"Saan ba kasi pupunta?" nagsusungit na tanong ko."Why are you being like that?" tanong din pabalik sa akin ni Roy. "What did I do again for you to act like this?""Stop arguing po," pagsingit ni Amari na muntik ko pang makalimutan na kasama namin sa sasakyan.Tiningnan ako ni Roy pero inirapan ko lang siya. Hanggang ngayon ay hindi niya makuha kung bakit ako nagkakaganito. Pumunta siya sa bahay kanina na parang wala lang nangyari at kung umasta siya ay parang wala lang talaga ang lahat kaya mas nakakaramdam ako ng tampo.Kulang na lang ay magsalubong ang mga kilay ko habang nakatingin sa dinaraanan. Sa totoo lang ay ayaw ko sumama kung hindi lang dahil sa anak ko ay wala ako rito.Inilabas ko ang cellphone ko at kinalikot iyon. Ni-reply-an ko ang iilan na mga bumati sa akin na katrabaho ko. Nagi-scroll ako sa mga messages dahil baka may nakalimutan akong pasalamatan nang lumabas sa screen ko ang pangalan ni Blake."Blake," sagot ko.Nakita ko pa ang bahagyang pagtingin ni Roy sa gawi
Sumama na ako sa loob kasama si Roy para puntahan ang anak namin. I was amazed sa ganda ng paligid."Si Amari?" tanong ko nang wala naman akong makita na playstation o kahit anong palaruan ng mga bata. Wala rin tao."She's with my friend. Binilin ko muna because I know na matatagalan tayo mag-usap," aniya."Sinong kaibigan?" salubong ang kilay na tanong ko. "Nagsinungaling ka na naman!"Kinakabahan ako dahil ipinagkatiwala niya nang basta-basta ang anak namin sa iba!"Okay, I'm sorry. Amari is safe with them, I promise. Let's go, they're waiting for us.""Sinasabi ko sa'yo kapag may nangyari sa bata!" Nagsisimula na naman akong mainis. Hindi na rin siya sumagot pa. He encircled his left arm on my waist. Pilit ko iyon tinanggal dahil sa inis."Roy," inis na banggit ko sa pangalan niya."Don't mind it, let's just enjoy the view," aniya."Makakapag-enjoy ka ba kung ganito na hindi ko alam kung sinong kaibigan ang pinagbantay mo sa anak ako?!""Mag-aaway na naman ba tayo?" tanong niya.Na
Sa una lang medyo awkward ang pagsasama namin ni Ate Hazel. Nag-aalangan siya lumapit sa akin kahit na nagkasama naman na kami dati.Kasalukuyan pa rin kami na naririto sa isang bahay kung saan naganap ang surpresa. Habang tinitingnan ko siya ay hindi ko maiwasan na malungkot. She's doing all the things that a mother should do. Inaasikaso niya ako at hindi niya inaalis ang mga mata niya sa akin.I badly want to ask her so many things between us. Gusto kong tanungin bakit niya ako iniwan. Gusto kong tanungin bakit hindi na lang niya ako sinama sa kaniya.May mga katanungan din ako na paano kung hindi niya ako iniwan kay Sister Nieves? Nasaan kaya ako ngayon? Ano ang buhay namin na dalawa? Sila pa rin kaya ang magkakatuluyan ni Kuya Erik? Higit sa lahat makikilala ko kaya si Roy?"Gusto mo pa ba ng cake? Ikukuha kita," pag-aalok niya.Umiling ako at binitawan na ang kutsara na hawak ko. Kukuhanin na sana niya ang pinagkainan ko nang pigilan ko siya."Hindi mo naman kailangan gawin ito,"
Ayaw ko man ipakita ang pagkamangha sa lugar ay hindi ko na rin naiwasan pa.Pumaskil ang ngiti sa aking mga labi nang bawat hakbang ko ay ang pagsindi naman ng ilaw sa dinaraanan ko. How is that even possible?Dahil sa pagkatuwa ay hindi ko na rin namalayan pa na nasa harapan ko na pala si Roy. Malaki ang ngiti sa mga labi niya habang tinitingnan ako na tumingin sa kaniya."Anong nginingiti-ngiti mo riyan?" inis na tanong ko.Bumalik sa akin ang hindi niya pagpansin sa akin kanina. Pati rito ay hindi niya ako sinama. Hinampas ko siya. "Hinahanap kita kanina nandito ka lang pala. Iniwan mo ako roon sa labas!" inis na ani ko.Natatawa na sinalo niya ang mga hampas ko. "That's part of a plan!" natatawang aniya."Anong gagawin mo kung suntukin kita at part din 'yon ng plano ko para i-celebrate ang birthday ko?" asar na tanong ko.Sinamaan ko siya ng tingin nang pisilin niya ang mga pisngi ko. "I'm sorry," aniya.Inirapan ko lang siya at asta na tatalikod na upang makihalubilo na lang kil
As I stood in the bridal suite, surrounded by my bridesmaids and the soft glow of morning sunlight filtering through the windows, my heart raced with anticipation. This was the day I had been dreaming of since I was a little girl, and it felt like a surreal, magical moment.Pinangako ko sa sarili ko na magpapakasal ako sa lalaking mahal ko ng lubos at ngayon ay matutupad ko na iyon. Magpapakasal ako sa lalaki na hindi ko pag-aaralan na mahalin dahil mahal na mahal siya ng puso ko.My wedding gown, a breathtaking masterpiece of lace and silk, hung gracefully nearby, waiting for its moment to adorn me. I couldn't believe that in just a few hours, I would be walking down the aisle toward the love of my life.Emotions swirled within me like a whirlwind. There was a flutter of nervousness, the kind that comes from wanting everything to be perfect, from hoping that the day would live up to all the dreams and expectations I had carried with me for so long. But beneath it all was a deep well
"Thank you," iyon ang paulit-ulit na sinasabi ko sa mga lumalapit sa amin.Wala nga akong naimbita na kakilala ko bukod sa nanay ko. Up until now ay hindi ko pa rin lubos na maisip na siya ang biological mother ko. Like, how come?Ganoon ba talaga kaliit ang mundo at nasa harapan ko na siya hindi ko lang alam."Let's go?" tanong ni Roy nang makalapit sa akin.Hinapit niya ako at saka inaya na upang umalis. Nauna na ang karamihan sa wedding reception at halos kakaunti na lang ang naririto. Kanina pa nga ako inaaya ni Roy pero gusto ko na kami na lang ang mahuli. Kanina pa rin siya nagrereklamo dahil sabi niya dapat kami ang mauna na makarating doon kaysa sa mga bisita namin."Napakarami mong bisita," puna ko dahilan upang matawa siya."I just want it to be a memorable for you, for us," aniya."I believe na mas magiging intimate ang kasal na ito if we just kept it private," pakikipagtalo ko pa.Hinampas ko siya nang halikan niya ako sa labi. "Ano ba!""What?" natatawang aniya. "I alread
Tunog ng makina ang siyang nanggising sa akin. Masakit ang ulo na iminulat ko ang mga mata ko at hindi inaasahan ang pagkasilaw sa ilaw.Hospital na naman.Gusto kong umalis sa kinahihigaan ko ngunit para akong walang lakas na gawin ang mga nais ko. Kahit igalaw ang katawan ko ay parang napakahirap sa akin.Pinilit ko rin magsalita pero walang boses na lumabas. Napatingin ako sa pinto nang marinig ang pagbukas noon."Gising ka na pala," si Mama. "Kumusta ka?" tanong niya at saka lumapit sa gilid ko upang ilagay ang prutas na dala-dala niya."S—si Roy," hirap na hirap na bigkas ko.Bahagya siyang natigil sa pag-aayos doon ngunit ipinagpatuloy rin. Ayaw ko man pansinin iyon ay hindi ko maiwasan."Si Roy, Mama," pag-uulit ko at pilit na umupo ngunit inalalayan niya ako upang muling humiga."Mas makakatulong sa iyo kung magpapahinga ka muna, Dianna. Mas babalik ang lakas mo na nawala sa'yo," aniya.Gusto kong kagalitan siya dahil hindi naman iyon ang hinihingi ko na sagot. Isa pa ay masak
Lumabas ako ng ICU nang maramdaman ang pag-vibrate ng phone ko.Tuluyan na akong naging maayos ngunit heto si Roy at nakahilata pa rin. Ilang linggo na pero hindi pa rin siya gumigising.Sabi ng doctor ay hindi rin nila alam kung kailan siya gigising kaya pare-pareho lang kami nag-aantay para sa kaniya. May posibilidad na hindi na raw magising pa si Roy pero alam ko na hindi niya kami iiwan ng anak niya."Hello," sagot ko sa tawag."Ina, may nakita na ang mga pulis na footage na pwede magturo sa atin doon sa truck noong naaksidente kayo ni Roy," ani Carl.Tiningnan ko si Roy sa loob mula rito sa labas. Hindi ako papayag na hindi magbabayad ang gumawa sa amin nito. Kahit sabihin na hindi sadya ay alam kong may laban kami lalo pa at basta na lang tumakas ang driver ng truck na iyon."Nasaan ka? Sunduin na kita.""Hindi na. Papunta na rin ako," sabi ko.Pumasok ako muli sa loob matapos ang tawag na iyon at saka lumapit kay Roy."Ako muna ang mag-aasikaso nito. Pinapangako ko na paggising
Dear readers,As we reach the final pages of this book, I want to take a moment to express my heartfelt gratitude to each and every one of you for embarking on this journey with Dianna and Roy. Your presence and support have meant the world to me.Together, we've laughed, cried, and experienced the ups and downs of their story. It's been an incredible adventure, and I hope you've found some inspiration, joy, or solace within these pages.Though this may be the end of their tale, it's not goodbye forever. Characters and stories have a way of staying with us, tucked in the corners of our hearts. I encourage you to carry Dianna and Roy's adventures with you, and may their memories continue to inspire your own.Thank you, dear readers, for being a part of this wonderful journey. I look forward to sharing more stories with you in the future.With gratitude and warm regards,Jeadaya_Kiya18
ROY POV I hugged Ina from her back. "You should've asked me first what I want to eat," nakanguso na bulong ko.Natigilan siya sa pagpiprito ng bacon. "Ayaw mo ba nito?" alanganin na tanong niya. "Ano ba gusto mo?"Nakapikit na hinalikan ko ang gilid ng leeg niya. I can't help but to get addicted to it."Meat," maikling sagot ko. "Your meat down there," pang-iinis ko sa kaniya."Gusto mo?" tanong niya dahilan upang ako naman ang matigilan."Don't tease me like that, Ina," usal ko. Gigil ko na pinugpog ng halik ang balikat niya at saka ibinaon ang aking mukha sa leeg niya.She's in her month of giving birth and she know na hindi ko siya magagalaw kahit na asarin niya ako dahil delikado para sa baby na nasa sinapupunan niya.Natatawa na pinatay niya ang stove at saka inilipat ang mga niluto niya sa pinggan. Nakayakap lang ako sa kaniya hanggang sa maibaba niya sa lamesa ang mga hawak.Nakangiti siya nang balingan niya ako at pinatakan ng halik sa labi ko. Hinayaan ko siya ngunit ako rin
I was blaming myself after that confrontation between me and Ina. I didn't know that about her. Days and weeks have passed pero hindi ko nagawang pumasok muna. I was bawling my eyes out. I don't know how should I feel after knowing what happened to her. I didn't have any strength to face her but still, I collected myself and had the courage to face her. There's no way that she will get away from me now. And by that, I saw myself waiting for her. I am always in front of Carl's building after running out of excuses to appoint a meeting with him. I have hope that we can still fix all of this but knowing the news that they will be marrying each other soon makes my hope shattered into pieces. I don't know how hopeless I am while in front of Carl. I was bawling my eyes out again while asking for him to give up Ina. I even got down on my knees if that can make him give Ina back to me. I brainwashed him, I made him guilty, I made him feel the worst thing that he could feel just so I could
"May balita na sa pinapahanap mo. Right now, she's with Carl Uy, a businessman, and his company is not that far from yours. Currently, she's a secretary," balita niya. How great it would be. I am much very close to Carl because we are business partner. After hearing that news nakita ko na lang ang sarili ko na pumpupunta sa company ni Carl kahit na wala naman akong gagawin. "Napadalaw ka?" salubong sa akin ni Carl. Except from being a business partner, tinuturing din namin ang isa't-isa bilang magkaibigan and that really help me. "Boring sa company," sabi ko. I was looking for Ina but I don't see her anywhere. I even asked Eduard kung si Ina ba talaga ang nakita niya but he simply answered me that he's a hundred percent sure about it. I was about to go one afternoon when I saw her sa building. Sinubukan ko... Sinubukan ko na hindi siya lapitan at magkunwari na hindi ko alam na nandito siya at hahayaan na lapitan niya ako pero hindi nangyari iyon dahil napakahirap kuhanin ng aten
Tahimik ko na pinagmasdan si Anne na abala sa ginagawa niya. "Hindi mo ba talaga ako papansinin?" pag-aagaw ko sa atensiyon niya. Busy siya at wala ng time sa amin ng mga anak niya, especially sa akin. "Roy, come on. I told you not now. I am doing a lot of things right now and I can't afford to lose even a second. Understand me, please." Nagbuntonghininga ako at saka ibinagsak ang katawan sa higaan. We have been like that for three consecutive months now. I missed her so damn much. I miss being with her. "Anne, I am done with this. Para akong isang bagay na kapag ayaw mo ay ayaw mo. Saka mo lang makikita na nandito ako kapag gusto mo magpainit ng katawan. Iyon lang ba ang purpose ko?" hindi maiwasan na tanong ko sa kaniya. Binalingan niya ako. "What?" natatawang aniya. "Roy, I said I am busy! Ano bang sinasabi mo?" "Bakit, hindi ba totoo?" tanong ko. "Lalapitan mo lang ako kapag gusto mo magpainit ng katawan." "Stop being petty! Let me finish all of this and I promise to be wi
Tahimik ako na nakatanaw sa kabukiran nang yakapin ako ni Roy mula sa likod.Tipid ako na napangiti at saka itinagilid ang ulo ko upang bigyan siya ng espasiyo sa kabilang balikat ko."Anong iniisip mo?" tanong niya.Bahagya ako na nagbuntonghininga. "Sumagi sa isip ko si Lily at Andrei," pag-amin ko.Kahit na sobrang saya ko dahil nasa kulungan na si Ate Anne at alam ko hindi na niya kami magagalaw pa ay hindi ko rin maiwasan na isipin kung ano na ang mangyayari sa magkapatid.Iniisip ko kung gaganti ba sila sa akin at dapat hindi ako maging panatag na mamuhay ng payapa o kaawaan ko dapat silang dalawa dahil inilayo ko ang ina nila sa kanila."They are both grown-ups," aniya.Umiling ako. "Not really. Lily is still on his early twenties and Andrei is still teenager. Hindi pa nila kayang tumayo sa sarili nila—""Lily is more mature than ever. I know she can handle herself and his brother.""Paano kung sila naman ang gumanti sa ginawa natin sa ina nila?" hindi maiwasan na tanong ko.Na
"What do you mean?" naguguluhan na tanong ko. "Order in the court! Please let the questioning proceed without interruptions. There will be an opportunity for the victim to speak later during their testimony or when called upon. Mr. Gomez, I understand your emotions, but we must maintain a structured and fair process here," ani ng attorney ng kabila. "Makinig na lang muna tayo," pagkausap ko sa kaniya. "Continue," pagpapatuloy ng judge. Kinalma ko si Roy habang nagpapatuloy na ulit ang pag-uusap ni Ate Anne at ang abogado niya. Ang mas ikinagagalit ko ay pilit pa rin siya na nagsisinungaling kahit napaka-solid na ng ebidensiya na mayroon kami at si Anthony pa ang tumayo na defendant. "Hindi ko alam. Wala na akong koneksiyon pa sa kanila magmula nang ma-approve na ang annulment namin ni Roy kaya imposible ang ibinibintang sa akin," pagtatanggol ni Ate Anne sa sarili niya. "Umamin ka na lang!" halos maiyak na sigaw ko. "Hindi ito ang unang beses na gusto mo akong patayin, Ate Anne
"Hindi ko kasalanan kung iniwan ka ni Roy, Ate Anne. Lumayo na ako sa inyo at ngayon hindi ako ang dapat mong sisihin diyan sa galit at poot mo!" hindi makapaniwalang sambit ko. "Yes, you should be to blame, Ina. Kasalanan mo dahil inakit mo ang asawa ko! Inakit mo siya at siniraan mo ako sa kaniya—" Natatawa na tiningnan ko siya. "Siniraan? Ate Anne, bakit hindi mo na lang aminin na nangaliwa ka at nagkataon pa na may asawa rin ang kinabit mo? Sige, palagay na natin na nagkamali ako noong una at hindi ikaw ang nakita ko na may kahalikan sa tapat ng bahay niyo pero paano mo pa maipapaliwanag ang pagpunta mo sa condo ni Kuya Erik, na asawa pala ni Mama. Paano mo ipapaliwanag 'yon?!" Dinuro ko siya. "Nang dahil sa'yo muntik na mawala ang anak ko!" Tumulo ang mga luha sa mga mata ko dahil sa galit na nararamdaman. Nang hindi mapigil ang panggigigil sa kaniya ay lumipad ang palad ko sa pisngi niya. "Dianna, kumalma ka," pagpapakalma ni Mama sa akin. Sakto na paalis ako ng bahay nan
"Paano naman mangyayari 'yon? Iisang tao lang hinahanap niyo pero hanggang ngayon ay hindi niyo pa rin makita?" hindi maiwasan na tanong ko sa mga police. "Baka naman abutin pa ng isang taon itong kaso na ito bago ma-close o ang tamang tanong yata ay kung mabibigyan pa ba ng hustisya ito?" "Dianna, calm down," pagpapakalma sa akin ni Carl. Naririto kami ngayon sa police station dahil hindi na sila nag-uupdate pa. Ni hindi ko alam kung umuusad pa ba ang kaso namin. "Paano ako kakalma, Carl? Magaling na lahat-lahat 'yung mga naging biktima ni Ate Anne tapos hanggang ngayon wala pang maayos na pag-uusap para sa kaso na 'to?" hindi makapaniwalang tanong ko. "Mrs. Gomez, we were doing our best to search for Mrs. Annalyn pero hindi ganoon kadali na mahanap siya at idala rito—" "At kung inasikaso niyo na ito at hinanap si Anthony nang mas maaga ay hindi na aabot ng ganito katagal! Ang hirap kasi sa inyo ay mas inuuna niyo pa ang mga bagong file na case kaysa sa amin!" "Dianna." "Mr. U