5 - Legally Trapped

"It was a fake wedding. Our marriage isn’t real. We made a deal last night, if I lost, I’d agree to be his doting wife for a year to help him escape an arranged marriage with Alexandria. But if I won, he’d give me a billion pesos and disappear from my life until I returned to England," paliwanag ko sa magulang ko.

Nasa sala kaming tatlo, nakaupo sa couch, at hinarap ko talaga sila upang prankahin na huwag magpapaniwala sa mga kumakalat na balitang matagal na kaming may relasyon ni Segundo dahil wala kaming relasyon ni Segundo. Peke ang lahat, ang kasal—ang marriage contract na pinirmahan namin.

Nakatitig lang sa akin ang mga magulang ko, halatang hindi kumbinsido sa paliwanag ko. Pakiramdam ko tuloy ay ako ang nagsisinungaling, kahit alam kong ako ang naloko. Mas lalo pa akong naiinis sa sitwasyon.

"Hindi ka buntis?" tanong ni Mom, kita ang bahagyang pag-aalala sa mukha niya.

"Of course not!" agad kong tanggi at napailing pa.

Iyon kasi agad ang kumalat sa social media na baka buntis ako kaya mabilis kaming nagpakasal ni Segundo. Mas nakakainis, dahil pati mga dati kong kaklase sa high school at college, biglang nagme-message sa akin. Kung anu-anong pakikiramay at congratulations ang natanggap ko. May mga plastic, may mga intrigera, at mayroon ding mga tinatawag akong "girl, spill the tea!"—as if chismosa silang lahat.

Lintek naman kasi na Segundo na iyon! Akala ko hindi mabubulgar ang letcheng pekeng kasal na iyon. Oh, tingnan mo ang resulta ngayon, ang daming tao ang nag-iisip ng kung ano-anong isyu na pwedeng ibato sa amin.

Napapikit ako, pilit nilalamon ang galit. Hindi ko na alam kung anong mas masakit, ang maipit sa gulong o ang isipin na isang taon akong magpapanggap bilang asawa ng walanghiyang iyon.

Naku talaga! Makakatikim talaga sa akin ang baklang iyon!

Bakas pa rin ang inis sa mukha ko nang muli kong binalingan ng tingin ang magulang ko. Nakasilip si Mom sa cellphone ni Dad at mukhang nagbabasa na naman ng mga balita tungkol sa amin ni Segundo na wala namang katotohanan.

"Mom and Dad, can you stop believing those ridiculous lies on social media?" reklamo ko ngunit ayaw pa rin paawat ng dalawa. Talagang magkasundo sila. Parehong marites.

"Wala ka bang pasok, Dad?" pang-iiba ko. Alam ko bukas pa day off niya, pero gusto ko lang mapalayo ang usapan sa pekeng kasal na 'to.

"Paano ako makakapasok ngayon, eh nagulantang ako sa balita tungkol sa inyo ni Segundo? At saka, ang dami-daming naniwala na buntis ka," sagot niya, hindi pa rin ako tinatantanan.

"Hindi nga ako buntis! Ilang ulit na akong nag-explain kanina," iritable kong sagot, na may kasamang malakas na buntong-hininga.

Biglang nag-ring ang cellphone ni Mom na nakapatong sa ibabaw ng center table. Kaagad kong nakita kung sino ang tumatawag dahil sa liwanag ba naman ng screen ng phone niya. Iba na talaga kapag tumatanda, naka-full light brightness ang phone.

Mabilis iyong sinagot ni Mom.

"Oh, Garnet? Uh-huh?"

Biglang napalingon sa akin si Mom, at kinabahan talaga ako dahil seryoso ang mukha niya habang kinakausap si Tita Garnet. Si Daddy naman, nakiusyoso rin kung ano nga bang sinasabi ni Tita. Dikit na dikit ang tainga sa cellphone ni Mommy.

Napapanganga pa si Dad at minsan, tumataas-taas pa ang kilay habang nakikimarites sa sinasabi ni Tita Garnet. Pero si Mommy? Panay lang ang tango at napaka-kalmado ng mukha na mas lalong nagpakaba sa akin.

Napatakip pa ng bibig si Dad na parang may nalamang nakakagulat na tsismis, habang si Mommy naman ay napakunot ng noo. Lalo akong na-curious.

Ano bang pinagsasabi ni Tita Garnet ba't parang invested pareho ang dalawa?

"Sige, no problem. Wala tayong magagawa. Nangyari na, eh. Suportahan na lang natin sila," ani ni Mommy.

"O, sige. Sasabihin ko na kay Carmen," dugtong pa niya bago ibinaba ang cellphone.

Bahagya pa rin nakaawang ang bibig ko.

"A-Anong sabi ni Tita Garnet?" kabadong tanong ko kay Mommy.

"It wasn’t a fake wedding," sagot niya na sandali kong ikinatunganga.

"H-Huh?" naguguluhan kong tanong bago ko ibinaling ang tingin kay Daddy. Malimit lang siyang napangiti sa akin.

"Segundo just pranked you. You two were legally married," dagdag niya pa na tuluyang nagpaguho ng mundo ko.

"W-What? No way!" hiyaw ko at napatayo, bago nangalit ang ngipin ko dahil sa inis.

"Sinabi ni Garnet sa akin na naka-register na ang kasal ninyo. So, legally married kayo ni Segundo. Iyong nagkasal sa inyo ay totoong pari. Iyong pinirmahan ninyong marriage contract ay totoo. So ngayon… dahil kasal na kayo, kailangan ninyong magsama," malumanay na pahayag niya.

Parang sumabog ang ulo ko sa narinig ko.

"No! Ayaw ko! Kung totoong legal man kaming kasal, I want a divorce now! He lied to me! He just pranked and trapped me in a real marriage without telling me it's real!" nangangalit kong saad.

"You can't file a divorce here, Olivia. Walang divorce dito," paliwanag ni Mommy.

"Kung gusto mo ng annulment, it takes 3-5 years bago kayo ma-annul," dagdag naman ni Dad.

"But I can file a divorce in the UK," ani ko sa dalawa. Nagkatinginan naman sila.

Parang alam ko na ang mga ganyang tinginan nila parang may ibig sabihin.

"You’ll need 2 to 4 years if everything goes smoothly. However, if the process is contested or delayed, it could take 5 to 6 years before the divorce is finalized," paliwanag sakin ni daddy.

Parang gusto kong iuntog ang sarili ko sa pader. Kaagad ko silang tinalikuran kahit punong-puno ng inis at galit ang puso ko. Walanghiyang unggoy na iyon, talagang sinagad na naman ang pasensya ko!

Mabilis akong pumanhik ng hagdan patungo sa kwarto ko. Kukunin ko iyong cellphone ko. Nakalimutan kong dalhin kanina.

I want to talk to that motherfvcker bastard—Segundo Congreene!

Pagkapasok ko sa kwarto, agad kong dinampot ang cellphone kong nakapatong sa kama. Tinawagan ko kaagad ang numero ng h*******k na iyon.

"Mmm? Bakit? Did you miss me?" kalmadong tanong ni Segundo mula sa kabilang linya.

"Nasaan ka?" seryoso kong tanong.

"Here at my fancy restaurant—Le Deuxième," sagot niya, may pagkamayabang pa ang boses. Napasilip ako sa suot kong relo.

"I will go there," malamig kong sabi, habang mahigpit na hinawakan ang cellphone.

"Wait for me. Maliligo lang ako," aniya.

"Ok, baby. I am willing to wait," masayang tugon niya.

Nairolyo ko ang aking mga mata sa pagtawag niya sa akin ng "baby." Kinikilabutan ako kapag tinatawag niya akong baby.

Nakakadiri!

"Ok," sagot ko, sabay baba ng phone.

Humanda ka, Segundo. Makakatikim ka talaga ng suntok mula sa bakal kong kamao. I cracked my knuckles and stretched my neck bago lumapit sa double-door wardrobe.

Limang taon kong minarinate ang kamao kong 'to at sisiguraduhin kong isang bagsak lang, hospital agad ang lagapak mong hàyop ka!