"Saan ba kasi pupunta?" nagsusungit na tanong ko."Why are you being like that?" tanong din pabalik sa akin ni Roy. "What did I do again for you to act like this?""Stop arguing po," pagsingit ni Amari na muntik ko pang makalimutan na kasama namin sa sasakyan.Tiningnan ako ni Roy pero inirapan ko lang siya. Hanggang ngayon ay hindi niya makuha kung bakit ako nagkakaganito. Pumunta siya sa bahay kanina na parang wala lang nangyari at kung umasta siya ay parang wala lang talaga ang lahat kaya mas nakakaramdam ako ng tampo.Kulang na lang ay magsalubong ang mga kilay ko habang nakatingin sa dinaraanan. Sa totoo lang ay ayaw ko sumama kung hindi lang dahil sa anak ko ay wala ako rito.Inilabas ko ang cellphone ko at kinalikot iyon. Ni-reply-an ko ang iilan na mga bumati sa akin na katrabaho ko. Nagi-scroll ako sa mga messages dahil baka may nakalimutan akong pasalamatan nang lumabas sa screen ko ang pangalan ni Blake."Blake," sagot ko.Nakita ko pa ang bahagyang pagtingin ni Roy sa gawi
Sumama na ako sa loob kasama si Roy para puntahan ang anak namin. I was amazed sa ganda ng paligid."Si Amari?" tanong ko nang wala naman akong makita na playstation o kahit anong palaruan ng mga bata. Wala rin tao."She's with my friend. Binilin ko muna because I know na matatagalan tayo mag-usap," aniya."Sinong kaibigan?" salubong ang kilay na tanong ko. "Nagsinungaling ka na naman!"Kinakabahan ako dahil ipinagkatiwala niya nang basta-basta ang anak namin sa iba!"Okay, I'm sorry. Amari is safe with them, I promise. Let's go, they're waiting for us.""Sinasabi ko sa'yo kapag may nangyari sa bata!" Nagsisimula na naman akong mainis. Hindi na rin siya sumagot pa. He encircled his left arm on my waist. Pilit ko iyon tinanggal dahil sa inis."Roy," inis na banggit ko sa pangalan niya."Don't mind it, let's just enjoy the view," aniya."Makakapag-enjoy ka ba kung ganito na hindi ko alam kung sinong kaibigan ang pinagbantay mo sa anak ako?!""Mag-aaway na naman ba tayo?" tanong niya.Na
Sa una lang medyo awkward ang pagsasama namin ni Ate Hazel. Nag-aalangan siya lumapit sa akin kahit na nagkasama naman na kami dati.Kasalukuyan pa rin kami na naririto sa isang bahay kung saan naganap ang surpresa. Habang tinitingnan ko siya ay hindi ko maiwasan na malungkot. She's doing all the things that a mother should do. Inaasikaso niya ako at hindi niya inaalis ang mga mata niya sa akin.I badly want to ask her so many things between us. Gusto kong tanungin bakit niya ako iniwan. Gusto kong tanungin bakit hindi na lang niya ako sinama sa kaniya.May mga katanungan din ako na paano kung hindi niya ako iniwan kay Sister Nieves? Nasaan kaya ako ngayon? Ano ang buhay namin na dalawa? Sila pa rin kaya ang magkakatuluyan ni Kuya Erik? Higit sa lahat makikilala ko kaya si Roy?"Gusto mo pa ba ng cake? Ikukuha kita," pag-aalok niya.Umiling ako at binitawan na ang kutsara na hawak ko. Kukuhanin na sana niya ang pinagkainan ko nang pigilan ko siya."Hindi mo naman kailangan gawin ito,"
Ayaw ko man ipakita ang pagkamangha sa lugar ay hindi ko na rin naiwasan pa.Pumaskil ang ngiti sa aking mga labi nang bawat hakbang ko ay ang pagsindi naman ng ilaw sa dinaraanan ko. How is that even possible?Dahil sa pagkatuwa ay hindi ko na rin namalayan pa na nasa harapan ko na pala si Roy. Malaki ang ngiti sa mga labi niya habang tinitingnan ako na tumingin sa kaniya."Anong nginingiti-ngiti mo riyan?" inis na tanong ko.Bumalik sa akin ang hindi niya pagpansin sa akin kanina. Pati rito ay hindi niya ako sinama. Hinampas ko siya. "Hinahanap kita kanina nandito ka lang pala. Iniwan mo ako roon sa labas!" inis na ani ko.Natatawa na sinalo niya ang mga hampas ko. "That's part of a plan!" natatawang aniya."Anong gagawin mo kung suntukin kita at part din 'yon ng plano ko para i-celebrate ang birthday ko?" asar na tanong ko.Sinamaan ko siya ng tingin nang pisilin niya ang mga pisngi ko. "I'm sorry," aniya.Inirapan ko lang siya at asta na tatalikod na upang makihalubilo na lang kil
As I stood in the bridal suite, surrounded by my bridesmaids and the soft glow of morning sunlight filtering through the windows, my heart raced with anticipation. This was the day I had been dreaming of since I was a little girl, and it felt like a surreal, magical moment.Pinangako ko sa sarili ko na magpapakasal ako sa lalaking mahal ko ng lubos at ngayon ay matutupad ko na iyon. Magpapakasal ako sa lalaki na hindi ko pag-aaralan na mahalin dahil mahal na mahal siya ng puso ko.My wedding gown, a breathtaking masterpiece of lace and silk, hung gracefully nearby, waiting for its moment to adorn me. I couldn't believe that in just a few hours, I would be walking down the aisle toward the love of my life.Emotions swirled within me like a whirlwind. There was a flutter of nervousness, the kind that comes from wanting everything to be perfect, from hoping that the day would live up to all the dreams and expectations I had carried with me for so long. But beneath it all was a deep well
"Thank you," iyon ang paulit-ulit na sinasabi ko sa mga lumalapit sa amin.Wala nga akong naimbita na kakilala ko bukod sa nanay ko. Up until now ay hindi ko pa rin lubos na maisip na siya ang biological mother ko. Like, how come?Ganoon ba talaga kaliit ang mundo at nasa harapan ko na siya hindi ko lang alam."Let's go?" tanong ni Roy nang makalapit sa akin.Hinapit niya ako at saka inaya na upang umalis. Nauna na ang karamihan sa wedding reception at halos kakaunti na lang ang naririto. Kanina pa nga ako inaaya ni Roy pero gusto ko na kami na lang ang mahuli. Kanina pa rin siya nagrereklamo dahil sabi niya dapat kami ang mauna na makarating doon kaysa sa mga bisita namin."Napakarami mong bisita," puna ko dahilan upang matawa siya."I just want it to be a memorable for you, for us," aniya."I believe na mas magiging intimate ang kasal na ito if we just kept it private," pakikipagtalo ko pa.Hinampas ko siya nang halikan niya ako sa labi. "Ano ba!""What?" natatawang aniya. "I alread
Tunog ng makina ang siyang nanggising sa akin. Masakit ang ulo na iminulat ko ang mga mata ko at hindi inaasahan ang pagkasilaw sa ilaw.Hospital na naman.Gusto kong umalis sa kinahihigaan ko ngunit para akong walang lakas na gawin ang mga nais ko. Kahit igalaw ang katawan ko ay parang napakahirap sa akin.Pinilit ko rin magsalita pero walang boses na lumabas. Napatingin ako sa pinto nang marinig ang pagbukas noon."Gising ka na pala," si Mama. "Kumusta ka?" tanong niya at saka lumapit sa gilid ko upang ilagay ang prutas na dala-dala niya."S—si Roy," hirap na hirap na bigkas ko.Bahagya siyang natigil sa pag-aayos doon ngunit ipinagpatuloy rin. Ayaw ko man pansinin iyon ay hindi ko maiwasan."Si Roy, Mama," pag-uulit ko at pilit na umupo ngunit inalalayan niya ako upang muling humiga."Mas makakatulong sa iyo kung magpapahinga ka muna, Dianna. Mas babalik ang lakas mo na nawala sa'yo," aniya.Gusto kong kagalitan siya dahil hindi naman iyon ang hinihingi ko na sagot. Isa pa ay masak
Lumabas ako ng ICU nang maramdaman ang pag-vibrate ng phone ko.Tuluyan na akong naging maayos ngunit heto si Roy at nakahilata pa rin. Ilang linggo na pero hindi pa rin siya gumigising.Sabi ng doctor ay hindi rin nila alam kung kailan siya gigising kaya pare-pareho lang kami nag-aantay para sa kaniya. May posibilidad na hindi na raw magising pa si Roy pero alam ko na hindi niya kami iiwan ng anak niya."Hello," sagot ko sa tawag."Ina, may nakita na ang mga pulis na footage na pwede magturo sa atin doon sa truck noong naaksidente kayo ni Roy," ani Carl.Tiningnan ko si Roy sa loob mula rito sa labas. Hindi ako papayag na hindi magbabayad ang gumawa sa amin nito. Kahit sabihin na hindi sadya ay alam kong may laban kami lalo pa at basta na lang tumakas ang driver ng truck na iyon."Nasaan ka? Sunduin na kita.""Hindi na. Papunta na rin ako," sabi ko.Pumasok ako muli sa loob matapos ang tawag na iyon at saka lumapit kay Roy."Ako muna ang mag-aasikaso nito. Pinapangako ko na paggising