ฉันผิดตรงไหน?

เวลา 14.30 น.

อีกเพียงครึ่งชั่วโมงการเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มภายในงานจะเริ่มขึ้นเหล่าบรรดาแขกที่ได้รับเชิญต่างเริ่มทยอยเดินเข้ามาภายในห้องจัดเลี้ยงกันไม่ขาดสาย แขกแต่ละคนลงทะเบียนเข้างานเพื่อการคัดกรองให้นั่งตามโซนโต๊ะรับประทานอาหารที่ถูกจัดไว้อย่างถูกต้อง โดยจะมีหมายเลขติดที่ป้ายไว้

สำหรับแขกที่ได้หมายเลข 1 คือแขกทั่วไปซึ่งทางทีมแรกจะเป็นผู้ดูแล ในขณะเดียวกันทีมที่สองจะดูแลแขกที่ติดหมายเลข 2 หรือที่เรียกว่า VIP เมื่อแขกที่ต้องดูแลเดินเข้ามาที่ห้องจัดเลี้ยง ซูมี่จึงเดินไปสวัสดีทักทายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสและเชิญแขกไปนั่งประจำโต๊ะในระหว่างที่รอเวลาอาหารพร้อมเสิร์ฟ ในช่วงนั้นเองเธอสามารถเสิร์ฟเครื่องดื่มให้แขกระหว่างรอได้

แขกคนแรกที่หญิงสาวได้ต้อนรับเป็นนักธุรกิจชายชาวจีนที่พอพูดอังกฤษได้เล็กน้อย ทว่าภาษาไทยเป็นศูนย์ โชคดีที่เธอได้ภาษาจีนติดตัวมาทางสายเลือดจึงเป็นเรื่องง่ายในการสื่อสาร

“ฉิ่ง เวิ่น หนี เสี่ยง เฮอ เสิ่น เมอะ หยิ่นเลี่ยว?”

ซูมี่ถามแขกเป็นภาษาจีนว่า ‘ขออนุญาตถามค่ะ คุณอยากดื่มเครื่องดื่มอะไรดีคะ’

“โหย่ว เสิ่น เมอะ หยิ่นเลี่ยว?”

นักธุรกิจชาวจีนถามเธอกลับว่า ‘มีเครื่องดื่มอะไรบ้าง’

ด้วยความที่เป็นแขก VIP เครื่องดื่มที่ให้เสิร์ฟมีแค่ไวน์ไม่ก็แชมเปญ หญิงสาวจึงตอบแขกผู้นั้นเป็นภาษาจีนกลับว่า ‘มีไวน์และแชมเปญ’

“โหย่ว ผูเถาจิ่ว เหอ เซียงปิน”

ท้ายที่สุดนักธุรกิจชาวจีนตัดสินใจเลือกดื่มแชมเปญ พร้อมทั้งกล่าวชมซูมี่ที่พูดภาษาจีนได้คล่องมาก จะไม่ให้คล่องได้อย่างไรคุณพ่อเป็นคนจีนแท้ ๆ

เมื่อให้บริการแขกคนดังกล่าวเป็นที่เรียบร้อย ซูมี่จึงเดินไปต้อนรับแขกที่มาใหม่ต่อ พอมองนาฬิกาอีกทีเผลอแป๊บเดียวก็เป็นเวลา 15.00 น. พร้อมสำหรับการเสิร์ฟอาหารให้กับแขก ทันใดนั้นพี่ศักดิ์กวักมือเรียกซูมี่และน้อง ๆ ในทีมให้เดินเข้ามาหาแล้วพลางชี้อาหารจานต่าง ๆ ที่ถูกติดชื่อแขกไว้ตามหมายเลขโต๊ะเพื่อกระจายคนเสิร์ฟออกไปให้ทั่วโซน VIP

ขณะเดียวกันอลันก็ปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางสายตาแขกนับร้อยคน เขามาในมาดหล่อคมเข้มในชุดสูทสีดำ พร้อมกับยกมือไหว้และยิ้มทักทายแขกผู้ใหญ่แทบจะทุกโต๊ะบริเวณห้องจัดเลี้ยงก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งในโซน VIP

ชายหนุ่มยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณเรียกให้พนักงานเสิร์ฟสักคนเดินเข้ามาหาเขา ซึ่งพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ใกล้โต๊ะเขามากที่สุดในตอนนั้นก็คือ ซูมี่

“ขอไวน์แดง 1 แก้วครับ”

ชายหนุ่มยื่นแก้วรูปทรงยาวที่ว่างเปล่าให้กับหญิงสาว ทว่าเธอไม่รับแก้วจากเขาแล้วเดินหมุนตัวออกจากโต๊ะไปที่จุดบริการเครื่องดื่มทันที นั่นทำให้เขาที่ยื่นแก้วต้องลุกขึ้นเดินตามเธอไปติด ๆ เหมือนมีความข้องใจอะไรบางอย่าง

“คุณน้ำผึ้งครับ คุณมีปัญหาอะไรกับผมหรือเปล่า” อลันเดินมาพูดใกล้ ๆ ขณะที่ซูมี่ที่กำลังเปิดไวน์ขวดใหม่อยู่

“เปล่านะคะพี่..คุณอลัน”

ซูมี่หันหน้ามาพูดกับอลัน แต่ด้วยความเคยชินที่เธอเรียกเขาว่าพี่มาโดยตลอดจึงเกือบทำให้บทบาทการละครแทบหลุด

“แล้วทำไมถึงไม่รับแก้วไวน์ที่ผมยื่นให้”

“คุณอลันอยากดื่มไวน์แดงไม่ใช่เหรอคะ”

“ใช่ แล้วไงครับ”

“แต่แก้วที่คุณยื่นให้ มันเป็นแก้วที่เอาไว้ใส่แชมเปญนี่คะ”

“แก้วไหนก็ดื่มได้เหมือนกันครับ”

“ไม่ค่ะ รูปทรงของแก้วมีผลต่อรสชาติในการดื่มไวน์ค่ะ”

“มีผลอย่างไรครับ”

“คุณอลันบอกว่าอยากดื่มไวน์แดง รสชาติและกลิ่นของไวน์แดงจะนุ่มละมุนได้นั้นต้องใช้อากาศเข้าไปทำปฏิกิริยาเคมีกับไวน์ในแก้ว เพราะฉะนั้นลักษณะของแก้วต้องเป็นทรงอ้วนและมีปากกว้างเพื่อให้อากาศผ่านเข้าไปได้มากที่สุดค่ะ แต่แก้วแชมเปญที่คุณยื่นให้ลักษณะของมันเป็นทรงยาวและปากแก้วมีความแคบ แก้วทรงนี้ทำขึ้นมาเพื่อช่วยให้เครื่องดื่มลดการสัมผัสอากาศ มันเหมาะกับเครื่องดื่มที่ต้องรักษาความซ่าเอาไว้อย่างแชมเปญ สรุปว่าแก้วที่คุณอลันให้มาจึงไม่เหมาะที่จะใช้รินไวน์แดงค่ะ”

อลันยืนนิ่งมองซูมี่สักพัก สีหน้าเขาเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างเมื่อได้ฟังคำตอบของเธอ ก่อนจะผายมือให้เธอจัดการเครื่องดื่มต่อ

“งั้นก็ว่าไปตามที่คุณบอก ฝากรบกวนไปเสิร์ฟที่โต๊ะด้วยครับ”

“รับทราบค่ะ”

ซูมี่จัดการรินไวน์แดงในแก้วใบใหม่ตามลักษณะที่ถูกต้องแล้ววางแก้วไว้บนถาดเพื่อเดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะให้อลัน จากนั้นก็เดินกลับมาประจำอยู่ที่จุดบริการเครื่องดื่มเหมือนเดิม หญิงสาวกวาดสายตาไปโดยรอบเพื่อมองคนในทีมที่กำลังวุ่นวายกับการเสิร์ฟให้แขกโต๊ะอื่นในเวลาเดียวกัน ตอนนี้จึงมีเธอมายืนเฝ้าตรงนี้อยู่เพียงคนเดียว

จู่ ๆ ก็มีแขกผู้ชายหน้าตาหล่อระดับพระเจ้าเดินเข้ามาหา พร้อมส่งสายตากะล่อนผสมรอยยิ้มสุดกระชากใจให้เธอ ซูมี่ก้มมองป้ายที่ติดหมายเลข จึงรู้ว่าชายคนนี้เป็นแขก VIP หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้เพื่อทักทายแขกคนนั้น

“สวัสดีค่ะ รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ”

“สวัสดีครับคุณ...น้ำผึ้ง ผมซันเป็น CEO บริษัทโชคธนาพิพัฒน์กรุ๊ปยินดีที่ได้รู้จักครับ”

บุรุษหนุ่มที่นามว่า ‘ซัน’ ก้มมองที่ป้ายชื่อติดหน้าอกของเธอ ก่อนจะแนะนำตัวเองเต็มยศเหมือนทำท่าอวดฐานะเรียกร้องสาวสวยให้สนใจในตัวเขา

“ค่ะ สรุปคุณซันจะรับอะไรดีคะ”

ซูมี่เริ่มรู้สึกรำคาญที่ไม่ได้คำตอบจากแขกคนนี้เสียที แต่พยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้

“อยากรับเป็นน้ำผึ้ง...สักแก้วได้ไหมครับ”

“คุณซันคงต้องไปหาซื้อข้างนอกแล้วค่ะ ตรงนี้มีแต่ไวน์และแชมเปญค่ะ”

ซูมี่ฉลาดพูดและพอที่จะตามทันพวกผู้ชายแนวเจ้าชู้ประตูดินอย่างคุณซัน

“ว้าแย่จัง งั้นขอเป็นไวน์สักแก้วแทนแล้วกันครับ”

เมื่อเขาบอกก็จัดให้ตามคำขอ ซูมี่รินไวน์ในปริมาณพอเหมาะก่อนจะหมุนตัวกลับมายื่นแก้วไวน์ให้เขา ทว่าก็เกิดเรื่องที่ไม่ได้คาดคิดเกิดขึ้นจนได้ ขณะที่ซูมี่ยื่นแก้วให้ ซันตั้งใจใช้มือมาสัมผัสลากที่ปลายนิ้วของเธอก่อนจะหยิบแก้วเครื่องดื่มไปจากมือหญิงสาว แน่นอนว่าซูมี่มีอาการไม่พอใจกับการกระทำเช่นนี้ แต่ด้วยเขาเป็นแขก VIP ของอลัน เธอจึงพยายามนิ่งและเก็บอารมณ์ให้ได้มากที่สุด

“ซันสบายดีนะ”

เสียงผู้ชายคนหนึ่งแทรกเข้ามาในจังหวะที่ไฟในทรวงอกของซูมี่กำลังคุกรุ่น เมื่อเธอหันไปมองเจ้าของเสียงก็รู้สึกดีใจมาก ๆ ที่คนมาช่วยนั้นคืออลัน

“ไอ้อลันมึงสบายดีนะ ไม่ได้เจอกันนานเลย”

คำพูดที่ผสมภาษาในสมัยพ่อขุนรามคำแหงฯ เอ่ยออกจากปากไอ้ผู้ชายนิสัยไม่ดีทำให้ซูมี่รู้ว่าเขาและอลันน่าจะสนิทกันมาก

“สบายดี เราไปนั่งคุยกันที่โต๊ะตรงนั้นกันดีกว่า” อลันชี้โต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่ห่างไกลออกไปและพยายามดันตัวซันให้เดินออกไปทันที

ซันยังไม่ยอมขยับเดิน เขาใช้สายตาเหล่มองมาที่ซูมี่ราวกับอยากได้เธอมาครอบครองให้ได้ จึงเดินเข้าไปใกล้อลันแล้วกระซิบบอกความต้องการของเขา

“กูขอชมมึงก่อนไปที่โต๊ะสักหนึ่งเรื่อง ที่นี่คัดเลือกพนักงานได้ถูกใจกูเสียจริง คัดมาทั้งหน้าตาก็สวยแถมบริการยังดีอีก ไม่ต้องนึกถึงการบริการอย่างอื่นน่าจะเป็นเลิศไม่แพ้กัน...ว่าแต่น้องคนนี้กูขอเบอร์หรือไลน์จากมึงได้เปล่าวะ”

อลันน่าจะรู้วัตถุประสงค์ของเพื่อนชายคนนี้เป็นอย่างดี ว่าเขาต้องการเพื่อเอาไปทำอะไรต่อ ด้วยความที่วันนี้เขามาเป็นแขกคนสำคัญในงานคงต้องเลือกคำตอบที่ดูไม่ทำให้เกิดความขุ่นหมองกันให้ได้มากที่สุด

“คงไม่ได้ว่ะ บริษัทจะเข้าข่ายผิดกฎหมาย PDPA”

เขาฉลาดที่เลือกใช้กฎหมายที่บังคับใช้มาปฏิเสธการให้ความร่วมมือส่งต่อข้อมูลส่วนตัวของพนักงาน แน่นอนว่าซันทำสีหน้าเซ็งไม่ได้ดั่งใจ แต่ก็เข้าใจได้ในเรื่องกฎหมายการคุ้มครองข้อมูลส่วนบุคคล เพราะเจ้าตัวเองก็เป็นเจ้าของบริษัท

เมื่อชายที่ชื่อซันเดินออกไปจากบริเวณนั้น ในตอนนี้ก็เหลือเพียงอลันกับ

ซูมี่ที่ยังยืนอยู่ด้วยกัน

สิ่งที่หญิงสาวคาดหวังในใจคือ อยากจะได้ยินคนที่เธอเรียกว่าพี่ถามเธอด้วยความเป็นห่วง เช่น ‘เมื่อกี้เป็นอะไรหรือเปล่า’ แล้วเธอพร้อมจะตอบกลับพร้อมรอยยิ้มว่า ‘ไม่เป็นไรค่ะ’ ทว่าความคิดของคนเราอาจจะไม่ได้ตรงกันในทุกครั้ง ก่อนเขาจะเดินจากไปก็ได้ทิ้งท้ายประโยคหนึ่งกับเธอ

“คุณแค่เสิร์ฟเครื่องดื่มก็พอ ไม่ต้องทำหน้าที่เสิร์ฟขนมจีบให้แขกครับ”

มุมมองของซูมี่ ♥

ขอถามหนึ่งข้อว่าฉันผิดตรงไหนเนี่ย! น้องเสียหายนะคะคุณพี่ โดนผู้ชายจับมือถือแขน ไหงคดีพลิกกลายเป็นฉันไปจีบนายพระอาทิตย์นั่นได้ อ๋ออย่างว่าสนิทกันเพื่อนปกป้องเพื่อนสินะ...

หลังจากเหตุการณ์นี้ฉันก็หน้าบูดเหมือนตูดลิง แต่ด้วยถือคติที่ว่า ‘The show must go on’ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ก็ต้องทำหน้าที่อย่างมืออาชีพให้ดีที่สุด พอมีแขกมาใช้บริการฉันก็เชิดหน้ายิ้มไหว้สวยราวกับนางสาวไทย แต่พอแขกเดินจากไปก็กลับมาหน้าบูดดังเดิม ในขณะที่พี่อลันและนายคนที่สร้างเรื่องพูดคุยกันอย่างถูกคอ ดูช่างมีความสุขเหลือเกินเนอะ

เวลา 16.00 น.

แขกเริ่มทยอยเดินออกจากห้องจัดเลี้ยง บ้างก็ขอตัวไปพักผ่อนที่ห้องพัก บางคนก็เดินไปจับจองที่นั่งในห้องประชุมที่จะเริ่มขึ้นในเวลาห้าโมงเย็น ส่วนทีมแผนกอาหารและเครื่องดื่มต่างช่วยกันเคลียร์ของอย่างขะมักเขม้นจนเสร็จไว พี่ปุ้ยเดินเข้ามาโผกอดน้อง ๆ ในทีมทุกคนเพื่อแสดงความขอบคุณในน้ำใจและความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันในทีม

“เก่งมากนะน้องน้ำผึ้ง เริ่มงานวันแรกทำได้ขนาดนี้” พี่ปุ้ยเดินเข้ามากอดฉันพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้

“ต้องขอบคุณพี่ปุ้ยที่ให้โอกาสน้ำผึ้งมากกว่าค่ะ”

ฉันยิ้มขอบคุณพี่ปุ้ยและหันไปยกมือขอบคุณพี่ศักดิ์อีกคนด้วย พวกเราต่างยิ้มให้กันและกันอย่างมีความสุข

ตอนนี้หมดเวลาหน้าที่ของทีมแผนกอาหารและเครื่องดื่มแล้ว พี่ปุ้ยให้ทุกคนไปพักผ่อนตามอัธยาศัยได้ แล้วค่อยมาเจอกันอีกทีหลังจบการประชุมสำคัญ ในใจฉันอยากจะถอดชุดยูนิฟอร์มแล้วรีบหาทางออกจากที่นี่เลยน่าจะดีกว่า ก่อนที่ทุกคนจะเข้าใจผิดกันไปมากกว่านี้ ส่วนเรื่องที่จะคุยกับพี่อลันค่อยหาเวลามาเจอใหม่ก็แล้วกัน แต่ตอนนี้ปวดฉี่มากเพราะอั้นมานาน งั้นแวะเข้าห้องน้ำก่อนไปเปลี่ยนชุดก็แล้วกัน

เมื่อฉันทำธุระส่วนตัวเสร็จและกำลังเดินเลี้ยวขวาออกมาจากห้องน้ำ ก็ดันประจันหน้ากับผู้ชายร่างสูงที่ฉันอยากจะหาเวลาคุยกับเขาสองต่อสองแทบตาย แต่ขอโทษทีตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะคุยกับเขาแล้วเพราะน้อยใจอยู่ และจะไม่ยอมเฉลยด้วยว่าฉันคือซูมี่ ขอเดินตัดผ่านตัวพี่อลันแบบไม่สบตาไปเลยก็แล้วกัน เหอะ!

“ได้ลองทำงานจริงสนุกไหมล่ะเด็กดื้อ”