....จำไม่ได้

มุมมองของอลัน ☻

@ HTND Hotel, Bangkok

12 ปีแล้วสินะ ที่ผมไม่ได้กลับมาบ้านเกิดตัวเอง หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยในไทยคุณพ่อก็ส่งให้ผมไปเรียนต่อปริญญาโทสายตรงทางด้านการโรงแรมที่ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ทันที ไม่มีแม้แต่เวลาบอกลาเพื่อนฝูง คนรู้จัก หรือเด็กตัวน้อย ทุกอย่างเป็นเรื่องกะทันหันและไม่ได้มีสัญญาณบอกไว้ล่วงหน้า ทว่าก่อนที่จะไปจากที่นี่ผมได้ฝากซองจดหมายเล็ก ๆ ผ่านทางคุณพ่อช่วยมอบให้คุณอาหลินเพื่อส่งถึงเด็กตัวน้อย ใจความในจดหมายเขียนข้อความไม่ถึงหนึ่งย่อหน้ากระดาษ โดยผมเขียนอธิบายทำนองว่าจะไม่ได้เจอเธอหลังจากนี้ แต่ก็ทิ้งท้ายเพื่อไม่ให้เด็กน้อยรู้สึกตกใจ

‘พี่ไปแป๊บเดียว เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมานะ’

จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าเธอจะลืมผมไปแล้วหรือยัง แล้วจดหมายฉบับนั้นส่งถึงมือเธอหรือเปล่า ไม่ว่ายังไงผมก็พร้อมที่จะไปเจอเธอเร็ว ๆ นี้ในรอบ 12 ปี หลังจากเคลียร์ตารางงานสำคัญ 'การประชุมผู้ถือหุ้น' ในบ่ายวันนี้ และผมย้ำนักย้ำหนากับคุณพ่อให้ช่วยบอกคุณอาหลินว่าอย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับเธอเป็นอันขาด ผมมีของฝากน่ารัก ๆ ไปเซอร์ไพรส์เธอและหวังว่าเธอจะชอบมัน

ตื๊ด...ตื๊ด...

เบอร์ปริศนาโทรเข้ามาที่มือถือของผม จริง ๆ ผมไม่ชอบรับเบอร์แปลกสักเท่าไหร่ หมู่นี้มิจฉาชีพชุกชุมแสวงหาเงินบนความทุกข์ของคนอื่น แต่ดูท่าจะโทรมาไม่เลิก งั้นลองรับสายหน่อยก็แล้วกัน

“เหวย อลันใช่ไหมลูก” อันดับแรกเขาคือใคร...ถึงรู้ชื่อเล่นของผมและเรียกผมว่าลูกอีกต่างหาก

“ครับ จากไหนครับ”

“อาเอง อาหลินไง”

อ้าวคุณอานี่เอง จริงสิผมไม่เคยมีเบอร์เขาในเครื่องเลย สงสัยได้มาจากคุณพ่อแน่ ๆ

“สวัสดีครับคุณอา ผมขอโทษที่ไม่รู้ว่าเป็นเบอร์ของคุณอาครับ”

“ไม่เป็นไรเลย อาก็พึ่งได้เบอร์อลันมาจากคุณอคิณเหมือนกัน จะรบกวนอลันสักเรื่องได้ไหมลูก”

“ได้ครับคุณอา เรื่องอะไรเหรอครับ”

“จำน้องได้ไหม...ซูมี่น่ะ พอดีน้องได้ยินข่าวว่าอลันกลับมาจากสวิตฯ แกก็เลยมาหาอลันที่โรงแรมและโทรหาอาเมื่อกี้ว่าอยากได้เบอร์เลขาเพื่อหาทางติดต่อกับอลัน แต่อาดันไปเผลอพูดทำนองรู้ว่าอลันจะกลับมาก่อนตั้งนานแล้ว น้องก็เลยงอนวางสายไปเลย ฝากช่วยดูแลซูมี่ให้อาหน่อยนะ”

คำพูดของคุณอาหลินทำให้ผมรู้สึกดีใจมาก ๆ ที่เธอยังไม่ลืมผม แถมมาหาผมด้วยตัวเองก่อนที่ผมจะไปเซอร์ไพรส์เธอเสียอีก ถ้านับอายุที่ห่างกับผม 12 ปี ตอนนี้เธอน่าจะอายุ 20 ปีแล้ว อยากจะเห็นหน้าเด็กน้อยเสียแล้วสิ

“ได้ครับคุณอา เดี๋ยวผมดูแลน้องให้เองครับ”

พูดจบผมก็วางสายคุณอาหลินไปแล้วรีบลงไปตามหาเธอที่ชั้นล่างของโรงแรม เดาว่าเธอไม่น่าจะไปไหนไกลจากแถวบริเวณล็อบบี้

ผมกวาดสายตามองไปยังด้านล่างจากชั้นสองของโรงแรม จนไปสะดุดตาพนักงานกลุ่มหนึ่งที่ยืนคุยล้อมวงกัน หนึ่งในนั้นคือคุณปุ้ยซึ่งผมนั้นรู้จักดีเพราะประชุมงานร่วมกันบ่อย ส่วนเด็ก ๆ ในทีมหลายคนก็พอเคยเห็นผ่านตามาบ้างจากประวัติสมัครงานที่ส่งมาให้ผมพิจารณาทุกครั้ง แม้ว่าผมจะอยู่ที่ต่างประเทศก็เถอะ แต่ว่า...มีผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลอ่อนไว้หน้าม้าคนหนึ่งในกลุ่มที่ผมไม่ค่อยคุ้นหน้า พยายามมองแต่ก็เห็นหน้าเธอไม่ชัดว่าคือใคร เดี๋ยวสิ...ผมกำลังตามหาน้องอยู่ ทำไมต้องไปสนใจกลุ่มพนักงานด้วย

พึ่งนึกออกว่าส่วนใหญ่คนนอกที่เข้ามาต้องติดต่อขอข้อมูลจากทางประชาสัมพันธ์ก่อนเป็นจุดแรก ผมจึงเดินไปถามพนักงานตรงนั้นว่ามีใครมาขอพบผมบ้างไหม และพนักงานหญิงคนหนึ่งบอกผมว่ามีผู้หญิงนักศึกษามหาวิทยาลัยมาขอพบ แต่พนักงานไม่ให้เข้าพบเพราะเธอไม่ได้ทำนัดไว้ คิดว่าต้องใช่ซูมี่แน่ ๆ ผมก็ไม่ได้ดุอะไรพนักงานไปเรื่องไม่ให้เธอทำนัด เพราะมันเป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องคอยคัดบุคคลจากภายนอก ผมเลยได้แค่ถามไปเพิ่มว่าคนที่มาหาลักษณะหน้าตาเป็นอย่างไร เชื่อไหมว่าคำตอบที่พนักงานคนนั้นบอกทำให้ผมเกิดภาพย้อนไปตอนกำลังมองผู้หญิงผมสีน้ำตาลยืนคุยอยู่กับพนักงานคนอื่นเมื่อสักครู่ ถ้าคนนั้นคือซูมี่จริง ๆ แล้วทำไมเธอต้องไปยืนคุยตรงนั้นด้วย ฉะนั้นผมต้องรู้ให้ได้ว่าใช่เธอหรือไม่ 

“คุณปุ้ยทีมแผนกอาหารและเครื่องดื่มจะไปแสตนบายที่ห้องจัดเลี้ยงตอนกี่โมงครับ” ผมยกหูโทรหาผู้จัดการแผนกอาหารและเครื่องดื่มทันที

“สวัสดีค่ะคุณอลัน ทีมจะไปแสตนบายตอนบ่ายสองค่ะ คุณอลันมีอะไรให้ปุ้ยช่วยไหมคะ”

“สักบ่ายสองกว่า ๆ ผมจะลงไปดูความเรียบร้อยที่ห้องจัดเลี้ยงนะครับ”

“โอ้จะลำบากคุณอลันหรือเปล่าคะ พวกปุ้ยจัดการกันได้นะคะ”

“ไม่ลำบากครับ ถือว่าผมได้ไปทักทายพนักงานด้วย”

“รับทราบค่ะคุณอลัน”

เมื่อผมคุยกับคุณปุ้ยเสร็จ ก็โทรหาเลขาส่วนตัวต่อ

“คุณมีนครับ ช่วยเตรียมแฟ้มข้อมูลประวัติพนักงานทุกคนในแผนกอาหารและเครื่องดื่มให้หน่อยครับ แล้วเอามาให้ผมที่ห้องจัดเลี้ยงสัก บ่ายสองสิบนาที”

เอาล่ะทุกอย่างถูกวางไว้หมดแล้ว เหลือเพียงแต่เช็กให้แน่ใจว่าเธอคนนั้นใช่ซูมี่ไหม แต่ผมค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นเธอ

เวลา 14.10 น.

ถึงเวลาที่ผมต้องเดินไปที่ห้องจัดเลี้ยงเพื่อตรวจความเรียบร้อยและเห็นหญิงสาวผมสีน้ำตาลยืนคุยกับนายศักดิ์อยู่ไกล ๆ พร้อมใส่ชุดยูนิฟอร์มเป็นพนักงานเสิร์ฟเสียด้วย เดี๋ยวก่อนแต่เธอยังเรียนไม่จบไม่ใช่เหรอ...อย่าบอกว่าปลอมตัวมานะ และกล้ามากที่ดูแลรับผิดชอบแขกโซน VIP

ขณะที่ผมพยายามมองเธออยู่ เลขามีนก็ถือแฟ้มข้อมูลมาพอดี ผมจึงเริ่มตรวจความเรียบร้อยตั้งแต่ตอนนั้นโดยเริ่มจากทีมแรกก่อน ทั้งเรื่องการจัดวางเครื่องดื่มและการแต่งกายเรียบร้อยดีถือว่าผ่านหมด เรามาดูกันทีมที่สองเครื่องดื่มถูกจัดเรียงไว้สวยงาม ส่วนพนักงานแต่งกายไร้ที่ติทุกคนที่ตรวจไปแล้ว 

จนกระทั่งผมมาหยุดยืนตรงหน้าคนสุดท้ายสาวน้อยผมสีน้ำตาล เมื่อสายตาผมประสานกับเธอผมพยายามทำตัวนิ่งไว้อยู่แม้ว่าเธอจะส่งยิ้มให้ผมก็ตาม ก่อนเริ่มจะมองใบหน้าโดยภาพรวมแล้วก้มลงมองป้ายชื่อที่ติดไว้ ‘น้ำผึ้ง’ ผมแทบเกือบหลุดยิ้มแต่พยายามกันเอาไว้สุดฤทธิ์ ตอนนี้รู้แล้วว่ายังไงก็ใช่เธอ เล่นตั้งชื่อตรงตัวขนาดนั้น ซูมี่ ถ้าแปลเป็นภาษาไทยก็คือน้ำผึ้งนั่นแหละ เด็กดื้อคงคิดว่าตบตาหลอกผมได้สินะ สงสัยต้องหาอะไรแกล้งเด็กคนนี้เสียแล้ว

ผมเรียกเลขามาขอดูรายชื่อพนักงานในแฟ้ม บทนี้เล่นใหญ่พอสมควร ทั้งทำสีหน้าตึงดึงเสียงใส่คุณปุ้ยผู้จัดการฯ ไปด้วย ทำนองว่ารับเด็กฝึกงานเข้ามาทำงานแทนพนักงานที่ดูแลรับผิดชอบโซน VIP ได้อย่างไร และเป็นไปตามคาดว่าเด็กดื้อต้องโต้ตอบกลับมาในทำนองไม่พอใจที่จะโดนย้ายไปอยู่ทีมแรก มันเหมือนเป็นการดูถูกฝีมือเธอ จริง ๆ ไม่ได้ตั้งใจให้คิดแบบนั้นหรอก ต้องบอกว่าแอบห่วงเสียด้วยซ้ำที่เธอต้องไปรับมือกับพวก VIP ซึ่งแขกบางคนแสนจะเรื่องเยอะ เอาใจยากสุด ๆ ในเมื่อเธอคิดว่าตัวเองทำได้ ก็ปล่อยให้ลองทำไป ผมจะคอยดู อยู่ห่าง ๆ ก็แล้วกัน

เวลา 15.00 น.

แขกเริ่มทยอยเข้ามานั่งที่โต๊ะแทบจะเต็มทุกที่นั่ง ผมเดินเข้าไปยิ้มทักทายและพูดคุยกับแขกหลายคน ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะโซน VIP ที่ใกล้กับซูมี่มากที่สุด

ผมลองเรียกเธอเพื่อมาวัดความรู้การรินเครื่องดื่มไวน์และแชมเปญเสียหน่อย เพราะผมไปรู้มาว่าซูมี่เรียนสาขาวิชาเดียวกันกับผมสมัยที่เรียนปริญญาตรีแถมมหาวิทยาลัยเดียวกันอีก โจทย์ของผมคือต้องการดื่มไวน์แดง แต่ยื่นแก้วแชมเปญให้เธอไป ก็แอบรู้สึกประหลาดใจที่เธอไม่เลือกหยิบแก้วที่ผมยื่นให้เลย ต้องเดินไปถามเหตุผลเสียหน่อยว่าทำไมไม่รับแก้วที่ผมให้ ซูมี่ให้เหตุผลกลับมาแบบครบองค์ความรู้เรื่องการเลือกใช้แก้วสำหรับเครื่องดื่มที่ต่างชนิดกัน ผมไม่ปฏิเสธเลยว่าเธอแสนเก่งและฉลาด...เก่งมาตั้งแต่ตอบคณิตคิดไวกับผมเมื่อตอนอายุ 8 ขวบแล้ว

ซูมี่บริการเครื่องดื่มให้ทางผมแล้วก็เดินไปบริการให้แขกโต๊ะอื่นต่อ ดูท่าน่าจะทำได้ดี ไม่น่าต้องห่วงอะไร จนกระทั่ง...

ซัน เพื่อนที่ผม (ไม่ค่อยอยาก) สนิทเดินเข้าไปหาเธอแล้วคุยอะไรบางอย่างที่ดูไม่น่าไว้วางใจเท่าไหร่ ทุกคนในแวดวงไฮโซรู้กันดีว่าซันเป็นคนนิสัยอย่างไร เขาเจ้าชู้คบผู้หญิงแทบไม่ซ้ำหน้า เอาง่าย ๆ ไว้ใจไม่ได้เลย

ผมตัดสินใจเดินไปหาซูมี่ แต่ก็ช้าไปเพียงเสี้ยววินาที ซันฉวยโอกาสสัมผัสปลายมือตอนที่ซูมี่ยื่นแก้วไวน์ให้ ผมแทบอยากจะด่าตัวเองที่ดูแลน้องได้ไม่ดีพอตามที่คุณอาหลินขอไว้ จะปล่อยให้มันเกินมากกว่านี้ไม่ได้แล้วจึงเดินเข้าไปทำท่าทักทายซันเพื่อให้เขาเดินออกมาจากตรงนั้น แต่เขาก็ยังกล้ามาขอเบอร์กับไลน์ของซูมี่กับผมอีก อยากจะบอกว่านี่ก็ไม่มีข้อมูลเหมือนกัน แค่ถึงมีก็ไม่มีทางให้คนอย่างเขาเป็นอันขาด! ไม่สิ...ผู้ชาย ทุกคนก็ไม่ให้ทั้งนั้น จะว่าผมหวงน้องของผมก็ได้

เมื่อผมไล่ซันไปที่โต๊ะได้แล้วก็เหลือเพียงผมกับซูมี่ที่ยืนข้างกัน ใจอยากจะถามเธอเหลือเกินว่าเป็นอะไรหรือเปล่า โอเคไหม แต่ทำไม่ได้ก็เธอยังปลอมตัวเป็นพนักงานคนที่ผมไม่รู้จักอยู่นี่ไง เพราะงั้นผมก็ต้องตีบทเล่นกลับบ้างทำให้เหมือนเป็นเจ้านายตำหนิลูกน้องโดยไม่เข้าข้างเธอเลยแม้แต่น้อย เลือกที่จะเข้าข้างแขก

‘คุณแค่เสิร์ฟเครื่องดื่มก็พอ ไม่ต้องทำหน้าที่เสิร์ฟขนมจีบให้แขกครับ’

นี่คือประโยคที่ผมพูดใส่เธอไป พนันเลยว่าเธอน่าจะไม่ยอมพูดกับผมไปหลายวันนับจากวันนี้

ช่วงเวลารับประทานอาหารจบลง และอีก 1 ชั่วโมงจะเข้าสู่การประชุมผู้ถือหุ้น ในเวลาที่ยังว่างนี้ผมว่าจะไปหาซูมี่เสียหน่อยเพราะน่าจะต้องทักทายและเฉลยตัวกันอย่างเป็นทางการได้แล้ว ผมเห็นเธอเดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยงแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ ผมจะรอเธอหน้าห้องน้ำเนี่ยแหละ แต่ก็ยืนออกมาห่างจากประตูพอสมควรกลัวคนจะเข้าใจผิดว่าผมเป็นพวกถ้ำมอง

ไม่นานนักเธอก็เดินออกมาประจันหน้ากับผมพอดี แต่สีหน้าเธอไม่ยิ้มแย้มทักทายให้เลย แถมยังไม่เอ่ยคำพูดสวัสดีให้ผมได้ยินเสียงสักคำ นอกจากจะเดินตัดผ่านตัวผมไปเสียดื้อ ๆ จนผมต้องพูดบางอย่างให้เธอหยุดเดิน

“ได้ลองทำงานจริงสนุกไหม เด็กดื้อ”

เธอหยุดเดินและหันตัวกลับมาหาผม รู้ไหมว่าตอนนั้นผมเห็นภาพซ้อนสองภาพด้วยกัน ภาพแรกคือเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อายุ 8 ขวบ และอีกภาพคือหญิงสาววัยรุ่น อายุ 20 ปี เมื่อทั้งสองภาพมาประกบรวมกันก็กลายเป็น ซูมี่ 100% ไม่ได้เจอกันตั้ง 12 ปี เด็กดื้อที่ช่างถามและช่างสังเกตคนนั้นโตเป็นสาวได้ขนาดนี้แล้วเหรอ สวยจนผมเกือบจำไม่ได้ แล้วแบบนี้พี่ชายอย่างผมจะดูแลน้องสาวคนนี้ให้ห่างจากพวกผู้ชายที่มาขายขนมจีบยังไงไหวนะ