"France...saan ka ba nagpunta? Bakit hindi ka na nagpakita sa amin?" tanong nito kasabay ng pagkalas sa pagkakayakap sa akin. Sunod-sunod ang pagtulo ng luha sa mga mata nito kaya hindi ko na din napigilan pa ang muling pagpatak ng luha sa aking mga mata."Sorry...hindi mo na kailangan pang itanong
CHARLES POVPagod ako dahil sa dami kong dinaluhan na mga meetings kaya naman halos paliparin ko na ang sasakyan ko pauwi ng mansion. Mabuti na lang at hindi pa masyadong rush hour kaya naman wala pa ako masyadong nakakasagupang traffic sa kalsada. Pakiramdam ko naubos lahat ng energy ko sa pakikip
"Sino po?" tanong ko"Charles...alam mo ang ibig kong sabihin. Alam kong hangang ngayun hinahanap mo pa din siya....Sir Francine." malungkot na sagot nito. Natigilan ako."PIlit din namin siyang hinahanap anak. Pero wala talaga eh. Basta na lang siyang biglang naglaho. Parang gusto na nga ng Papa mo
CHARLES POVTuluyan ng napukaw ni Trexie ang attention ko. Kung ganoon, tama ako...posibleng si Francine ang nakita ko kanina na nakasakay sa kabilang sasakyan. Nasa paligid lang siya at gagawin ko ang lahat para muling magkrus ang landas naming dalawa."Are you sure anak?" narinig ko pang tanong ni
FRANCINE POVHindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding lungkot habang nakatitig sa madilim na kalangitan. Malamig ang dampi ng hangin sa balat ko at mukhang may nagbabadya na malakas na ulan.Muli kong naalala ang mga Sebastian. Partikular na si Charles. Kumusta na kaya siya? Naalala pa rin ba ni
Pagkaalis ni Dominic hindi na din ako nagtagal ng garden. Naramdaman ko na din kasi ang mahinang patak ng ulan at lalo pang lumakas ang hangin. Direcho akong naglakad patungong nursery room ng kambal para tingnan kung tulog na sila. Kahit na may mga nag-aalaga sa kanila, sisiguraduhin ko pa rin na
FRANCINE POV"Ganoon ba? Congratulations Ate Mika!" pilit ang ngiti sa labi na wika ko dito. Tinitigan muna ako nito bago sumagot."So, kumusta ka na? Bumalik ka na ba sa mga Sebastian?" tanong ito. Natigilan naman ako. "Ha? Ayos lang naman Ate. Nahanap ko na ang tunay kong pamilya kaya medyo matag
Sa kakaikot ko ng tingin sa paligid dumako na naman ang tingin ko sa isang partikular na tao. Walang iba kundi kay Ate Mikaela na noon nakatitig din sa amin. May kasama ito at siguro yaya ng kanyang anak. Halos apat na table lang ang agwat nito sa amin at kaagad na napako ang tingin ko sa baby na na