Chapter 2.1: Isang Panaginip

CHAPTER TWO

“THE EVIL PRINCE”

Kinilabutan si Lana nang makitang sa kanya nga nakatingin si Prinsepe Wayne. Walang kangiti-ngiti ang mukha nito at ang mga mata nito ay nagbabadya ng panganib.

Sa isang iglap, para siyang nawalan ng dila. Nangyari ang kinatatakutan niya. Siya ang napili para maging alipin ng prinsepe.

Sa pagkakataong ito, sa tingin niya ay talagang mamamatay na siya. Sa totoo lang, dahil sa mga pinagdaanan niya noon bilang alipin sa iba't-ibang mayayamang bampira na nakasalamuha na niya ay tinanggap na niya sa sarili na kamatayan din ang bagsak niya. Sabihin na natin na hindi lang talaga kamatayan ang kinatatakutan niya ngayon kundi ang alam niyang magiging pagdurusa niya sa kamay ni Prinsepe Wayne. Alam niya na hindi ito basta papayag na mamatay na lang siya sa madaling paraan.

"Lapastangang alipin. Ni hindi man lang magawang tumayo matapos ko siyang piliin." Pagkatapos ng ilang segundo na pagtitigan lamang nila ng prinsepe ay nagsalita na rin ito.

Napanganga naman ang may-ari ng Slavery District na si Ka Esteban. Alam kasi nito na kung hindi matutuwa sa sandaling iyon ang prinsepe ay hindi malabo na maging ang buhay nito ay malagay din sa panganib. Walang sinuman ang maaaring sumuway o kumalaban sa prinsepe dahil kapag nangyari iyon ay kamatayan o pagdanak ng dugo ang magiging kapalit.

"Isa kang tampalasang babae! Narinig mo ang sinabi ng prinsepe! Tumayo ka riyan at lumapit sa kanya ngayon din!" Nang matauhan ang may-ari ng Slavery District ay agad siya nitong sinigawan.

Pinilit niya na tumayo para hindi magalit ang bago niyang 'master' pero para bang wala nang lakas ang tuhod niya sa sobrang takot.

"Sinabi ko na sa 'yo na lumapit ka sa prinsepe, e!" Tinadyakan siya ni Ka Esteban nang hindi siya makagalaw. Naramdaman niya ang sakit ng pagtadyak nito sa kanyang tiyan.

Tiningnan naman ito ng masama ni Prinsepe Wayne. "Alipin ko siya kaya walang ibang maaaring manakit sa kanya kundi ako lang at ang mga taong malalapit sa akin. Ang lakas ng loob mo na saktan ang pag-aari ko."

Namutla si Ka Esteban dahil sa sinabing iyon ng lalaki. Hindi ito makapagsalita.

Binalingan siya ni Prinsepe Wayne. "Tumayo ka, babae. Hindi ka isang prinsesa na kailangang buhatin ng isang prinsepe. Isa ka lang mababang uri ng nilalang kaya kailangan mong ibigay ang lahat ng lakas mo para masunod ang inuutos sa 'yo ng master mo," sabi ng lalaki.

Hindi nakapagsalita si Lana. Katulad ng inaasahan niya ay masamang bagay nga ang lumabas sa bibig ng prinsepe. Alam niya na hindi purkit ipinagtanggol siya nito kay Ka Esteban ay mabuti na ito. Maaaring mas masama pa ito kaysa sa matanda.

Tumalikod na si Prinsepe Wayne at saka nag-abot ng mabigat na supot ng ginto kay Ka Esteban na halatang nagningning ang mga mata sa salapi na nakatakda na nitong waldasin. Dire-diretso na lumabas si Prinsepe Wayne at siya naman ay pinilit na niya ang sarili na sumunod dito.

Sumakay ito sa karawahe at akmang sasakay din siya roon pero pinigilan siya nito.

"Ang lakas ng loob mo na magtangka na tumabi sa isang prinsepe na katulad ko. Alipin, gumising ka sa pangangarap mo." Biglang tinampal ni Prinsepe Wayne ang noo niya palabas ng karawahe kaya naman bumagsak siya sa lupa.

Sinenyasan ni Prinsipe Wayne ang nagpapatakbo ng karawahe at nanlaki ang mga mata niya nang inutusan nito ang lalaki na itali ang mga kamay niya sa likuran ng karawahe! Plano siyang kaladkarin ng lalaki sa karawahe nito!

Kaninang papunta sila sa Slavery District ay ganoon na ang ginawa sa kanila pero mabagal lamang ang takbo ng karawahe. Sa pagkakataong ito na magandang klase ng kabayo ang gamit ng prinsepe ay maaaring pabilisin pa nito ang pagpapatakbo para pahirapan siya!

"Prinsepe Wayne, maawa na po kayo, please, huwag po ninyong gawin ito!" Napaiyak na siya sa sobrang takot. Mahina ang mga tuhod niya ngayon kaya kung maglalakad siya ng mabilis para mahabol ang karawahe ay maaaring ikamatay na niya.

Pero imbes na makinig ay isang nakakabinging sampal ang pinadapo ni Prinsepe Wayne sa pisngi niya nang lumabas itong muli sa karawahe para lapitan siya.

"Isa ka lang alipin at hindi ka karapat-dapat sa awa ko! Malakas ang loob mo na hindi tumayo agad kanina matapos kitang tawagin. Mahina ang tuhod mo? Ngayon ay magiging malakas na iyan sa gagawin mo!" Pagsigaw ng prinsepe habang nakakulong ang mukha niya sa marahas na pagkakahawak nito. "Kung gusto mo pang mabuhay ay huwag kang reklamador!" Itinulak na nito palayo rito ang mukha niya saka ito tumayo at bumalik na sa karawahe.

Iyon lang at agad na siyang itinali ng nagmamaneho ng karawahe sa likuran ng karawahe. Wala na siyang nagawa kundi ang maawa na lang sa sarili habang pinapanood ang sarili na itinatali ng mahigpit doon.

Nag-umpisa nang umandar ang karawahe. Sa umpisa ay mabagal lamang ang takbo niyon kaya nagagawa pa niyang sumabay sa paglalakad. Hanggang sa nagreklamo na ang prinsepe na masyado raw mabagal ang takbo nito kaya naman pinatakbo na iyon ng matulin ng nagpapaandar.

Habang tumatakbo ang kabayo ng karawahe ay matulin na rin ang pagtakbo niya. Magkahalo ng pagod, gutom at uhaw ang nararamdaman niya. Hilong-hilo na siya at pakiramdam niya ay nauubusan na siya ng dugo. Umiikot na ang paningin niya at nanlalabo na iyon nang dahil sa luha na pumapatak sa mga mata niya.

Alam niya na ang pinagdadaanan niya ngayon ay umpisa pa lang ng pagpapahirap na mararanasan niya sa kamay ni Prinsepe Wayne. Katulad ng inaasahan niya ay masama rin ito katulad ng lahat ng bampirang nakasalamuha na niya. Laruan lamang ang tingin ng mga ito sa mga taong katulad nila.

Biglang pumasok sa isipan niya ang pamilya niya. Sa tagal ng panahon na malayo siya sa mga ito ay alam niya na ipinagpapalagay na rin ng mga ito na patay na nga siya. Kung tutuusin, maswerte na siya na umabot pa siya ng tatlong taon na buhay sa pagiging alipin.

Pero ngayon ay para bang nais na niyang sukuan ang buhay niya. Lalo pa ngayon na sa isa siyang prinsepe napunta. Ang pagtakas ay mas malabo pa kaysa sa pagputi ng uwak.

Sa sobrang panghihina at bilis ng pagtakbo ng kabayo ay nadapa na siya. Nakakaladkad na siya ng kabayo at ramdam na niya na may mga sugat na rin ang mga kamay at katawan niya. Nagdurugo na ang mga iyon sa sobrang hapdi.

Doon na nagdilim ang paningin niya. Siguro nga ay hanggang dito na lang ang buhay niya...

"HINALIKAN ng prinsepe si Snow White kaya nagising na ito at nabali na ang sumpa. Naging masaya rin ang mga duwende sa paligid nila at nabuhay sila ng masaya at matiwasay."

Hindi mapigilan ng walong taong gulang na si Lana na hindi pumalakpak nang marinig ang masayang kwento ng mama niya tungkol sa isang prinsepe na ginawa ang lahat, maprotektahan lamang ang prinsesa nito.

"Mama, kapag lumaki ako ay gusto ko ring makatagpo ng prinsepe katulad ni Prince Charming. Pangarap ko na makapag-asawa ng katulad niya, Mama!" Masiglang sabi ni Lana.

Magiliw naman na ginulo ng Mama niya ang buhok niya. "Ikaw anak, ha. Ang bata-bata mo pa, ang landi-landi mo na," natatawang biro ng Mama niya.

Tumawa rin ang Papa niya na nasa tabi lang din nila at nakikinig din sa Mama niya habang kinukwento nito ang story ni Snow White.

"Ah, basta, paglaki ko ay mag-aasawa ako ng prinsepe na kasing gwapo, kasing lakas at kasing bait ni Prince Charming. Magiging masaya rin ako katulad ninyo ni Papa at mag-aanak kami ng isang dosena!" Inosenteng sabi ni Lana.

Lalo lamang natawa ang mga magulang ng bata.

"Walang masamang mangarap, anak. Pero pakatandaan mo na hindi lahat ng prinsepe sa mundong ito ay mabuti. Mayroon din sa kanila na aabusuhin ka at sasaktan kaya mag-iingat ka sa lalaking mamahalin mo balang araw, ha?" Pangaral naman ng Papa niya.

"Opo, Papa, Mama. Mag-aasawa ako ng isang lalaki na gagalangin at rerespetuhin ako balang araw. Isang lalaki na kaya akong ipagtanggol at hindi ako sasaktan. Magiging masaya kami katulad ng pagiging masaya ng pamilya natin!" Positibong sabi ni Lana. Niyakap naman siya ng mga magulang niya nang mahigpit na mahigpit.

Sa paglipas ng mga panahon ay hindi inaasahan ni Lana na hindi pala gano'n kaganda ang mundo katulad ng inaakala niya. Dahil sa mundong ito ay mas marami pa ang mga demonyong bampira kaysa sa mga tunay na tao...