันนี้บอกว่าจะไปปิดคอร์สบ่ายทำไมถึงไปเดินเล่นที่ห้าง" เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับถอดถอนนิ้วเรียวออกจากร่องสาวแล้วหยัดตัวลุกขึ้นถอดเสื้อกับกางเกงของตัวเองออกเหลือเพียงบอกเซอร์สีเข้มตัวเดียว ก่อนจะหันมาจับคนตัวเล็กลุกขึ้นนั่งถอดเสื้อเธอออกโยนลงพื้นข้างเตียง แล้วจ้องสบตากับหญิงสาวไม่กระพริบ การกระทำของโรมที่เปลี่ยนกระทันหันทำคนที่ตามไม่ทันกระพริบตาปริบ ๆ มองคนตรงหน้าตาแป๋วพอ ๆ กับตาลูกแมว และมันก็น่ารักน่าเอ็นดูจนคนที่กำลังโมโหโกรธเธอต่อไม่ลงไปมากกว่านี้อีก"พี่กำลังถามเจ้าอยู่นะ" ร่างสูงหันมาสบตาพยายามทำหน้าดุใส่คนตัวเล็กเต็มที่ *แม่งเอ้ย...แล้วมองแบบนี้โกรธต่อไม่ได้เลยกู* "....""เจ้า อย่าทำให้พี่โมโหมากกว่านี้นะ พี่กำลังถามเจ้าอยู่ว่าผู้หญิงคนนั้นใคร?" ชายหนุ่มเอ่ยถามในขณะที่ใจเต้นรัวด้วยความกลัวคำตอบ ".....""เฮ้อ..." ถอนหายใจพร้อมกับก้าวขึ้นเตียงแล้วรั้งคนตัวเล็กมาซบอก กดจมูกลงที่กลางหน้าผากเบา ๆ แล้วช้อนอุ้มขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนจะกอดเอาไว้อย่างหวงแหน "ฮึบ! ตัวเล็ก ๆ เอาส่วนไหนมาหนักเนี่ย หื้ม..." คนตัวโตเอ่ยถามพร้อมกับกดหอมที่แก้มแรง ๆ แล้วมองหน้าหญิงสาวนิ่ง ๆ"ถ้าไม่ยอมพูดพี่จะโทรหาล
หลังเลิกเรียนเจ้าขารีบกลับบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วขออนุญาตพ่อกับแแม่ไปนอนห้องเพื่อนและอยู่ส่งท่านกลับต่างจังหวัด เพราะมีลูกน้องคนสนิทของท่านอัฐมาขับรถให้ซึ่งท่านก็ไม่ว่าอะไรเพราะช่วงนี้เป็นช่วงใกล้สอบ และพรุ่งนี้เธอก็ปิดคอร์สไปเรียบร้อยแล้วทั้งยังบอกอีกว่าวันเสาร์นี้เพื่อนของเธอจะมาติวหนังสือที่บ้าน เพราะโรมจะติวให้ก่อนไปต่างจังหวัดวันจันทร์ ซึ่งก็ตรงกับช่วงที่เธอสอบพอดี และเมื่อสอบเสร็จเธอก็จะกลับต่างจังหวัดพร้อมกับอาร์ตเพื่อนชายต่างคณะและแมงปอเพื่อนของเธอ ก่อนกลับท่านอัฐสั่งกำชับทุกคนไม่ให้เจ้าขารู้เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ และได้บอกหญิงสาวว่าถ้าสอบเสร็จให้เก็บของไปฝากไว้ที่ห้องของแมงปอเพราะเปิดเทอมท่านจะซื้อคอนโดให้เพราะแม่ของเธอเกรงใจคุณอาซึ่งเธอก็ไม่ได้สงสัยอะไรต่อ.... @Ro me barหญิงสาวขับรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของตัวเองมาจอดที่ร้านของชายหนุ่มพร้อมกับมองไปที่ที่จอดรถที่ชายหนุ่มจอดประจำแต่ไม่เห็นทำให้หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วเดินไปทางหน้าร้านเพื่อรอให้คนรู้จักพาเธอเข้าไป"อ้าว น้องเจ้ามาหาคุณโรมหรือครับ" อาร์ที่เพิ่งจอดรถหน้าร้านถามยิ้ม ๆ"ใช่ค่ะ ไลน์ไปบอกให้มาหา" หญิงส
"ผูกบ้าอะไรล่ะ บัตรบัญชีหุ้นผมหักทิ้งตั้งแต่อยู่ ปี 2 แล้ว จะเก็บไว้ทำซากอะไรขนาดรูดซื้อกางเกงนักศึกษายังไม่ได้เลย ผมต้องยืมเงินไอ้มาร์คจ่ายค่าชุดนักศึกษาแค่ไม่กี่พัน แล้วบัตรที่ผมให้น้องถือมันเป็นบัตรพรีเมียม vip ที่เขาส่งการ์ดเชิญมาให้ ผมต้องบินไปทำเองที่สาขาใหญ่ที่อเมริกาโน่น" โรมสวนขึ้นเสียงดัง แต่คนฟังถึงกับอ้าปากค้าง (บัตรที่ทำสาขาในไทยจะขอบเงิน แต่บัตรที่ทำสาขาใหญ่เป็นขอบทองและมีข้อกำหนดวงเงินและสิทธิต่าง ๆ ที่มากกว่า แต่คนส่วนมากจะไม่ค่อยสังเกตจึงเข้าใจว่าเป็นบัตรเดียวกัน แต่คนจะทำที่สาขาใหญ่ได้ต้องได้การ์ดเชิญเท่านั้น)"ทำไม?" "ไม่ถามคุณหญิงรวิดาภรรยาท่านดอกเตอร์ล่ะครับ ว่าตัดบัตรผมทำไม แล้วบอกว่าให้หุ้นผมแต่บัญชีหุ้นเป็นบัญชีออมทรัพย์มีเงินในบัญชีแค่ 400 บาทในปีปัจจุบัน หุ้นเชี้ยไรครับท่านได้ปีละ 80 บ. ทั้ง ๆ ที่ปีที่แล้วหุ้นโรงทอได้กำไรเกือบพันล้าน ไอ้รันได้พิเศษจากคณะกรรมการเกือบ 50 ล้าน ภรรยาท่านก็ให้มันเพิ่มอีกครึ่งนึงที่ได้จากเงินปันผล แล้วผมได้ 80 บ.นี่เหรอ แล้วที่ท่านให้ไอ้รันมันไปคุยงานสเปนเบิกงบให้มันไปเท่าไหร่ครับ มันพาเมียกับแม่ยายไปเที่ยวญี่ปุ่นนู่น สั่งให้ผมไปแท
"จริงเหรอโรม ผมว่าคุณมองมากกว่าความเป็นญาตินะ" คู่สัญญาที่เป็นถึงประธานใหญ่และตอนนี้ก็กลายเป็นเพื่อนสนิทอีกคนที่เดินทางมาต่อสัญญาด้วยตัวเองว่ายิ้ม ๆ"หึ! ตาคมเหมือนกันนะนี่คุณหวา จริง ๆ แล้วผมคิดว่าผมชอบเธอนะ แต่ติดตรงที่เธอไม่ชอบผู้ชาย" ชายหนุ่มเอ่ยตอบเสียงเศร้า ๆ"เฮ้ย น้องเขายังไม่เจอของจริง ลองให้รู้จักของจริงดูก่อน" คุณหวาว่ายิ้ม ๆ พร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก"พี่ชาย อย่าสอนจระเข้ให้ว่ายน้ำสิคะ นี่คาสโนว่าระดับตำนานเลยนะ แต่ดูเหมือนตอนนี้แผ่วแล้วหรือตายด้านไปแล้วนะโรม" ฟางฉีเอ่ยกับลูกพี่ลูกน้องแล้วหันมาล้อเพื่อนชายยิ้ม ๆ"อย่าพูดนะฟาง แล้วนี่ทานเสร็จหรือยังจะไปซื้อเสื้อฝากคุณแม่ไม่ใช่หรือ" ชายหนุ่มว่าพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องสนทนา ฟางฉียิ้มกว้างแล้วพยักหน้าทันที ก่อนจะเรียกพนักงานเช็คบิลแล้วพากันเดินไปที่ร้านเสื้อผ้าของที่บ้านโรมบนชั้นเดียวกัน………//………."โห...เหมาะมากเลยตี้รัก สม็อกหลังใส่ได้ยาว ๆ เลยไม่อึดอัดด้วย สีก็น่ารักว่ามั้ยวุ้น" เสียงหวาน ๆ ที่ดังออกมาจากโซนเสื้อผ้าผู้หญิงทำให้โรมขมวดคิ้วแล้วรั้งแขนเพื่อนสาวให้เข้าร้านพร้อมกับผายมือเชิญคู่สัญญายิ้ม ๆ"เข้าร้านนี้ก็ได้ฟาง ปะ หวา"
มหาวิทยาลัย บี.ร่างบางในชุดกางเกงวอร์มเสื้อคณะขับรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่เข้ามาจอดที่จอดรถหน้าตึกคณะบริหาร แล้วเดินเข้าไปหา 2 เพื่อนที่นั่งรออยู่ใต้ตึก"เจ้า มาซะทีนะ ไม่อ่านไลน์เลย อาจารย์เลื่อนเป็นบ่าย 3 เลิก 5 โมงเย็นค่ะ พวกกูกำลังจะไปห้างแล้วเนี่ย" แมงปอว่าพลางเท้าคางมองหน้าเพื่อนเซ็ง ๆ"มองรถที่กูเอามาด้วยค่ะ กูเอามอเตอร์ไซค์มาค่ะเพื่อน กูรีบมากินข้าวเที่ยงกับพวกมึงเนี่ย" เจ้าขาตอบพร้อมกับชี้มือไปที่รถตัวเอง ข้าวเที่ยงสำหรับเพื่อนแต่ก็คือข้าวเช้าสำหรับเธอเลยล่ะ"อ้าวแล้วจะไปห้างได้ไงล่ะ ไปแท็กซี่เจ้าเอารถจอดไว้นี่?" วุ้นเส้นว่าขึ้น เจ้าขามองหน้าเพื่อนงง ๆ "ไปห้างทำไมน่ะ?" *แม่ง... กูยิ่งไม่อยากเดินอยู่ ขัดยอกไปหมดแล้วเนี่ย ดีนะวันนี้ใส่เสื้อพละไม่งั้นงามไส้* ปากถามอย่างแต่ในใจคิดไปอีกอย่าง"วันนี้พี่ตี้มาไง ลืมเหรอไหนบอกว่าเมื่อคืนโทรหามึงแล้ว" แมงปอตอบพร้อมกับมองหน้าเพื่อนงง ๆ "เออว่ะ ลืมสนิทเลยว่ะ งั้นเดี๋ยวพวกมึงขึ้นแท็กซี่ไปห้างกูเอารถไปเปลี่ยนดีกว่ากลับเย็นด้วย" เจ้าขาว่าขึ้นพร้อมกับมองหน้าเพื่อน"จ่ะ คันใหญ่มากมั้งรถมึงอ่ะ 2 เบาะ ขี่คอกันติคะ ไปเอารถบักอาร์ตนู่น" แมงปอว่าพลา