3- Home

Patz blinks her eyes several times while her lips are slightly parting. Madison saw in her best friend's eyes that she didn't like her idea. Dahil alam nitong seryoso siya at hindi na magbabago ang lahat oras na nakapagdesisyon na.

"Patz, I need to go home to my family. They needed help; I know. Kahit hindi magsalita si kuya, I know they do. Masyadong mabigat ang mga nangyayari, at hindi nila kakayanin ni Mikael ito," seryoso niyang paliwanag kay Patz.

"Teka, sandali lang Madi, hindi ko alam kung may amnesia ka na o talagang matigas ang ulo mo. Kasasabi lang ng kuya mo 'di ba? Baka lalo lang makasama sa sitwasyon kapag nandoon ka," may pag-aalalang sagot ni Patz sa kaniya.

"What do you want me to do? Sit here while watching tv and eating popcorn, and wait who is next from my family will lay on a hospital bed?" ang mangiyak-ngiyak niyang sagot kay Patz.

"But Madi-"

"What if you're the one who's wearing my shoes?" putol ni Madison sa gusto pa sanang sabihin ng kaibigan. "Will you let your family suffer while you're here watching kangaroos?"

"Alam mong hindi iyan ang ibig kong sabihin Madi. Ang sa akin lang, pagplanuhan mo ng maayos. Ipaalam mo sa mga kapatid mo ang desisyon mo, dahil hindi natin alam at nakikita ang sitwasyon nila sa Pilipinas."

"Hindi sila papayag Patz, you know that. All I want is to help them and be with them whatever it takes. Si daddy, habang nilulutas ng mga kapatid ko ang problema, sino nag-aalaga? I know they can pay a lot of nurses and doctors, but it feels different if you're taken care of by your own family," sabay pahid ng likod ng mga palad sa kaniyang pisngi dahil sa pagpatak ng kaniyang mga luha.

Matagal siyang tinitigan ng kaibigan. Sa huli isang malalim na buntong-hininga lamang ang naisagot nito sa kaniya. Kahit pa ilang Patz ang tumutol sa plano niya, ay hinding-hindi na magbabago ang desisyon niya.

"Okay. We're going home. We're going home after our graduation."

Sa huli ay wala rin nagawa ang kaibigan, pumayag na rin ito at kasama niyang uuwi ng bansa. Pero kahit alam niyang uuwi sila ay hindi man lang siya nakaramdam ng saya. Bakit? Uuwi siyang comatose ang daddy niya, nagkakagulo sa kompanya at hanggang ngayon wala pa ring nahuhuling suspects sa mga nangyayari sa kaniyang pamilya. Hindi ito ang selebrasyon na inaasahan niya ngayong magtatapos siya sa kursong kinuha niya. Gusto niya sanang makita ng buong pamilya niya ang bunga ng lahat ng pinaghirapan sa loob ng limang taong pag-aaral. Ang mas masakit ay hiwa-hiwalay pa silang pamilya.

ARAW ng graduation nila. Ito ang pinakamasayang araw sa buhay ng mga magsisipagtapos na gaya niya. Pero siya na yata ang pinakamalungkot at nasasaktan. Pilit niyang iniintindi ang nangyayari dahil alam naman niya na mas nahihirapan ang ibang miyembro ng kanilang pamilya, lalo na ang mga magulang niya. Gusto na niyang matapos ang araw na ito. Nakahanda na ang iba nilang mga gamit para sa flight nila pauwi kinabukasan din. Pinilit niyang magpakatatag, pinilit niyang umakyat sa entablado nang nakangiti at tanggapin ang bunga ng pagsusunog niya ng kilay sa Australia. Pinangako niya sa sarili na hindi sasayangin ang lahat ng pinaghirapan at alam niyang ito rin ang gusto ng mga magulang niya.

Nakatanggap siya ng tawag mula sa mommy at kaniyang Ate Celine. She informed them that she's a cumlaude and was named student of the year. They congratulated her and apologized for not being able to witness her success. Kailangan daw nilang mag-ingat muna sa ngayon, dahil hindi rin sila pinapayagan na umalis sa safe house. Siya man ay may dalawang bodyguards na kasama na ipinagtataka ng ibang nakakapansin, pero hinayaan na lamang niya ito. Hindi na niya sinabi sa mommy niya ang balak na pag-uwi dahil alam niyang pipigilan siya, at siguradong itatawag kaagad ang bagay na iyon sa kaniyang kuya.

They returned home after the ceremony to finish packing for their flight the next day. Pinag-iisipan lamang nila ni Patz kung paano makakalusot sa mga security at bodyguards na nagkalat sa condo at sa ibaba ng building. Naisip na rin nilang suhulan ang iba para lamang makaalis sila. Pero sa klase ng mga bodyguards na binabayaran ni Miguel ay malabong payagan sila ng mga ito. Baka nga isumbong pa sila ng mga ito sa kuya niya.

MAAGANG nagising sina Madison at Patz. Dahil bukod sa maaga ang kanilang flight, ay kailangan din nilang gawan ng paraan ang pagtakas sa mga nagbabantay sa condo.

"Wait here Madi, I'll check the exit stairs kung may nagbabantay din doon. Gosh! we're on the 22nd floor and this is no joke using stairs ha!"

Natigil si Madison sa pag-aayos ng iba pang gamit para lamang tumango sa kaibigan. Sumilip muna si Patz sa labas ng pinto at ng masigurong walang nag-iikot na bantay ay dali-dali itong lumabas patungo sa exit door. Pagkalipas lamang ng trenta minutos ay bumalik itong may kasamang staff ng condo. Humingi ito ng tulong para makalabas sila ng maayos na hindi napapansin ng mga nagbabantay sa kaniyang condo. Sa likod sila dumaan kung saan may naghihintay ng cab na sasakyan nila papuntang airport. Hindi naman karamihan ang kanilang dalang mga gamit. Only important documents and personal belongings. Naibilin na rin niya ang kaniyang unit sa manager ng condominium na naging kaibigan na rin nila.

Maayos silang nakaalis ng building na iyon at narating ang airport ng walang aberya. Binigyan na lamang nila ng tip ang staff na tumulong sa kanilang makalabas ng walang problema. Naghihintay na lamang sila ng announcement kung puwede na sila mag-board.

"Madi, sigurado ka na ba dito? Baka magbabago pa ang isip mo. Willing ako tumawag uli ng cab pabalik ng condo, ako na magbabayad sa pamasahe. Libre kita."

Iisipin niyang hindi si Patz ang ksama niya kung sa kahit anong malala o seryosong sitwasyon ay hindi ito magbibiro. Ngumiti siya at nilingon ang kaibigan. "No. Andito na tayo," ang maikli niyang sagot dito.

Bumuntong hininga na lamang si Patz. Marahil ay naisip ng kaibigan na kahit anong sabihin nito para mapigilan siyang umuwi ay wala na ring magagawa pa.

Manila, Philippines

Ninoy Aquino International Airport

4:05 AM

Sa isang malapit na hotel sa airport muna sila tumuloy para makapagpahinga ng ayos bago gawin ang kanilang mga plano ngayong naririto na sila sa Pilipinas. Uuwi muna ng probinsya si Patz at aasikasuhin ang mga ipapasa nitong dokumento sa school nila na galing sa University of Melbourne. Pagkatapos ay maglalaan muna si Patz ng ilang linggo para sa kaniyang pamilya. Tatawag na lamang daw ito sa kaniya kapag handa na siyang mag-apply sa kanilang kompanya. Habang siya ay isa lamang ang gagawin...ang umuwi sa kanilang mansyon. Kapag nandoon na siya ay tsaka niya lamang malalaman kung ano ang mga susunod niyang gagawin.

"Oorder na lang ako ng lunch natin, kumain muna tayo bago ka umuwi ng Batangas." Bungad niya kay Patz habang nakahiga ito sa sofa at may kung anong binabasa sa cellphone nito.

"Okay sige, kumuha ka na lang ng pera sa wallet ko. Tatawagan ko lang si papa para sabihing nandito na tayo, at magpapasundo na rin ako. Sinabi ko kasi kahapon na uuwi na tayo. Ayoko naman mag-commute, baka mapagkamalan nila akong foreigner kidnapin pa ako," ang natatawa nitong litanya habang bumabangon at naupo.

"Puro ka talaga kalokahan Patricia Anne. Hindi mo ba sinabi kahapon kay Ate Maricar na uuwi ka?"

Si Maricar ang panganay na kapatid ni Patz na siyang umattend ng graduation nila. Nagkataon na nasa Australia rin ito para sa isang business conference ng kompanyang pinagtatrabahuhan nito. Ito rin ang sumama sa kaniya ng tanggapin niya ang kaniyang medalya sa pagiging cumlaude at student of the year award.

Kilala rin naman siya nito bilang matalik na kaibigan ng kapatid. Nagpapasalamat pa nga ito sa kaniya dahil sa pagpapatira niya kay Patz ng libre, at panatag din silang nasa maayos at ligtas na tirahan si Patz. Bagama't nalulungkot din ito sa nangyayari sa kanilang kompanya lalo na sa pamilya, ay binigyan pa rin siya ni Maricar ng mga advice para lumakas ang loob niya. Balitang-balita raw kasi ang mga nangyari sa kompanya nila dito sa Pilipinas. Kaya naiintindihan daw nito ang pinagdadaanan niyang hirap at bigat ng kalooban. Hindi rin naman ito nagtagal dahil may pupuntahan pa raw na meeting ang team nila. Hindi na rin sila nakakain sa labas kasama ito.

"Sinabi ko, pero sabi ko sa kaniya ako na lang ang magsasabi kina papa at mama para surprise. Para biglaan at mataranta sila sa excitement at ipagluto nila ako ng champorado." Sinabayan pa ito nang malakas na tawa ng kaibigan at pati siya ay napatawa na rin.

"Gusto mo, mag-duty free muna tayo para makabili ka muna ng mga pasalubong sa kanila?" tanong niya kay Patz habang hinihintay ang order nilang pagkain. Hindi na kasi ito nakapamili ng pasalubong dahil hinila kaagad niya ito pauwi kaya gusto niyang bumawi dito ngayon.

"Naku, 'wag na! Magpahinga ka na lang muna pagkaalis ko kasi medyo puffy pa 'yang mga mata mo," sagot ni Patz sa kaniya.

Alam niyang kakaunti na ang pera ng kaibigan kaya tumatanggi itong mamili. Pero gusto niya talagang bumawi dito dahil na rin sa pag-iintindi nito sa kaniya, at siya na lamang ang gagastos kaya nakaisip pa rin siya ng dahilan para mapapayag ito. "Sige na mag-duty free muna tayo, gusto ko rin kasi ibili sina tito at tita ng puwedeng pasalubong galing sa akin, pati sa anak ni Ate Maricar. Para makabawi naman ako sa tulong na ginawa niya sa akin kahapon sa graduation." Ang pamimilit niya sa kaibigan.

Kita ni Patz na desidido na naman siya sa planong iyon kaya napapayag din siya ni Madison na lumabas pagkatapos nilang mananghalian. Saktong alas-tres ng matapos silang mamili at makabalik sa hotel. Nasa Alabang na raw ang papa ni Patz kaya inayos na nila ang mga pinamili. Kumuha lamang si Madison ng ilang tsokolate na paborito niya at ang iba ay ipapasalubong sa mga kasambahay. Wala naman na siyang ibang bibigyan kaya halos lahat ng mga pinamili nila ay ipinadala na niya kay Patz.

"Grabe ka naman! Ang dami mong kinuhang laruan at chocolates hindi ko naman magagamit at makakain lahat ito. Bumawas ka pa oh! Baka wala na akong upuan mamaya sa sasakyan. Madi, kotse lang sasakyan namin hindi van!" ang maktol ni Patz na ikinatawa nang malakas ni Madison.

"Baka ipagpalit na nila ako sayo bilang anak at tita ni Macky, nako Madison ma i-spoiled na naman ang batang 'yon pati sina papa at mama eh."

Natatawa naman siya sa nakikitang itsura ni Patz. Nakanguso ito at nasa magkabilang baywang ang mga kamay habang pinapasadahan ng tingin ang mga nagkalat na tsokolate at laruan para sa pamangkin ni Patz. May ilan ding damit para sa mga magulang ni Patz. Nangingiti siyang sinagot ang kaibigan. "Hayaan mo na, ang sunod ko namang gifts ay sa pasko na. Kaya isiksik mo na ang mga iyan mamaya sa kotse nyo."

Dumating ang ama ng kaibigan at sandaling umakyat sa kanilang kuwarto para magpasalamat sa kaniya. Gaya ni Maricar, ay ganoon din ang sinabi ng ama nina Patz sa kaniya. Ipinapaabot din daw ng ina ni Patz ang sobrang pasasalamat. Hindi na raw ito sumama dahil ipinaghahanda raw nito ng mga paboritong pagkain ang bunsong anak. Pilit pa siyang niyayaya ng mga ito para sila na ang maghatid pauwi, pero magalang niya itong tinanggihan. Alam niyang pagod din ito sa pagmamaneho kaya siniguro niyang panatag ang mga itong aalis ng hotel. Sinabi niya rin na nagpapasundo na siya sa kanilang driver.

"Best friend mauna na kami ha, 'yong usapan natin. Hintayin mo na lang ang tawag ko kapag ready na ako mag-apply sa kompanya ninyo. Mag iingat ka."

Masyado na siyang humahanga kay Patz dahil kahit alam nito ang sitwasyon ng kompanya nila, ay doon pa rin nito napiling mag-apply ng trabaho. Nagyakapan muna silang magkaibigan at siya naman ay nagmano sa ama ni Patz bago umalis ang mga ito.

Ngayon ay mag-isa na lamang siya at kasalukuyang naghahanda na sa kaniyang pag-uwi. Sinabi niya lang sa kaibigan at ama nito na nagpapasundo na siya para hindi na mag-alala ang mga ito, kahit ang totoo ay ngayon niya pa lang tatawagan ang kanilang driver para magpasundo. Nagbilin siya na huwag sasabihin kahit kanino na narito na siya sa bansa. She will be the one to announce her homecoming to her brothers. Wala naman siya naging problema sa pabor na ito, dahil ayon sa driver ay mabuting nandito na siya sa Pilipinas.

"Hello Tatay Rudy, si Madison po ito. Puwede n'yo po ba ako sunduin dito sa Mariott Hotel mamayang alas singko?"

Hindi maitago ang sobrang gulat ni Tatay Rudy nang malamang nakauwi na ako ng bansa, dahil rinig na rinig ko ang pagsinghap niya. "Ma'am Madison natutuwa po akong nakauwi kayo ng ligtas. Mabuti na lang at naisipan n'yo agad ang umuwi. Alam n'yo naman po siguro kung ano ang nangyari sa daddy n'yo."

Gusto ko sana magtanong kung ano pang nangyayari pero nagpigil na lang ako. Dahil nakauwi na naman ako ng bansa ay ako na lamang ang aalam sa mga dapat kong malaman pa. Matagal na rin namin driver si Tatay Rudy. Sa pagkakaalam ko ay driver pa siya ni kuya noong nasa grade school pa lang ito.

"Opo Tatay Rudy, that's why I'm here. Please, huwag n'yo po muna sabihin kina kuya at Mikael na narito na ako. Ako na lamang po ang magsasabi sa kanila pag-uwi ko sa bahay. Tsaka huwag n'yo na po lagyan ng Ma'am kapag nag-uusap po tayo, para ko na rin po kasi kayong ama."

Natawa naman si Tatay Rudy sa kabilang linya na ikinangiti ko rin. "Oh, ay sige iha, ihahanda ko lang ang sasakyan at babyahe na rin ako maya maya para maaga akong makarating d'yan. Mabuti na lamang at hindi ako ang nag-drive sa kuya mo pagkaalis niya rito ngayon lang."

"Bakit po, saan nagpunta si kuya? Linggo po ngayon ah, may trabaho po sya?"

"Wala naman siyang trabaho, pero sinundo siya ni Ma'am Candace kanina."

Dahil sa sinabi ni Tatay Rudy ay nawala ako sa mood. "That b*tch! Hindi niya pa rin tinitigilan ang kuya ko hanggang ngayon," bulong ko sa sarili.

NASA lobby na si Madison at hinihintay ang tawag ng driver para makalabas na nang hotel na iyon. Hindi rin naman nagtagal ay sakay na siya ng sasakyang dala nito.

Habang papalapit sila sa mansyon ay nakaramdam siya ng pagkasabik at pangungulila. Nakapasok na sila sa gate at kapansin-pansin ang mga pagbabago sa labas. May maliliit na parang puno ng niyog ang nakatanim na sa magkabilang gilid ng driveway na dati ay bakanteng lupa lamang iyon. Mula sa gate ay may ilang segundo pa ang itatakbo ng sasakyan bago marating ang harapan ng mansyon. Ang fountain na nasa gitna katapat ng kanilang pinto sa harap ng bahay ay wala na roon, bakante na lamang ito at nilagyan din ng mga bricks para magandang daanan ng sasakyan. Ang dating white cream na pintura ay kumbinasyon na nang puti at itim ngayon. Ang pintuan nila noon na may mga ukit ng bulaklak ay wala na rin at pinalitan ng plain at makabagong disenyo.

Ang tatlong baitang na hagdan paakyat sa harap ng pintuan ay itim at makintab na granite tiles na, hindi gaya ng dati na makalumang tiles pa. Ang mataas na bahagi ng magkabilang pader ng bahay sa harap ay napalitan na rin ng matataas na bubog na may nakatabing na mahahaba at makakapal na kurtina. Ganoon din pagpasok niya sa loob, madaming nagbago. Lahat moderno at napapanahon. Hanggang sa loob ay itim ang sahig at para kang nananalamin. Nakita niya ang mga fresh flowers na nkalagay sa malaking vase na nasa ibabaw ng makapal na center table sa gitna ng salas. Amoy lavander at rosas ang buong bahay. Nang umalis siya ay parang sinaunang mansyon pa ito pero ngayon ay parang bagong gawa at modern design na ang lahat pati ang mga materyales na ginamit.

Hindi na siya magtataka dahil isang magaling na Architect ang kaniyang Ate Celine. Parang kay tagal niyang nawala kahit mabilis lamang na lumipas ang limang taon. Hindi kasi siya umuwi kahit isang beses dahil ang pamilya niya ang pumupunta nang Australia para sa kaniya. Nang ikasal naman ang kuya niya ay sa Paris ginanap iyon at doon lamang siya nakaalis pansamantala nang Australia. Bumuntong-hininga siya ng mapadako ang kaniyang mga mata sa life size family portrait nila kasama na roon ang asawa ng kuya niya. Doon ay kompleto sila at lahat ay nakangiti. Ipinagawa iyon matapos ang kasalan sa Paris, dahil doon ay kompleto silang pamilya.

"I swear to God that I'll put those smiles back on your faces again now that I'm home."