Chapter 2

Segundo and I have known each other since childhood. Our mothers are best friends, and our fathers are also close, especially since they are business partners.

Ako ang panganay na anak nina Caramel Morgan-Misuaris at Fourth Misuaris. Mayroon akong tatlong kapatid na lalaki—sina Onin, Orion, at Oliver Jr.—at isang nakababatang kapatid na babae na si Callie. Samantalang si Segundo naman ay ang bunsong anak at nag-iisang lalaking anak nina Garnet Marie Sytone-Congreene at John Flord Congreene. Our families are close because of our parents’ friendship.

However, unlike them, Segundo and I are the complete opposite of close.

We love to bicker. Madalas kaming magsabunutan at magkasikatan dahil lang sa mga laruan at gamit. Oo, dahil lang sa materyal na bagay, madalas kaming magkasakitan ni Segundo. Halos lahat ng gusto kong bilhin ay inuunahan niya ako.

Parang kapitbahay na inggitera when you buy a speaker with loud bass, gusto niya rin ng mas malakas pa ang tunog kaysa sa kapitbahay niya.

Mula pagkabata hanggang sa paglaki namin, hindi na natigil ang pag-aaway namin. Kaya nga sumuko na ang mga magulang namin sa pagtatangkang pag-ayusin kami dahil palagi kaming nauuwi sa sakitan.

Oo, mas matangkad sa akin si Segundo at mas malaki ang hubog ng katawan niya, pero kung sa lakas lang, panalo ako. Namana ko kasi ang katawan ng nanay ko na kahit gaano karami ang kain, hindi tumataba.

Ayun sabi-sabi, ang mga ganitong klase raw ng katawan ay may pambihirang lakas. Hindi ko alam kung totoo ‘yun, pero ang nanay ko ay panglalaki talaga ang lakas. Ang tatay ko ngang 6’2” at may bigat na 87 kg, kayang-kaya niyang buhatin na parang wala lang—lalo na kapag gusto nilang mag-ariba... bilisan mo pa! Chariz!

Naalala ko po noong high school, kasali ako sa girls’ basketball team. Isang beses, itinulak ako ng kalaban para mapalayo, pero sa halip na ako ang matumba, siya ang napaupo sa sahig. Kaya palagi akong ginagawang center, kasi raw, hindi ako madaling mabuwal.

Sa eskwelahan naman, madalas imbitado ang parents namin sa guidance office noong high school dahil lang kay Segundo! Grabe talaga ang inis ko sa kanya. Sa sobrang inggit niya sa akin, pati partner ko sa JS Prom, binayaran niya para hindi sumipot! Naglakad tuloy akong mag-isa sa red carpet!

Nalaman ko ang ginawa niya nang may nagsumbong sa akin. Kaya noong Lunes, sa unang pasok pagkatapos ng JS Prom, hinarap ko siya. Nauwi kami sa matinding sagutan at nagkasakitan pa mismo sa harap ng principal’s office. Hindi ko na kasi kinaya ang kasamaan ng ugali ng baklang ‘yon kaya napalaban na ako.

Sa kabila ng tambak naming bad records sa eskwelahan, naka-graduate pa rin kami ng high school. Siyempre, magkumare ang nanay niya at ang nanay ko at higit sa lahat, ang nanay pa niya ang may-ari ng eskwelahan!

Akala ko makakahinga na ako nang maluwag nang maghiwalay kami ng eskwelahan sa kolehiyo. Pero noong second sem... napamura talaga ako! Nag-transfer ang gago sa university na pinapasukan ko!

Talagang ipinanganak si Segundo para bwisitin ako!

Lahat ng manliligaw ko, hindi nagtatagal dahil sa kanya. May naging boyfriend pa ako na inagaw niya!

Grabe, sobra na talaga. Hindi ko na kinaya ang pambubuwisit niya sa akin sa araw-araw. Kaya noong natapos ko ang first-year college, lumipat na ako ng ibang bansa. Sa London, England ako nag-aral.

Balak sana ng parents ko na sa China na lang ako mag-aral, kasi naroon ang tiyuhin kong si Third, pero hindi ako pumayag. Masyado kasing malapit sa Pilipinas bago pati sa China ay masundan ako ng bakla.

Gusto ko lang talagang lumayo kay Segundo kaya gusto ko nasa malayo.

Maayos ang buhay ko sa London—payapa, dahil wala nang asungot na nakabuntot sa akin. Hindi ko na kailangang makipagtalo sa kanya araw-araw. Hindi ko na kailangang magbantay sa mga diskarte niyang sisira sa buhay ko. Sa London, ako lang ang bida sa sarili kong mundo.

Nakapagtapos ako with flying colors at nakapagtrabaho rin doon ng dalawang taon bilang part-time language instructor, na naikuwento ko na kanina. Masaya ako sa England, pero iba pa rin ang pakiramdam ng pag-uwi sa sariling bayan.

Pagkatapos ng limang taon sa England, naisipan kong magbakasyon sa Pilipinas. Kakarating ko lang kahapon, at siyempre, tuwang-tuwa ako dahil sa wakas, nakauwi na rin ako after five years.

Na-miss ko nang sobra ang Pilipinas, 'no! Sino namang Pilipino ang makakalimot sa sariling bansa, 'di ba?

At kung may isang tao na hindi ko na-miss, walang iba kundi si John Flord Congreene Jr. o kilala bilang si Segundo.

Kaagad akong tinawagan ni Ruby noong isang araw na kapag nakauwi na ako ay magkita kami sa isang exclusive bar na nakapangalan sa kanya. Karamihan kasi ng mga negosyo at gusali na pinatayo ni Tita Garnet ay nakapangalan sa mga anak niya. Tulad nitong bar, na nasa ground floor ng Rubbean Luxurious Building—ang Rubby Anne Exclusive Bar.

Mga 3 kilometers lang ang layo mula rito ng isa pang luxurious building na nakapangalan naman kay Sapphire, ang panganay na kapatid nina Segundo at Ruby—ang Sapphirean Building. Mga fifteen minutes biyahe naman mula sa Sapphirean, makikita ang isang luxurious hotel na ipinangalan naman kay Segundo, ang Flord II 7-Star Hotel.

Ang yaman nila, ‘di ba?

Ang Sytone ang Top 1 Wealthiest Family sa buong Pilipinas. Ang Misuaris naman ay pang-apat. Sunod sa Sytone ang Sandstorm, at pangatlo ang Adore. Ang kita ng Misuaris, Sandstorm, at Adore ay hindi naman nagkakalayo, pero sobrang laki ng agwat ng Sytone sa tatlong pangalan pagdating sa business income.

Kaya nga madalas ipagyabang ni Segundo sa akin na mas mayaman sila.

Eh, ano naman?!

Ang yabang-yabang ng gàgo! Kahit nasa Top 4 kami sa Wealthiest Families sa bansa, tingin pa rin niya sa akin ay mahirap dahil lang sa simple kong pananamit.

Siyempre, hindi naman ipinanganak na mayaman ang nanay ko, kaya itinuro niya sa aming magkakapatid ang pagiging simple. Hindi ko sinasabing hindi tinuruan ni Tita Garnet si Segundo na mamuhay nang simple, pero dahil sa sobrang yaman nila, may kalayaan siyang maging bongga sa pananamit at kilos.

Pero bakit siya lang ang mukhang mayabang sa kanilang pamilya?!

Down-to-earth naman ang parents niya, mababait rin ang mga kapatid niya. Pero siya? Ang pangit ng ugali niya!

----

"Para saan 'yan?" tanong ko nang inilapag niya sa ibabaw ng mesa ang isang brown envelope.

Magkaharap kaming dalawa, nakapagitan ang isang fiber glass round table, habang nasa tabi ko naman si Ruby. Naririto pa rin kami sa loob ng bar, at maya-maya lamang ay tutungo na kami sa lugar kung saan maglalaban kami ni Segundo.

"Open it," aniya, kaya inabot ko ang envelope at binuksan ito.

"That's our first agreement. Bago tayo sumabak sa competition, I want to make sure na hindi magbabago ang desisyon mo, lalo na sa premyong pinag-usapan natin. I already signed it, ikaw na lang ang hindi pa," pahayag niya.

Ang galing rin, 'no? Talagang pinaghandaan niya ang bagay na ito. At higit sa lahat, sinigurado niyang wala akong kawala sa premyo.

Pagkatapos kong basahin ang mga nakasaad sa agreement, pinirmahan ko ito. Maayos naman ang pagkakasulat ng mga kondisyon—patas at walang bahid ng unfairness.

"Here," ani ko, sabay abot sa kanya ng envelope. Agad niya naman itong tinanggap bago tumayo.

Mula sa kanyang kinatatayuan, nakatingin siya pababa sa akin, ang mga mata niya'y napaka-seryoso. Kung ang ibang babae ay nilamon na ng karisma ni Segundo, alam kong iba ako. Kilalang-kilala ko siya.

He's gay! At sigurado akong bakla talaga siya!

Kung ang nanay ko at nanay niya ay talagang tinarget ang malalambot at medyo tagilid na lalaki sa mundo, pwes! Hindi ako! Ang tipo ko talaga ay iyong lalaking-lalaki—matipuno, medyo mabalahibo, may beard sa mukha, at tunay na manly ang dating. Hindi tulad ni Segundo na malambot.

Tahimik ko namang siyang tinapunan ng tingin at hindi nagpapatalo sa intensidad ng titig niya.

"Good luck," aniya sa mababang tinig.

"Let's go!" dagdag pa ni Segundo sa kanyang mga bodyguard. Napatingin naman ako sa dalawa kong bodyguard na tahimik na nakabantay malapit sa pinto.

"Beat him," pagsuporta naman ni Ruby sa akin.

"Kapatid mo 'yon, hoii. Tapos ako ang susuportahan mo?" natatawa kong saad habang sabay kaming lumabas ng bar habang nakabuntot ang aming mga bodyguard.

"Hindi naman sa kinakampihan kita. Talagang gusto ko lang na matalo siya, para naman makatikim siya ng pagkatalo," sagot niya, dahilan upang mapahinto ako.

"Wala pang nakakatalo sa kanya?" She nodded.

"Yup. He has been competing in a lot of drag racing competitions not just here, but also in other countries. Simula nang umalis ka ng Pilipinas ay iyon na ang naging hobby niya—ang makipag-compete at ipanalo ang lahat ng laban."

Napanganga ako sa sinabi niya. Napalunok pa ako ng laway dahil sa kaba at naramdamang pagkabahala.

Damn it... so undefeated siya?

"But I know you will beat him," dagdag niya pa na may kasamang panatag na ngiti.

"You look ordinary, but you have this kind of extraordinary skill na wala siya."

Tama. Kaya ko siyang talunin. Kaya kong talunin ang mayabang na kupal na iyon.

Kailangan kong pagkatiwalaan ang sarili kong mananalo ako sa pustahan namin.