Chapter 1

**THE BLACK CAT POV**

"Carmen, here!" sabay kampay sa akin ni Ruby nang makita niya ako sa may bukana ng isang exclusive bar.

Kakauwi ko lang sa Pilipinas galing England. I was in England for five years, at talagang na-miss ko ang Pilipinas, hindi lang ang pamilya ko kundi pati na rin ang mga kaibigan, kakilala, at siyempre, ang klima.

Pagkalapit ko sa front bar, agad kaming nagyakapan ni Ruby. Tumatalon pa sa tuwa ang kaibigan ko, halatang mas excited pa siyang makauwi ako ng Pinas kaysa ako mismo.

"Girl, na-miss kita nang sobra! Grabe, ang ganda-ganda mo!" hiyaw niya, sabay pisil nang mahigpit sa kamay ko.

"Ikaw rin naman. Mas nagiging kamukha mo na si Tito Flordy," sagot ko. Napansin kong parang lalo silang nagkahawig. Hindi naman sa nagmukha siyang lalaki, pero para siyang female version ng daddy niya.

"So, sinasabi mong mukha akong lalaki?" seryosong tanong niya sa akin.

Natawa ako bago ko siya hinila papunta sa bar stools. Gusto ko ring uminom hindi para maglasing, kundi para lang makainom kahit kaunti.

"Syempre hindi. I mean, a girl version of Tito Flord," paliwanag ko bago umorder ng cosmopolitan sa bartender.

"So, how's your life there, babe?" tanong ni Ruby pagkatapos umorder ng martini shot.

"Good. Peaceful but challenging," tanging sagot ko sa kanya.

Most people spend their early twenties figuring out what they want to do with their lives. Me? I had already graduated from university at twenty. It wasn’t luck or some miracle because I worked for it. While others balanced parties and weekend getaways, I was diving headfirst into linguistics, education, and foreign languages, determined to finish my degree ahead of schedule.

By twenty-two, I had already earned my master’s degree. While working toward it, I also worked part-time as a language instructor at the same university where I was studying.

Hindi madali ang magturo sa murang edad dahil may mga estudyanteng mas matanda pa sa akin, at minsan may ilan ding nagdududa sa kakayahan ko. Pero hinayaan kong magsalita ang kaalaman ko.

Sa bawat klase na itinuro ko, sa bawat tanong na sinagot ko, pinatunayan ko na hindi edad ang batayan ng katalinuhan kundi ang sipag, tiyaga, at pagmamahal sa ginagawa mo.

"I mean... nakailang boyfriend ka doon?" usisa niya bago sumimsim ng martini.

I wrinkled my nose.

"Fling-fling lang. No serious relationship," amin ko.

Wala talaga akong oras para sa seryosong relasyon, lalo na't hindi naman foreigner ang type ko.

Mas gusto ko pa rin na makarelasyon ang isang Filipino kahit may lahing foreigner, basta may dugong Pinoy. Mas gusto ko ang kulturang Pinoy dahil, siyempre, isa rin akong Filipino kahit hindi puro.

My mom has American and Moroccan descent, while my dad has British and Chinese ancestry. Kaya hindi talaga ako full-blooded Pinoy, katulad ni Ruby, na parehong may lahing foreigner ang mga magulang. Pero kahit hindi kami purong Pilipino, we both have Filipino hearts.

Habang abala kami sa pag-uusap, biglang may sumulpot sa likuran namin.

"Oh, Segundo. Akala ko ba wala kang balak bumaba?" sabi ni Ruby. Muntik na akong mabilaukan sa iniinom ko at napalingon sa kausap nito.

Nagtagpo ang mga mata namin. Ngunit hindi ako nagpatalo sa titigan. Heto na naman ang kinaiinisan kong tao. Kumunot nang bahagya ang makapal niyang kilay, tila inaalala kung sino ako.

Aba’t kunwari pang hindi ako namumukhaan! Utot mo, Segundo!

"Dora?" aniya na may maarteng boses.

Dora—iyon ang tukso niya sa akin noon dahil mahilig akong magpagupit ng maikling bangs at buhok noong kabataan ko pa.

Napatigil ako. Parang automatic na bumalik ang inis ko sa kanya, para bang kahapon lang kami huling nagkita.

"Oh wow, Zoro-kun, looks like you got lost again. What a surprise." tugon ko in a mocking tone sabay pinasaringan ko siya ng tingin mula ulo hanggang paa bago ako napairap.

Pareho kasi sila ni Zoro ng sakit—no sense of direction.

Hindi ko inasahang mag-iiba ang itsura niya ngayon. Nakakagulat, pero hindi ko lang pinahalata. He looks very manly. Naka-suit and tie siya, malayong-malayo sa dati niyang kikay na porma. Mas babae pa nga siyang kumilos noon kaysa sa akin!

"Kailan ka pa nakabalik?"

"Wala kang pakialam kung anong petsa ako nakabalik," pabalang kong sagot, na ikinatawa ni Ruby.

Napahalakhak naman si Segundo, iyon bang pilit at awkward na tawa.

"Bwisit ka pa rin ba sa akin hanggang ngayon?" tanong niya. Sumimsim muna ako ng inumin bago siya muling binalingan. Umarko ang isa kong kilay.

"Hindi naman nawala ang pagka-bwisit ko sa'yo kahit saang lupalop ng mundo ako mapunta," prangka kong sagot.

Napatitig siya sa akin, tila iniisip kung dapat siyang mainis o matuwa.

"Wala naman akong magagawa kung bwisit na bwisit ka pa rin sa akin hanggang ngayon, bruha. Siguro naman, magtatagal ka rito sa Pinas, 'di ba?"

"Anong paki mo kung magtatagal ako?" sagot kong muli, at pabalang pa rin ang tono kaya napailing na lang si Ruby.

Alam na alam ni Ruby ang matinding beef sa pagitan namin ni Segundo. Syempre, nakababatang kapatid niya ito, at ako naman ang best friend niya. Isang taon lang ang tanda ni Ruby kay Segundo, at dahil magkahawig pa sila, madalas silang mapagkamalang kambal.

"Paano ba iyan, Carmen? Mukhang balik na naman ako sa pang-iirita sa'yo," nakangising sabi ni Segundo.

Isang matalim na titig ang ipinukol ko sa kanya.

"Please, don't do it. Hindi na tayo mga bata para ulitin ang pagsasakitan at pag-aaway natin noon sa mga walang kwentang bagay, Segundo," pakiusap ko.

"Grow up, jerk!" dagdag ko pa.

"Sorry. But life without irritating you is so boring," sagot niya nang may arte, bago ako inirapan.

Nak ng!

Gusto ko talagang siyang sapakin lalo na kapag ina-artehan at tinaray-tarayan niya ako, pero pinigilan ko ang sarili ko. Kakauwi ko lang ng Pilipinas. Dapat good memories ang madala ko pagbalik sa London.

"Please lang. Iwan mo muna kami ni Ruby. Doon ka, iyon oh!" sabay turo ko sa isang grupo ng kalalakihang nagkukumpulang nag-iinuman sa dulo ng bar.

"Doon ka makigulo. Kakauwi ko lang kaya huwag mong painitin ang ulo ko," dagdag ko pa.

"Nope," tanggi niya sabay taas ng kilay.

Isang taray na lang talaga at masasabunutan ko na siya.

"Sige. Hindi kita guguluhin sa pananatili mo rito, pero sagutin mo muna ako. Kailan ka babalik sa London?"

"After one and a half years," sagot ko agad.

"Oh...? Do you still participate in drag racing?" tanong niya bigla.

Napakunot naman ang noo ko.

"Bakit? May competition ba?"

"Yup. May drag race mamayang 10 PM. You can compete with me."

Napatingin ako kay Ruby, pero nanatili lang siyang tahimik, nakikinig lang sa usapan naming dalawa habang sumimsim ng Martini.

"Compete with you?" ulit ko na may halong pagdududa.

"Yeah, matagal na rin akong nakikipag-compete sa drag racing," aniya.

S***a! Pati hobby ko ginaya na niya?!

"But don't worry, it'll just be you and me. Gusto mong tumigil ako sa pang-iirita sa'yo? Why not settle it with a race? If you win, I’ll give you money and freedom. Hindi ako magpapakita sa'yo hanggang sa umalis ka. But if I win, of course, may kondisyon ako," paliwanag niya.

Muling napataas ang kilay ko.

"How much is the bet?"

"One billion pesos," sagot niya agad.

Nalaglag halos ang panga ko. Ganun kalaking halaga?!

"If you win, you get the money and your freedom. Hindi kita gagambalain, at hindi mo ako makikita hanggang sa pag-alis mo."

"What if I lose?"

Napangisi siya. Alam kong may masama siyang balak.

"If you lose, you’ll sign a contract with me. A one-year contract marriage and acting as my doting wife para matakasan ko ang kasal kay Alexandria Sandstorm."

What the f—ck?!

"And an added 500 million pesos as a penalty if you breach our contract," dagdag pa niya.

Napailing ako.

"Are you kidding me?"

He leaned in, smirking.

"I am f*cking serious, Olivia Carmen Misuaris."

Napairap ako. Tumayo ang balahibo ko pagkadinig sa full name ko, lalo na't nanggaling sa bibig niya.

"Deal or no deal?"

Tinitigan ko siya saglit, tapos ibinaling ang mata ko sa kamay niyang nakalahad.

"You choose. Deal, or one and a half years na bubwesitin kita nang libre? If you win, I’ll endow whatever you want, cover your expenses, spoil you with luxury basta magtagumpay tayo at maiwasan ko ang maikasal kay Alexandria."

Napansin ko naman na parang seryoso talaga siya. Hindi naman siya makikipag-deal sakin kung hindi siya desperado na umiwas sa forced or arranged marriage kay Alexandria.

Yes, his parents matched him to marry Alexandria Sandstorm, the one the great-granddaughter of the owner of Sandstorm Management.

Sytone Glamour and Sandstorm Management are both companies that generate millions of dollars. Since Segundo is the son of Garnet Marie Sytone, one of the top ten Asian billionaires, he and Alexandria are set for an arranged marriage this year.

Alexandria and I were also close friends. Alam kong ayaw niya ring magpakasal kay Segundo, which is why todo-iwas siya sa pag-uwi sa Pilipinas dahil alam niyang pipilitin siya sa isang kasal na hindi niya gusto.

Nagpakawala ako ng buntong-hininga bago ko inabot ang kamay ni Segundo.

"Fine. Deal," sagot ko sa wakas.

Tuluyan siyang ngumiti. Isang ngiting alam kong may kasamang kapilyuhan.

"One year lang, ha? Sure ka?" paninigurado ko.

Napangisi lamang siya sakin.